Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Oι αμερικανικές εκλογές έδειξαν πράγματα εντελώς παράδοξα η ασυνήθιστα για τα δεδομένα μιάς δυτικής δημοκρατίας. Η αντίδραση των αμερικανών ψηφοφόρων υπήρξε καταλυτική. Αγνοώντας τις δημοσκοπήσεις και τα πορίσματα των διαφόρων “ειδικών” προσήλθαν στις κάλπες και ανταποκρίθηκαν απόλυτα στην λογική των αντιλήψεών τους. Δεν ήταν δυνατόν οι εκλογείς να μην αντιδράσουν στις παραδοξότητες που εκσφενδόνιζε στα μούτρα τους η λεγόμενη κουλτούρα της αφύπνισης (woke culture) που είχε αγκαλιάσει το Δημοκρατικό Κόμμα και οι υποψήφιοί του. Λίγο παλαιότερα ο κόσμος είχε κατάφωρα εκπλαγεί όταν παράξενες η παράλογες ιδέες ξεφύτρωναν απο το πουθενά και περίπου κυριαρχούσαν στην πολιτική και κοινωνική σκηνή.
Απόψεις πως “όλοι οι λευκοί πολίτες είναι ρατσιστές”, “όλοι οι άνδρες είναι σεξιστές”, “οι άνδρες μπορούν πλέον να κάνουν μωρά χωρίς γυναίκες”, “η κηπουρική εμφορείται απο ρατσισμό” (!) κι ότι “νεογέννητα ενός έτους δεν εχουν φύλλο και μπορούν να το διαλέξουν”! Κοιτώντας πίσω στις ρίζες της μαρξιστικής ιδεολογίας και μελετώντας τους λεγόμενους υποστηρικτές της Κριτικής Θεωρίας στην Γερμανία και τους Μεταμοντέρνους φιλοσόφους στη Γαλλία μπορεί κάποιος να αναζητήσει τις βάσεις αυτών των εν πολλοίς εξωφρενικών αντιλήψεων. Το πως ακριβώς αυτές οι απόψεις αναμίχθηκαν με τις πολιτικες ταυτοτήτων στην Αμερική κι οδήγησαν στα εξαμβλώματα της πολιτικης ορθότητας, της κουλτούρας της ακύρωσης (cancel culture) και στην woke culture γενικότερα είναι πράγματι αξιοπερίεργο. Ιδιαίτερα, οι απόψεις αυτές ρίζωσαν στα αμερικανικα πανεπιστήμια κι’ οδηγησαν σε διώξεις αντιφρονούντων και στον ενταφιασμό του ελεύθερου λόγου και της ελεύθερης έκφρασης. Ο ακραίος φεμινισμός, η θεοποίηση του απροσδιορίστου της σεξουαλικής ταυτότητας και η defacto ποινικοποίηση του ιστορικά φυσιολογικού, κυριάρχησε για μεγάλο διάστημα στον δημόσιο λόγο της αμερικανικής κοινωνίας. Και όπως ήταν φυσικό προκάλεσε κατακλυσμικές αντιδράσεις.
Αυτές βέβαια εκφράσθηκαν στην κάλπη. Ο μέσος αμερικανός δεν άντεξε πλέον αυτή την οικοδόμηση παράνοιας που κατέκλυζε σταδιακά όλα τα επίπεδα της αμερικανικής ζωής. Και ο θρίαμβος σχεδόν παντού του Ντόναλντ Τραμπ (σε Βουλή, Γερουσία, άνδρες, γυναίκες, λευκούς, μαύρους, λατίνους, άραβες κα) καθώς και η συντριβή των δημοκρατικών της Χάρις, έδειξαν τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος. Τα αποτελέσματα ανέδειξαν και κάτι άλλο. Μήπως είχε κάποιο δίκηο ο Τράμπ για τις εκλογές του 2020; Οι δημοκρατικοί σε όλες σχεδόν τις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσαν περίπου 65 – 66 εκ. ψήφους. Με την εξαίρεση του 2020, που εκτινάχθηκαν ξαφνικά στο 81,3 εκ. ! Αντίθετα οι ρεπουμπλικανοί ησαν πάντα ανάμεσα στα 63 – 74 εκ. Μάλιστα ο Τραμπ το 2020 είχε 74,1 εκ ψήφους ( έναντι 81,3 εκ του Μπάιντεν), ενώ τώρα είχε 74,4 εκ. Περίπου τα ίδια, δηλαδή. Ενώ η Χάρις κατέβηκε στα 64,4 εκ. Στα κλασσικά δηλ στάνταντς του κόμματός της. Τι ακριβώς έγινε λοιπόν το 2020 και η ψήφος των δημοκρατικών εκτοξεύθηκε κατά 15,4%; Και τώρα, το 2024, βρέθηκε 14,9% χαμηλότερα; Εκτιμώ πως χρειάζονται κάποιες απαντήσεις απο τους “υποτιθέμενους” υπερασπιστές των δημοκρατικών θεσμών!
Αλλως, η παράνοια θα συνεχίσει να επικρατεί παντού.
