Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Υπάρχουν κανόνες στην πολιτική που συχνά παραβιάζονται. Η ηθική είναι προυπόθεση για την επιβίωση της δημοκρατίας και για νομιμοποίηση του πολιτικού συστήματος. Δυστυχως τελευταία οι ηγεσίες των δυτικών δημοκρατιών δεν ανταποκρίνονται στα στανταρς που έχουν επιβάλει οι προκατοχοί τους για την μακροημέρευση των θεσμών. Και δεν αναφέρομαι εδω σε καθαρά ζητήματα διαφθοράς που πάντα υπήρχαν και που πάντοτε θα υπάρχουν. Οι οικονομικές ατασθαλίες, οι δωροδοκίες, η παραβίαση των κανόνων και η συμπεριδμφορά πέραν των διατάξεων των νόμων δεν μπορούν ποτέ να καταργηθούν. Υπαρχουν ομως για ολα αυτα προβλέψεις για τιμωρίες κι’ εφ’ όσον η δικαιοσύνη λειτουργεί αποτελεσματικά επέρχεται μιά κάθαρση που ικανοποιεί το λαικό συναίσθημα.
Το πρόβλημα βρίσκεται στην παραβίαση των ηθικών κανόνων που δεν τιμωρούνται πάντα απο τον νόμο. Στην ελλάδα κάποτε λέγαμε πως τέτοιοι κανόνες παραβιάζονται κάτω απο τον ισχυρισμό πως “όταν κάτι είναι νόμιμο ειναι και ηθικό”. Αλλά η αλήθεια όμως πολλές φορές κρύβεται μακρυά από αυτη την φράση. Στις ΗΠΑ τελευταία είδαμε ένα παρόμοιο φαινόμενο. Δυστυχώς, προερχόμενο απο πηγή που θα επρεπε να αππτελεί παράδειγμα για το αντίθετο. Ο απερχόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζό Μπάιντεν, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό άδωσε χάρι, απαλλάσσοντάς τον απο κάθε ποινή στον γιό του Χάντερ.κι’ οχο μονο αυτό. Επεξέτεινε την χάρι και σε καθε ποινή που μπορεί να του επιβληθεί στο μέλλον για αδικήματα που έ⁷χει διαπράξει μέχρι τώρα!
Για τα ηθικά δεδομένα των δυτικών δημοκρατιών αυτή η πράξη είναι ανεπανάληπτη. Κανείς δεν μπορούσε να φαντασθεί πως ένας σοσιαλδημοκράτης Πρόεδρος (με την ευρεία έννοια του όρου) θα προχωρούσε σε μια τέτοια πράξη ‘πατρικής στοργής”. Γιατί έτσι ακριβώς την δικαιολόγησε! Παραβίασε το πνεύμα της αντικειμενικής δικαιοσύνης διατρανώνοντας αυτά που ισχυρίζονται οι εχθροί της δημοκρατίας. Πως σε ένα τέτοιο καθεστώς, σεβασμού των νόμων και των δημοκρατικών θεσμών, η δικαιοσύνη δεν είναι τυφλή. Αλλα με ορθάνοιχτα μάτια προστατεύει και αθωώνει όσους βρίσκονται κοντά στα κέντρα πολιτικής εξουσίας.
Γιά το δημοκρατικό κόμμα στις ΗΠΑ αυτό το γεγονός δημιουργεί σοβαρότατα προβλήματα. Καταρρίπτονται με αυτό τον τρόπο όλες οι καταγγελίες κατα του επερχόμενου εκλεγμένου Προεδρου Τράμπ πως δήθεν περιφρονεί την συντεταγμένη δικαιοσύνη. Στις αντιλήψεις της κοινής γνώμης αρχίζουν να αποκτουν βαση οι ισχυρισμοί του πως πολλές εναντίον του δικαστικές αποφάσεις πάρθηκαν με πολιτικά κίνητρα, χωρίς διαφάνεια και σαφή έλειψη αντικειμενικότητας. Παράλληλα, οι καταγγελίες του περί νοθείας και “κλοπής” της εις βάρος του εκλογής το 2020 αρχίζουν να μην ακούγονται κενές περιεχομένου. Είχα γράψει προ καιρού σχετικά: “Οι δημοκρατικοί σε όλες σχεδόν τις τελευταίες εκλογές συγκέντρωσαν περίπου 65 – 66 εκ. ψήφους. Με την εξαίρεση του 2020, που εκτινάχθηκαν ξαφνικά στο 81,3 εκ. ! Αντίθετα οι ρεπουμπλικανοί ησαν πάντα ανάμεσα στα 63 – 74 εκ. Μάλιστα ο Τραμπ το 2020 είχε 74,1 εκ ψήφους ( έναντι 81,3 εκ του Μπάιντεν), ενώ τώρα είχε 74,4 εκ. Περίπου τα ίδια, δηλαδή. Ενώ η Χάρις κατέβηκε στα 64,4 εκ. Στα κλασσικά δηλ στάνταρντς του κόμματός της. Τι ακριβώς έγινε λοιπόν το 2020 και η ψήφος των δημοκρατικών εκτοξεύθηκε κατά 15,4%; Και τώρα, το 2024, βρέθηκε 14,9% χαμηλότερα;”
Ευλογο είναι τώρα να αρχίζουν ολοι να αναρωτιούνται…
