Του Αντώνη Βενέτη
Το σύντομο σχόλιο του Ηλία Κανέλλη στη στήλη του στα ΝΕΑ της 31.5.2024, με το οποίο επέκρiινε την άστοχη δήλωση του Στέφανου Κασσελάκη κατά την οποίαν – δήθεν – η εκτέλεση του Ν. Μπελογιάννη τον Μάρτιο του 1952 εγένετο διότι υπήρξε «αγωνιστής της δημοκρατίας», ήταν εύστοχο και ταιριάζει με τον βηματισμό της Ιστορίας.
Ασφαλώς αντιμετώπισε, με γενναιότητα το εκτελεστικό απόσπασμα. Αλλά αυτό δικαιολογεί τον πολιτικό προσανατολισμό του και την αιματηρή δράση του κόμματος του οποίου υπήρξε επίλεκτο μέλος;
Ήταν ένας μπολσεβίκος και ως τέτοιος, τον διέκρινε η ατόφια – μπολσεβίκικη – τραχύτητα.
Είχε ακόμα την παιδαριώδη πίστη στο αλάνθαστο του Κ.Κ.
Έτσι, στην κατοχή είχε επιβάλλει στην Πελοπόννησο, όπως γράφει ο σύντροφός του στον ΕΛΑΣ, Παντελής Μούτουλας, τη γραμμή της «αλληλέγγυας ευθύνης», κατά την οποία, οι συγγενείς του ταγματασφαλίτη, ευθύνοντο εξ ίσου και οι ίδιοι για την επιλογή του και, κατά συνέπεια, έπρεπε να τιμωρούνται. Έτσι στο Γεράκι του Πάρνωνα και στα πέριξ, ο ΕΛΑΣ σκότωσε, γι’ αυτό τον λόγο 10 άτομα. (βλ. Γαβρίλη Λαμπάτου «Κ.Κ.Ε. και εξουσία»). Ακόμα φέρεται να πυροδότησε, ως πολιτικός Επίτροπος, τη σφαγή του Μελιγαλά, για να συνεχίσει, την αιματηρή του δράση, σ’ όλη την τριετή εμφύλια διαμάχη.
Στα 40χρονα του Στάλιν, τον εξυμνούσε εμετικά, θα έλεγα, ως τη μεγαλύτερη ιστορική προσωπικότητα που ανέδειξε η ανθρωπότητα. Έτσι έγραφε: «Είναι – ο Στάλιν – η προσωποποίηση μιας ολόκληρης εποχής, της πιο ιστορικής που γνώρισε η ανθρωπότητα, της μεγάλης Σταλινικής εποχής…», ως και, «ό,τι πιο μεγάλο, ό,τι πιο αγνό, ό,τι πιο ηρωικό έχει αναδείξει η ιστορία, το εμπνέει ο Στάλιν».
Τον αποκαθηλώνει όμως από τις ψευδαισθήσεις του ο μοναδικός γιος του, που φέρει το όνομά του, σε μια συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία» της 2-4-2008 εις την οποίαν εδήλωσε, πλην άλλων: «έδωσε τη ζωή του – ο πατήρ Μπελογιάννης – για κάτι που απεδείχθη απάτη» και μάλιστα χαρακτηρίζει το κομμουνιστικό κίνημα «τη μεγαλύτερη απάτη του 20ου αιώνα» και ότι «θεωρώ το Κ.Κ.Ε. βασικό φορέα σκοταδισμού».
Εξ άλλου στο ΒΗΜΑ της 9-7-1950, βρήκα την παρακάτω είδηση. «Λονδίνο ο Ραδιοφωνικός σταθμός των Ελλήνων συμμοριτών μετέδωσεν άρθρο συνεργάτου του υπό τον τίτλον ‘‘Ας το καρφώσουν καλά στο μυαλό τους’’ εις το οποίο διακηρύττεται αναφανδόν, ότι θα επαναληφθή ο ένοπλος αγώνας κατά της Ελλάδος, τη συνδρομή των Λαϊκών Δημοκρατιών».
Η αντίληψη λοιπόν με την οποίαν γαλουχήθηκαν οι κομμουνιστές στα πρώτα χρόνια της παραμονής τους «στις Λαϊκές Δημοκρατίες» ήταν ότι ο Δ.Σ.Ε. δεν ηττήθηκε στρατηγικά, αλλά βρίσκεται με το όπλο παρά πόδα και θα επιστρέψει στην Ελλάδα με την Κόκκινη Σημαία, νικητής και τροπαιούχος. Γι’ αυτό στο διάστημα αυτό πάνω από 1.000 κομματικά στελέχη εκπαιδεύτηκαν σε στρατιωτικές σχολές του ανατολικού μπλοκ.
Η παράνομη λοιπόν επιστροφή του Ν. Μπ. στην Ελλάδα είχε ως αποστολή να ανασυστήσει τον παράνομο μηχανισμό του Κ.Κ.Ε., έτσι ώστε να είναι σε θέση να υποδεχθούν τα πρώτα ένοπλα τμήματα του Δ.Σ.Ε. τα οποία προερχόμενα από τις «Λαϊκές Δημοκρατίες» θα συνέχιζαν την εμφύλια διαμάχη, μέχρι την κατάληψη της εξουσίας…
Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια τοποθετείται η αποστολή και ο ρόλος του «Δημοκράτη και Ειρηνοποιού» Ν. Μπ..
Έτσι ο «λαϊκός ήρωας» αγωνίστηκε πράγματι μετά πάθους και φανατισμού και ανάλωσε τη ζωή του για την εγκαθίδρυση μονοκομματικού και ολοκληρωτικού καθεστώτος, σύμφωνα με τις επιταγές της «μεγάλης χώρας των Σοβιέτ», την οποίαν ο θρυλικός Ισπανός αναρχικός Μπουένα βεντούρα Ντουρούτι χαρακτήριζε ως χώρα με «ένα κόμμα στην εξουσία και τα άλλα στη φυλακή», και εις το οποίο θα ηκούετο μόνο η φωνή των κομμουνιστών. Έτσι το Κ.Κ.Ε. αιματοκύλισε τη χώρα για «ένα πουκάμισο αδειανό…» και θα συνέχιζε το αιματοκύλισμα, ακόμα και 40 χρόνια, κατά παλαιότερη δήλωση του Γ. Σιάντου.
Την παραμονή της εκτέλεσής του (30-3-1952) προέτρεψε τη σύντροφό του Έλλη Παπά «Να ζήση για την εκδίκηση. […]». Αντίθετα ο αρχαίος Αθηναίος Στρατηγός Φωκίων (402-317 π.Χ.) 45 φορές εκλεγμένος στρατηγός, στα 84 χρόνια που καταδικάστηκε – όλως αναιτίως – από τους Αθηναίους σε θάνατο πριν να πιή το κώνιο παράγγειλε στον γιο του Φώκο, να μην κρατήσει καμμιά κακία για τους Αθηναίους. Γι’ αυτό την εθελοθυσία την οποία επέδειξαν οι κομμουνιστές, τα χρόνια εκείνα όταν η κομμουνιστική ομίχλη σκέπαζε τα μάτια των ανθρώπων, ο Σέρβος Κομμουνιστής Ντόμπριτσα Τσόσιτς γράφει στο βιβλίο του «Η εποχή της εξουσίας». Γιατί το νόημα της αυτοθυσίας τους είναι παράλογο. Εγώ δεν θαυμάζω τον παραλογισμό».
Τέλος, υπενθυμίζω ότι κατά τη σύλληψη, τη διεξαγωγή της δίκης και την εκτέλεση του Ν. Μ. κατόπιν αποφάσεως αρμοδίου Δικαστηρίου, Πρωθυπουργός ήταν ο κεντρώος, μετριοπαθής και έντιμος πολιτικός Ν. Πλαστήρας, ο οποίος ανέκαθεν ανήκε εις την φιλελεύθερη παράταξή του, εκ των κορυφαίων Ελλήνων Πρωθυπουργών, Ελευθερίου Βενιζέλου.
Γι’ αυτό και η λίαν γνωστή Έλλη Αλεξίου, μέλος του Κ.Κ.Ε., στο βιβλίο της «Βασιλική Δρυς» εκδοθέν μετά τη μεταπολίτευση, χαρακτηρίζει τον θρυλικό «Μαύρο Καβαλάρη» «σιχαμερή οχιά…» και προσθέτει η ίδια με προφανή εμπάθεια… «ο Στρατηγός Πλαστήρας, ας είναι πεθαμένος τώρα στον άλλο κόσμο θα βλέπει τον Μπελογιάννη να κάθεται σε χρυσό θρονί και τους Αγγέλους ολόγυρά του… ενώ η αφεντιά του θα βράζει μερόνυχτα στα καζάνια του καθαρτηρίου».
Τι να σχολιάσεις; Μένεις ενεός
