Του Ηλία Καραβόλια
Συχνά μας φαίνεται προτιμότερο να μην λαμβάνουμε καμιά απόφαση παρά να επωμιζόμαστε το «βάρος στοχασμού μιας βέλτιστης λύσης» (preference for inaction over action).
Το επισημαίνω διότι τέτοιες μέρες πριν 15 χρόνια μπήκαμε στα μνημόνια επειδή αναβάλλαμε επι χρόνια το αναπόφευκτο: δηλαδή να ισοσκελίσουμε έσοδα με έξοδα και να κλείσουμε την μαύρη τρύπα των ελλειμμάτων αφού το χρέος ήταν (και είναι) δυσθεώρητο.
Μας χαρακτηρίζει, πολίτες και πολιτικούς, μια ανικανότητα στην σωστή στάθμιση των δεδομένων.
Κυρίως επειδή έχουμε αλλεργία να υπολογίζουμε τους μαύρους κύκνους όταν σχεδιάζουμε.
Δεν είμαστε ακριβώς κοντόφθαλμοι αλλά πάσχοντες από «μυωπική υπεραυτοπεποίθηση», δηλαδή νομίζουμε οτι μπορούμε πάντα να τα καταφέρνουμε στο τέλος.
Αυτό που έρχεται όμως θα προσγειώσει απότομα μικρομεσαίες τάξεις και εργαζόμενες μάζες.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα σφυρίζουν αδιάφορα επειδή τα καινούργια αυτοκίνητα, οι βίλες και τα πολυτελή αγαθά που αγοράζονται μανιωδώς, τροφοδοτούν το ΑΕΠ.
Δεν ρέει χρήμα από πάνω προς τα κάτω (τα κέρδη αποκλίνουν από τους μισθούς) ούτε από τις τράπεζες προς τους μικρομεσαίους.
Ο πληθωρισμός τρώει το χρήμα και επιμένει ως ακρίβεια – όχι ως ισόρροπη αύξηση τιμών όλων των αγαθών της οικονομίας.
Οι δε ξένες επενδύσεις είναι ο μεγάλος μας μύθος. Και όσο βλέπουμε παντού τουρίστες και νέες πολυτελείς κατασκευές σε projects σαν του Ελληνικού, ξεχνάμε το αυτονόητο ζητούμενο: ότι δεν παράγουμε ανταγωνιστικές υπηρεσίες και προϊόντα.
Αν φυσικά συνεχιστεί να απέχει η δήθεν ισχυρή μακροοικονομική μας εικόνα( το χαμηλό κόστος δανεισμού που δεν βλέπει ο μικρομεσαίος) από την πλασματική μικροοικονομία και την επιχρυσωμένη κατανάλωση, θα αφηνόμαστε στις τύχες της παγκόσμιας ανισορροπίας…
