Του Διονύση Γουσέτη
Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί μία εξαιρετική προσέγγιση ζωτικών πτυχών της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής, σε μία κρίσιμη φάση παγκόσμιων μετασχηματισμών και ανακατατάξεων
1. Η βασική αντίθεση στην Ελλάδα
Αντίθετα με τις προπαγάνδες κάποιων πολιτικών και των ιδεολογικά ή κομματικά εξαρτημένων από αυτούς, η βασική αντίθεση στην κοινωνία μας, από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, δεν ήταν ποτέ μεταξύ κοτζαμπάσηδων και κλεφτών, μεταξύ τσιφλικάδων και κολλήγων, μεταξύ ορθοδόξων και άλλων θρησκευμάτων, μεταξύ προνομιούχων και μη προνομιούχων, ή μεταξύ αστών και προλετάριων.
Με αυτές τις προπαγάνδες χτίστηκαν πολιτικές καριέρες. Όμως, η βασική αντίθεση από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα ήταν και είναι η αντίθεση μεταξύ προόδου και καθυστέρησης, μεταξύ Ευρώπης και καθ’ ημάς Ανατολής, ή -όπως το έθεσε η Άννα Διαμαντοπούλου ήδη από το 2018- των ανοικτών και των κλειστών συστημάτων. Μεταξύ αυτών που μπορούν να ενσωματώσουν την καινοτομία και να χρησιμοποιήσουν τις τεράστιες αλλαγές προς όφελος των πολιτών και εκείνων που επιμένουν στην εξαντλημένη και παρωχημένη ρητορική του 20ου αιώνα. Αυτοί οι δεύτεροι θα βλέπουν τους καλύτερους να φεύγουν και τις επενδύσεις να ελαχιστοποιούνται.
Όσοι πολιτικοί αγωνίστηκαν για να ξεφύγει η χώρα μας από την καθυστέρηση, έχουν μείνει στην ιστορία ως εθνικοί ηγέτες. Τέτοιοι ήσαν ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Χαρίλαος Τρικούπης, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Κώστας Σημίτης και λίγοι άλλοι. Στα ίχνη τους βαδίζει ο σημερινός πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, αλλά ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει το έργο του για να κριθεί. Οι πολλοί βρίσκονται στην απέναντι όχθη. Στην όχθη της προγονοκαπηλείας, της θρησκοληψίας, του μίσους απέναντι σε όλες τις γειτονικές χώρες, της καθήλωσης στο «πατροπαράδοτο» κλεφταρματωλήκι, ως μέσα για την πολιτική τους επιβίωση.
Η διεθνής θέση της Ελλάδας
2.1. Χάρη στους παραπάνω λίγους ηγέτες, που ο αγώνας τους εμπνέονταν από τις αξίες του Διαφωτισμού και το παράδειγμα της Δύσης, η Ελλάδα ξεχώρισε από τις υπόλοιπες χώρες που προέκυψαν από την Οθωμανική αυτοκρατορία, τόσο τις βαλκανικές, όσο και τις μεσανατολικές. Δεν κατάφερε να γίνει μια ανεπτυγμένη χώρα, αλλά και δεν έμεινε στην καθυστέρηση των υπολοίπων. Βρισκόμαστε σήμερα στο ενδιάμεσο μεταξύ «Ανατολής» και «Δύσης».
2.2. Στα κράτη της «Ανατολής» σπανίζουν οι παραγωγικές δυνάμεις που θα δώσουν απασχόληση και ευημερία στον πληθυσμό. Έτσι, οι πολίτες καταφεύγουν για την επιβίωσή τους στην πολιτική εξουσία. Οι προσωπικές σχέσεις μεταξύ των πολιτών και των κυβερνώντων είναι πιο σημαντικές και αποτελεσματικές από την εθνική νομοθεσία. Γι’ αυτό και τους πολιτικούς ηγέτες τους γνωρίζουν όλοι με το ονοματεπώνυμο. Και ακολουθούνται από «αυλές» πραιτωριανών και «δούλων».
2.3. Αντίθετα, στα κράτη της ανεπτυγμένης «Δύσης» οι πολίτες δεν χρειάζεται να γνωρίζουν -και σε μεγάλο βαθμό δεν γνωρίζουν- το όνομα του πρωθυπουργού ή έστω των υπουργών. Αυτή η συμπεριφορά τους έχει παρερμηνευτεί: Τους λοιδορούμε ως «απολίτικους» (με τον τόνο στην προπαραλήγουσα) και αφελείς.
2.4. Εμείς εδώ βρισκόμαστε κάπου στη μέση. Γι’ αυτό, όσοι πολίτες δεν μεταναστεύουν αναγκάζονται σε σημαντικό ποσοστό να ανταλλάσσουν την υποστήριξή τους σε άτομα της εξουσίας με εύνοιες ή παροχές. Έχουμε δηλαδή αυτό που αποκαλούμε «πελατειακό σύστημα». Σε αυτό το σύστημα, όπως προσφυώς αποφαίνεται η Άννα Διαμαντοπούλου, κυριαρχεί το τρίπτυχο Ρουσφέτι-Χαράτσι-Δοβλέτι.
2.5. Μερικοί έχουν πλουτίσει από το σύστημα αυτό, διότι οι πλείστες επιχειρήσεις εξαρτώνται από το κράτος. Τις καλούμε «κρατικοδίαιτες».
3. Κομματικά γνωρίσματα του πελατειακού συστήματος
3.1. Άμεση συνέπεια του πελατειακού συστήματος είναι ότι τα πολιτικά κόμματα είναι προσωποπαγή – αρχηγικά. Δεν λειτουργούν με γνώμονα κάποιον ιδεολογικό προσανατολισμό. Τα κόμματα που λειτουργούν ιδεολογικά είναι περιθωριακά. Τα περισσότερα βρίσκονται εκτός Βουλής.
Στους κόλπους των κομμάτων εξουσίας συνυπάρχουν αντίθετες ιδεολογίες με συγκολλητική ουσία τη διαχείριση των «πελατών» για τη νομή της εξουσίας. Το ιδεολογικό προφίλ του κόμματος διαμορφώνεται κάθε φορά από τον εκάστοτε ηγέτη. Τον χαρακτήρα του κόμματος τον δίνει ο αρχηγός και όχι το καταστατικό ή οι αποφάσεις των οργάνων.
3.2. Είναι συνεπώς φανερή η σημασία της εκλογής αρχηγού σε κόμμα που μπορεί να διεκδικήσει την εξουσία. Ο αρχηγός γίνεται πρωθυπουργός, με όλες τις δυνατότητες που του εξασφαλίζει το πρωθυπουργο-κεντρικό Σύνταγμα και το πελατειακό κράτος. Ο πρωθυπουργός μπορεί να στρέψει τον προσανατολισμό της χώρας προς τη «Δύση» ή προς την «Ανατολή». Οι παλαιότεροι τα έζησαν αυτά από τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης μέχρι σήμερα. Η ισχύς του πρωθυπουργού εξηγεί και την ένταση των εσωκομματικών διεργασιών για την εκλογή προέδρου και το ευρύτερο ενδιαφέρον τους, πέρα από τα μέλη του κόμματος.
4. Η Άννα Διαμαντοπούλου αποφάσισε να διεκδικήσει την προεδρία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ
4.1 Η υποψηφιότητα της Άννας Διαμαντοπούλου δεν μοιάζει με την υποψηφιότητα οποιουδήποτε άλλου συνυποψηφίου της. Μοιάζει περισσότερο με την υποψηφιότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη στις εσωκομματικές εκλογές της ΝΔ. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξελέγη εναντίον του κομματικού μηχανισμού, κυρίως από τις ψήφους περιφερειακών προς τη ΝΔ ατόμων, ή και ατόμων που δεν είχαν σχέση με τη ΝΔ, αλλά καταλάβαιναν ότι δεν υπάρχει άλλος που θα μπορούσε να μας βγάλει από τη επικίνδυνη γελοιότητα του ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Το ορατό τμήμα της σύγκρουσής του με τον κομματικό μηχανισμό ήταν ότι τόλμησε να καταψηφίσει -ενάντια στη γραμμή του κόμματος- την υποψηφιότητα Παυλόπουλου για Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Η Άννα Διαμαντοπούλου πολεμήθηκε επίσης από τον μηχανισμό του κόμματός της. Το ορατό μέρος της σύγκρουσης ήταν η μεθόδευση της αποτυχίας της στις εκλογές του Ιουνίου 2012. Τότε στο ψηφοδέλτιο της Α΄ Αθηνών, ο μηχανισμός προσέθεσε και μιαν άλλη Διαμαντοπούλου, την Αικατερίνη, ώστε να προηγείται αλφαβητικά της Άννας. Η Άννα ήρθε δεύτερη με 12.565 ψήφους. Της έλειπαν 492 ψήφοι για να έρθει πρώτη και να εκλεγεί. Τις ψήφους αυτές φρόντισε να τις αφαιρέσει η ουρανοκατέβατη Αικατερίνη Διαμαντοπούλου, η οποία έλαβε 3.717 ψήφους και έκτοτε εξαφανίστηκε. Δεν έφτανε όμως ο εκτοπισμός της από τη Βουλή. Έπρεπε να εκτοπιστεί και το έργο της. Στην τρικομματική κυβέρνηση που σχηματίστηκε, ο τότε αρχηγός του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελος Βενιζέλος τοποθέτησε στη θέση του υφυπουργού παιδείας τον Θεόδωρο Παπαθεοδώρου, πρύτανη του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου, που πολέμησε με λύσσα τη μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου. Γιατί άραγε; Μια απάντηση έδωσε τον περασμένο Νοέμβρη ένας αντίπαλός της: το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην διευθυντής της «Αυγής» Άγγελος Τσέκερης, που την χαρακτήρισε «θαρραλέα και τολμηρή μεταρρυθμίστρια».
Οι αιτίες του πολέμου των μηχανισμών απέναντι στον Κυριάκο και στην Άννα έχουν ένα κοινό σημείο: ότι και οι δυο πολιτικοί έχουν δική τους άποψη και «δεν συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις». Δεν είναι οι μόνοι. Έχει προηγηθεί ο Στέφανος Μάνος. Τον διέγραψε ο αρχηγός Κ. Καραμανλής το 1998 επειδή, ως αντιπολίτευση, αρνήθηκε την πολιτική του «όχι σε όλα», αυτήν που εφαρμόζουν σήμερα τόσο το ΠΑΣΟΚ, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να είναι μάλιστα σίγουρος ο Κ. Καραμανλής ότι δεν θα του επιφυλάξει κάποια έκπληξη το πειθαρχικό, άλλαξε τον πρόεδρό του. Υποθέτω ότι θα υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις πολιτικών που πλήρωσαν τον σεβασμό τους προς την πολιτική.
4.2. Μετά από τον πόλεμο του 2012, η Α. Διαμαντοπούλου είχε δυο δρόμους να διαλέξει. Ο ένας ήταν να εξαργυρώσει το παρελθόν της. Είχε λαμπρή θητεία στην Ε.Ε. ως Επίτροπος Απασχόλησης και καινοτόμο δράση στη Βουλή ως υπουργός παιδείας. Μπορούσε να προσκολληθεί σε κάποιο μέλος της ηγεσίας, με την προοπτική να την «αξιοποιήσει». Ο άλλος δρόμος ήταν να απομακρυνθεί από την πολιτική. Να «πάει σπίτι της». Δεν έκανε τίποτα από τα δυο. Την επόμενη κιόλας χρονιά εμφανίστηκε το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη», καρπός του μόχθου της. Ο τίτλος δείχνει ξεκάθαρα την πρόθεσή της να συνεχίσει τη μεταρρυθμιστική πορεία της.
Το «Δίκτυο» εξελίχτηκε σε ένα από τα σοβαρότερα think tanks σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Με συμμετοχή της αφρόκρεμας της ελληνικής και ευρωπαϊκής διανόησης, δημοσίευσε και δημοσιεύει ανακοινώσεις και αναλύσεις για όλα τα πιο καίρια προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και η Ευρώπη. Τη θεμελιώδη φιλοσοφία του θα τις βρει κανείς κυρίως στο βιβλίο της προέδρου Α. Διαμαντοπούλου «Από το Ντεσεβό στο Drone» (Πατάκης). Το βιβλίο αποτελεί το είδος της ουσιαστικής συζήτησης, βασισμένης σε γνώση, επιχειρήματα και συγκροτημένες προτάσεις πολιτικής, που δυστυχώς σπανίζει στον ελληνικό δημόσιο διάλογο.
4.3. Τον βασικό καινοτόμο στόχο, την «Νέα Μεγάλη Ιδέα» του έθνους, όπως την ονομάζει, η κ. Διαμαντοπούλου τον τοποθετεί στην 4η Βιομηχανική Επανάσταση (Ρομπότ, τεχνητή νοημοσύνη, αυτοματισμοί): ήδη σε συνέντευξη του 2017 προειδοποιεί ότι οι χώρες που θα είναι απροετοίμαστες θα είναι αυτές που θα υποστούν τα μεγαλύτερα προβλήματα στην αγορά εργασίας. Οι έρευνές της έχουν καταλήξει ότι ο στόχος αυτός είναι εφικτός: για την 4η Βιομηχανική Επανάσταση χρειάζονται πολύ λιγότερες υποδομές από όσες χρειάστηκαν για τις τρεις προηγούμενες. Η Εσθονία το 1992, τον πρώτο χρόνο μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, είχε κατά κεφαλήν ΑΕΠ 2.300 δολάρια ενώ η γειτονική Φινλανδία 22.800 δολάρια, δηλαδή 10πλάσιο. Σήμερα ο λόγος έχει περιοριστεί στο 2,5. Η Εσθονία είναι πρωτοπόρα στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης. Για παράδειγμα, τα πλημμελήματα δικάζονται κατά νόμον από αλγορίθμους.
Πρόκειται για συγκεκριμένη πρόταση που δείχνει την έγνοια για την ανάπτυξη της χώρας. Θα περίμενε κανείς ανάλογες συγκεκριμένες προτάσεις από τους λοιπούς υποψηφίους. Προτάσεις που είτε θα αναμετρηθούν, είτε θα συγχωνευτούν για να δημιουργηθεί η πρόταση του ΠΑΣΟΚ απέναντι στον Μητσοτάκη. Μέχρι σήμερα δεν διάβασα κάτι άλλο από ασαφείς στερεότυπες γενικότητες. Φαίνεται ότι μόνο η κ. Διαμαντοπούλου μπορεί να εμφανίσει ένα συμπαγές εναλλακτικό πρόγραμμα για να συμβάλει στην ανόρθωση της χώρας.
5 Οι κυριότεροι συνυποψήφιοι της Άννας Διαμαντοπούλου για τη θέση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.
Ο ένας είναι ο σημερινός πρόεδρος Νίκος Ανδρουλάκης. Το κύριο πλεονέκτημά του είναι ότι μπορεί να αξιοποιήσει την θέση που κατείχε παλαιότερα στο ΠΑΣΟΚ και έτσι να έχει στη διάθεσή του τον μηχανισμό του κόμματος. Τον αξιοποίησε στην εκλογή του «από τη βάση». Ωστόσο, τρία περίπου χρόνια που είναι ο ηγέτης, δεν κατάφερε ούτε κάποια μάζα πολιτών να προσελκύσει, ούτε καν να περάσει δημοσκοπικά ως κόμμα στη 2η θέση απωθώντας τον ΣΥΡΙΖΑ, παρόλον ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει ένα τσίρκο κωμικοτραγικό.
Ο άλλος είναι ο σημερινός δήμαρχος Αθηναίων Χάρης Δούκας. Εκτός από τι δική του ικανότητα, βοηθήθηκε να αποκτήσει τη θέση του δημάρχου από τις ψήφους του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως από τον ολέθριο «μεγάλο περίπατο» του προκατόχου του Κώστα Μπακογιάννη. Στην πολιτική υπάρχει ο κανόνας ότι ο Δήμος Αθηναίων αποτελεί εφαλτήριο για το άλμα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Οι περισσότεροι δήμαρχοι (Έβερτ, Μπακογιάννη, Κακλαμάνης, Καμίνης κλπ) μετά τη θητεία τους ως δήμαρχοι έκαναν το άλμα για τη Βουλή. Ο ανυπόμονος κ. Δούκας έσπασε το ρεκόρ. Έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έξη μόλις μήνες από την έναρξη της θητείας του! Και επειδή καταλαβαίνει ότι με αυτό τον τρόπο πουλάει τους ψηφοφόρους του, διακηρύσσει ότι αν εκλεγεί θα κρατήσει και τις δυο θέσεις: ΚΑΙ δήμαρχος ΚΑΙ πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, που σημαίνει πρωθυπουργός αν το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις επόμενες εκλογές! Πέταξε μάλιστα την κοτσάνα ότι ακολουθεί το δρόμο του Μητσοτάκη, που είναι ΠΘ και συγχρόνως πρόεδρος της ΝΔ! Αυτό εγγίζει τα όρια του κωμικού και επιτρέπει στον προκάτοχό του κ. Μπακογιάννη να κάνει δηλώσεις προτρέποντάς τον να μεταβιβάσει τις αρμοδιότητές του, ως δημάρχου, όσο χρόνο είναι υποψήφιος πρόεδρος.
6. Ολίγα για την αντιμετώπιση της Άννας από τους συνυποψηφίους της.
Οι συνυποψήφιοι της κ. Διαμαντοπούλου δεν τολμούν να την αντιμετωπίσουν είτε στο επίπεδο των προσόντων είτε στο επίπεδο των προτάσεων. Δεν αντιπαρατίθενται πάνω στα προβλήματα της χώρας, όπως θα έκανε ένας επίδοξος πρωθυπουργός. Ασχολούνται με το εύκολο παιχνίδι μηδενικού αθροίσματος με την ΝΔ, που την εμφανίζουν ως εχθρικό κόμμα και πάσα συνεννόηση με αυτήν ως προδοσία. Με αυτή την λογική, ο μεν κ. Δούκας υποδέχτηκε την υποψηφιότητά της διαμηνύοντας ότι «το ΠΑΣΟΚ δεν είναι πατερίτσα, ούτε συμπλήρωμα, της ΝΔ», ο δε κ. Ανδρουλάκης δήλωσε σχετικά: «ο κόσμος του ΠΑΣΟΚ έχει πληγωθεί με διαδρομές προσώπων του που επέλεξαν να τιμήσουν πολιτικές του κ. Μητσοτάκη» και μίλησε για «μπαλαντέρ του Μητσοτάκη». Είναι άραγε αυτές οι δηλώσεις προϊόν φθόνου, επειδή ο πρωθυπουργός επέλεξε να προωθήσει την κ. Διαμαντοπούλου ως υποψήφια για τη διοίκηση του διεθνούς οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ); Σε κάθε περίπτωση, εκείνη έκανε σαφές ότι «Οι συναινέσεις στη Βουλή είναι αναγκαίες, όπου χρειάζονται για το καλό της χώρας» και ακόμα ότι δεν θα επιτεθεί καθόλου στους συνυποψήφιούς της.
Μια άλλη επίθεση στηρίζεται στη θεωρία ότι το κόμμα δεν είναι εργαλείο για την άσκηση πολιτικής, αλλά είναι αυτοσκοπός. Διαβάζουμε δηλώσεις στελεχών με περιεχόμενο «πού ήταν τόσα χρόνια η Άννα;», «γιατί εγκατέλειψε το κόμμα;». Η Άννα βεβαίως προσέφερε στην σοσιαλδημοκρατία περισσότερα από όσα όλοι μαζί οι κομματικοί επικριτές της.
Από το 2013 είναι εκλεγμένο μέλος της συμβουλευτικής επιτροπής στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για τη σοσιαλδημοκρατία.
Σαν επιστέγασμα της δράσης της, εξελέγη ομόφωνα από τους εκπροσώπους των 77 ινστιτούτων από όλη την Ευρώπη, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του FEPS (Foundation for European Progressive Studies). Η αποστολή του FEPS είναι, μεταξύ άλλων, «να εμπνεύσει και να υποστηρίξει τις προοδευτικές, δημοκρατικές, σοσιαλιστικές και σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές στην Ευρώπη».
Παρά ταύτα όμως, στα πλαίσια του εσωκομματικού προεκλογικού αγώνα, κάποιοι θέλουν να κοντύνουν το μέγεθός της αποκαλώντας την «δεξιά» και συκοφαντώντας την ως «ορεγόμενη» υπουργικά χαρτοφυλάκια σε μια νεοδημοκρατική κυβέρνηση.
Η πιο αστεία επίθεση βέβαια είναι εκείνη που χαρακτηρίζει την εκλογή της «αναπαλαίωση». Αναπαλαίωση το άτομο που εκπροσωπεί ό,τι πιο καινοτόμο υπάρχει στη χώρα.
7. Γιατί «Άννα Διαμαντοπούλου για το ΠΑΣΟΚ;»
Η συνεχής κυριαρχία ενός κόμματος στην εξουσία γίνεται βλαβερή και επιζήμια στο κόμμα, στον αρχηγό του και στη χώρα. Δημιουργούνται σε πολλούς από τους κυβερνώντες αισθήματα ιδιοκτησία της εξουσίας, αισθήματα αλαζονείας, αισθήματα νωθρότητας. Οι εξαιρέσεις κυβερνώντων που διατηρούν την αρχική τους διάθεση για μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες μειώνονται.
Ακόμα, όσο περνάει ο καιρός, τα λάθη, οι στραβοτιμονιές, οι βουλιμίες κάποιων μελών -πράγματα που συμβαίνουν σε όλα τα κόμματα- αθροίζονται, φουσκώνουν, επικρατούν στις εντυπώσεις και παραμορφώνουν την εικόνα του κυβερνώντος κόμματος σε χειρότερο από όσο είναι. Αν μάλιστα ο Κυριάκος ασκήσει και τρίτη τετραετία εξουσίας, αυτά τα -εν πολλοίς παραπολιτικά- φαινόμενα θα καλύψουν την πολιτική.
Είναι απαραίτητο να έρθουν κάποιοι άλλοι φρέσκοι για να συνεχίσουν το έργο του Κυριάκου. Ο Κυριάκος θα επανέλθει όταν εκείνοι φθαρούν και κουραστούν. Τη διαδικασία την έχω αποκαλέσει «υγιή δικομματισμό» και είναι αυτή που οδήγησε τους εταίρους μας σε σημαντική πρόοδο. Τώρα που άρχισε να φθίνει στις χώρες τους, είναι ώρα να τον υιοθετήσουμε εμείς.
Προσοχή όμως στον προσδιορισμό «υγιής». Διότι τον δικομματισμό τον ζήσαμε για δεκαετίες μεταξύ ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Ήταν ένα αρρωστημένος δικομματισμός, με διχασμό, με μπλε και πράσινα καφενεία, με θηριώδεις προεκλογικές συγκεντρώσεις οργανωμένες για την καλλιέργεια εκατέρωθεν φανατισμού. Χρειαζόμαστε ένα δικομματισμό που θα ευνοεί τη συνεργασία των δυο κομμάτων στη μεγάλη προσπάθεια της αναμόρφωσης της χώρας μας. Που ο κομματικός ανταγωνισμός γίνεται μέσα σε ορισμένα πλαίσια. Όχι ένα δικομματισμό που ο θάνατος του ενός είναι η ζωή του άλλου. Όχι το δικομματισμό που προωθούν οι συνυποψήφιοι της κ. Διαμαντοπούλου.
Οι ψηφοφόροι δεν ψηφίζουν ούτε τις περγαμηνές, ούτε το πετυχημένο παρελθόν των πολιτικών. Ψηφίζουν αυτούς που θεωρούν πιθανότερους ότι θα τους εξασφαλίσουν περισσότερη ασφάλεια και ευημερία. Δεν υπάρχει υποψήφιος στο ΠΑΣΟΚ άλλος από την Άννα Διαμαντοπούλου που να έχει αποδείξει την επάρκειά του σε αυτά. Που επιπλέον έχει το απαραίτητο εκτόπισμα για να επικρατήσει σε εθνικές εκλογές και να αντικαταστήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Συνεπώς η λογική επιτάσσει όλοι οι εχέφρονες Έλληνες, περιλαμβανομένων εκείνων που εκτιμούν τον Κυριάκο Μητσοτάκη, να επιδιώξουν να είναι η Άννα Διαμαντοπούλου το αντίπαλο δέος του. Και να το επιδιώξουν πρακτικά, ακόμα και στην κάλπη των εσωκομματικών εκλογών του Οκτωβρίου.
