Του Διονύση Γουσέτη
Η εσωκομματική αντιπολίτευση στη Νέα Δημοκρατία άρχισε σιγά – σιγά. Σαν απλή μουρμούρα. Με την πάροδο του χρόνου οι τόνοι ανεβαίνουν. Είναι εύκολο να παρατηρείς από τη γωνιά σου, χωρίς να κάνεις τίποτα, τις αντικειμενικές δυσκολίες ή και τα λάθη που μοιραία κάνει όποιος εργάζεται. Να τα αθροίζεις και να λες: «Είναι αποτυχημένος». Παραβλέποντας τις επιτυχίες του. Όσο περνάει ο χρόνος αυξάνονται τόσο οι επιτυχίες όσο και οι αποτυχίες της κυβέρνησης. Με τη μέθοδο τις αποσιώπησης των επιτυχιών και της άθροισης των αποτυχιών, τόσο μπορείς να δείχνεις πιο πειστικά μια κυβέρνηση αποτυχημένη. Είναι η διαστρέβλωση της πραγματικότητας που αποκαλείται «φυσιολογική φθορά».
Αυτή την αντιπολίτευση την ασκούν κάποιοι κυβερνητικοί βουλευτές, κομματικά στελέχη και φίλια ΜΜΕ μετά λόγου γνώσεως ότι διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα. Γιατί; Είτε επειδή δεν απολαμβάνουν το τμήμα της εξουσίας που θα ήθελαν, είτε από φθόνο, είτε από άλλους προσωπικούς λόγους.
Ακόμα ευκολότερα μπορείς να κάνεις πολεμική στην κυβέρνηση στο ιδεολογικό επίπεδο. Ιδιαίτερα όταν χρησιμοποιείς ακραία επιχειρήματα και ακραία λαϊκίστικα συνθήματα που φανατίζουν το ακροατήριο. Αυτού του είδους την εσωκομματική αντιπολίτευση την ασκούν οι λεγόμενοι «βαρώνοι» του κόμματος, αυτοί δηλαδή που ελέγχουν ένα μέρος των βουλευτών και των ψηφοφόρων. Κυριότερος αυτών ο Αντώνης Σαμαράς. Ο άνθρωπος που κάποτε δεν δίστασε για προσωπικές φιλοδοξίες να ρίξει το κόμμα του από την κυβέρνηση αποσύροντας τον μοναδικό βουλευτή που έλεγχε, προσπαθεί τώρα να κάνει το ίδιο. Με άλλους (ν)τρόπους αφού η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει μεγαλύτερη στήριξη στη Βουλή από την κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Το «γιατί» λοιπόν είναι προφανές. Μένει να απαντηθεί το «γιατί τώρα» και γιατί όλοι μαζί. Οι 11, ο Κ. Καραμανλής, ο Α. Σαμαράς, ο Μάριος Σαλμάς και άλλοι. Μήπως όλοι μαζί εκ συμπτώσεως διέκριναν ότι η πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι καταστροφική για τον τόπο και έβαλαν την πατριωτική τους συνείδηση πάνω από την κομματική; Όχι βέβαια. Εξ άλλου, δεν ήταν ποτέ τόσοι πολλοί οι βουλευτές που θα θυσίαζαν το δικό τους μέλλον και το μέλλον του κόμματός τους για χάρη της πατρίδας.
Γιατί λοιπόν;
Την απάντηση της έδωσε εδώ και 2.500 χρόνια ο Θουκυδίδης. Έγραψε: «τὸ δὲ ἀντίπαλον δέος μόνον πιστὸν ἐς ξυμμαχίαν», που στη γλώσσα μας σημαίνει: «Ο φόβος του αντιπάλου είναι η μόνη ασφαλής βάση μιας συμμαχίας».
Αν το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας είχε κάποιον σοβαρό αντίπαλο, που θα μπορούσε να τους αφαιρέσει την πλειοψηφία στις εκλογές, θα φοβούνταν να ρισκάρουν την αποτυχία της εκλογής τους και τα λοιπά προνόμια. Θα καθόντουσαν στ’ αυγά τους και θα ορκίζονταν πίστη στο κόμμα και στον αρχηγό. Τώρα δεν υπάρχει σοβαρός αντίπαλος, σοβαρή αντιπολίτευση. Μπορούν να βάζουν σε δοκιμασία τη μεταξύ τους συμμαχία, βέβαιοι ότι κυριαρχούν στο πολιτικό τοπίο.
Συνεπώς, η απουσία αντιπολίτευσης δεν αποτελεί πλεονέκτημα (όπως νομίζουν ορισμένοι), αλλά μειονέκτημα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Πέραν του ότι αποτελεί μειονέκτημα για τη χώρα, για τη σταθερότητά της, για την ασφάλειά της, για τον κοινοβουλευτισμό, για τη δυτική μας κουλτούρα.
Και ποιος είναι εκείνος που μπορεί να δημιουργήσει σοβαρή αντιπολίτευση; Να δημιουργήσει το «αντίπαλον δέος» στην ΝΔ και τον Κυριάκο Μητσοτάκη; Όσο και να το αποσιωπούν και να θέλουν να το υποβαθμίσουν, όλοι το γνωρίζουν: είναι μόνο η Άννα Διαμαντοπούλου. Οι επιθέσεις και οι κριτικές εναντίον της αποκαλύπτουν το ποιόν και την ιδεολογία των επιτιθέμενων. Δεν είναι κριτικές ουσίας διότι δεν μπορούν να κάνουν κριτικές ουσίας στην Άννα Διαμαντοπούλου.
Είναι κριτικές του τύπου: «Η Διαμαντοπούλου είναι δεκανίκι του Μητσοτάκη». Τέτοια ελαφριά και συγχρόνως ισοπεδωτική κριτική ακούσαμε για πρώτη φορά από τον θρυλικό ηγέτη του ΚΚΕ Νίκο Ζαχαριάδη. Μας έλεγε «Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος». Αυτού του ανθρώπου τη συμβολή και τη δόξα ζηλεύουν αυτοί που σήμερα διακινούν το «Τι Μητσοτάκης, τι Διαμαντοπούλου»;
