ου ΠΑΥΛΟΥ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ
Αν κατάλαβα καλά, η επιτροπή σοφών -Πισσαρίδη δημιουργήθηκε για να μας υποδείξει πώς θα επενδύσουμε τα κονδύλια που θα δοθούν στη χώρα μας από την Ε.Ε. λόγω κορωνοϊού. Το βασικό, όμως, πρόβλημα της χώρας μας είναι να γίνουν οι δέουσες θεσμικές αλλαγές, ώστε να είναι πολλαπλάσιες οι επενδύσεις των ιδιωτών.
Διότι στην αντίθετη περίπτωση τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. Αν περιμένουμε, όμως, να μας πει μία επιτροπή σοφών τι είδους αλλαγές πρέπει να κάνουμε στην εκπαίδευση, στη Δικαιοσύνη, στο ασφαλιστικό, στην ενέργεια, και γενικότερα στο Δημόσιο και η κυβέρνηση δεν τις βλέπει από μόνη της, τότε έχουμε πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Ο ρόλος π.χ. του Δημοσίου σήμερα όχι μόνο δεν έχει μειωθεί, αλλά έχει αυξηθεί κιόλας. Ενώ άπαντες επηρεάστηκαν αρνητικά από την κρίση του κορωνοϊού, στο Δημόσιο δεν μάτωσε ρουθούνι. Τα τελευταία έξι χρόνια της κρίσης, αντί να μειώσουμε κατά εκατό χιλιάδες τους υπαλλήλους του Δημοσίου, τους αυξήσαμε και κατά εκατό χιλιάδες, που μαζί με τις ΔΕΚΟ, τους δήμους και άλλους κρατικούς οργανισμούς φθάνουν το ένα εκατομμύριο.
Ποιος τους πληρώνει; Ο πτωχευμένος ιδιωτικός τομέας και τα δανεικά. Ακόμη και σήμερα, που καθημερινά οι Τούρκοι διασύρουν την εθνική μας αξιοπρέπεια, εμείς παραμένουμε ψύχραιμοι θεατές και πλήρως ικανοποιημένοι από τα λόγια παρηγοριάς των δήθεν φίλων και συμμάχων. Είμαστε, όμως, έτοιμοι να μοιράσουμε 2,5 δισ. ευρώ αναδρομικά σε συνταξιούχους και όχι να τα επενδύσουμε έστω σε κάποια καλύτερη μελλοντική μας αμυντική προστασία.
Αλλά θα μου πείτε, ποιος να ενδιαφερθεί για τις επόμενες γενεές… Οι επόμενες εκλογές πάντα προηγούνται. Δεν είμαστε ειλικρινείς. Δεν είμαστε ρεαλιστές. Δεν ήταν η πανδημία που ανέκοψε τη δήθεν ανύπαρκτη δυναμική ανάπτυξη που είχαμε. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση δεν κληρονόμησε μόνο ένα διαλυμένο κράτος από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ένα διαλυμένο κράτος πολλών δεκαετιών.
Προς τι, λοιπόν, η αποφυγή του ρεαλισμού, αφού το μόνο που μπορούσε να κάνει είναι να μαζέψει τα ασυμμάζευτα; Τα τελευταία σαράντα χρόνια ο μέσος όρος ανάπτυξης της χώρας μας ήταν μόλις 1% και ως φαίνεται, με τα μυαλά που κουβαλάμε, έτσι θα συνεχίσει να είναι. Δυστυχώς, με επιδόματα και πριμοδοτήσεις θα βουλιάζουμε ακόμη περισσότερο. Λείπει ο ενθουσιασμός, λείπει η σιγουριά, λείπει το επενδυτικό κλίμα, αλλά έχουμε αφθονία σοφών και ψυχραιμίας!
Σημείωση
Έχω την εντύπωση ότι δεν υπάρχει ούτε μία ευρωπαϊκή χώρα, συμπεριλαμβανομένων και των δήθεν συμμαχικών χωρών, πρωτίστως Αιγύπτου και Ισραήλ, που να μην επιθυμεί μία πολεμική σύγκρουση Τουρκίας – Ελλάδας. Και αυτό ελπίζοντας μήπως τυχόν και ο Ερντογάν υποστεί ένα πλήγμα. (Όσο για τους Ρώσσους χαράς Ευαγγέλια. Το ΝΑΤΟ να δουν το ΝΑΤΟ να αρχίσει να διαλύεται και τι…Αλλά και οι φίλοι μας οι Γάλλοι μάχονται την Τουρκία γιατί δεν θέλουν να την δουν να ελέγχει τη Μεσόγειο…)
