Του Ηλία Καραβόλια
«Κι από την ανάποδη φοριέται η φαντασία και σ’ όλα τα μεγέθη της»
(Οδυσσέας Ελύτης)
Είμαστε – ενδεχομένως – τα όνειρα της μέρας και όχι της νύχτας μας. Και ίσως δεν θα έπρεπε να κατατάσσεται στις «διαταραχές» και να υπονοείται ως «νόσος» η υπερβολική ονειροπόληση.
Το δημοσίευμα δείχνει ουσιαστικά μια κοινωνική κατασκευή, μια «πραγματικότητα νοητής φυγής», μια εκδοχή «γραμμής διαφυγής» από το βάρβαρο πραγματικό (ντελεζιανής κοπής θα λέγαμε).
Πάσχουμε τελικά ; Όταν έστω και υπερβολικά φεύγουμε ξύπνιοι σε «άλλους» κόσμους από αυτόν που ζούμε, και στον οποίο ο νους πρέπει να είναι συνεχώς παρέα με τον ήχο της ταμειακής μηχανής και του λογιστικού αποτελέσματος ;
Στις πιθανές αιτίες της «διαταραχής» αυτή η εκτροπή των υποκειμένων από την ψευδοπραγματικότητα κρύβει και μερικά «δημιουργικά» ριζώματα όπως διαβάζουμε.
Πέραν από μια πιθανή «έλλειψη γνωστικού ερεθισμού ή μονοτονία στο περιβάλλον» που ενθαρρύνει τη φυγή προς τον εσωτερικό κόσμο, ενδέχεται το «ζωντανό φαντασιακό» να πηγάζει από ένα «υψηλό επίπεδο δημιουργικότητας, συχνά παρόν σε άτομα με καλλιτεχνικές ικανότητες, αφηγηματικές δυνατότητες ή έντονη συναισθηματική ευαισθησία».
Αυτή η γκρίζα, η θολή, η σκοτεινή όψη της κανονικότητας, όπου είσαι «ελεύθερος να υπακούς» στην τεχνητή νοημοσύνη των εξουσιών, εκτρέπει το μυαλό σε φαντασιακή έξοδο διαφυγής.
Είμαστε( το ξαναλέω) ίσως τα όνειρα της μέρας και όχι της νύχτας μας. Ο συστημικός θόρυβος από την υπερπληροφόρηση και τα fake news, αυτό το εκκωφαντικό βουητό της ασημαντότητας, ωθεί τον καθένα και την καθεμία να ονειροπολεί με την ασφάλεια του ζωντανού νου που επιθυμεί να φαντάζεται και να θέλει την συνείδηση του ως «εξελισσόμενη εμπειρία».
Οι «ειδικοί» λένε επίσης ότι μπορεί και να μην υπάρχει «συγκεκριμένος παράγοντας εκκίνησης, αλλά μια συνδυασμένη επίδραση ψυχολογικών, συναισθηματικών και περιβαλλοντικών παραμέτρων που μπορεί να προδιαθέσουν ένα άτομο στην εμφάνιση της διαταραχής».
Ε λοιπόν αυτό είναι το σύστημα που μας περικυκλώνει ψυχικά και σωματικά : αυτή η «συνδυασμένη επίδραση», βιοπολιτικής και βιοεξουσίας, στην οποία αντιδράμε και αντι να αυξάνουμε την παραγωγικότητα μας πχ στην δουλειά, αντι να εκχωρούμε μονάδες υπεραξίας στους άλλους, ονειροπολούμε έναν ή πολλαπλούς εναλλακτικούς κόσμους.
Άλλωστε, με μικροεξεγέρσεις τιποτα δεν αλλάζει : «η θραύση συμβόλων δεν σημαίνει θραύση συστήματος» (Ραουλ Βανεγκέμ).
Η μόνη αληθινή εξέγερση, η μόνη δυνατή επανάσταση, είναι στη σκέψη. Και επειδή η σκέψη καταργείται, ποιος ξέρει, ίσως πάρει το πάνω χέρι από τις οθόνες η ανθρώπινη φαντασία τελικά.
Και ίσως στις μεγάλες μητροπόλεις δούμε την μάζα να περπατά χαρούμενη, όχι συνδεδεμένη στα δίκτυα, παρά μόνο σε επικοινωνία με την βιοεπιθυμία, την γνήσια επιθυμία της…
