Του Ηλία Καραβόλια
Η Δημοκρατία της εκστατικής επικοινωνίας μετατρέπει την Πολιτική σε καλλιστεία προβολής του εφήμερου, σε ιδεολογία καινοτομίας και εντυπωσιασμού (πιο εύπεπτη από παραδοσιακές ιδεολογίες).
Και όταν τον Έναν τον χειροκροτούν 50, 100 ή 1000 τότε ως «υποψήφιος» νιώθει «επικεφαλής» και άμεσα μετατρέπει την μερική αποδοχή σε «έγκριση ευρείας βάσεως».
Αυτή η ψευδαισθητική (αυτο) επιβεβαίωση είναι αναγκαίο συμπεριφορικό παίγνιο που λειτουργεί ως πολλαπλασιαστής ισχύος μέσα στο νου του φιλόδοξου καθοδηγητή που θέλει να κερδίσει το χρίσμα ή την πρωτιά.
Αλλά πάντα υπάρχει η γνωστή «τρύπα του πραγματικού» : η μη ορθολογική ανάγνωση των κοινωνικών συσχετισμών και των ιδεολογικών διαφορών και προτιμήσεων σε τάξεις, ομάδες, υποκείμενα.
Η βολική ομοιογενοποίηση των μαζών και του κόσμου είναι η βολική μηχανική εξάρτηση του υποψηφίου από το φαντασιακό του «κοινωνικό αποτύπωμα» αλλά και από το υπερτροφικό εγώ του που θέλει να κυριαρχεί επειδή ξέρει ότι είναι πάντα εκεί οι «μικρές μάζες» που θέλουν να κυριαρχούνται, να καθοδηγούνται.
Αυτή η παράκρουση από το χειροκρότημα και την επευφημία μερικών πιστών ( φαντασιακά μετατρέπονται σε πλειοψηφίες) είναι που θρέφει το σύμπτωμα της μεγαλομανίας.
Είναι η καλά κρυμμένη έκρηξη συμπτωματολογίας της ναρκισσιστικής νεύρωσης και της αρχομανίας.
Η δε συμμετοχή μιας «μάζας» στην επιλογή του ενός ως ηγέτη δεν είναι φυσικά η συμμετοχή της πλειοψηφίας της μάζας.
Και η συμπάθεια των πολλών στο πρόσωπο του ενός, όταν τα υποσύνολα των ψηφοφόρων είναι ασήμαντα σε ειδικό βάρος μέσα στο μεγάλο σύνολο, δεν λειτουργεί ως «εχέγγυο» δημοκρατικής εκδοχής για ανάδειξη ικανής ηγεσίας.
Χάνουμε ως υποκείμενα κρίσης το μέτρο της στάθμισης όταν αγνοούμε το στατιστικό βάρος των δημοκρατικών διαδικασιών : κάποιες χιλιάδες ψήφοι από κομματικά μέλη και φίλους που νομιμοποιούν έναν αρχηγό δεν είναι «ποσοστό αποδοχής» στην μεγάλη μάζα των εκατομμυρίων ψηφοφόρων.
Ο ψευδεπίγραφος όμως εκδημοκρατισμός των μαζών, η ψευδοαμεσότητα και το ακόλουθο φαινόμενο της αδιαμεσολάβητης ηγεσίας συναντά στην πραγματικότητα την «δικτατορία το μέσου ψηφοφόρου».
Πρόκειται για ισχυρό αξίωμα της οικονομικής θεωρίας της δημοκρατίας (Downs 1958) που τελικά μετατρέπει την επιλογή του φαντασιακού «μέσου ψηφοφόρου» σε δήθεν κυρίαρχη επιλογή. Έτσι εκτρέπεται το Πραγματικό έναντι του Συμβολικού και της αναπαράστασης του στον «βέλτιστη επιλογή» του δήθεν «άριστου» υποψηφίου.
Πιο απλά : η εκλογή αρχηγού σε κόμματα και η ψήφος των φίλων και των μελών δεν είναι παρά η ανεστραμμένη πραγματικότητα του εικονικού κόσμου στην οθόνη του smartphone και της ψευδαίσθησης οικειότητας με το πρόσωπο στο Tik tok.
Και δεν είναι παρά η ανεστραμμένη εκδοχή της θεωρητικής γνώσης που πάντα απωθούμε επειδή είναι κοπιαστική για κριτική επεξεργασία.
Όπως τέτοια είναι πχ αυτή η θεωρία που προαναφέρθηκε, του «μέσου ψηφοφόρου», αυτού που τελικά δεν επιλέγει παρά ότι του σερβίρουν τα «αληθινά» κόμματα (τα οικονομικά συμφέροντα των media που προωθούν) μέσα από την προβολή της «βέλτιστης επιλογής» του Ενός( η οποία όμως κρύβει καλά την «ακέφαλη εκδοχή» της Πολιτικής και των κομμάτων)…
