Του Βασίλειου-Γεωργίου Γρηγ. Παπαδάκη
Στην Αθήνα, 5ο αιώνας π.Χ., η δημοκρατία εξελίχθηκε σε οχλαγωγία. Ο πολίτης έπαψε να βρίσκεται σε εγρήγορση και αδιαφόρησε για την ευημερία και το κοινό όφελος. Μετά τους Περσικούς Πολέμους και τη δημιουργία της Δηλιακής συμμαχίας, 478 π.Χ., οι Αθηναίοι επλούτισαν αποσπώντας μεγάλα χρηματικά ποσά από τους συμμάχους. Η υλική ευδαιμονία εκμαύλισε χαρακτήρες, εξέθρεψε τη διαφθορά και διέλυσε τις πνευματικές αξίες – αρετές, πυλώνες της δημοκρατίας. Η αρχομανία και το εμφυλοπολεμικό πνεύμα, κατάρα των Ελλήνων, ήσαν οι λόγοι για τους οποίους η αρχαία Αθήνα δεν έγινε ηγεμονία. Ένας ακόμη λόγος, ο μακροβιότερος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ Αθηναίων – Σπαρτιατών (431-404 π.Χ.).
Η φιλοπρωτία του Βασιλέως Κωνσταντίνου Α’ (1868-1923) και Ελευθερίου Βενιζέλου (1864-1936), αμφότεροι συνυπεύθυνοι για τον εκπατρισμό των Ελλήνων, 1922, από τις αρχαίες κοιτίδες της Μικράς Ασίας, Πόντου, σήμανε το τέλος της Μεγάλης Ιδέας, (ιδεολογία 19ος αι., αρχές 20ου αι.).
Την αποφράδα περίοδο (1946-1949), η Ελλάδα βίωσε τη δυστυχία και εξαθλίωση ενός άλογου εμφυλίου πολέμου για τις επικυριαρχικές βλέψεις δύο ξένων δυνάμεων, Μεγάλης Βρετανίας και κομμουνιστικής Ρωσίας. Στη διανεμητική σκακιέρα επικράτησε η Βρετανία. Οι Βασιλείς Γεώργιος Β’ (1890-1947), Παύλος (1905-1964), και η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση με πρωθυπουργό, στην καρδιά του εμφυλίου, τον κεντρώο Θεμιστοκλή Σοφούλη (1860-1949), αντιμετώπισαν αποτελεσματικά τους υποστηριζόμενους από τη σταλινική Ρωσία κομμουνιστές.
«Ευτυχώς δεν κερδίσαμε», Λεωνίδας Κύρκος (1924-2011) πολιτικός της Αριστεράς.
Η κατακτητική βαρβαρότητα των αρχολίπαρων εναντίον των ανίσχυρων έχει βαθιές ρίζες από αρχαιοτάτων χρόνων. Στοιχειώνει την ανθρωπότητα και απειλεί την παγκόσμια ειρήνη. Οι φύλαρχοι και όχι οι λαοί, προκαλούν τους κατακτητικούς πολέμους, για ν’ αποφύγουν σοβαρές εσωτερικές κρίσεις και να ικανοποιήσουν τον εγωκεντρισμό τους. Προκειμένου να διασφαλίσουν την εξουσία, οι «τυραννόσαυροι» ενεργοποιούν το μηχανισμό της προπαγάνδας και προβοκάτσιας με σκοπό να πεισθεί ο λαός ότι η γειτονική χώρα είναι υπεύθυνη όλων των δεινών, ακόμη και των φυσικών καταστροφών, σεισμοί, καταποντισμοί. Αποτέλεσμα η πολεμική σύγκρουση με ανυπολόγιστες καταστροφές για τα εμπλεκόμενα κράτη. Μόνοι κερδισμένοι, οι πολεμοκάπηλοι και οι βιομηχανίες κατασκευής πολεμικού υλικού. Χαμένος, ο άμαχος πληθυσμός, (γέροντες, γυναίκες, παιδιά και άρρωστοι). Πάντων πατήρ πόλεμος, Ηράκλειτος, (5ος αι. π.Χ.).
Ο πόλεμος στα σύνορα της Ε.Ε, Ουκρανία-Ρωσία και στην Ανατολική Μεσόγειο, Ισραήλ-Χαμάς, καθιστά επίκαιρη τη ρήση: Των οικιών ημών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν.
