Του Λάμπρου Ροϊλου*
Μέσα στις προηγούμενες λίγες ημέρες η Ρωσία αφενός ανακοινώνει την διεξαγωγή ασκήσεων με τακτικά πυρηνικά όπλα, αφετέρου δημοσιοποιεί σχεδόν αμέσως μετά, την πρόθεση του Πούτιν να συζητήσει τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία.
Πως δένουν μεταξύ τους αυτές οι συμπεριφορές του πρόσφατα “εκλεγμένου” δικτάτορα;
Πιο συγκεκριμένα:
Όπως ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν είχε προειδοποιήσει νωρίτερα (6/5/24), στις 21/5/24 οι Ρωσικές δυνάμεις άρχισαν την πρώτη φάση των στρατιωτικών ασκήσεων «που περιλαμβάνουν πρακτική εκπαίδευση στην προετοιμασία και τη χρήση μη στρατηγικών πυρηνικών όπλων» (όπου περιλαμβάνονται και πύραυλοι Iskander και Kinzhal) στη Νότια Στρατιωτική Περιφέρεια, ανακοίνωσε το Ρωσικό υπουργείο Άμυνας.
Όπως είπε οι ασκήσεις αποσκοπούν στη διασφάλιση της ετοιμότητας των μονάδων και του εξοπλισμού για «την πολεμική χρήση μη στρατηγικών πυρηνικών όπλων για την άνευ όρων διασφάλιση της εδαφικής ακεραιότητας και της κυριαρχίας του Ρωσικού κράτους, ως απάντηση σε προκλητικές δηλώσεις και απειλές μεμονωμένων Δυτικών αξιωματούχων κατά της Ρωσικής Ομοσπονδίας».
Η Νότια Στρατιωτική Περιφέρεια της Ρωσίας βρίσκεται δίπλα στην Ουκρανία και περιλαμβάνει επίσης τμήματα της Ουκρανικής επικράτειας που τώρα ελέγχει η Ρωσία.
Η Λευκορωσία, όπου η Ρωσία δήλωσε πέρυσι ότι αναπτύσσει τακτικά πυρηνικά όπλα, θα εμπλακεί επίσης, δήλωσαν οι δύο χώρες.
Στις 24/5/2024 τρεις ημέρες μετά την έναρξη των ασκήσεων ο Πούτιν αφήνει να διαρρεύσει σε ρεπορτάζ του ρόιτερς ότι είναι διατεθειμένος να τερματίσει τον πόλεμο εφόσον βεβαίως διατηρήσει τα κατακτημένα εδάφη της Ουκρανίας κάτι που επιβεβαιώνει και ο εκπρόσωπος του Πεσκώφ. Αλλά αν δεν βρει ευήκοα ώτα στην άλλη πλευρά μπορεί να συνεχίσει τον πόλεμο στο διηνεκές, είπε. ( Βεβαίως τότε θα χρειαστεί νέα επιστράτευση που θα ήθελε να αποφύγει).
Αυτές οι φαινομενικά εκ διαμέτρου αντίθετες συμπεριφορές είναι εν τούτοις αλληλένδετες και εξηγούνται/ αναλύονται ως εξής:
(Α) Τα πιο πάνω περί έμμεσης απειλής για χρήση τακτικών πυρηνικών όπλων είναι σύμφωνα με και σε συνέχεια του δόγματος Πούτιν που ακολουθεί αυτός πάνω από μία εικοσαετία τώρα. περί «αποκλιμάκωσης μιας πολεμικής σύρραξης δια της κλιμάκωσης (de-escalation by escalation) με την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων».
Ο Πούτιν υλοποίησε αυτό το δόγμα ώστε να λειτουργήσει αυτό αποτρεπτικά σε τυχόν σχέδια επέμβασης της Δύσης ήδη από το 2000.
Έτσι σε όλα τα μεγάλης εμβέλειας γυμνάσια που διεξήγαγε η Ρωσία από τότε, όλα περιελάμβαναν προσομοιώσεις περιορισμένων πυρηνικών κτυπημάτων.
Το χρησιμοποίησε και στον πόλεμο της Γεωργίας το 2008 και μετά την κατάληψη της Κριμαίας το 2014. Φυσικά και το 2022 μέχρι σήμερα. (Περισσότερα επ’ αυτών και περί της διάκρισης τακτικών και στρατηγικών όπλων στο βιβλίο μου «Τα σημεία των καιρών» Εκδόσεις Παπαζήση Οκτ.23 σελ.167-188)
(Β) Ο Πούτιν εμφανίζεται λίγες ημέρες μετά ως ειρηνοποιός, στα πλαίσια της τακτικής που διδάχθηκε στα πρώτα χρόνια της εκπαίδευσης του ως πράκτορας της KGB (που μετονομάστηκε σε FSB). Τακτικής του να εμφανίζεται με δύο διαφορετικά πρόσωπα, που στην σχετική ανακριτική πρακτική είναι γνωστή σαν αυτή «του κακού μπάτσου και του καλού αστυνομικού» («good cop/bad cop»).
Η εφαρμογή της ανακριτικής πρακτικής του «good cop/bad cop» στην διεθνή πολιτική σκηνή:
Το James Martin Centre for Nonproliferation Studies (Μελέτες μη διάδοσης πυρηνικών όπλων) (CNS) είναι ένα Αμερικανικό ερευνητικό κέντρο που βρίσκεται στο Monterey της Καλιφόρνια και είναι ο μεγαλύτερος μη κυβερνητικός οργανισμός στον κόσμο που ασχολείται με τη μελέτη, την έρευνα και την εκπαίδευση ειδικών στην καταπολέμηση της διάδοσης των Όπλων Μαζικής Καταστροφής (WMD).
Σύμφωνα με μελέτη του κέντρου αυτού : «Η επιστημονική και δημοφιλής βιβλιογραφία στο πρόσφατο παρελθόν έχει πλαισιώσει τη διπλωματία μη διάδοσης πυρηνικών όπλων τόσο προς το Ιράν όσο και προς τη Βόρεια Κορέα ως παράδειγμα «καλού αστυνομικού/κακού μπάτσου». Μιας κοινωνικο-ψυχολογικής στρατηγικής που δανείστηκε από τις αρχές επιβολής του νόμου για να περιγράψει μια διαδικασία εξαναγκασμού ομολογίας μετά την υποβολή ενός προσώπου σε αγχωτική συναισθηματική αντίθεση. Αυτό το άρθρο/μελέτη εξετάζει αυτές τις δύο περιπτώσεις, καλύπτοντας χονδρικά την περίοδο από το 2003, όταν ξεκίνησαν οι πιο πρόσφατες απόπειρες αντιμετώπισης των απειλών απόκτησης πυρηνικών όπλων από το Ιράν και την Βόρεια Κορέα, υπό το φως των κριτηρίων για την εφαρμογή της στρατηγικής καλού αστυνομικού/κακού μπάτσου. Υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι στο πλαίσιο των εξαμερών συνομιλιών με τη Βόρεια Κορέα και στο πλαίσιο της συμφωνίας με το Ιράν (όπου συμβαλλόμενες χώρες ήσαν οι ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία, Ρωσία και Κίνα) οι παίκτες που επεδίωξαν τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων έχουν υιοθετήσει ρόλους καλού/κακού αστυνομικού για αυτόν τον σκοπό».
Κάτι παρόμοιο φρονώ ότι επεδίωξε με τις πιο πάνω αντίθετες πρόσφατες συμπεριφορές του Μαΐου ο πρώην αρχηγός της KGB.
ΓΕΝΙΚΩΤΕΡΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΕΝ ΟΨΕΙ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΩΤΕΡΩ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥΤΙΝ ΣΤΟ ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ:
Ο Πούτιν θα εκμεταλλευτεί την περίοδο μέχρι την ενίσχυση των Ουκρανών με πολεμοφόδια και κυρίως με πυραύλους μεγαλύτερης εμβέλειας και με τα F16 εντείνοντας τους βομβαρδισμούς και τις επιθέσεις/κατακτήσεις εδαφών. Έτσι ερμηνεύεται και η πρόσφατη μετονομασία των Ρώσων σε “πόλεμο” της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης».
Θα επιδιώξει την παράταση του πολέμου τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές στις ΗΠΑ του Νοεμβρίου 2024, με την ελπίδα να εκλεγεί ο Τραμπ. Αυτός έχει δηλώσει ότι θα λήξει τον πόλεμο μέσα σε 24 ώρες και έδωσε στον Πούτιν το ελεύθερο “να κάνει ότι θέλει” με τους κακοπληρωτές εταίρους στο ΝΑΤΟ.
Χωρίς την υποστήριξη που έχει η Ουκρανία και οι χώρες του ΝΑΤΟ από τις ΗΠΑ, η υπερίσχυση του ΝΑΤΟ έναντι της Ρωσίας τίθεται ένα αμφιβόλω.
Ο Πούτιν θα επιδιώξει άμεση συνθηκολόγηση παρακρατώντας τα κατακτημένα εδάφη. Όπως έκανε και με την Κριμαία το 2014, πριν την «ειδική στρατιωτική επιχείρηση το 2022». Στο επόμενο της συνθηκολόγησης διάστημα, θα επιδιώξει να σκοτώσει τον Ζελένσκι, να εγκαταστήσει φιλορωσική κυβέρνηση, και θα ξαναρχίσει τα ίδια με νέα ειδική στρατιωτική επιχείρηση μέχρι να καταλάβει όλη την Ουκρανία.
Ο αρχικός στόχος του παραμένει: η ανασύσταση της «Αγίας Μεγάλης Ρωσίας» αποτελούμενης από την Ρωσία, Λευκορωσία και Ουκρανία, που έχει ιστορικό και θρησκευτικό υπόβαθρο για τον Πούτιν και κάποιους Ρώσους εθνικιστές, αν όχι και η ανασύσταση (όσο τον παίρνει) της παλιάς Σοβιετικής ένωσης.
*συντ. δικηγόρος παρ’Αρείω Πάγω, συγγραφέας, ερευνητής.
