Του Ηλία Καραβόλια
Ενώ φλερτάρουμε πανευρωπαϊκά με μια κοινωνική πόλωση διαρκείας, σε κανένα μέσο ενημέρωσης δεν ακούγεται η αλήθεια για το ιδεολογικό υπόβαθρο της πολιτικής μετατόπισης των μαζών : η άκρα δεξιά θεριεύει πολιτικά επειδή τώρα φαίνονται οι επιπτώσεις από τις πολιτικές που εφαρμόζουν όσοι κυβερνούν εδώ και χρόνια και συνθέτουν το ακραίο κέντρο.
Και την ώρα που η ακρίβεια επιμένει παντού και η αγοραστική δύναμη εξασθενεί, τα ιερατεία και τα λόμπι των Βρυξελλών επιστρατεύουν τον φόβο που παράγει η « γεωπολιτική της νόησης».
Λέγεται λοιπόν ότι σήμερα η υποψήφια πρόεδρος της ΕΕ είπε (off the record) πως «χρειαζόμαστε 500 δις ευρώ για την ευρωπαϊκή άμυνα».
Αυτή η Ευρώπη όμως της μη παραγωγικής δαπάνης, η Ευρώπη που δεν επενδύει στο κοινωνικό κράτος και την μικρομεσαία επιχειρηματικότητα αλλά στις αντιπυραυλικές ασπίδες για να ανακόψει τη Ρωσία και την Κίνα ( με των οποίων τα κεφάλαια και τις ενεργειακές συμφωνίες μια χαρά τα πήγαινε εδώ και χρόνια) πολύ απλά δεν έχει μέλλον.
Θα συνεχίζει να βυθίζεται μέσα στην ίδια την υπαρξιακή της ανασφάλεια : δεν θέλει να σωθεί ούτε από τον παρασιτικό ελιτισμό της γραφειοκρατικής της διακυβέρνησης στις Βρυξέλλες, ούτε από την ταξική πολιτική των δήθεν σοσιαλφιλελεύθερων κεντρώων κυβερνήσεων.
Και νομοτελειακά θα καταλήξει να θεωρείται ως κανονικοποίηση η ιδεολογική επικράτηση των υπερπατριωτών και η ισχυρή τάση από τον επελαύνοντα εθνικισμό στα κράτη μέλη.
Δεν κατανοούν οι παρούσες πολιτικές ηγεσίες ότι αυτή η διέξοδος των μαζών( η νοσταλγία για εθνικό προστατευτισμό )δεν είναι μόνο προϊόν της μεταναστευτικής πολιτικής ή του άκρατου δικαιωματισμού και της woke κουλτούρας που επιβάλλεται σχεδόν παντού.
Είναι δεδομένο ότι ότι οι πολίτες που θα ψηφίσουν Λεπέν στη Γαλλία δεν έγιναν έτσι ξαφνικά αντισυστημικοί. Το αντίθετο συμβαίνει : θέλουν να μπουν και αυτοί στο σύστημα.
Οι μη συμμετέχοντες στις ανέσεις που παρέχει ο καπιταλισμός της Ευρώπης, θέλουν πολύ απλά να εισπράττουν και αυτοί το μέρισμα της όποιας ανάπτυξης βλέπουν να καρπώνονται οι ανώτερες τάξεις των κρατικοδίαιτων και τα ολιγοπώλια.
Και οι πολλοί θέλουν να καταναλώνουν και να δημιουργούν περιουσία για το μέλλον των παιδιών τους χωρίς να αποκλείονται από τις κοινοτικές επιδοτήσεις, χωρίς να υπερχρεώνονται και φυσικά χωρίς να υπερφορολογούνται.
Ούτε φυσικά φοβούνται τους ξένους μετανάστες και τον Πούτιν περισσότερο από την οικονομική ανασφάλεια στα σπιτικά και στις επιχειρήσεις τους…
