Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την κλασσική ρήση του Κων/νου Καραμανλή πως η ιδεολογία της Νέας Δημοκρατίας είναι ο ριζοσπαστικός φιλελευθερισμός, που της δίνει το δικαίωμα να επιλέγει πολιτικές από την ιδεολογική φαρέτρα και της Δεξιάς και της Αριστεράς. Ο ορισμός αυτός, κατά την γνώμη μου, είναι η επιτυχέστερη περιγραφή του Κέντρου. Ενός κομματικού μορφώματος που, σύμφωνα με τους παλαιότερους και εγκυρότερους πολιτειολόγους (Seymour Martin Lipset, Mitchel, Laswell, Amatai Etzioni, Rosenau, Robert Dahl) συνιστά την έκφραση ενός κεντρώου πολυσυλλεκτικού πολιτικού μηχανισμού (catch-all party). Μόνο που ένα τέτοιο κόμμα εδώ και πολλά χρόνια, και ιδιαίτερα τώρα, δεν είναι εκλέξιμο (electable). Χωρίς ιδεολογία και θέσεις που έχουν δόντια και δαγκώνουν, τα κόμματα σήμερα περνούν αδιάφορα από τις διόπτρες των εκλογέων – και ιδιαίτερα αυτών των πλειοψηφικών λαϊκών τάξεων.
Αυτό που πρώτος το κατάλαβε και το έκανε πράξη ήταν ο Ντόναλντ Τραμπ, εγκαταλείποντας τους ρεπουμπλικανούς των αριστοκρατικών λεσχών (countryclub republicans) και στρέφοντας την πολιτική του κατά των κοινωνικών και οικονομικών ελίτ με το αμφίσημο και άπλουστευτικό σύνθημα του “Κάνε την Αμερική Και Πάλι Μεγάλη” (MAGA). Aπου εκεί κι’ έπειτα την σκυτάλη πήραν τα ριζοσπαστικά κόμματα της Νέας Δεξιάς στοχεύοντας σαν αντιπάλους την παγκοσμιοποίηση, τους οικονομικούς μάνατζερς, τους παράνομους μετανάστες, τις κοινωνικές ελίτ και τους οπαδούς της woke κουλτούρας. Συνακόλουθα οι αγέρωχες παραδοσιακά κεντροδεξιές παρατάξεις αρχισαν να καταρρέουν. Ξεμένοντας σιγά- σιγά από οπαδούς. Το είδαμε στην αρχή στον Καναδά. Που μπορεί, για τον θρίαμβο της κεντροαριστεράς, να έφταιγαν οι διεκδικήσεις του Τράμπ. Και στην Αυστραλία όμως; Γιατί καταποντίσθηκε στις κάλπες το φαβορί κόμμα της Κεντροδεξιάς; Τι έφερε την Κεντροαριστερά και πάλι στην εξουσία; Μάλλον η εμμονή των παραδοσιακών συντηρητικών στην προβολή του “τίποτα” σαν πολιτικού συνθήματος. Το βλέπουμε και στην Αγγλία, που οι Συντηρητικοί κατακρημνίζονται κάτω από την επιθετική ρητορική της Νέας Δεξιάς του Φάραζ. Κάτι που θα επιβεβαιωθεί, πέραν των επαναληπτικών εκλογών, και στις εθνικές εκλογές.
Στην Ελλάδα γνωρίζω πως οι γκουρού της νεοδημοκρατικής κεντροδεξιάς, περιφρονούν κάθε φωνή που δεν συμβαδίζει με τις δοξασίες και τους σχεδιασμούς τους. Μέχρι τώρα τους ευνοούν οι αδυναμίες – στελεχιακές και προγραμματικές – των αντιπάλων τους. Και από τα Αριστερά και από τα Δεξιά. Το κενό όμως δέν είναι σίγουρο πως θα υπάρχει γιά πάντα. Αρκεί κάποιο σκίρτημα ιδεολογικής και προγραμματικής σοβαρότητας, απο τα Δεξιά κυρίως, για να έρθουν ξαφνικά τα πάντα τούμπα.
Είχα κάποτε προβλέψει, μετά την άνοδο του Κ. Σημιτη στην εξουσία και τις εμμονές της ΝΔ στην τιποτολογική συνθηματολογια περί ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού, πως θα περάσουν πολλα χρόνια για να ανατραπεί το ΠΑΣΟΚ. Μετρήστε μετα απο πόσον καιρό ηλθει ο Κώστας Καραμανλής. Που δυστυχως δεν άλλαξε ουσιαστικά το πολιτικό μοτίβο. Με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα. Κρούω τωρα και πάλι τον κώδωνα του κινδύνου. Ο κίνδυνος υπάρχει, και μπορεί ανα οποιαδήποτε στιγμή αναπάντεχα να προκύψει…
