Του Ηλία Καραβόλια
Οι κοινωνίες δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει πραγματικά, εν μέσω πολέμων και αστάθειας του γεωπολιτικού σκηνικού, στην χοάνη των επικίνδυνα φουσκωμένων χρηματιστηριακών αγορών.
Εκεί που τα πλασματικά προεξοφληθέντα κέρδη «εξαφανίζονται» στην αχανή ψηφιακή υπερεπικράτεια, σε μια εικονική και απροσδιόριστη τοποθεσία, μέσα στην οποία το κεφάλαιο απέκτησε επιτέλους πατρίδα (την οθόνη στην παλάμη του καθενός)
To υπερμοχλευμένο χρήμα περνάει απαρατήρητο καθώς οι μάζες απασχολούνται ενίοτε με τον πόλεμο αλλά κυρίως με το θέαμα, την επικοινωνία και την εικονική δικτύωση των social media.
Το κεφάλαιο όμως καταφέρνει να κινείται σε ακανόνιστους ψηφιακούς τόπους που μοιάζουν να είναι οικείοι και προσβάσιμοι σήμερα , με τον εκδημοκρατισμό του finance και την τεχνολογία ( Fintech).
Μαζί με τις εικόνες από νεκρούς σε πολεμικά τοπία της Μέσης Ανατολής και της Ουκρανίας, υπάρχει πάντα χώρος στο smartphone για κερδοσκοπικές συναλλαγές των μικροεπενδυτών στα σύγχρονα διαδραστικά οικονομικό μουσεία( πλατφόρμες), σημειωτικοί χώροι όπου μπορεί ο καθένας να ψωνίσει ιστορία αλλά και προσδοκία υπεραξίας από μετοχικά ή άλλα κέρδη.
Στην ουσία το όλο πολεμικό σκηνικό πρόκειται για μια καλυμμένη οικονομική πραγματικότητα, ένα αναπαραστατικό περιβάλλον κερδοφορίας του πλασματικού κεφαλαίου.
Και αυτό συμβαίνει γιατί το γεωπολιτικό χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο δημιουργεί μια πολυπρόσωπη συνθήκη αναπαραγωγής που αναδομείται συνεχώς.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει πλέον γεωπολιτικός και οικονομικός χώρος : μόνο ενιαία μετασημασιολογικά νοήματα για τους μεγάλους επενδυτές των αγορών.
Ο απλός χρήστης του smartphone κατακλύζεται απο σήματα (signals) και πρίν τα ακολουθήσει ξέρει κατα βάθος ότι όλα τα σημεία αναφοράς μετατοπίζονται συνεχώς.
Η συμβολική τάξη της πολεμικής οικονομίας δεν επιδέχεται κανόνες, δεν υπακούει σε αξιώματα : υπόκειται μόνο σε μεταβολές αφού κάθε στιγμή είναι συγκυρία που ενσωματώνει ιστορικότητα, διαφορά, επανάληψη.
Αλλά η οθόνη στην παλάμη δεν είναι παρά η οθόνη της προσομοίωσης : ο θάνατος των αμάχων δεν κάνει τίποτα άλλο από το να θρέφει την αγορά. Γιατί η αγορά, αυτή η αιώνια θεότητα, είναι στην πραγματικότητα «πίσω από την Ιστορία», αυτή κατοικοεδρεύει στα μουλωχτά στη επικράτεια της σύγχρονης σημειωτικής επέκτασης του Κεφαλαίου, στην ζώνη της έκστασης της επικοινωνίας, της πληροφορίας, του συμβάντος, της είδησης.
Μια τέτοια αόρατη μηχανική είναι που δομεί το σημερινό παγκοσμιοποιημένο Πραγματικό. Απο αυτή την συμβολική συρραφή της πολεμικής οικονομίας με την καλά καλυμμένη κερδοσκοπία γεννιέται ο χάρτινος πλούτος των λίγων.
Μια υπερδομή πολιτικό-οικονομική, ένας Λεβιάθαν πολυεπίπεδος, παρελαύνει στις οθόνες. Το κεφάλαιο κρύβεται πίσω από τον πόλεμο, έχει μασκαρευτεί και απλά ποντάρει.
Η πολεμική μηχανή αλληλεπιδρά με την μεγαμηχανή της κεφαλαιακής κινητικότητας. Η παγκόσμια Οικονομία είναι πλέον αυτό ακριβώς: αλληλεπίδραση κέρδους – θανάτου.
Ο τρόμος του πυρηνικού ολέθρου – που στην πραγματικότητα δεν τρομάζει τους e- καταναλωτές του πλανήτη – δεν είναι παρά το κρυμμένο εμπόρευμα στο οποίο το πλασματικό κεφάλαιο που εκτυπώνεται για όπλα ανοίγει εικονικά συμβόλαια μοχλευμένου στοιχήματος για τιμές και αξίες.
Και γι αυτό η ανθρώπινη ζωή και το συμβόλαιο αντιστάθμισης του θανάτου δεν τιμολογούνται πλέον πουθενά παρα μόνο στους δείκτες των χρηματιστηρίων.
