Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Μολονότι με τις ευρωεκλογές έκλεισε ο κύκλος των πολιτικών αναμετρήσεων, εν τούτοις παραμένει ανοιχτή η εσωστρέφεια, που συναντά κανείς καθημερινά στα τρία κόμματα που άσκησαν ή ασκούν, όπως η ΝΔ, την εξουσία.
Από που να αρχίσει κανείς, σε σχέση με τα όσα συνέβησαν την εβδομάδα που πέρασε. Από την άγρια κριτική των δύο πρώην πρωθυπουργών Καραμανλή και Σαμαρά στον Μητσοτάκη, ή στην παντιέρα ρόσα, που ύψωσαν οι ‘87’ στον Κασσελάκη.
Για να μην αφήσουμε έξω τους υποψηφίους για την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, που έφτασαν αισίως τους επτά, και έπεται συνέχεια. Συνωστισμός, πολύς συνωστισμός, έχει αναπτυχθεί στον χώρο του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ, που δεν κατάφερε στις ευρωεκλογές, παρά την οριακή άνοδο, να περάσει τον πήχη του 13%.
Ο λαός λέει, όπου υπάρχει φτώχεια, υπάρχει και γκρίνια. Και αυτό συμβαίνει με την περίπτωση του πρόσφατου εκλογικού αποτελέσματος. Γιατί και οι τρεις χάσανε. Η ΝΔ μέσα σε ένδεκα μήνες απώλεσε ένα σημαντικό κομμάτι της δύναμής της, μιας και το 41% συρρικνώθηκε στο 28%. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Κασσελάκη δεν μπόρεσε να φτάσει στο 17% της προ έτους επίδοσής του και περιορίστηκε στο 15%, ενώ ο Ανδρουλάκης, δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τον δεύτερο, παραμένοντας τρίτος και καταϊδρωμένος.
Οι ήττες αυτές έχουν και ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό. Οι αρχηγοί πήραν επάνω τους την όλη προεκλογική εκστρατεία, άρα και το δυσμενές αποτέλεσμά της. Και βεβαίως επειδή όπου υπάρχει φτώχεια υπάρχει και γκρίνια, την επομένη των ευρωεκλογών άρχισαν τα όργανα.
Στον Μητσοτάκη, με οργανωμένη παράσταση, την έπεσαν οι δύο πρώην αρχηγοί και πρωθυπουργοί, στον Κασσελάκη εν χορώ οι ‘87’ της Κεντρικής Επιτροπής και στον Ανδρουλάκη οι έξι, για την ώρα, που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του Χαλίφη.
Στη ΝΔ, όπως φάνηκε, την είχαν στημένη στον Μητσοτάκη, το δίδυμο Σαμαρά-Καραμανλή, που με όχημα ένα συγκροτηματάκι που του την βγαίνει μονίμως από τα δεξιά, ανέβηκαν στο πόντιουμ και κατά το κοινώς λεγόμενο ξεσάλωσαν.
Ο Καραμανλής εμφανίστηκε πιο θεσμικός στην κριτική του και περιορίστηκε στα λεγόμενα Εθνικά θέματα, επισείοντας τον κίνδυνο ενός ασαφούς συνυποσχετικού, στο δρόμο προς τη Χάγη, ενώ ο Σαμαράς αφού εξασφάλισε την ταυτόχρονη παρουσία του με τον ανιψιό του γεννήτορα, πήρε αμπάριζα και έκοψε κυριολεκτικά κεφάλια.
Έκανε σημαία της κριτικής του τον γάμο των ομοφυλόφιλων και επιτέθηκε επί παντός του επιστητού επί δικαίων και αδίκων. Ανάμεσα στο πολυπληθές κοινό που τους καταχειροκροτούσε και η άρτι εκλεγείσα ευρωβουλευτής, η αρχηγός της Κοινής Λογικής Αφροδίτη Λατινοπούλου.
Όλα αυτά υπό το άγρυπνο μάτι της Ντόρας, που με βλέμμα αιχμηρό σχολίαζε, χωρίς να μιλάει τους ομιλητές, για να αποφανθεί την επομένη, σε τηλεοπτική εκπομπή βγάζοντας εκτός κάδρου τον Καραμανλή, ότι τα όσα είπε ο Σαμαράς, εξέφραζαν την πικρία του, που παραπέμπει στο, γιατί δεν τον παίζουμε στο πολιτικό παίγνιο.
Μπορεί ο Κασσελάκης να πίστεψε ότι βγάζοντας εκτός πίστας τους ‘11’ της Νέας Αριστεράς, που δεν τους ψήφισε ούτε η μάνα τους συγκεντρώνοντας ποσοστό μόλις 2,45%, όμως οι νέες αδέξιες κινήσεις τους από την Αυγή μέχρι τις απολύσεις, που υποδηλώνουν το Λουδοβίκειο L’Etat c’est moi εξόργισαν ακόμη και τους μέχρι χθες υποστηρικτές του.
Όμως, όπως δηλώνει εδώ κι εκεί, την καρέκλα δεν την αφήνει κι ας πάνε να κουρεύονται όσοι διαμαρτύρονται. Εξάλλου με τις αλλαγές που ετοιμάζει, με το επικάλυμμα της ανανέωσης, θα φτιάξει το κόμμα στα μέτρα του κατ’ εικόνα και ομοίωση του. Όχι λοιπόν ες αύριον τα σπουδαία,άλλα ραντεβού με όσους διαμαρτύρονται τον Σεπτέμβρη.
Οι πολλοί μνηστήρες της καρέκλας του προέδρου στην Χαρ. Τρικούπη, κάνουν τον Ανδρουλάκη να τρίβει τα χέρια του. Σε αυτό τον συνωστισμό, φυσικό επακόλουθο είναι να επικρατήσει ο έχων τον μηχανισμό στα χέρια του.
Παρά την ανεπάρκειά του, που ομολογούν και οι μέχρι χθες υποστηρικτές του, μιας και δεν κατάφερε σε οκτώ χρόνια στην ευρωβουλή να μάθει αγγλικά, επειδή έχει τους πραιτοριανούς εντός κομματικών μηχανισμών, αναμένεται να επιπλεύσει από την τρικυμία, που σήκωσαν από το βράδυ των εκλογών όσοι τον αμφισβητούν.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι θα έχουμε ένα κόμμα με αρχηγό, που αλλού θα πατάει και αλλού θα βρίσκεται. Αλλά γενικότερα είναι αρνητικό για την δημοκρατία και για τους θεσμούς, να μην υπάρχει μια εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Να μην υπάρχει μια κριτική επί της ουσίας στις πράξεις και τις παραλείψεις της κυβέρνησης.
Το γεγονός ότι θα παίζει ο Μητσοτάκης εν ου παικτοίς, δεν είναι καλό για μια κοινωνία που αγωνιά για το αύριο. Κι επειδή στο Κασσελάκειο κατάστημα δεν υπάρχει φως, που να δείχνει ότι μπορεί να ανακάμψει το μαγαζί, η μόνη ελπίδα για μια αντιπολίτευση με περιεχόμενο πέφτει στο ΠΑΣΟΚ.
Με την πορεία όμως που παίρνουν τα πράγματα, υπάρχει κίνδυνος να πάνε στις ιπποδρομίες με κουτσό άλογο. Έχουν λίγο καιρό να το σκεφθούν, και οι μνηστήρες της εξουσίας, αλλά και η προηγούμενη γενιά, αυτοί δηλ. που θήτευσαν σε υπουργικές καρέκλες, για να στρίψουν του καράβι στο παρά πέντε, προκειμένου να μην πέσει στα βράχια.
Έκτος αν όλοι οι ξορκίζοντες την άκρα δεξιά, αποφασίσουν αυτοκτονώντας να δώσουν τον ρόλο της αντιπολίτευσης στον καραδοκούντα βασιλιά της κηραλοιφής Κυριάκο Βελλόπουλο, που έχει βάλει αέρα στα πανιά του, μετά τη νίκη της ομογάλακτης του στη Γαλλία, Μαρί Λεπέν…
