Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Αποτελεί γενική διαπίστωση πως η Ευρώπη τελευταία ακολουθεί σχεδόν πιστά τις αποφάσεις που παίρνουν οι αρχές των ΗΠΑ στα περισσότερα ζητήματα. Κάθε μέτρο που έχουν τελευταία πάρει οι αμερικανοί σχετικά με δασμούς που επιβάλλουν κατά της Κίνας για την προστασία της εσωτερικής τους αγοράς υιοθετήθηκε σχεδόν αμεσα απο την ΕΕ (λχ ηλεκτρικά αυτοκίνητα, φωτοβολταικά πάνελ κλπ). Ειναι παραπάνω απο σίγουρο πως στην περίπτωση που κερδίσει η Καμάλα Χάρρις τις αμερικανικές προεδρικές εκλογές η τακτική αυτή θα συνεχισθεί. Αυτό που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι οι συνέπειες που θα υπάρξουν για την ευρώπη στον τομέα της μεταναστευτικής πολιτικής. Εφ’ όσον οι απόψεις πολλων προσωπικοτήτων του δημοκρατικού κόμματος εφαρμοσθούν.
Μιλώντας στο CNN η δημοκρατική γερουσιαστής Ελίζαμπεθ Ουώρρεν, ξεχωριστή “προοδευτική” πρισωπικότητα του χώρου, εξέφρασε απόψεις εξαιρετικά ανησυχητικές. Ιδιαίτερα για το ευαίσθητο θέμα της μεταναστευτικής πολιτικής. Σύμφωνα με την New York Post, ζήτησε “μιά λογική μεταναστευτική μεταρρύθμιση” η οποία περιλαμβάνει και ένα “μονοπάτι προς την εξασφάλιση υπηκοότητας”. Εδώ η αναφορά είναι για αμνηστία σε 11 εκατομμυρια παράνομους μετανάστες!
Η Ουώρρεν μάλιστα δεν απέφυγε να προσθέσει πως αν εκλεγεί Πρόεδρος η Καμάλα Χάρρις θα “δουλέψει με το Κονγκρέσσο για να πραγματοποιηθεί αυτη η πολιτική”. Αυτή η πολιτική εξ άλλου δεν είναι κάτι καινούργιο για τους Δημοκρατικούς. Λίγο μετά την άνοδο του διδύμου Μπάιντεν – Χάρρις στην εξουσία προωθήθηκε ενα νομοθετικό σχέδιο γιά την εξασφάλιση της “αμερικανικής υπηκοότητας”. Οι διατάξεις του σχεδίου έδιναν το δικαίωμα σε κάθε μετανάστη, ανεξάρτητα ποινικού μητρώου η προηγούμενης συμπεριφοράς, να ακολουθήσει κάποιο δρόμο εξασφάλισης αμερικανικής υπηκοότητας. Ανοίγοντας τον δρόμο και σε ξένους, που είχαν απελαθεί επί κυβέρνησης Τράμπ, νόμιμα να επιστρέψουν. Παράλληλα, οι σχετικές διατάξεις θα διπλασίαζαν τους νόμιμους μελλοντικούς μετανάστες.
Βέβαια ο νόμος αυτός εξαφανίσθηκε λόγω σοβαρών τότε λαικών αντιδράσεων μετά από θεαματική αύξηση των μεταναστευτικών ροών και των προβλημάτων που δημιουργήθηκαν σε πολλες, κυρίως νότιες, Πολιτείες. Αλλά και στην Νέα Υόρκη. Παρ’ όλα αυτά οι Δημοκρατικοί δεν πτοήθηκαν, και προώθησαν διάφορες διατάξεις που άνοιγαν τρύπες για νέους μετανάστες και για την παροχή κρατικών ενισχύσεων σε αυτούς. Τις περισσότερες φορες το Κονγκρέσσο μπλόκαρε αυτές τις προσπάθειες, ματαιώνοντας τις περισσότερες. Είναι ομως σίγουρο πως αν υπήρχε ισοψηφία η Αντιπροεδρος, με την κρίσιμη ψήφο που έχει στη Γερουσία, θα ψήφιζε υπέρ τους. Ακόμα και τώρα πολλοί Δημοκρατικοί στηρίζουν τέτοιες απόψεις, με προεξάρχοντα τον γερουσιαστή Τσάκ Σούμερ της Νέας Υόρκης, που ομιλεί για εκπλήρωση των στόχων και επιδιώξεων των “ονειροπόλων” (μεταναστών).
Αν κάτι τέτοιο αρχίσει να υλοποιείται με μιά κυβέρνηση Χάρρις, το ζήτημα είναι τεράστιο για την Ευρώπη. Με την κυριαρχία της κουλτούρας της αφύπνισης (woke culture) σε μια Δημοκρατική Αμερική πόσο θα αντέξει η ΕΕ της κυρίας φον Ντερ Λάιεν σε υπαινιγμούς η και καταγγελίες ακόμη για ρατσισμό, λευκή κυριαρχία και ισλαμοφοβία;. Το ζήτημα είναι πως μιά Ευρώπη με σοβαρές λαικές επιφυλάξεις για “ανοιχτή” μεταναστευτική πολιτική είναι αμφιβολο πως θα μπορέσει να ακολουθήσει την Αμερική σε μέτρα υπέρ των dreamers. Είναι πιθανόν τοτε να φθάσουμε σε ρήξη των σχέσεων Ευρωπης – ΗΠΑ; Μιά εκλογή Τράμπ θα ματαιώσει κάθε τέτοια εξέλιξη. Ρήξεις όμως με την ΕΕ θα υπάρξουν τότε σε μιά σειρά από άλλα ζητήματα, όπως το περιβάλλον η πράσινη ανάπτυξη και οι σχέσεις με την Ρωσία. Ακανθωδες μέλλον, δηλαδή…
