Του Ηλία Καραβόλια
Ας ασχοληθούμε λίγο με μια αφανή σχετικά συσχέτιση στο νεοελληνικό οικονομικό σύστημα : υπάρχει στη χώρα ελιτίστικος κορπορατισμός.
Υπάρχουν δηλαδή ισχυροί επιχειρηματίες ολιγοπωλίων που είναι στενά δεμένοι με την εξουσία και συνθέτουν το καστοριαδικό σημαίνον της φιλελεύθερης ολιγαρχίας.
Η ελιτίστικη αυτή νομή και κατοχή κλάδων σε οικονομία και κράτος, ένας τύπος master franchise, δημιουργεί συνθήκες επικράτησης πολλών μικρότερων παρόμοιων σχημάτων ισχύος σε χαμηλότερα επίπεδα.
Αναρωτηθείτε απλώς γιατί δεν στεριώνει μακροπρόθεσμα το μεγάλο ξένο παραγωγικό κεφάλαιο στον τόπο( εκτός από συγκεκριμένες περιπτώσεις αποτυχίας συνήθως).
To νεοελληνικό οικονομικό σύστημα είναι το καθρέφτισμα της δομής του νεοελληνικού κράτους : η πρόσβαση στα κεφάλαια της Εσπερίας, αλλά και σε αυτά του παρασιτικού τραπεζικού συστήματος, αφορά πάντα τους λίγους και κοντινότερους στην εξουσία.
Είναι κοινό μυστικό στην πιάτσα (δεν υφίσταται η αγορά στον τόπο αυτό ) ότι μερικές υπερχρεωμένες στα δύσκολα χρόνια ελληνικές επιχειρήσεις έγραψαν το turnaround story με κρατικές ενέσεις.
Την ίδια ώρα που το προκλητικό κλείσιμο της πιστωτικής κάνουλας για υγιείς και μικρομεσαίους απλά ευνοεί την ολιγοπωλιακή δομή παρά την γενικευμένη εικόνα των μεγάλων τζίρων σχεδόν παντού.
Είναι επίσης γνωστό ότι μεγάλες εξαγωγικού χαρακτήρα επιχειρήσεις συνεχίζουν να μεταφέρουν κέρδη σε ξένες αγορές όπου υπάρχουν συνθήκες για κερδοφόρες βιομηχανικές επενδύσεις.
Το νεοελληνικό καπιταλιστικό κέρδος κεφαλαίου, με άλλα λόγια, άρχισε να δημιουργεί θέσεις απασχόλησης σε ξένες εργοστασιακές γραμμές παραγωγής και αναπαραγωγής του.
Συνεπώς ενώ είχαμε μαζική φυγή ανθρώπινου κεφαλαίου ( brain drain) προ δεκαετίας, σήμερα τα κέρδη της ενδιάμεσης περιόδους σχετικής ανάπτυξης- και κυρίως αυτά της τωρινής πληθωριστικής έκρηξης -άρχισαν να φεύγουν και αυτά( profit drain).
Στη χώρα πάντως θα συνεχιστεί η ισχυρή ελιτίστικη ανάπτυξη χωρίς όμως τόνωση των δημοσίων επενδύσεων σε υποδομές οπότε και θα περιοριστεί περαιτέρω η διάχυση πλούτου προς τα κάτω άρα θα διευρυνθούν και οι ανισότητες.
Φτώχεια φυσικά δεν θα δει ο τόπος( οι Έλληνες δουλεύουμε για να ζούμε καλά αγνοώντας τα χρέη) αλλά ο επιχρυσωμένος καταναλωτικός πλουτισμός θα χάσει μάλλον σύντομα την χρυσόσκονη του αφού οι παράδες δεν θα έχουν τόση αγοραστική δύναμη μέσα στον διεθνή στασιμοπληθωρισμό που εγκαθίσταται ύπουλα (μαζί με υψηλά επιτόκια και χρέη…)
