Του Νίκου Αναγνωστάτου
Η ανύπαρκτη αντιπολίτευση, ξεγυμνώθηκε τελείως, όταν διαμαρτύρεται, όταν ένας Υπουργός για τον οποίον έφθασε στη ΒΟΥΛΗ, κάποια μήνυση κάποιου πολίτη, να θέλει να εξεταστεί κατ’ ευθείαν από τον φυσικό του Δικαστή, ιδιαίτερα όταν θα δικαστεί από ένα διευρυμένο Συμβούλιο Ανωτάτων Δικαστών.
Για χρόνια τώρα κυριαρχεί το αίτημα να καταργηθεί το άρθρο 86 του Συντάγματος, το οποίο υποτίθεται ότι προστατεύει τους Υπουργούς από την ενδεχόμενη ποινική δίωξη, από έγκλιση πολίτη. Την λεγόμενη προστασία, θα αναλύσω πιο κάτω, διότι τώρα θα επικεντρωθώ στην παραλογία της αντιπολίτευσης, από τη μια μεριά να ζητά την κατάργηση του «κατάπτυστου», όπως το χαρακτηρίζει, αυτού άρθρου και συγχρόνως διαμαρτύρονται για την μη πλήρη εφαρμογή της Προανακριτικής Επιτροπής, όταν ο «κατηγορούμενος» Υπουργός ζητά να παραπεμφθεί η υπόθεσή του κατ’ ευθείαν στο Δικαστικό Σώμα.
Το περίεργο και ασφαλώς ακατανόητο, είναι ότι η αντιπολίτευση, δεν την ενδιαφέρει η ουσία της όποιας κατηγορίας, αλλά η «φανφάρα» και το «σώου» στην Προανακριτική Επιτροπή μέσω του οποίου θα δημιουργηθούν εντυπώσεις στο κοινό, έστω και άνευ ουσιαστικού περιεχομένου. Οπότε και κατανοητό είναι και καθόλου περίεργο.
Η τακτική αυτή της αντιπολίτευσης, η οποία δεν είναι δυνατό να της επιφέρει ουσιαστικά οφέλη, αποδεικνύει την πολιτική της πενία να ασκήσει ουσιαστική εποικοδομητική πολιτική και αφείεται να μπλουτζανιάζει στα λασπόνερα και μπάζα των Τεμπών.
Για να γίνει αντιληπτή η ανοησία ή η υποκρισία της αντιπολίτευσης, όταν με την αναθεώρηση του Συντάγματος καταργηθεί το περιβόητο άρθρο 86 και υπάρξει μια μηνυτήρια αναφορά ενός πολίτη κατά κάποιου Υπουργού, η υπόθεση δεν θα σταλεί καθόλου στη Βουλή, αλλά κατ’ ευθείαν στο φυσικό του Δικαστή, χωρίς καμμιά Προανακριτική, και μόνο από τη δημοσιότητα θα γίνει γνωστό στους βουλευτές.
Άλλωστε σε τι αποβλέπει η προανακριτική, παρά στον εντοπισμό ενοχής και παραπομπή του Υπουργού στην Δικαιοσύνη; Αν ο ίδιος ο Υπουργός ζητήσει να παραπεμφθεί στην Δικαιοσύνη, ποιος είναι ο λόγος αντίρρησης; Εκτός αν νομίζουν ότι η δική τους ανάκριση θα είναι αποτελεσματικότερη και επαγγελματικότερη από τους Δικαστές και δη μια πλειάδα έμπειρων Ανωτάτων Δικαστών; Μόνο γελοίο μπορεί να χαρακτηριστεί.
Είναι αδύνατο η αντιπολίτευση να μην το έχει αντιληφθεί. Τι θα πράξει τότε; Θα ζητήσει προανακριτική για να γελάσει και το παρδαλό κατσίκι; Ασφαλώς όχι. Ενδέχεται στην ακρότατη περίπτωση να διερωτηθεί αν καλώς ζήτησε την κατάργηση του άρθρου 86 του Συντάγματος.
Να πούμε δυο λόγια για την σκοπιμότητα του άρθρου 86 και τον λόγο ύπαρξής του. Ήταν η προστασία του Υπουργού, όχι αποφυγής της τυχόν διώξεως του, αλλά από την ταλαιπωρία του Υπουργού να παρατρέχει μέρα νύχτα στα Δικαστήρια για αστήρικτες κατηγορίες ψύλλου πήδημα, οι οποίες ακριβώς δημιουργήθηκαν, τόσο για την ταλαιπωρία του Υπουργού, όσο και για την κωλυσιεργία του έργου της Κυβέρνησης, από όποιον ή όποιους είναι αυτό που επιδίωκαν.
Μια σοβαρή αντιπολίτευση, ουδέποτε θα ζητούσε κατάργηση αυτού του άρθρου, το οποίο ο σοφός Τσάτσος είχε εισηγηθεί το 1975.
Ως υπεύθυνος πολίτης, αισθάνομαι την ανάγκη να καλέσω την αντιπολίτευση, όλη την αντιπολίτευση, να μελετά προσεκτικά το έργο της κυβέρνησης, έτσι ώστε να εντοπίζει τα σημεία που παραλείπει η κυβέρνηση, καθώς και τα σημεία τα οποία χρίζουν ενίσχυσης.
Μια κυβέρνηση, χωρίς δυνατή και ουσιαστική αντιπολίτευση, είναι μια κουτσή, μια ανάπηρη κυβέρνηση και έχει ανάγκη μιας σωστής και υπεύθυνης αντιπολίτευσης, έστω και αν είναι σκληρή και αιχμηρή, αλλά επί της ουσίας.
