Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Είναι απαράδεκτο πλέον να μπαίνει σε κρίση η ΝΔ ενώ η Αριστερά πολιτικά καταρρέει και ψαχουλεύει εναγωνίως να βρεί πολιτικά βήματα. Θα προσπαυήσω να γίνω οσο περισσότερο σαφής και λιγόλογος γίνεται για να δείξώ πως τα ζητήματα που αντιμετωπίζει η ξυβέρνηση ουτε δτσεπίλυτα ούτε ακανθώδη είναι.
Πρώτο ζήτημα είναι η κατάργηση, η έστω η τροποποίηση, του συγκεντρωτισμού των κυβερνητικών αποφάσεων. Δεν είναι σωστό να συγκεντρώνονται τα πάντα, άρα και οι ευθύνες, γύρω απο το πρωθυπουργικό γραφείο. Είναι φυσικό συχνά να γίνονται και λάθη. Ετσι όμως όλα μαζεύονται στους ώμους του Πρωθυπουργού, που κάποια στιγμή φυσιολογικό είναι να καμφθούν. Συμπαρασύροντας το σύνολο του κυβερνητικού σχήματος και της πλειοψηφίας. Δεν γνωρίζω ποιός εισηγήθηκε ενα τέτοιο σύστημα. Αν πάντως είναι ο Αγγλος καθηγητής του LSE Featherstone, υπάρχει σίγουρα παρανόηση. Το Central Policy Review Staff, που λειτουργούσε επι Θάτσερ και μετέπειτα στη Downing Street, δεν είχε τέτοια περίπλοκη γραφειοκρατία. Με την ελληνική νοοτροπία της σύνθετης ανάμιξης ευθυνών κι’ αρνησης δράσης, το ζήτημα γίνεται χειρότερο. Μέχρι Κεντρική Διεύθυνση Διεθνούς Στρατηγικού Σχεδιασμού (πέραν του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας) υπάρχει στο Πρωθυπουργικό Γραφείο! Για ποιό πράγμα λοιπόν μπορεί να μην έχει άμεση ευθύνη ο Πρωθυπουργός;
Στο εσωτερικό μέτωπο τα σχετικά ζητήματα είναι άπειρα. Απο τον φόβο μηπως δυσαρεστηθεί ο Πρωθυπουργός οι Υπουργοί δεν τολμούν να προωθήσουν ατζέντες που προηγουμένως δεν εχουν αναγγελθεί απο το Μέγαρο Μαξίμου. Κλασσικό παράδειγμα η “πράσινη ανάπτυξη”. Η φανατική αντίθεση στον λιγνίτη και η επιλογή των ΕΠΕ οδηγεί σε έλλειψη ενέργειας κάποιες νυχτερινές ώρες το 24ωρο και σέ στροφή στο πανάκριβο, και εισαγόμενο, αέριο. Ενώ η Γερμανία, και άλλοι, χρησιμοποιούν λιγνίτη. Γιατί; Μας το υπενίχθη προ ημερών η Φον ντερ Λάιεν, όταν διαμαρτυρηθήκαμε για το ακριβό ρεύμα. Γιατί γινόμαστε σε πολλούς τομείς ” βασιλικότεροι του βασιλέως”; Για να μας πει μπράβο η ΕΕ, οι περιβαλλοντολόγοι λομπίστες και οι υπεραντλαντικοί εισαγωγείς; Με τι τελικά εθνικό όφελος;
Η Γερμανία γιατί παραβιάζει ατιμώρητα ευρωπαικά ιερά και θέσφατα στο μεταναστευτικό, ενώ εμείς δεν τολμούμε να εφαρμόσουμε την ελληνική νομοθεσία για την παραβίαση συνόρων; Τώρα που η Αλβανία μαζεύει διωγμένους απο Ιταλία – κι αύριο απο αλλού – θα τους διοχετεύει τελικά στην Ελλάδα; Με την πολιτική που ακολουθούμε πως θα αποτραπεί κάτι τέτοιο; Ποιοί άλλοι ευρωπαίοι πρωτοστατούν στην υιοθέτηση αρχών της wοke culture, ακόμη και σε αντιπαράθεση με βαθειά ριζωμένες κοινωνικές αξίες;
Ας σηκώσουμε επιτέλους ανάστημα αντιδρώντας σε πολιτικές που φορτώνουν τον δημόσιο τομέα με βάρη, μεγαλώνοντας τα κρατικά ελλείμματα και διαβρώνοντας την όποια ιδεολογική φυσιογνωμία του χώρου. Οι συνεχείς παροχές ποτέ δεν ευνόησαν τελικά τις όποιες κυβερνήσεις. Δημιουργούνται απλά ζητήματα, που φέρνουν σε δύσκολη θέση και πολιτικά στελέχη της παράταξης προκαλώντας προβλήματα και γκρίνιες εκεί που φυσιολογικά δεν θα υπήρχαν. Η Αριστερά δεν συνιστά πλέον σοβαρό μελλοντικό αντίπαλο. Στα Δεξιά όμως μπορεί να υπάρξει κάποια στιγμή σοβαρό θέμα..
