ΑΝΑΛΥΣΗ ΣΕ ΒΑΘΟΣ: Οι Εκλογές στην Τουρκική Δημοκρατία.- Ενδοσυστημική Αλλαγή… Του Βασίλη Κυρατζόπουλου

Του Βασίλη Κυρατζόπουλου*

Στις 31/3/2024 στην Τουρκική Δημοκρατία (ΤΔ), όπως έχει θεσμοθετηθεί ανά πενταετία την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, διενεργήθηκαν οι δημοτικές (τοπικές) εκλογές. Φέτος, όπως ανακοίνωσε στις 27/1/2024 το Ανώτερο Εκλογικό Συμβούλιο (YSK, Yüksek Seçim Kurulu), εγκρίθηκε η συμμετοχή 35 συνδυασμών στην εκλογική αναμέτρηση για την ανάδειξη των 1.386 Δημάρχων ανά την επικράτεια. Με το Ν.6360 – 12/11/2012 σε κάθε πόλη που ο πληθυσμός της ξεπερνά τις 700.000 συστήνεται Μητροπολιτικός Δήμος. Όπως είναι διαμορφωμένη η διοικητική διαίρεση της ΤΔ του 2024, διοικητικά η ΤΔ διαιρείται σε (μεταφραζόμενοι στην Ελληνική) 30 Μητροπολιτικούς Δήμους, 50 Νομαρχιακούς Δήμους, 519 Δήμους Πόλεων, 390 ανεξάρτητους Δήμους και 397 αγροτικούς Δήμους. Παράλληλα διεξάχθηκε η εκλογή των Νομαρχιακών και Δημοτικών Συμβούλων (İl – İlçe Belediye Meclis Üyeleri) και των 32.249 Κοινοταρχών (mahalle muhtarı). Άρα σε καθένα από τα 194.390 εκλογικά κέντρα στήθηκαν τουλάχιστον 3 κάλπες.

Επίσημα τα αποτελέσματα ανακοινώθηκαν μόλις στις 6/5/2024 λόγω της εκδίκασης από τα μέλη του YSK των ενστάσεων που είχαν υποβάλλει οι συμμετέχοντες στις εκλογικές αναμετρήσεις. Σημειώνονται αρκετές διαφορές στον αριθμό των ψήφων ως προς τα ανεπίσημα αποτελέσματα που είχαν ανακοινωθεί από τα ΜΜΕ την 1/4/2024. Όμως ελάχιστες αλλαγές ως προς τους εκλεγμένους Δημάρχους που τους έχουν αποδεχτεί όλες οι πλευρές από τις πρώτες ημέρες του Απριλίου. Πρώτο κόμμα αναδείχθηκε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP, Cumhuriyet Halk Partisi, έλαβε 42% των ψήφων στους Μητροπολιτικούς και 35,8% στους υπόλοιπους Δήμους). Έτσι μετά από 22 έτη συνεχόμενων εκλογικών νικών θα ηττηθεί για πρώτη φορά σε εκλογική αναμέτρηση το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (AKP, Adalet ve Kalkınma Partisi, έλαβε 36,443% στους Μητροπολιτικούς και 33,052% στους υπόλοιπους Δήμους). Στο κείμενο που ακολουθεί αναλύεται «η υφή της αλλαγής» ανατρέχοντας στα πρόσφατα ιστορικά γεγονότα της ΤΔ, με επίλογο τις προβλέψεις για τις επερχόμενες εκλογές του 2028 ή των πρόωρων. Το πότε θα διεξαχθούν ο χρόνος θα το δείξει!

Στον πίνακα [Κοίτα Πίνακα 0] συμπεριλαμβάνονται όλα τα κόμματα που συμμετείχαν σ’ όλες τις δημοτικές εκλογές που διεξήχθησαν υπό των κυβερνήσεων AKP με οποιοδήποτε πολίτευμα (μέχρι 9/7/2018 Προεδρευόμενη Δημοκρατία και έκτοτε Προεδρική). Με μία προσεχτική ματιά στον Πίνακα 0 σε συνδυασμό με τον Πίνακα 2, λαμβάνοντας υπόψιν τα έγκυρα ψηφοδέλτια, διαπιστώνεται η έντονη αστικοποίηση της ΤΔ στα τελευταία 40 χρόνια…

Οι Ρίζες του Πολιτικού Κατεστημένου της ΤΔ

Ο χώρος που καταλαμβάνει σήμερα η ΤΔ, από το 1919 έως το 1936 θα βιώσει μία επαναστατική περίοδο, κατά την οποία οι πρωτοπόροι προσπάθησαν να μεταλλάξουν τους πιστούς του Θεοκρατικού κράτους (ümmet) σε έθνος (millet) και από δούλους του Σουλτάνου (kul) σε προσωπικότητες με δικαιώματα και υποχρεώσεις (fert). Ο ηγέτης του κινήματος Mustafa Kemâl Atatürk (Κεμάλ, Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ, γ. 1881 Θεσσαλονίκη – θ. 10/11/1938 Κωνσταντινούπολη) επιθυμούσε να συσταθεί ένα νέο κράτος που να:

• • Βασίζεται στο Ρεπουμπλικανικό πολίτευμα, που θα εξελίσσονταν σε Δημοκρατία,
  • Επικρατεί το μικτό οικονομικό σύστημα,
  • Είναι μέλος της Ευρωπαϊκής οικογένειας υιοθετώντας τα Ευρωπαϊκά πρότυπα, έναντι της Αραβο-Ισλαμικής οικογένειας που ανήκε το καταρρακωμένο Οσμανικό κράτος,
  • Απαρτίζεται από ισότιμους πολίτες, οι οποίοι συνδέονται με το κράτος με τον θεσμό της υπηκοότητας και συνταγματικά θα αποτελούσαν το Τουρκικό Έθνος της ΤΔ.
  •  

Για να επιτευχθούν οι εν λόγω ριζοσπαστικές αλλαγές ιδρύθηκε το Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα (CHP, Cumhuriyet Halk Partisi), βασισμένο στις έξι θεμελιώδεις αρχές του Κεμαλισμού (ρεπουμπλικανισμός, εθνικισμός, λαϊκή κυριαρχία, εκκοσμίκευση, κρατισμός και επαναστατικότητα). Το CHP όσο ζούσε ο Κεμάλ ήταν το μοναδικό κόμμα των κυβερνήσεων της ΤΔ και σχεδόν σε όλες στις μονοκομματικές κυβερνήσεις οι βουλευτές διορίζονταν από το στενό κύκλο του Κεμάλ. Όμως ο στενός κύκλος του Κεμάλ, όπως και ο ίδιος, προέρχονταν από τις πολιτικές γραμμές της δεύτερης γενιάς του Οσμανικού συλλόγου – κόμματος Ένωσης και Προόδου (İTC, İttihat ve Terakki Cemiyeti). Το İTC ουδέποτε είχε αποτάξει τις επαναστατικές του πολιτικές, που οι εφαρμογές τους ως κόμμα εξουσίας και διοίκησης μόνο προβλήματα μπορούσαν να επιφέρουν.

Οι βουλευτές της Βουλής της Άγκυρας την περίοδο 23/4/1920 – 29/10/1923 ήταν κατά 30% ανώτεροι ή ανώτατοι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων του Οσμανικού Κράτους. Όλοι, ναι μεν πολέμησαν κατά Αρμενίων, Γάλλων και Ελλήνων υπερασπίζοντας την Βουλή της Άγκυρας, όμως όλοι δεν ταυτίζονταν με τον Κεμαλισμό. Μετά το 1926, με αφορμή την απόπειρα δολοφονίας του Κεμάλ στην Σμύρνη, όλοι οι διαφωνούντες «σύντροφοι» θα καταδικαστούν από τα Ειδικά Δικαστήρια Κρατικής Ασφάλειας. Όσοι δεν συμβιβάζονται ή θα καταφύγουν στο εξωτερικό, ή θα σταματήσουν να ασχολούνται με το στρατό και την πολιτική. Έκτοτε απαγορεύεται ο «εν ενεργεία» στρατευμένος να είναι και βουλευτής. Η θέση του Κεμάλ «εάν 10 προσπαθούν να εφαρμόσουν τις επαναστατικές αποφάσεις δυτικοποίησης και 100 ψηφίζουν το αντίθετο, θα προωθηθούν οι θέσεις των 10», θα αποτελέσει το κύριο αίτιο που η ΤΔ στην «επαναστατική περίοδο» δεν μπόρεσε να μεταβεί από το Ρεπουμπλικανισμό στη Δημοκρατία. Οι Ένοπλες Δυνάμεις θα αναλάβουν την περιφρούρηση των Κεμαλικών Συνταγμάτων και μέχρι τον 21^ο αιώνα θα εμπλακούν ενεργά στην πολιτική ζωή της ΤΔ [Κοίτα Πίνακα 10]. Ο θάνατος του Κεμάλ και ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος θα συντελέσουν επίσης στη μη μετάβαση στη Δημοκρατία.

Με τη λήξη των Παγκοσμίων Πολέμων διαπιστώθηκε ότι αντί του επιθυμητού επαναστατικού συστήματος του Κεμάλ, είχε ιδρυθεί το εθνικιστικό σύστημα του μηχανικού της Νεοτουρκικής Οσμανικής Κοινωνίας, ηγέτη του ITC, Ahmed Cemal Paşa (Τζεμάλ, γ. 6/5/1872 Μυτιλήνη – θ. 21/7/1922 Τιφλίδα), του οποίου οι πρακτικές στοίχισαν τη ζωή τουλάχιστον 4 εκ. ανθρώπων (Βυζαντινοί λαοί, Άραβες, Κούρδοι, Μεσανατολικοί λαοί). Στο σύστημα Τζεμάλ:

• Κυρίαρχοι της κοινωνίας της ΤΔ ήταν τα άτομα που συγκέντρωναν τις ιδιότητες:
  • Hanefî Σουνίτης Μουσουλμάνος,
  • Λευκός,
  • Προερχόμενος από την Τουρκική φυλή των Oğuz,
  • Να δηλώνει Κεμαλιστής.
• Παραβλέποντας το μεικτό οικονομικό σύστημα που απαιτούσε αυτάρκη γεωργική χώρα, η ΤΔ να μετατραπεί σε εισαγωγέα, που αναζητά τα απαιτούμενα κεφάλαια από τα εθιμοτυπικά λάφυρα (προερχόμενα εντός ή εκτός της ΤΔ),
• Να συστήνονται αυτοδύναμες κυβερνήσεις, έστω και με τις νοθευμένες εκλογικές πρακτικές του ITC,
• Να επαναλειτουργούν τα Ισλαμικά Θρησκευτικά Τάγματα, που αποσκοπούν περισσότερο να «μαντρώνουν τα πλήθη» και να κατευθύνουν τις ψήφους παρά την λατρεία.

Μετά την μέχρι το 1929 στενή συνεργασία με την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών (ΕΣΣΔ), η ΤΔ προσπαθεί να μεταβεί στο μεικτό οικονομικό σύστημα. Η λοξοδρόμηση της πορείας αναπόφευκτα θα επιφέρει την διάσπαση του CHP. Έτσι η φιλελεύθερη πτέρυγα του κόμματος θα ιδρύσει το Δημοκρατικό Κόμμα (DP, Demokrat Parti), το οποίο ως φιλελεύθερο μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1950 θα προσπαθήσει να εφαρμόσει μία νέα οικονομική πολιτική. Τότε εντός της κρατικής δομής που στελεχώνονταν σχεδόν εξολοκλήρου από μέλη του CHP, θα ιδρυθεί το «βαθύ κράτος», στόχος του οποίου ήταν με οποιοδήποτε τρόπο η ΤΔ να παραμείνει «Κεμαλική».

Όταν και λόγω των νέων πολιτικών εξελίξεων του «ψυχρού πολέμου» το DP θα αποτύχει στις νέες πολιτικές του αναζητήσεις, παρά να προβεί σε συνεργασία με άλλους πολιτικούς φορείς, με την πολιτική αλαζονεία που διακατέχεται από την εκλογική επιτυχία τις 2/5/1954 (θα λάβει 56,6% των ψήφων), θα ακολουθήσει τον δρόμο του Τζεμάλ…

Ως αποτέλεσμα της νέας πορείας, τα πολιτικοοικονομικά σκάνδαλα αναπόφευκτα θα επιφέρουν το πρώτο κίνημα των Ένοπλων Δυνάμεων του 1960. Αν και στην ΤΔ μετά το κίνημα του 1960 εφαρμόζεται το δημοκρατικότερο Σύνταγμα (25/10/1961), το πολιτικό σύστημα από το 1839 δεν μπόρεσε να επιλύσει 3 βασικά ζητήματα που ταλανίζουν τους λαούς που κατοικούν στην επικράτεια της ΤΔ μέχρι και επί των ημερών μας:

• • Της Εθνικής Ταυτότητας, αποδοχή ότι το άτομο που κατοικεί και φέρει την Τουρκική υπηκοότητα (άρα ως προς το Σύνταγμα είναι Τούρκος) ιεραρχημένη ή μη να διατηρεί και πολλαπλές εθνικές ταυτότητες.
  • Της Διάκρισης των Εξουσιών, που θα άνοιγε το δρόμο στη Δημοκρατία, όμως ανέκαθεν το κόμμα που κατείχε την εξουσία προσπαθούσε και να ελέγξει και να επιβάλλει την βούλησή του σε όλα στα επίπεδα των θεσμών…
  • Της Σταθερής Οικονομικής Πολιτικής, εφαρμογή (και με τα υπέρ και με τα κατά) μίας συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, έναντι της λαφυραγωγίας.

Πολιτική – Στατιστική Ανάλυση των Εκλογών

Οι τοπικές εκλογές του 2024 ήταν οι πέμπτες κατά σειρά τοπικές εκλογές που διεξάγονταν με κυβέρνηση ΑΚΡ. Από τους 35 συνδυασμούς που συμμετείχαν στην εκλογική αναμέτρηση το 2024, μόνο οι 13 συμμετείχαν με ίδια ονομασία και σύμβολο στις τοπικές εκλογές του 2019, και οι 12 του 2014 [Κοίτα Πίνακα 1]. Τους εν λόγω σταθερά εμφανιζόμενους συνδυασμούς θα τους αποκαλούμε ως «συστημικούς συνδυασμούς». Άρα η ανάλυση που ακολουθεί γίνεται με σύγκριση αυτών των 13 συστημικών συνδυασμών, λαμβάνοντας υπόψιν τα έγκυρα ψηφοδέλτια που εμφανίζονται στις στήλες «Δήμοι» του Πίνακα 0.

Παρότι ως προς τα έγκυρα ψηφοδέλτια το 2024 ψήφισαν 6,607% λιγότεροι [2019:81,183%, 2024:74, 576%, κοίτα Πίνακα 0], λόγω πληθυσμιακής αύξησης (γεννήσεις + πολιτογραφήσεις) και κατά συνέπεια διόγκωσης του εκλογικού σώματος, το 2024, τα έγκυρα ψηφοδέλτια (Μητροπολιτικοί +Δήμοι) αυξήθηκαν κατά 8.266.112. Αξιοσημείωτο είναι ότι τουλάχιστον 4.521.479 ψηφοφόροι εγκατάλειψαν τους συστημικούς συνδυασμούς [Κοίτα Πίνακα 1]. Στην ανάλυση που ακολουθεί θα προβούμε σε εκτίμηση των μετακινήσεων του εκλογικού σώματος, που σημειώθηκαν κατά τα τελευταία 60 έτη στην ΤΔ.

Οι συστημικοί συνδυασμοί, λαμβάνοντας υπόψιν τον σκοπό της σύστασής τους αναλύονται σε δύο ομάδες:

• Ιδεολογικοί, είναι οι συνδυασμοί που συστήνονται για να υπηρετήσουν κάποια ιδεολογία. Άρα ανεξαρτήτως των ψήφων που λαμβάνουν, πάντα θα λειτουργούν υπό των ιδεολογικών τους αρχών και θα υπάρχουν στην πολιτική σκηνή.
• Επί σκοπού, είναι οι συνδυασμοί που συστήνονται για να εξυπηρετήσουν συγκεκριμένους σκοπούς, όπου μετά την διεκπεραίωσή τους εξαφανίζονται από την πολιτική σκηνή.

Οι Ιδεολογικοί συνδυασμοί

Ας εξετάσουμε τα αποτελέσματα ως προς τους συνδυασμούς που εκφράζουν ιδεολογικές θέσεις:

Η Εθνικιστική Πτέρυγα: Ενώ η ιδεολογία του Παντουρκισμού (ή Τουρανισμού) πρωτοεμφανίζεται την δεκαετία του 1860, ως συνδυασμός στις εκλογικές αναμετρήσεις θα εμφανιστεί για πρώτη φορά την δεκαετία του 1950. Στις τοπικές εκλογές τις 31/3/2024 μειώθηκε κατά πολύ η επιτυχία των εθνικιστικών κομμάτων που είχε σημειωθεί στις Προεδρικές και βουλευτικές εκλογές του 2023. Παρά την διόγκωση του εκλογικού σώματος, έλαβαν 2.188.251 (BBP, İYİP, MHP) λιγότερες ψήφους από τις τοπικές εκλογές του 2019. Είναι γεγονός ότι οι 816.676 μετακινήθηκαν στο Τουρανικό αντιπροσφυγικό κόμμα Zafer. Η μείωση δεν οφείλεται μόνο στα οικονομικά σκάνδαλα του İYİP, που αποκαλύφθηκαν και προβλήθηκαν «ως εκβιαστικό τέχνασμα» προεκλογικά, αλλά και στις αποκαλύψεις των λεπτομερειών της δολοφονίας του αρχηγού της νεολαίας MHP, ακαδημαϊκού Sinan Ateş (Σινάν Ατές) στις 30/12/2022, που σχεδιάστηκε από τα στελέχη του MHP. Έτσι θα δεχθεί ισχυρό πλήγμα και η εθνικιστική ιδεολογική θέση της Τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης (BBP, MHP) και η εθνικιστική ιδεολογική θέση της Ευρωεθνικιστικής σύνθεσης (İYİP).

Τα σοβαρά γεγονότα που ταλάνιζαν τα βασικά εθνικιστικά κόμματα, προκάλεσαν την δημιουργία άλλων συνδυασμών που προβάλουν ότι στηρίζουν τις εθνικιστικές ιδεολογικές θέσεις, όπως Millî Yol (14.039 ψήφοι), Ocak (1.523 ψήφοι) και ADP (882 ψήφοι) ή την επανεμφάνιση των ιστορικών μικρών εθνικιστικών συνδυασμών, όπως Millet (27.914 ψήφοι) και άλλων που δεν συμμετέχουν στις εκλογικές αναμετρήσεις αλλά προεκλογικά ανακοινώνουν τον συνδυασμό που στηρίζουν.

Εάν λάβουμε υπόψιν ότι στις επόμενες εκλογές που είναι προγραμματισμένες να διεξαχθούν το 2028 δεν θα βρίσκονται στο τιμόνι ούτε η Meral Akşener στο İYİP, αλλά ούτε ο Devlet Bahçeli στο MHP, στα επόμενα 3 έτη αναμένονται μεγάλες εξελίξεις στον εθνικιστικό χώρο της ΤΔ.

Η Ισλαμοθρησκευτική Πτέρυγα: Αν και στην επαναστατική περίοδο ίδρυσης της ΤΔ τα Ισλαμικά Θρησκευτικά Τάγματα εκδιώχτηκαν και οι οπαδοί του καθεστώτος της Σαρίας τιμωρήθηκαν σκληρά, μετά το 1950 άρχισαν να χαλαρώνουν τα μέτρα, ενώ μετά το 1980 άρχισαν να εκφράζονται και πολιτικά. Μετά το 2010 η εμφάνισή τους θα είναι δυναμική με παγκόσμιες πολιτικές βλέψεις και με εκδικητικές τάσεις κατά Κεμαλιστών και Γκιουλενιστών. Στις τοπικές εκλογές του 2024 για πρώτη φορά θα συμμετάσχει ως ανεξάρτητος συνδυασμός το επανιδρυθέν από τις 23/11/2018 κόμμα Yeniden Refah Partisi (YRP, Ευημερία και πάλι), που στηρίζει την Ισλαμική ιδεολογία Millî Görüş” (= Εθνική Βλέψη).

Η «Εθνική Βλέψη» είναι η Ισλαμική θέση που εκφράστηκε δημόσια από τον Necmettin Erbakan (Νετζμετίν Ερμπακάν, γ.29/10/1926 Σινώπη – θ. 27/2/2011 Άγκυρα) το 1969. Βασίζεται στην πειθώ και όχι στον βίαιο εξισλαμισμό της οικουμένης (ακμή του Μετριοπαθούς Ισλάμ). Στόχος είναι η ένωση όλων των Ισλαμικών χωρών (D, dindaş = Ομόθρησκοι). Ο ιστορικός αλγόριθμος μπορεί να συνοψιστεί ως:

Συνεργασία (D-8, D-60, D-160) > Κοινό νόμισμα > Οικονομική Ένωση > Κοινή αμυντική πολιτική και κοινές Ένοπλες Δυνάμεις > Πολιτισμική Ένωση > Αυτόματα πολιτικοοικονομική Ένωση > Δημιουργία του σύγχρονου Μεγάλου Ισλαμικού Χαλιφάτου !…

Μετά την παύση όλων των πολιτικών κομμάτων με το Γ’ κίνημα των Ένοπλων Δυνάμεων στις 12/9/1980 [Κοίτα Πίνακα 10] τις θέσεις της «εθνικής βλέψης» θα στηρίξει το Κόμμα Ευημερίας (RP, Refah Partisi) που ιδρύεται στις 19/7/1983. Στις 11/10/1987 Πρόεδρος του RP εκλέγεται ο Necmettin Erbakan (11/10/1987 – 16/1/1998). Το RP για πρώτη φορά θα αντιπροσωπευθεί στη Βουλή το 1991 [Κοίτα Πίνακα5] ενώ στις βουλευτικές εκλογές του 1995 θα είναι το πρώτο κόμμα[Κοίτα Πίνακα 6]. Το 1997 θα σχηματίσει κυβέρνηση με το φιλελεύθερο κόμμα Ορθού Δρόμου (DYP, Doğru Yol Partisi). Το RP θα παυτεί στις 16/1/1988 με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου, επειδή καταπατούσε τις αρχές του κοσμικού κράτους.

Σήμερα αρχηγός του YRP είναι ο από την πρώτη μέρα εκλεγμένος από τη βάση του κόμματος, υιός του Necmettin, Muhammed, Ali Fatih Erbakan (φημολογείται ότι το όνομα του δόθηκε λόγω του παγκόσμιου πρωταθλητή πυγμαχίας Cassius Clay, που εξισλαμίστηκε και έλαβε το όνομα Muhammed Ali + του Οσμανού Σουλτάνου Mehmed Β’ του Πορθητή). Το YRP στους Δήμους αποσπώντας 2.922.024 (6,79%) ψήφους θα είναι το τρίτο κόμμα σε έγκυρα ψηφοδέλτια (θα κερδίσει 1 Μητροπολιτικό και 63 άλλους Δήμους). Βέβαια θα κατατροπωθεί το ομοϊδεατικό κόμμα Saadet, που θε περιοριστεί στις 516.650 ψήφους (- 748.585, από την εκλογική αναμέτρηση του 2019), που είχε ιδρύσει ο Necmettin Erbakan το 2001. Ο Fatih Erbakan είχε υπηρετήσει το Saadet μέχρι το 2014 σε διάφορες θέσεις και το είχε αντιπροσωπεύσει σε διάφορα κλιμάκια. Λαμβάνοντας υπόψιν τις πολιτικές εξελίξεις, προφανώς μελλοντικά οι ψήφοι του Saadet θα μετακυλήσουν στο YRP, γεγονός που πανικοβάλει το AKP…

Είναι αξιοσημείωτο ότι στο Ισλαμικό μέτωπο συγκαταλέγεται και το HÜDA-PAR που εκφράζει το Τουρκικό Hızbollah (στηρίζει την ίδρυση Ισλαμικού κράτους της Σαρία, η έκφραση της εν λόγω θέσης μέχρι το 2002 αποτελούσε κακούργημα) και αντιπροσωπεύεται με 4 βουλευτές στην Μεγάλη Τουρκική Εθνική Βουλή (Βουλή, TBMM, Türkiye Büyük Millet Meclisi), οι οποίοι εκλέχτηκαν με το συνασπισμό που ηγούνταν το ΑΚΡ στις βουλευτικές εκλογές του 2023. Στις τοπικές εκλογές του 2024 το HÜDA-PAR στους Δήμους έλαβε 256.301 ψήφους (0,596%) βγάζοντας έναν Δήμαρχο.

Κεμαλικοί και Φιλελεύθεροι του CHP μετά το 1960

Μετά τους νεωτερισμούς του κινήματος του 1960 και υπό των παγκόσμιων ιδεολογικών ανησυχιών, το CHP θα ζήσει έντονα πολιτικά διλήμματα. Μετά από 3 κυβερνήσεις συνασπισμού που ηγείται ο Mustafa İsmet İnönü (20/11/1961 – 25/6/1962, 25/6/1962 – 25/12/1963, 25/12/1963 – 20/2/1965, γ. 24/9/1884 – θ. 25/12/1973) και υπό των εξελίξεων στην Μέση Ανατολή (κυρίως σε Κύπρο και Παλαιστίνη), το CHP και με στόχο τον έλεγχο των ανερχόμενων Τουρκικών Αριστερών κινημάτων, ξανά θα χωριστεί σε δύο βασικές παρατάξεις:

• Αυτοί που στηρίζουν ότι βρίσκονται αριστερά του κέντρου που ηγείται ο İsmet İnönü,
• Αυτοί που στηρίζουν ότι βρίσκονται στο κέντρο της αριστεράς που ηγείται ο Mustafa Bülent Ecevit (Ecevit, Μουσταφά Μπουλέντ Ετζεβίτ, γ.28/5/1925 – 5/11/2006), που θα εξελιχθούν σε σοσιαλδημοκράτες.

Ο εμφύλιος του CHP θα φέρει ξανά στην εξουσία τους φιλελεύθερους που έχουν συσπειρωθεί γύρω από το Κόμμα Δικαιοσύνης (AP, Adalet Partisi), που ηγείται ο Süleyman Sami Demirel (Demirel, Σουλεϊμάν Ντεμιρέλ, γ.1/11/1924 – θ. 17/6/2015). Έτσι στις εκλογές τις 10/10/1965 λαμβάνοντας το 52,9% των ψήφων, το ΑΡ θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Την περίοδο Α’ αυτοδύναμης κυβέρνησης του ΑΡ (10/10/1965 – 2/10/1969), ο Demirel στο βωμό του περιορισμού των ακροαριστερών κινημάτων θα επιτρέψει να συσταθούν δύο δεξιά ιδεολογικά κόμματα από τα μέλη του ΑΡ:

• Το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος (MHP, Milliyetçi Hareket Partisi), που ηγούνταν ο τέως αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων Τουρκοκύπριος Ali Arslan Alparslan Türkeş,
• Το Κόμμα Εθνικής Τάξης (MNP, Millî Nizam Partisi, το οποίο στις 20/5/1971 θα παυτεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο λόγω καταπάτησης της μορφής του κοσμικού κράτους) αρχικά και το Κόμμα Εθνικής Σωτηρίας έπειτα (MSP, Millî Selamet Partisi), που ηγούνταν ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Κωνσταντινουπόλεως Necmettin Erbakan.

Είναι αξιοσημείωτο ότι στις τοπικές εκλογές τις 31/3/2024 οι συνεχιστές του ΑΡ ανά την επικράτεια στους δήμους θα λάβουν μόνο 5.365 (0,012%) ψήφους!

Όταν οι παγκόσμιες πολιτικές εξελίξεις απαιτούσαν η Κύπρος να μείνει υπό την επιρροή της Δύσης και του ΝΑΤΟ, καλείται η μιλιταριστική ΤΔ να διεκπεραιώσει την εν λόγω απαίτηση. Έτσι πρώτα μέσω του Β’ Κινήματος των Ένοπλων Δυνάμεων (12/3/1971) απομακρύνεται από την εξουσία ο Demirel, περιορίζονται βίαια τα άκρα, αριστερά αλλά και δεξιά κινήματα. Με τις βουλευτικές εκλογές τις 4/10/1973 σχηματίζεται κυβέρνηση συνασπισμού των δύο ιδεολογικά αντίθετων κομμάτων [CHP (33,3%, 185/450 έδρες) και MSP (11,8%, 48/450 έδρες)]. Υπό τον μανδύα της «ειρήνης», την περίοδο 20/7/1974 – 16/8/1974 θα κατακτηθεί το 36,2% της Κύπρου και σε συνδυασμό των μαχών Γιομ-Κιπούρ (6-25/10/1973) εξασφαλίζεται η ΝΑΤΟ’ϊκή λεκάνη της Ανατολικής Μεσογείου.

Το CHP στην Καταστατική Γενική Συνέλευσή του στις 28/6/1974, εν μέσω των πολεμικών προετοιμασιών, στο καταστατικό του κόμματος θα προσθέσει ότι το κόμμα ανήκει στην Δημοκρατική Αριστερά και οι θέσεις του δεν πηγάζουν από τον Μαρξισμό!

Σύντομα λόγω διαφωνιών της επικείμενης Συνταγματικής αναθεώρησης στις 18/9/1974 θα διαλυθεί η Κυβέρνηση CHP – MSP. Τα υπόλοιπα κόμματα δεν θα δώσουν την συγκατάθεσή τους για πρόωρες εκλογές, με το πολιτικό επιχείρημα, ότι ο Ecevit θα εκμεταλλευτεί την επιτυχία του με την κατάκτηση της Βόρειας Κύπρου. Έτσι τα κόμματα AP – MSP – MHP – CGP στις 31/3/1975 θα σχηματίσουν την Α’ Κυβέρνηση Συνασπισμού Εθνικιστικού Μετώπου (MC, Milliyetçi Cephe) αποτρέποντας την απόσυρση των Τουρκικών στρατευμάτων από την Κύπρο. Η αποστολή ειρήνης της Δημοκρατικής Αριστεράς θα μεταλλαχθεί σε στρατό κατοχής ενός κυρίαρχου κράτους, υπενθυμίζοντάς μας τις αρχές του Τζεμάλ!

Στις βουλευτικές εκλογές τις 5/6/1977 αν και το CHP θα λάβει την μεγαλύτερη ιστορικά ποσόστωση ψήφων [41,4 % (213/450 έδρες)], τα AP – MSP – MHP θα κατορθώσουν να συστήσουν την Β’ Κυβέρνηση Συνασπισμού Εθνικιστικού Μετώπου. Έτσι η ιστορική νίκη του CHP θα επιφέρει την χειρότερη περίοδο πολιτικής κρίσης στην ΤΔ. Στο «πολιτικό αδιέξοδο» που προκλήθηκε θα προστεθούν από την μία η οικονομική ανέχεια, λόγω των οικονομικών περιορισμών που επέβαλε η Δύση στην ΤΔ εξαιτίας της κατοχής της Κύπρου, από την άλλη οι ατέρμονες καθημερινές πολιτικές δολοφονίες. Έτσι στις 12/9/1980 θα επέλθει το Γ’ Κίνημα των Ένοπλων Δυνάμεων [Κοίτα Πίνακα 10], το οποίο ήταν προγραμματισμένο να διενεργηθεί το Σεπτέμβριο του 1979. Αναβλήθηκε λόγω του ότι η Τουρκική κοινωνία δεν είχε ακόμα «επαρκώς ευαισθητοποιηθεί» και η ηγεσία των Ένοπλων Δυνάμεων ανέμενε επιπλέον θύματα…

Γ’ Κίνημα Ένοπλων Δυνάμεων (12/9/1980) & ο Οζαλισμός (Özalizm)

Με το τελευταίο κίνημα των Ένοπλων Δυνάμεων θα καταργηθούν το Σύνταγμα του 1961 και όλα τα πολιτικά κόμματα, θα φυλακιστούν όλα τα πολιτικά στελέχη και θα τους επιβληθεί δεκαετής στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Θα συλληφθούν όλοι οι ως προς το νέο κατεστημένο «ακραίοι» πολίτες (μέχρι τέλος του Οκτωβρίου του 1980 συλλαμβάνονται 650.000 άτομα, και οι 230.000 εξ αυτών καταδικάζονται σε διάφορες ποινές στα «Ειδικά Δικαστήρια»). Για να αντιμετωπιστούν τα οικονομικά προβλήματα θα διοριστεί ως Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ [Πρωθυπουργός ήταν ο τέως ΓΕΝ Saim Bülent Ulusu (21/9/1980-13/12/1983)] ο από το ΑΡ προερχόμενος τεχνοκράτης της Παγκόσμιας Τράπεζας (1971 – 1973) Halil Turgut Özal (20/9/1980 – 14/7/1982, γ. 13/10/1927 – θ. 17/4/1993). Ο Özal στις 14/7/1982 θα παραιτηθεί λόγω του ότι δεν του παρέχεται η απαιτούμενη ελευθερία για «τις διορθωτικές κινήσεις στην εθνική οικονομία».

Στις 23/10/1981 θα επαναλειτουργήσει η Βουλή με διορισμένους βουλευτές, περισσότεροι εξ αυτών αναγνωρισμένες προσωπικότητες τεχνοκρατών και τέως ανώτατοι αξιωματικοί των Ένοπλων Δυνάμεων. Η «διορισμένη Βουλή» θα συντάξει το νέο Σύνταγμα, το οποίο με το δημοψήφισμα τις 7/11/1982 και με 91,7% θετικές ψήφους θα γίνει αποδεκτό και από το εκλογικό σώμα. Το νέο Σύνταγμα θα τεθεί άμεσα σ’ εφαρμογή.

Με την εφαρμογή του νέου Συντάγματος θα επιτραπούν να συμμετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές τις 6/11/1983 μόνο 3 επί σκοπού ιδρυόμενοι συνδυασμοί. Το ελάχιστο όριο συμμετοχής στη Βουλή ορίζεται το 10% και απαιτείται συγκεκριμένος αριθμός ψήφων ανά εκλογική περιφέρεια (ο συνδυασμός των περιορισμών στόχευε ανοικτά τις Κουρδικές οργανώσεις). Έτσι το «κατεστημένο» θα προσπαθήσει να περιορίσει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές τη συμμετοχή στη Βουλή σε όσο το δυνατόν λιγότερους συνδυασμούς. Στις εκλογές τις 6/11/1983 θα συμμετάσχουν συνδυασμοί, τους οποίους τα ΜΜΕ αποκαλούσαν ως «κόμματα της 6^ης Νοεμβρίου», και ήταν τα:

• • Εθνικιστικό Δημοκρατικό Κόμμα (MDP, Milliyetçi Demokrasi Partisi) που ηγείται ο τέως στρατηγός, Βοσνιακής καταγωγής Cihadettin Turgut Sunalp (Τζιχαντίν Τουργκούτ Σούναλπ), δηλώνει ότι είναι συνεχιστής των MC. Θα λάβει 23,3 % των ψήφων (71/399 έδρες).
  • Λαϊκιστικό Κόμμα (HP, Halkçı Parti) που ηγείται ο τέως Υπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ Necdet Calp (23/9/1980 – 11/4/1983, Νετζντέτ Τζάλπ), δηλώνει ότι είναι συνεχιστής του CHP. Θα λάβει 30,5 % των ψήφων (117/399 έδρες).
  • Κόμμα Μητέρας Πατρίδας (ANAP, Anavatan Partisi) που ηγείται ο Turgut Özal. Θα λάβει 45,1% των ψήφων (211/399 έδρες).

Η πολιτική ζωή των MDP και HP θα είναι βραχύβια, ενώ το ANAP θα αποτελέσει την κύρια δεξαμενή των μελλοντικών φιλελεύθερων και Ισλαμοφιλελεύθερων κομμάτων. Προφανώς αποτέλεσε και την κύρια δεξαμενή του «επί σκοπού» κόμματος ΑΚΡ. Στις τοπικές εκλογές του 2024 το ANAP στους Δήμους θα λάβει μόλις 14.638 ψήφους (0,034%)[Κοίτα Πίνακα 0]…

Ο Özal στις 13/12/1983 θα αναλάβει την Πρωθυπουργία της χώρας συστήνοντας αυτοδύναμη κυβέρνηση. Έτσι θα του δοθεί η ευκαιρία να συνεχίσει χωρίς παρεμβάσεις το οικονομικό σχέδιο το οποίο αποκαλείται Özalism (Οζαλισμός: Το ιδιόμορφο νεοφιλελεύθερο οικονομικό σύστημα εφαρμόστηκε στην ΤΔ την περίοδο 24/1/1980 – 5/4/1994. Όταν το οικονομικό άνοιγμα προς Ισλαμικές χώρες και το πολιτικό άνοιγμα προς τους Κούρδους βασίζεται σε Ισλαμικές αρχές και στις αρχές της νεοφιλελεύθερης οικονομίας που πρεσβεύει ο Özal, συνδυάζονται με τη στήριξη του κοσμικού κράτους, θα καθιερωθεί ο ορισμός Οζαλισμός). Ο Özal θα απευθυνθεί στις «χώρες του κόλπου» για εύρεση κεφαλαίων, στους Κούρδους για να περιορίσει τις μάχες που διεξάγονται στην Ανατολική και Νοτιοανατολική Ανατολία και να προσελκύσει τα Δυτικά κεφάλαια προς υλοποίηση του Σχεδίου Νοτιοανατολίας (GAP, Güneydoğu Anadolu Projesi, 1984 – 2015 σύνολο επενδύσεων 32 δις $ ΗΠΑ), προς επίλυση του ενεργειακού και αρδευτικού προβλήματος με απώτερο στόχο την οικονομική ανάπτυξη των «Κουρδικών» περιοχών. Για την άμεση οικονομική στήριξη αλλά και για να παραμείνει η ΤΔ στην Δυτική κεφαλαιαγορά, θα απευθυνθεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ). Το μνημόνιο που υπογράφεται μεταξύ ΤΔ – ΔΝΤ επιφέρει 7 βασικές παρεμβάσεις:

• Την ελεύθερη διακύμανση της Τουρκικής Λίρας (ΤΛ). Την άμεση κατά 32,7% υποτίμηση της ΤΛ. Έτσι μεταξύ δύο κινημάτων (12/3/1971 – 12/9/1980) η ΤΛ με συνεχείς υποτιμήσεις θα απωλέσει 101,1% της αξίας της!
• Τον περιορισμό των επιδοτήσεων σε γεωργική και κτηνοτροφική παραγωγή. Εκτός λιπασμάτων, μεταφορών και ενέργειας διακόπτεται κάθε είδος επιδοτήσεων στον πρωτογενή τομέα.
• Τον περιορισμό των ΔΕΚΟ.
• Την απελευθέρωση του εξωτερικού εμπορίου, των εξωτερικών επενδύσεων και της εξαγωγής κερδών των ξένων επενδύσεων.
• Την ελευθερία δράσης των ξένων εργολαβιών προς και από την ΤΔ.
• Την τμηματική απελευθέρωση εισαγωγών, την άμεση ρύθμιση του νομικού πλαισίου εισαγωγών – εξαγωγών, τη στήριξη εξαγωγών (φορολογική ελάφρυνση, χαμηλότοκα δάνεια, κ.ά.).
• Την ρύθμιση επιτοκίων από την «αγορά» και όχι από το κράτος.

Βασική κατευθυντήρια γραμμή της οικονομικής πολιτικής μετά τις 24/1/1980 αποτελεί η ρύθμιση των τιμών βάσει της αρχής προσφοράς – ζήτησης και ο εκβιομηχανισμός της ΤΔ με γνώμονα τις εξαγωγές.

Η επιβολή τιμής πώλησης στα γεωργικά προϊόντα την ημερομηνία σποράς τους και όχι την ημερομηνία που διατίθεται στην αγορά σε μια γεωργική χώρα όπου ο πληθωρισμός τρέχει πάνω από το 100%, όπως η ΤΔ, σε συνδυασμό με την απαγόρευση των επιδοτήσεων στη γεωργία, φέρει την καταστροφή στον εν λόγω τομέα. Έτσι όταν το 1970 το ποσοστό συμμετοχής της γεωργίας στο Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν (ΑΕΠ) ήταν 26,2%, και το 68% των απασχολούμενων εργάζονταν στον πρωτογενή τομέα, το 2000 τα αντίστοιχα ποσοστά διαμορφώνονται σε 15,4% και 36%. Ενώ ο πληθυσμός της χώρας είχε σχεδόν διπλασιαστεί (1970:35.605.176 –  2000:67.803.927), έχει μειωθεί ο αγροτικός πληθυσμός σε απόλυτους αριθμούς.

Όταν με την δικαιολογία «περιορισμού του πληθωρισμού» πιέζονται οι τιμές στα γεωργικά προϊόντα και σημειώνονται συνεχείς υποτιμήσεις της ΤΛ, είναι αναπόφευκτη η υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου του μεγαλύτερο τμήματος του πληθυσμού και η εσωτερική μετανάστευση προς τους Δυτικούς βιομηχανικούς νομούς. Γνωρίζοντας ότι ο Οζαλισμός θα προκαλέσει μαζική αστικοποίηση, το 1984 με το Ν.2985-2/3/1984 θα ιδρυθεί ο θεσμός της «εργατικής κατοικίας» [Toplu Konut İdare Başkanlığı (TOKİ)].

Εκτός του ότι η φτώχεια και δυστυχία μεταφέρονται από την ύπαιθρο στις μητροπόλεις, η άτακτη αστικοποίηση θα δημιουργήσει πολιτισμικές συγκρούσεις και γκετοποιημένες συνοικίες στις μητροπόλεις. Το φαινόμενο συνεχίζεται και στον 21^ο αι, όπου η μεταναστευτική πολιτική, οι πολιτισμικές διαφορές και οι οικονομικές δυσχέρειες θα προκαλέσουν, με την ανοχή του κρατικού μηχανισμού, την έξαρση της λειτουργίας κάθε είδους Ισλαμικού Τάγματος στις γκετοποιημένες συνοικίες. Η αστυφιλία αποδεικνύεται από το ότι το 2020 στους 30 Μητροπολιτικούς Δήμους κατοικούν 64 εκ. (78% του πληθυσμού) και στην υπόλοιπη χώρα μόλις 18 εκ (22% του πληθυσμού). Το δε TOKİ μετά το 2015 θα μεταλλαχτεί σε οργανισμό παραγωγής πλούτου των ημετέρων εργολάβων του καθεστώτος RTE.

Στην προσπάθεια άμεσης στέγασης των πολιτών που εγκαταλείπουν την ύπαιθρο και επίλυσης ενός διεθνούς αγκαθιού που απασχολούσε την ΤΔ, ο Özal θα επιτρέψει στους απελαθέντες της περιόδου 1963 – 1964 Έλληνες υπηκόους Κωνσταντινουπολίτες να επιστρέψουν για περιορισμένο χρόνο στην γενέτειρά τους για να πουλήσουν / εκποιήσουν την δεσμευμένη ακίνητη περιουσία τους και στα πλαίσια ελεύθερης εξαγωγής κερδών να εξάγουν ετησίως μέχρι 50.000 $ ΗΠΑ ή να προβούν σε επενδύσεις στην ΤΔ.

Βουλευτικές Εκλογές 1987 – Επιστροφή στο Παλαιό Κατεστημένο

Ο υιός του İsmet İnönü, παγκοσμίως αναγνωρισμένος καθηγητής Φυσικής Erdal İnönü (Ερντάλ Ινονού) ανταποκρινόμενος στη βούληση της βάσης του CHP, αποφεύγοντας λόγω απαγορευτικών διατάξεων, να χρησιμοποιήσει το όνομα CHP, θα ιδρύσει το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SODEP, Sosyaldemokrat Parti). Την ίδια περίοδο ο τέως γερουσιαστής Ahmet Nusret Tuna (Αχμέτ Νουσρέτ Τούνα) ανταποκρινόμενος στη βάση του ΑΡ θα ιδρύσει το φιλελεύθερο Κόμμα του Ορθού Δρόμου (DYP, Doğru Yol Partisi). Αν και θα απαγορευθεί η συμμετοχή των SODEP και DYP στις βουλευτικές εκλογές τις 6/11/1983, μετά την επιτυχία του ANAP, όπου το εκλογικό σώμα είχε εκφράσει τα αρνητικά του συναισθήματα προς στα στελέχη των Ένοπλων Δυνάμεων, θα τους δοθεί η σχετική άδεια συμμετοχής στις τοπικές εκλογές που θα διεξαχθούν στις 25/3/1984.

Το ANAP θα σαρώσει και στις τοπικές εκλογές τις 25/8/1984. Θα κερδίσει όλους τους Μητροπολιτικούς Δήμους και το 51% των δήμων της επικράτειας [Κοίτα Πίνακα2]. Το SODEP θα έλθει δεύτερο κόμμα λαμβάνοντας το 30% των έγκυρων ψηφοδελτίων. Έχοντας υπόψιν ότι οι περισσότεροι ψηφοφόροι του HP ήταν τέως ψηφοφόροι του CHP, στις 2/11/1985 θα συμμειχθούν τα δύο κόμματα δημιουργώντας το Σοσιαλδημοκρατικό Λαϊκό Κόμμα (SHP, Sosyaldemokrat Halkçı Parti). Στις 14/11/1985 η σύζυγος του Bülent Ecevit, Zekiye Rahşan Ecevit (Ζεκιέ Ρεχσάν Ετζεβίτ) θα ιδρύσει το Δημοκρατικό Αριστερό Κόμμα (DSP, Demokratik Sol Parti) και θα καλέσει όλους τους Σοσιαλδημοκράτες να συμμετάσχουν στο νέο κόμμα. 25 βουλευτές που αντιδρούσαν στην συνένωση SODEP – HP θα παραιτηθούν από το SHP και στις 29/12/1986 θα ενταχθούν στο DSP. Έτσι το DSP πλέον θα αντιπροσωπεύεται και στην Βουλή σχηματίζοντας κοινοβουλευτική ομάδα.

Όταν με το δημοψήφισμα που διεξάχθηκε στις 6/9/1987 με ελάχιστη διαφορά (50,16 Ναι, 49,84 Όχι) ψηφίζεται η άρση των πολιτικών περιορισμών που είχαν επιβληθεί στους πολιτικούς ηγέτες, στις 13/9/1987 ο Bülent Ecevit θα αναλάβει την προεδρία του DSP. Οι διαφωνίες που προέκυψαν για την προεδρία θα συμβάλουν στην παραίτηση και την μετακίνηση βουλευτών από το DSP στο SHP. Αν και οι φιλελεύθεροι του DYP θα αναδείξουν ως πρόεδρο τον Süleyman Demirel, το Ισλαμοφιλελεύθερο ANAP του Turgut Özal θα διατηρήσει την πολιτική αυτοδυναμία του στην ΤΔ.

Στις βουλευτικές εκλογές τις 29/11/1987 όλοι οι πρωταγωνιστές των προ του 1980 πολιτικών γεγονότων θα επανέλθουν στην πολιτική σκηνή [Κοίτα Πίνακα 3]. Το DSP δεν θα ξεπεράσει το απαιτούμενο 10% των ψήφων. Έτσι ο Bülent Ecevit θα μείνει εκτός Βουλής. Ο εμφύλιος μεταξύ των παλαιών συντρόφων του CHP θα αποφευχθεί, όταν το σύνολο των ψήφων DSP + SHP (7.975.576, 33,338%) δεν θα ξεπεράσει αυτό του ANAP [Κοίτα Πίνακα 3]. Όμως θα ενταθούν τα ανταγωνιστικά αρνητικά συναισθήματα μεταξύ των παλαιών στελεχών του CHP. Είναι γεγονός ότι στο CHP από την ίδρυσή του μέχρι επί των ημερών μας οι ενδοκομματικές πολυδιάστατες αντιπαραθέσεις και οι αλληλοεξοντώσεις των στελεχών δεν τερματίστηκαν ποτέ και σταθερά δυσαρεστούν την εκλογική του βάση.

Στις βουλευτικές εκλογές τις 29/11/1987 το φράγμα του 10% θα το ξεπεράσουν μόνο 3 συνδυασμοί, όπου θα σχηματιστεί τρικομματική Βουλή.

Από το 1987 λόγω των ανοιγμάτων προς τις Κουρδικές οργανώσεις από την προεδρία του SHP, εντείνονται οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις. Έτσι αν και στην Γενική Συνέλευση τις 25-26/6/1988 πρόεδρος θα εκλεγεί ξανά ο Erdal İnönü, θα αναδειχθεί ως ένας ισχυρός εσωκομματικός αντιπολιτευόμενος στην πολιτική İnönü ο τέως υπουργός του CHP Deniz Baykal (Ντενίζ Μπαϊκάλ). Το SHP θα εμφανιστεί «ενωμένο» στις τοπικές εκλογές τις 26/3/1989, και με την συνεργασία των Κουρδικών οργανώσεων θα εμφανιστεί ως πρώτο κόμμα κερδίζοντας 6 Μητροπολιτικούς και 652 περιφερειακούς Δήμους[Κοίτα Πίνακα 4]. Στις τοπικές εκλογές του 1989 το ANAP έχασε 26,551% των ψήφων ως προς τις τοπικές εκλογές του 1984 και 13,79% ως προς τις βουλευτικές εκλογές του 1987. Ο Özal χωρίς να ολοκληρωθούν οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα ανακοινώσει άμεσα την υποψηφιότητα του στις Προεδρικές εκλογές του 1989. Η Βουλή την ημερομηνία που κατεδαφίζονταν το τείχος του Βερολίνου θα τον αναδείξει Πρόεδρο της ΤΔ (9/11/1989 – 17/4/1993). Την θέση του Πρωθυπουργού θα αναλάβει ο Πρόεδρος της Βουλής Yıldırım Akbulut (9/11/1989 – 23/6/1991, Γιλντιρίμ Ακμπουλούτ) και μετά τη Γενική Συνέλευση του ANAP (15-16/6/1991), όπου πρόεδρος του κόμματος θα εκλεγεί ο Ahmet Mesut Yılmaz (15/6/1991 – 27/11/2002, Αχμέτ Μεσούτ Γιλμάζ) θα παραιτηθεί ο Akbulut και την Πρωθυπουργία μέχρι τις βουλευτικές εκλογές τις 20/10/1991 θα αναλάβει ο Yılmaz (23/6/1991 – 20/11/1991).

Το SHP τον Ιούνιο του 1989 θα ενταχθεί ως μέλος στη Σοσιαλιστική Διεθνή. Το Νοέμβριο του 1989 η παρουσία των βουλευτών του SHP στις συζητήσεις που διεξάγονταν στο Παρίσι στα πλαίσια της Σοσιαλιστικής Διεθνούς για το «Κουρδικό», θα προκαλέσει θύελλες εντός και εκτός του κόμματος σ’ όλη την επικράτεια της ΤΔ. Ακολουθούν διαγραφές και παραιτήσεις από το SHP (23/11/1989 – 12/12/1989). Τον Ιούνιο του 1990 οι βουλευτές που αποχώρησαν από το SHP θα συστήσουν το Κόμμα Λαϊκού Μόχθου (HEP, Halkın Emek Partisi). Το Σεπτέμβριο του 1990 ο Deniz Baykal θα παραιτηθεί από όλα τα κομματικά του καθήκοντα. Έκτοτε θα αντιπολιτευτεί τον İnönü.

Η διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας (1/7/1991) και της ΕΣΣΔ (8/12/1991), όπως σε όλη την οικουμένη, θα επιφέρει μεγάλες αλλαγές και στο πολιτικό σκηνικό της ΤΔ. Στις βουλευτικές εκλογές τις 20/10/1991 στην ΤΔ θα σαρώσουν ξανά τα φιλελεύθερα κόμματα. Όμως ο συνδυασμός των Ισλαμοφιλελεύθερων (ΑΝΑΡ) θα παραμείνει δεύτερος μετά το DYP του Demirel.

Στις διεθνείς σχέσεις ο Özal «εμπλουτίζει τις θέσεις της Εθνικής Βλέψης», με τις αρχές του Σουνιτικού Τάγματος Nakşibendi (Νακσιμπεντί). Έτσι στην Προεδρική του θητεία σε ότι αφορά τη Δύση δήλωνε: «Με τους νόμους τους θα τους κυριεύσουμε και με τους νόμους μας θα τους διοικήσουμε» (θέση που επικαλείται και η οργάνωση Gülen), γεγονός που αγνόησαν επιδεικτικά οι Δυτικοί ταγοί, που την περίοδο εκείνη υπό τις διεθνείς εξελίξεις (Πόλεμος Ιράν – Ιράκ 1980 – 1988, Α’ Πόλεμος Κόλπου 2/8/1990 – 28/2/1991, Β’ Εμφύλιος στο Αφγανιστάν 1992 – 1996, στα οποία αναμιγνύονται Ιράν και Σαουδική Αραβία), προωθείται το «Μετριοπαθές Ισλάμ» στα Δυτικά κέντρα στρατηγικού σχεδιασμού.

Η ΤΔ την περίοδο των παγκόσμιων πολιτικών ανακατατάξεων θα επανέλθει στο καθεστώς κυβερνήσεων συνασπισμού, γεγονός που το «οικονομικό κατεστημένο» προσπαθούσε να αποφύγει πάσα θυσία, έστω και με τις απαγορευτικές διατάξεις του Συντάγματος του 1982 και ιδρύοντας «επί σκοπού» συνδυασμούς.

Λόγω των διπλών περιορισμών των βουλευτικών εκλογών, το Εθνικιστικό Κόμμα MÇP αναθεωρώντας την ιδεολογική του θέση θα δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα στην Ισλαμική ταυτότητα των Τούρκων, έναντι της ευημερίας του έθνους. Έτσι το MÇP μαζί με το IDP θα συνεργαστούν με το RP της «Εθνικής Βλέψης» του Erbakan. Ως αποτέλεσμα Erbakan και Türkeş στις βουλευτικές εκλογές τις 20/10/1991 θα εκλεγούν με το συνδυασμό του RP και θα επανέλθουν στα βουλευτικά έδρανα.

Το SHP στις εκλογές τις 20/10/1991 θα συνεργαστεί με το HEP. Αποτέλεσμα της συνεργασίας θα ήταν η δραματική μείωση των ψήφων στις δυτικές πόλεις και στα παράλια, έναντι της αύξησης σε Ανατολική και Νοτιοανατολική ΤΔ, όπου το ποσοστό των ψήφων θα υπερβεί το 50%.

Ενώ αναμένονταν να σχηματίσουν κυβέρνηση DYP – ANAP (Φιλελεύθεροι – Ισλαμοφιλελεύθεροι), στις 20/11/1991 θα σχηματίσουν κυβέρνηση DYP – SHP (Φιλελεύθεροι – Σοσιαλδημοκράτες).

Όταν οι Κούρδοι βουλευτές του HEP στην ορκωμοσία της νέας Βουλής, το Μάρτιο του 1992, από το βήμα της Βουλής εκφράστηκαν στην Κουρδική γλώσσα, δημιουργήθηκε κρίση που θα στιγματιστεί με παύση πολιτικών κομμάτων και παράλληλα την ίδρυση νέων, γεγονός που συνεχίζεται μέχρι επί των ημερών μας. Μετά το Μάρτιο του 1992 ο Deniz Baykal μαζί με άλλους βουλευτές του SHP εμφανίζουν φυγόκεντρες τάσεις…

Στις 19/6/1992 η Βουλή θα άρει την απαγόρευση χρήσης ονομάτων κομμάτων που υπήρχαν προ τις 12/9/1980. Έτσι με την πίεση της βάσης, τα τελευταία εν ζωή μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής του CHP, που δεν είχαν πολιτευτεί ακόμα σ’ άλλο κόμμα, στις 9/9/1992 θα επανιδρύσουν το CHP. Ο İnönü θα καλέσει σε συνεργασία SHP – CHP. Έναντι αυτού ο Baykal μαζί με άλλους βουλευτές θα παραιτηθούν από το SHP και θα πολιτευτούν με το CHP. Ο Baykal θα καλέσει όλους τους «Κεμαλιστές» να επανέλθουν στο «Κεμαλικό κόμμα τους». Το SHP από 88 βουλευτές στη Βουλή θα μείνει μόνο με 52. Στον 21^ο αι. οι πρακτικές του Baykal κατακρίθηκαν έντονα. Οι κατηγορίες για την επιτυχία του AKP και η χρόνια αποτυχία του CHP χρεώθηκαν στον Baykal…

Το 1993 θα αποτελέσει έτος αλλαγής πολιτικής πορείας της ΤΔ:

• Στις 24/1/1993 θα δολοφονηθεί ο αριστερός ακαδημαϊκός, δημοσιογράφος και συγγραφέας Uğur Mumcu (Ουγούρ Μουμτζού, γ. 22/8/1942 – θ. 24/1/1993).
• Στις 5/2/1993 σε «ύποπτο» αυτοκινητικό δυστύχημα (για ανεξιχνίαστους λόγους είχαν αλλοιωθεί οι οδικές επισημάνσεις, και το αυτοκίνητο που οδηγούσε o Υπουργός Εθνικής Οικονομίας Adnan Kahveci θα βρεθεί στην αντίθετη κατεύθυνση σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας) θα χάσει την ζωή του ο Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και 2 μέλη της οικογένειας του. Ο Kahveci (Καχβετζί) ήταν στενός συνεργάτης του Προέδρου Özal. Συνετέλεσε δυναμικά στην οικοδόμηση του Οζαλισμού.
• Στις 17/2/1993 θα ακολουθήσει το «ύποπτο και ανεξιχνίαστο» αεροπορικό δυστύχημα του Αρχηγού της Στρατιωτικής Χωροφυλακής Στρατηγού Eşref Turgut Bitlis (Εσρέφ Τουργούτ Μπίτλις, γ. 1/4/1933 – 17/2/1993), ο οποίος σε συνεργασία με τον Προέδρο Özal, χρησιμοποιώντας τις θρησκευτικές αρχές του Ισλαμικού Τάγματος Nakşibendi, είχε ανοίξει διαύλους επικοινωνίας με τους Κούρδους ηγέτες του Ιράκ Barzanî, στην προσπάθεια επίλυσης του «Κουρδικού.
• Στις 3/4/1993 ενώ μαίνονταν ο 5/ετής Α’ πόλεμος Αρμενίας – Αζερμπαϊτζάν, αποφασίζεται να σφραγιστούν οι συνοριακές πύλες Αρμενίας – ΤΔ.
• Στις 17/4/1993 ακολουθεί ο «ύποπτος» θάνατος (ή δηλητηρίαση ως προς την οικογένεια Özal) του Προέδρου Turgut Özal (17/4/1993). Την Προεδρία θα αναλάβει ο Süleyman Demirel (16/5/1993 – 16/5/2000). Την Πρωθυπουργία ως πρόεδρος του DYP θα αναλάβει η πρώτη γυναίκα Πρωθυπουργός της ΤΔ Tansu Çiller (25/6/1993 – 6/3/1994, Τανσού Τσιλέρ).

• 

• Μία εβδομάδα μετά που ανάλαβε η Çiller, στις 2/7/1993 Ισλαμιστές στη Σεβάστεια θα επιτεθούν σε πολιτιστικό φεστιβάλ των Αλεβιτών και πυρπολώντας το ξενοδοχείο Madımak όπου διαδραματίζονταν μέρος των εκδηλώσεων, θα δολοφονήσουν 33 διανοούμενους. Οι επιζώντες του «μακελειού» θα καταγγείλουν την αδράνεια των Δυνάμεων Ασφαλείας και τις επιθέσεις που δέχτηκαν από τους πυροσβέστες… Υπήρξαν καταγγελίες ότι την οργάνωση πυρπόλησης του ξενοδοχείου Madımak, είχε αναλάβει η Αυτόνομη Διεύθυνση Ανορθόδοξου Πολέμου (ÖHD, Özel Harp Dairesi) της ΤΔ.
• Την «εκδίκηση» για τα γεγονότα της Σεβάστειας θα αναλάβει το επαναστατικό Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (ΡΚΚ, Partiya Karkerên Kurdistanê). Έτσι στις:
  • 5/7/1993 στο χωριό Başbağlar του Νομού Erzincan (γνωστή περιφέρεια Ισλαμικής παράδοσης) θα εκτελεστούν 33 άμαχοι και θα πυρποληθεί το χωριό. Ο συλληφθέν (15/2/1999) ηγέτης του PKK Abdullah Öcalan (Αμπντουλλάχ Οτζαλάν) στην ομολογία του ουδέποτε αποδέχτηκε ότι από το «κέντρο» είχε δοθεί εντολή για την εν λόγω επιχείρηση. Κανείς από τους εγκληματίες δεν έχει συλληφθεί ή ομολογήσει!
  • 14/7/1993 στο Iğdır θα δεχτεί επίθεση το υπαίθριο τμήμα Στρατιωτικής Χωροφυλακής με 8 νεκρούς στρατιώτες.
  • 18/7/1993 στο οροπέδιο Sündüzlü του Νομού Van θα δολοφονηθούν 24 χωρικοί.
  • 4/8/1993 στην περιοχή των Mutki του Νομού Bitlis θα εκτελεστούν 15 και θα τραυματιστούν άλλα 13 μέλη Κουρδικής φυλής φίλα κείμενα στην ΤΔ.
  • 10/8/1993 στην περιοχή Genç του Νομού Bingöl θα δολοφονηθούν 8 και θα τραυματιστούν άλλοι 10 άμαχοι.
  • 4/10/1993 στο χωριό Deltepe του Νομού Siirt θα δολοφονηθούν 33 και θα τραυματιστούν άλλοι 10 χωρικοί.
  • 5/10/1993 σε συντονισμένες πολλαπλές επιθέσεις σε διάφορες περιφέρειες θα δολοφονηθούν 35 άτομα και θα τραυματιστούν άλλα 10.
  • 22/10/1993 σε χωριό του Siirt θα δολοφονηθούν 22 μέλη Κουρδικής φυλής φίλα κείμενα στην ΤΔ. Στις μάχες που θα ξεσπάσουν εντός της μονάδας της Στρατιωτικής Χωροφυλακής θα δολοφονηθούν άλλα 30 άτομα, συμπεριλαμβανομένου του διοικητή της μονάδας. Από τις μάχες που διεξάχθηκαν θα υποστούν ζημιές 200 κτίρια της πόλης Lice του Νομού Diyarbakır.
  • 25/10/1993 στο χωριό Yavi του Νομού Erzurum θα δολοφονηθούν 38 άτομα και θα τραυματιστούν άλλα 50.
• Στις 4/9/1993 θα δολοφονηθεί από τους ιδρυτές του HEP ο βουλευτής Mehmet Sincar (Μεχμέτ Σιντζάρ).

Λαμβάνοντας υπόψη ότι την περίοδο Μάιος – Ιούνιος του 1993 ολοκληρώνονται οι συζητήσεις μεταξύ κυβέρνησης Αζερμπαϊτζάν και πετρελαϊκών εταιριών και ότι την ίδια περίοδο στους χώρους που σχεδιάζονται να εγκατασταθούν τα αντλιοστάσια του πετρελαιαγωγού Μπακού – Τιφλίδα – Τζειχάν (BTC), καταβάλλονται προσπάθειες ανάφλεξης αντιπαραθέσεων θρησκευτικών (Αλεβίτες – Σουνίτες) ή/ και φυλετικών (Κούρδοι – Τούρκοι), οι προαναφερόμενες επιθέσεις πρέπει να μας προβληματίζουν σε πολλαπλά επίπεδα και χρίζουν εις βάθος ιστορικοπολιτικής έρευνας.

Çiller & Κρατική Τρομοκρατία

Η καθηγήτρια Οικονομικών και υπήκοος των ΗΠΑ Çiller, με πρόσχημα την αντιμετώπιση των δημοσίων εξόδων, που στα τελευταία δύο χρόνια είχαν αυξηθεί κατά 5 ποσοστιαίες μονάδες του ΑΕΠ (όταν το 1992 ήταν 6 μονάδες το 1994 θα αγγίξουν τις 11 μονάδες), για να αυξηθούν τα έσοδα από εξαγωγές, τεχνηέντως θα κρατήσει ψηλά τις τιμές των ξένων νομισμάτων [Κοίτα Πίνακα 7]. Σύντομα θα σημειωθεί μεγάλη διαφορά στις τιμές των ξένων νομισμάτων που ανακοινώνει η Κεντρική Τράπεζα με τις τιμές της ελεύθερης αγοράς. Ξεκινά η ραγδαία υποτίμηση της ΤΛ. Όταν καταβάλλεται προσπάθεια να κρατηθούν σταθερές οι τιμές των δημοσίων αγαθών, εκτός του ότι θα διευρυνθεί το άνοιγμα του κρατικού προϋπολογισμού, ο πληθωρισμός θα αγγίξει το 150%. Έτσι στις 5- 6/4/1994 η ΤΛ θα υποτιμηθεί κατά 73%. Η νέα τακτική θα επιφέρει οικειοποιήσεις και αθέμιτα κέρδη από την μία, πτωχεύσεις και μαύρη αγορά από την άλλη. Με την νέα οικονομική πολιτική της Çiller τις 5/4/1994 θα καταργηθεί η οικονομική πολιτική του Οζαλισμού και στην ΤΔ θα ξεκινήσει μία νέα οικονομική κατρακύλα που θα ελεγχθεί μόλις αρχές του 21^ου αι.

 

Την περίοδο των κυβερνήσεων Çiller θα εμφανιστούν έντονα τα χαρακτηριστικά της «Δημοκρατίας του Τζεμάλ». Συγκεκριμένα εγκαταλείποντας το οικονομικό πρόγραμμα του Özal, η καθηγήτρια των οικονομικών Çiller θα αποτύχει στο σχέδιο που είχε επιβάλει για να αντιμετωπιστεί ο πληθωρισμός. Την οικονομική αποτυχία θα την χρεώσει στην δράση του PKK και της ASALA (Armenian Secret Army for the Liberation of Armenia, Μυστικός Στρατός Αρμενίων για την απελευθέρωση της Αρμενίας). Μετά την διαπίστωση ότι κάθε «εξουδετέρωση» αντάρτη του ΡΚΚ στοιχίζει περίπου 5 εκ.$ ΗΠΑ στην ΤΔ, με την βοήθεια του βαθέως κράτους, θα ξεκινήσει η συνεργασία των Μυστικών Υπηρεσιών της ΤΔ με το Τουρκοκεντρικό διεθνές οργανωμένο έγκλημα και την ομάδα κρούσης των οργανωμένων εθνικιστών, με στόχο την «εξουδετέρωση» ανά την υφήλιο των «εχθρών του έθνους» και τις οικονομικές πηγές αυτών. Είναι η περίοδος που ομάδα εθνικιστών θα αποχωρήσει από το MHP και θα ιδρύσει το BBP.

Την περίοδο Απρίλιος 1992 – Νοέμβριος 1996, οι μειονότητες που παρέμειναν στην ΤΔ βάσει της Συνθήκης της Λοζάνης θα δεχθούν ποικίλων μορφών τρομοκρατικές επιθέσεις. Σε ότι αφορά την Ελληνική (Ρωμαίικη) εθνότητα, την περίοδο αυτή σε σχολεία, ναούς και κοιμητήρια θα σημειωθούν πάνω από 30 βομβιστικές επιθέσεις, σε πολλές εξ αυτών χρησιμοποιήθηκαν από το στρατό προερχόμενα εκρηκτικά.

Θα σημειωθούν πολιτικές εξελίξεις και στην αριστερά. Ο İnönü που θα διατελέσει αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς (1992 – 2001), και Υπουργός παρά της Πρωθυπουργού (20/11/1991 – 19/9/1993) στην ΤΔ, θα αποχωρήσει από το αξίωμα όταν αποκαλυφθούν οι λεπτομέρειες των γεγονότων της Σεβάστειας (2/7/1993) και θα ανακοινώσει ότι δεν θα αναλάβει ξανά την προεδρία του SHP. Στη Γενική Συνέλευση τις 11/9/1993, πρόεδρος του SHP θα εκλεγεί ο κεντρώος Murat Karayalçın (Μουράτ Καραγιαλτσίν). Το SHP θα συμμετάσχει στις τοπικές εκλογές τις 27/3/1994 [Κοίτα Πίνακα 6], όπου τα «Κεμαλικά – Αριστερά» κόμματα θα πληρώσουν ακριβά τις «κοκορομαχίες» των ιθυνόντων τους. Έτσι συνολικά τα SHP, DSP, CHP θα λάβουν 5.800.389/19.897.335 (29,15%) έγκυρα ψηφοδέλτια και μόνο 523/2.710 (19,3%) Δημαρχίες. Το Ισλαμοκεντρικό κόμμα της «Εθνικής Βλέψης» Refah του Erbakan θα κερδίσει τους περισσότερους Μητροπολιτικούς Δήμους 6/15 λαμβάνοντας το 22,4% των έγκυρων ψηφοδελτίων, ενώ θα είναι τέταρτο στις Δημαρχιακές εκλογές λαμβάνοντας 329/2.710 Δημαρχίες και 18,95% των έγκυρων ψηφοδελτίων [Κοίτα Πίνακα6]. Αρχίζει να γίνεται εμφανής η επιρροή και η πειθαρχία που επέβαλαν τα Ισλαμικά Τάγματα στους ψηφοφόρους ακόλουθούς τους…

Μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές, θα προκληθεί πανικός στην «νομισματική αγορά» της ΤΔ. Ο πανικός θα μετατραπεί σε κρίση στα παραγωγικά κέντρα και τα αποθέματα της Κεντρικής Τράπεζας δεν επαρκούσαν να αντιμετωπίσουν την κρίση. Έτσι στις 5/4/1994 θα επανέλθουν στο πολιτικό κατεστημένο οι συζητήσεις προσφυγής στο ΔΝΤ. Όμως η Κυβέρνηση για να δεχθεί «ευνοϊκότερους όρους» από το ΔΝΤ, πριν να υπογραφεί η σύμβαση θα προβεί σε άτακτη υποτίμηση της ΤΛ[Κοίτα Πίνακα7]. Το γεγονός αυτό θα εκτοξεύσει τον πληθωρισμό σε 146%. Το πρόγραμμα σταθερότητας που θα υπογραφεί με το ΔΝΤ για το 1995 προέβλεπε μεγάλου μεγέθους ιδιωτικοποιήσεις και την υπογραφή Σύμβασης Τελωνειακής Ένωσης ΤΔ – ΕΕ με τις απαιτούμενες νομικές μεταρρυθμίσεις. Αμφότεροι θα επιφέρουν μία βραχυπρόθεσμη σταθερότητα, που η διοίκηση, λόγω εσωτερικών αναταραχών δεν εκμεταλλεύτηκε!

Στις 6/11/1994, υπογράφεται Πρωτόκολλο σύμμειξης SHP και CHP. Στη Γενική Συνέλευση του SHP που θα ακολουθήσει στις 19/2/1995 αποφασίζεται η διάλυση του κόμματος και η ένταξη των μελών του στις γραμμές του CHP. Στη νέα Κυβέρνηση συνασπισμού DYP – CHP ο İnönü θα αναλάβει το χαρτοφυλάκιο του Υπουργού των Εξωτερικών. Μετά την ενημέρωση που είχε από ομολόγους του της Ευρώπης για τα κατορθώματα του «βαθέως κράτους» της χώρας του, θα παραιτηθεί από κάθε πολιτικό αξίωμα και δεν θα ασχοληθεί ξανά με την πολιτική. Στις 9/9/1995 ο Baykal θα εκλεγεί Πρόεδρος του CHP. Στις βουλευτικές εκλογές που ακολουθούν στις 24/12/1995 το CHP δεν θα συγκεντρώσει το απαραίτητο 10% και θα μείνει εκτός της πεντακομματικής Βουλής[Κοίτα Πίνακα 8].

Στις βουλευτικές εκλογές τις 24/12/1995 πρώτο κόμμα με 21,4% (158/550 έδρες) θα αναδειχθεί το Refah με πρόεδρο τον θεμελιωτή της θεωρίας «Εθνική Βλέψη» Necmettin Erbakan. Το CHP λαμβάνοντας 10,7% (49/550 έδρες) μετά βίας κατόρθωσε να μπει στην Βουλή. Οι εθνικιστές με 8,182% θα μείνουν εκτός Βουλής! [Κοίτα Πίνακα 8]

Εάν τα αποτελέσματα κριθούν βάσει των δηλωθέντων ιδεολογικών θέσεων, η Βουλή το 1996 απαρτίζονταν από:

• • • Φιλελεύθερους 38,83 %,
    • Αριστερούς 25, 35%,
    • Ισλαμιστές 21,38%.

Ο Demirel μετά από τον Erbakan θα δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Mesut Yılmaz του ANAP, που είχε έλθει δεύτερο (19,65%, 132/550 έδρες ). ANAP – DYP θα υπογράψουν πρωτόκολλο συνεργασίας και τα δύο κόμματα θα σχηματίσουν την Β’ Κυβέρνηση Yılmaz (6/3/1996 – 28/6/1996). Η Κυβέρνηση στις 12/3/1996 θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από την Βουλή (257 υπέρ, 80 λευκά και 207 κατά). Όμως βάσει του Συντάγματος απαιτούνταν τουλάχιστον 273 θετικοί ψήφοι. Έτσι παρότι αμέσως σχηματίζεται η Β’ Κυβέρνηση Yılmaz, ο Erbakan θα προσφύγει στο Συνταγματικό Δικαστήριο, το οποίο στις 14/5/1996 θα ακυρώσει την ψηφοφορία και το RP θα καταθέσει πρόταση μομφής κατά του Πρωθυπουργού Yılmaz. Όταν στην ψηφοφορία τις 3/6/1996 γίνεται δεκτή η πρόταση μομφής, θα παραιτηθεί ο Yılmaz.

Στις 4/4/1997 πεθαίνει ο ιδρυτής της θέσης «Τουρκοϊσλαμικής Σύνθεσης» και πρόεδρος – ιδρυτής του MHP, Τουρκοκύπριος Alparslan Türkeş. Την θέση του στις 23/7/1999 θα πάρει ο Devlet Bahçeli (γ.1/1/1948). Από την πρώτη μέρα ως πρόεδρος του MHP μέχρι επί των ημερών μας, θα είναι ο ρυθμιστής των Κυβερνήσεων της ΤΔ.

Οι Ισλαμιστές στην Εξουσία

Ο Erbakan θα πάρει εντολή σχηματισμού κυβέρνησης. Έτσι Erbakan – Çiller θα υπογράψουν πρωτόκολλο συνεργασίας, βάσει του οποίου τα πρώτα δύο χρόνια θα παρέμενε Πρωθυπουργός ο Erbakan και η Çiller θα αναλάμβανε το Υπουργείο Εξωτερικών ενώ παράλληλα θα ήταν Αναπληρώτρια Πρωθυπουργός. Μετά από δύο χρόνια, την Πρωθυπουργία θα αναλάμβανε η Çiller. Έτσι στις 28/6/1996 RP – DYP θα συστήσουν την 54^η Κυβέρνηση της ΤΔ (28/6/1996 – 30/6/1997) με Πρωθυπουργό τον Erbakan. Για πρώτη φορά «Εθνική Βλέψη – Μετριοπαθές Ισλάμ» έστω μαζί με τους φιλελευθέρους θα αναλάβει την εξουσία. Η Κυβέρνηση αποκαλείται από τα ΜΜΕ ως REFAHYOL (Δρόμος Ευημερίας).

Τα πολλά όμοια σημεία της «Εθνικής Βλέψης» με τις αποδεκτές (ή επιβαλλόμενες) από τη Δύση θέσεις του «Μετριοπαθούς Ισλάμ», θα συντελέσουν στην ευνοϊκή μεταχείριση της ΤΔ από ΗΠΑ και ΕΕ και στην πλήρη αντίθεση των Ένοπλων Δυνάμεων της ΤΔ προς την Κυβέρνηση REFAHYOL. Μολονότι δεν είχε επέλθει η οικονομική σταθερότητα, η ΕΕ θα δεχτεί να υπογραφεί στις 6/3/1995 η Σύμβαση Τελωνειακής Ένωσης, η οποία θα τεθεί σε εφαρμογή από την 1/1/1996. Οι βιομηχανίες της ΕΕ προσβλέποντας στην παρθένα αγορά των «λευκών» και «μαύρων» επίπλων στις «αδελφές Δημοκρατίες» της ΤΔ, προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον ευνοϊκό μεταπωλητή, που έχει «εύκολη πρόσβαση» στην αγορά των τέως Δημοκρατιών της ΕΣΣΔ. Περαιτέρω δε λόγω εύρεσης άφθονων πρώτων υλών και φτηνού εργατικού δυναμικού να δημιουργήσουν παραγωγικά κέντρα εντός της ΤΔ. Έτσι έκτοτε στηρίζονται οι Ισλαμο – εθνικιστικές κυβερνήσεις…

Αξιωματούχοι από ΗΠΑ και ΗνΒ στηρίζουν υπόγεια την εισροή της ιδεολογίας του «Μετριοπαθούς Ισλάμ» στον Ισλαμικό κόσμο μέσω ΤΔ, γεγονός που θα επιφέρει την Αραβική Άνοιξη (12/2010 – 12/2012) των 200.000 θυμάτων. Ένα ευνοϊκό εργαλείο αποτελούσαν οι Μουσουλμάνοι Αδελφοί, που ήταν δημιούργημα των Μυστικών Υπηρεσιών του Οσμανικού Κράτους στα τέλη του 19^ου αι.

Ο Erbakan μετά την επίσκεψή του στα Κατεχόμενα, θα στείλει μία πολυπρόσωπη αντιπροσωπία στην Βοσνία (7 – 11/8/1996) και μετά θα ξεκινήσει τις επισκέψεις στα κράτη του «δρόμου του μεταξιού». Έτσι θα επισκεφθεί το Σιιτικό Ισλαμικό Ιράν (10-12/8/1996), το Πακιστάν (12 – 14/8/1996), την Σιγκαπούρη (14 – 16/8/1996), ακολούθως το «κίτρινο Ισλάμ» της Μαλαισίας (16 – 18/8/1996) και Ινδονησίας (18 – 20/8/1996). Ακολουθούν οι επισκέψεις σε Αίγυπτο, Λιβύη και Νιγηρία (2-7/10/1996), όπου στη συνάντηση που είχε με τον Muammar Muhammad Abu Minyar al-Gaddafi στο παραδοσιακό του αντίσκηνο, θα δεχτεί επικρίσεις κατά της ΤΔ, τις οποίες δεν θα αποκρούσει. Το γεγονός αυτό θα προκαλέσει την έντονη αντίδραση της αντιπολίτευσης στην ΤΔ. Με την γνωστοποίηση του γεγονότος στις 6/10/1996 στην Άγκυρα ακόλουθοι του Ισλαμικού Τάγματος Aczmendi (Ατζμεντί), θα προβούν σε διαδηλώσεις με αίτημα την εφαρμογή της Σαρία στην ΤΔ. Συλλαμβάνεται ο προκαθήμενος του Τάγματος, ο οποίος θα προσφύγει στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και θα δικαιωθεί λόγω του ότι φυλακίστηκε επειδή προωθούσε κάποια ιδεολογία!

Στις 3/11/1996 με το δυστύχημα Susurluk, όπου αποκαλύπτονται οι σχέσεις των κρατικών υπηρεσιών με το διεθνές έγκλημα που στόχευαν την εξουδετέρωση των «εχθρών του έθνους», ξεσπά κυβερνητική κρίση. Παραιτείται από την κυβέρνηση ο από το DYP προερχόμενος Υπουργός Εσωτερικών Mehmet Kemal Ağar (Μεχμέτ Κεμάλ Αγάρ) και στις 8/11/1996 αναλαμβάνει το Υπουργείο η Meral Akşener, (Μεράλ Ακσενέρ, Πρόεδρος του εθνικιστικού κόμματος İYİ των βουλευτικών εκλογών του 2023, που συνεργάστηκε με το CHP), η οποία αναλαμβάνει να ξεκαθαρίσει τα αποκαλυφθέντα με το σκάνδαλο Susurluk. Ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα είναι ότι η σχολαστική απογραφή των εξοπλισμών των Ενόπλων Δυνάμεων που διενεργήθηκε στη μετά Susurluk περίοδο, απόδειξε ότι έλειπαν σημαντικές ποσότητες όπλων και πυρομαχικών από τις αποθήκες ! Αμέσως συστήνεται διερευνητική επιτροπή της Βουλής, το πόρισμα της οποίας θα κατατεθεί στο Πρωθυπουργικό γραφείο στις 13/8/1997. Ακολουθούν:

• Στις 10/11/1996 στις τελετές μνήμης του Atatürk, θα καταγγελθούν «απαράδεκτες» δηλώσεις αξιωματούχων του Refah.
• Στις 7/1/1997 σε τηλεοπτικό πρόγραμμα του έγκριτου και δημοφιλούς δημοσιογράφου – ερευνητή Can Dündar (Τζαν Ντουντάρ στο κανάλι Show TV του προγράμματος 40 dakika= 40 λεπτά) για πρώτη φορά στην ΤΔ θα γίνει αναφορά στη δράση του «βαθέως κράτους».
• Στις 11/1/1997 στην πρωθυπουργική οικία θα οργανωθεί επίσημο δείπνο İftar (ιφτάρ, που συνηθίζεται στο μήνα του Ραμαζανιού), όπου καλεσμένοι θα είναι 51 προκαθήμενοι των Ισλαμικών Ταγμάτων, που λειτουργούν στην ΤΔ. Η πράξη αυτή θεωρήθηκε παραβίαση του κοσμικού κράτους. Αν και στο γεύμα καλεσμένος ήταν και ο Muhammed Fethullah Gülen (Gülen, Φετχουλλάχ Γκιουλέν), αυτός δεν παραβρέθηκε. Μετά το γεγονός αυτό στις 22/1/1997 οι ανώτατοι αξιωματικοί των Ένοπλων Δυνάμεων θα συσκεφτούν στο Ναύσταθμο Gölcük (Γκόλτζουκ). Η κεντρική ιδέα της σύσκεψης ήταν ότι «οι οπισθοδρομικοί ανέλαβαν την εξουσία» και η πορεία πρέπει να ανατραπεί.
• Στις 30/1/1997 ο Δήμαρχος της πόλης Sincan (Σιντζάν) θα οργανώσει βραδιά Ιεροσολύμων (Kudüs Gecesi) για τα τεκταινόμενα στο Ισραήλ, κατά την οποία θα επαινεθούν οι αρχηγοί της Hamas και το έργο τους. Ο Πρέσβης του Ιράν, που ήταν επίσημος προσκεκλημένος, θα μιλήσει για cihâd σε Μουσουλμανικές χώρες που δεν διέπονται από την Σαρία. Στις 4/2/1997, με εντολή του Διοικητή του 4^ου Σώματος Στρατού, 35 τεθωρακισμένα θα παρελάσουν στο Sincan. Συλλαμβάνεται και φυλακίζεται ο Δήμαρχος και απελαύνεται ο Πρέσβης του Ιράν. Ο Demirel με επίσημη επιστολή του προς Erbakan, αναφέρει τις ανησυχίες του για την πορεία της ΤΔ.
• Στις 23/2/1997 από το τέμενος Fatih της Κωνσταντινούπολης (τέως Πατριαρχικός Ναός των Αγίων Αποστόλων, επί των ημερών μας συνοικία με έντονο στοιχείο Ισλαμιστών και σκληροπυρηνικών μεταναστών), μεγάλο πλήθος θα ξεκινήσει παράνομη πορεία με πράσινες σημαίες και απαίτηση την εφαρμογή της Σαρία. Ο Ναύαρχος Güven Erkaya (Γκουβέν Ερκαγιά, το 1974 ήταν ο διοικητής του Αντιτορπιλικού Kocatepe, που βυθίστηκε από την Τουρκική Αεροπορία), θα δηλώσει ότι «η οπισθοδρομικότητα είναι μεγαλύτερος κίνδυνος από το ΡΚΚ».

• 

Τα εν λόγω γεγονότα θα προκαλέσουν την έκτακτη σύσκεψη του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας [Millî Güvenlik Kurulu (MGK)], που στις 28/2/1997 συνεδριάζει για 9 ώρες. Τέλος της σύσκεψης συντάσσεται υπόμνημα με 18 άρθρα, που απαιτείται να εφαρμόσει η κυβέρνηση. Ο Erbakan αρνείται να υπογράψει το τελικό κείμενο των Στρατηγών και καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων να στηρίξουν την θέση του. Όταν η γραμματεία του MGK, θα ενημερώσει την κυβέρνηση ότι σε περίπτωση που δεν εφαρμοστούν οι εν λόγω απαιτήσεις οι Ένοπλες Δυνάμεις θα «επιβληθούν των καταστάσεων», η Çiller θα ανακοινώσει ότι η Κυβέρνηση διατίθεται να εφαρμόσει τις αποφάσεις τις 28/2/1997. Ο Gülen ανακοινώνει ότι το Ισλαμικό του Τάγμα στηρίζει τις αποφάσεις τις 28/2/1997…

Ο Erbakan στις 5/3/1997 θα υπογράψει το υπόμνημα, όμως δεν θα εφαρμόσει καμία υποχρέωση που αναλαμβάνει βάσει υπομνήματος. Στις 21/5/1997 ο Αρχιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου θα ζητήσει να παυτεί το RP λόγω του ότι καταπατά την κοσμική μορφή του κράτους παρασύροντας τους πολίτες σε εμφύλιες συρράξεις. Στις 7/6/1997 η γραμματεία του ΓΕΕΘΑ θα ανακοινώσει ονόματα επιχειρήσεων που στηρίζουν την οπισθοδρομικότητα και ζητά από τις στρατιωτικές μονάδες να μην έχουν καμία οικονομική συναλλαγή με τις εν λόγω επιχειρήσεις. Στην ενημέρωση του ΓΕΕΘΑ τις 11/6/1997 ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ θα τονίσει ότι «εάν είναι αναγκαίο οι Ένοπλες Δυνάμεις, μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα όπλα τους κατά των οπισθοδρομικών». Μετά την δήλωση αυτή δύο υπουργοί και πολύ βουλευτές θα παραιτηθούν από το DYP και θα περάσουν στο κεντροδεξιό κόμμα Demokrat Türkiye Partisi (DTP, Κόμμα Δημοκρατική Τουρκία), που είχε ιδρύσει στις 7/1/1997 ο τέως πρόεδρος της Βουλής Ahmet Hüsamettin Cindoruk (Αχμέτ Χουσαμμετίν Τζίντνορουκ).

Ο Erbakan στις 18/6/1997 δηλώνει ότι παραιτείται της Πρωθυπουργίας υπέρ της Çiller, όμως ο Demirel στις 19/6/1977 θα δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στον Yılmaz του ANAP, δηλώνοντας ότι «όπως αναφέρει το Σύνταγμα, ο Πρόεδρος επιλέγει σε ποιον θα δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης»…

Στις 30/6/1997 θα σχηματιστεί η Γ’ Κυβέρνηση Yılmaz (30/6/1997 – 11/1/1999), που στηρίζεται από ANAP, DSP και DTP. Το CHP δηλώνει ότι στηρίζει την Κυβέρνηση όμως δεν θα συμμετάσχει στον συνασπισμό. Η Κυβέρνηση που αποκαλείται από τα ΜΜΕ ως ANASOL-D, έχει να αντιμετωπίσει τον πληθωρισμό που τρέχει με 90% και το Δολάριο ΗΠΑ να έχει ξεπεράσει τις 150.000 ΤΛ, [Κοίτα Πίνακα 7]. Η Κυβέρνηση αμέσως θα ξεκινήσει να εφαρμόζει τις αποφάσεις τις 28/2/1997!

Ιούλιο του 1998 ΤΔ – ΔΝΤ θα υπογράψουν Σύμβαση που θέτει την ΤΔ «υπό επιτήρηση του ΔΝΤ».

Στα πλαίσια των ιδιωτικοποιήσεων το TMSF[Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu (TSMF) (Ταμείο Ασφάλειας Καταθέσεων Ταμιευτηρίου)] στις 4/5/1998 θα θέσει σε πλειστηριασμό την Εμπορική Τράπεζα της ΤΔ. Στις 4/8/1998 ο πλειστηριασμός κατακυρώνεται υπέρ της Bank Ekspress του Korkmaz Yiğit (Κορκμάζ Γιγίτ). Τον Αύγουστο του 1998 θα διαπιστωθεί ότι ο αρχηγός συμμορίας οργανωμένου εγκλήματος που είχε συνεργαστεί στο ανά την υφήλιο κυνήγι των «εχθρών του έθνους», Alaattin Çakıcı (Αλλαττίν Τσακιτζί) σε συνεργασία με τον Yiğit απειλούσε κάθε άλλη πλευρά που συμμετείχε στον πλειστηριασμό. Συλλαμβάνεται ο Çakıcı στην Γαλλία και παραδίδεται στην ΤΔ. Κατά την διάρκεια των ανακρίσεων θα διαπιστωθεί ότι στους εκβιασμούς ήταν αναμεμιγμένοι ο Υπουργός Οικονομικών Güneş Taner (Γκιουνές Τανέρ) και ο Πρωθυπουργός Yılmaz. Κατατίθεται στην Βουλή πρόταση μομφής κατά της Γ’ Κυβέρνησης Yılmaz. Στις 11/1/1999 θα γίνει δεκτή η πρόταση και θα παραιτηθεί η κυβέρνηση Yılmaz.

Στις 7/1/1999 ο Ecevit θα δεχτεί να σχηματίσει κυβέρνηση μειοψηφίας που θα οδηγούσε την χώρα στις εκλογές. Έτσι σχηματίζεται η Δ’ Κυβέρνηση Ecevit (11/1/1999 – 28/5/1999).

Το ΑΚΡ στο Προσκήνιο – Εξουδετέρωση του Erbakan

Μετά την παύση του RP από το Συνταγματικό Δικαστήριο στις 16/1/1998, οι 150 βουλευτές του κόμματος θα περάσουν άμεσα στο κόμμα Fazilet (FP, Φαζιλέτ = Αρετή, Ίδρυση: 17/12/1997 – διάλυση: 22/6/2001, επίσης με απόφαση του Συνταγματικού Δικαστηρίου). Η παύση αμφότερων των κομμάτων αιτιολογείται από το Συνταγματικό Δικαστήριο ότι είχαν παραβιάσει την μορφή του “κοσμικού κράτους” της ΤΔ. Με την παύση του RP, τα 6 στελέχη του κόμματος, συγκαταλεγομένου και του Necmettin Erbakan, θα καταδικαστούν σε πενταετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων. Έτσι ο Erbakan δεν θα βρίσκεται στο νεοϊδρυθέν κόμμα της «Εθνικής Βλέψης» και την προεδρία του FP θα αναλάβει ο Recai Kutan (Ρετζαή Κουτάν). Αν και ο Πρωθυπουργός της περιόδου, Ecevit θα ζητήσει από τον τέως Πρόεδρο του Συνταγματικού Δικαστηρίου και νεοεκλεγμένο Πρόεδρο της ΤΔ Ahmet Necdet Sezer (16/5/2000 – 28/8/2007, Αχμέτ Νετζντέτ Σεζέρ,) να πιέσει τα μέλη του Συνταγματικού Δικαστηρίου να μη αναστείλουν την λειτουργία του FP, δεν θα εισακουστεί.

Από την πρώτη μέρα της ίδρυσής του στο FP θα εμφανιστούν δύο παρατάξεις: «οι παραδοσιακοί» όπου ηγείται ο Erbakan και οι «νεωτεριστές» όπου ηγείται ο Recep Tayyip Erdoğan (RTE, γ. 26/2/1954). Όπως αναφέρουν στελέχη της «Εθνικής Βλέψης» και πολιτικά στελέχη της περιόδου εκείνης, που επί των ημερών μας ή πολιτεύονται σε διάφορα κόμματα ή διώκονται από το καθεστώς RTE, το 1998 ΗΠΑ, ΗνΒ και Ισραήλ θα έλθουν σε επαφή με την ηγεσία του FP, όπου προτείνουν:

• Να τους φέρουν αυτόνομους στην εξουσία,
• Να εξαλείψουν κάθε εμπόδιο που θα εμφανιστεί κατά την διάρκεια παραμονής τους στην εξουσία,
• Να συμβάλουν στην εξεύρεση ανάλογων κονδυλίων για την παραμονή τους στην εξουσία.

Έναντι αυτών τους ζητούν:

• Να βοηθήσουν στην ασφάλεια του Ισραήλ, εάν είναι δυνατόν να εξαλείψουν τα εμπόδια που υπάρχουν,
• Να συμβάλλουν στην υλοποίηση των στόχων της Διευρυμένης Μέσης Ανατολής (ΔΜΑ),
• Να βοηθήσουν στην επικράτηση του Μετριοπαθούς Ισλάμ, στον Ισλαμικό κόσμο της ΔΜΑ.

Αν και ο Erbakan, από ότι αναφέρουν οι αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων, θα αρνηθεί ρητά του αυτού είδους συμφωνίες, οι «νεωτεριστές» θα συμφωνήσουν με τους όρους υπό την σκέψη «εάν τα γεγονότα θα αρχίσουν να επιβαρύνουν εμάς και την ΤΔ θα τους δώσουμε μία αγκωνιά και θα φύγουμε». Έτσι δρομολογείται η ίδρυση του ΑΚΡ. Ο Erbakan στη συνέντευξή του στο τηλεοπτικό κανάλι NTV, κατηγορεί ότι το ΑΚΡ είναι «προϊόν του Σιωνισμού».

Από ότι αναφέρεται ο RTE στην επίσκεψή του στις ΗΠΑ είχε έλθει σε επαφή με την Σιωνιστική οργάνωση Anti Defamation League (ADL), όπου διαβεβαίωσε ότι θα τηρήσει τις απαιτήσεις που του επιβλήθηκαν. Εξάλλου την ίδια διαβεβαίωση είχε δώσει στις 18/7/2001 στον Πρέσβη του Ισραήλ David Sultan, ο οποίος τον είχε επισκεφτεί στο Μητροπολιτικό Δημαρχιακό Μέγαρο της Κωνσταντινούπολης.

Ο RTE και οι «νεωτεριστές» της «Εθνικής Βλέψης» που πολιτεύονταν στο κόμμα FP «θα διαφωνήσουν» με τις πρακτικές που εφαρμόζονται προς επίτευξη των προκαθορισμένων στόχων της «Εθνικής Βλέψης» και στις 14/8/2001 θα ιδρύσουν το Adalet ve Kalkınma Partisi (AKP, Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης). Η άλλη πτέρυγα του FP με αρχηγό τον Recai Kutan στις 20/7/2001 θα ιδρύσει το Saadet Partisi (SP, Κόμμα Ευτυχίας), από το οποίο θα προκύψει το Yeniden Refah Partisi (YRP, Νέο Κόμμα Ευμάρειας, ίδρυση 23/11/2018), που θα συνεργαστεί με το AKP στις βουλευτικές εκλογές του 2023 και θα συμμετάσχει ανεξάρτητο στις δημοτικές εκλογές του 2024, όπου θα έλθει τρίτο.

Μετά την πενταετή στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, ο Erbakan το 2002 διώκεται για πλαστογραφία, λόγω του ότι προσκόμισε πλαστά δικαιολογητικά στον κομματικό απολογισμό της κρατικής επιχορήγησης του RP (1 τρις εκ. ΤΛ, ~2,5 εκ. $ ΗΠΑ). Στις 6/3/2002 θα καταδικαστεί σε φυλάκιση 2 ετών και 4 μηνών. Το YSK θα του απαγορεύσει την συμμετοχή στις βουλευτικές εκλογές του 2002. Όταν το 2003 παύεται η ποινή στέρησης πολιτικών δικαιωμάτων του, στις 11/5/2003 θα εκλεγεί Πρόεδρος του SP. Στις 3/12/2003 ο Άρειος Πάγος (Yargıtay) θα επικυρώσει την ποινή φυλάκισης που του είχε επιβληθεί για πλαστογραφία και θα ζητηθεί η παραπομπή άλλων 6 ατόμων από το SP , που εμπλέκονταν στο ίδιο αδίκημα. Ο Erbakan στις 30/1/2004 θα παραιτηθεί και από Πρόεδρος και από μέλος του SP. Οι Δικαστικές Αρχές ζητούν την φυλάκισή του, με νομικά τεχνάσματα και η ποινή του μετατρέπεται σε «κατ’ οίκον περιορισμό». Στις 19/8/2008 ο Πρόεδρος Abdullah Gül (Αμπνουλλάχ Γκιούλ, 28/8/2007 – 28/8/2014) θα τον αμνηστεύσει. Ο Erbakan στις 27/2/2011 θα πεθάνει σε νοσοκομείο στην Άγκυρα.

Πορεία προς την ΕΕ

Με τις βουλευτικές εκλογές τις 18/4/1999 στην εξουσία θα έλθει ο «σοσιαλδημοκράτης» Ecevit ενώ το CHP του Baykal θα μείνει εκτός Βουλής [Κοίτα Πίνακα 9].

Για πρώτη φορά στην ιστορία των εκλογικών αναμετρήσεων οι εθνικιστές του MHP στις βουλευτικές εκλογές τις 18/4/1999 λαμβάνοντας 5.606.584 ψήφοι (17,983%), θα εμφανιστούν ως δεύτερο κόμμα, παρά το σκάνδαλο Susurluk (3/11/1996, είχε αποδειχτεί στην εξεταστική της Βουλής ότι τα μέλη του MHP συνέβαλαν στην εξολόθρευση των “εχθρών του έθνους” ανά την υφήλιο). Το περίεργο είναι ότι το MHP στις εκλογές του 1995 είχε περιοριστεί στο 8.18% και είχε μείνει εκτός Βουλής. Τα υπόλοιπα δύο εθνικιστικά κόμματα θα περιοριστούν το BBP 456.354 ψήφους (1,464%) και το Millet 79.363 ψήφους (0,255%). Έτσι οι εθνικιστές διπλασιάζοντας την δύναμή τους θα λάβουν στο σύνολο 19,7%. Εκ των αποτελεσμάτων διαπιστώνεται ότι το εκλογικό σώμα της ΤΔ επικροτούσε τις εν λόγω πρακτικές.

Ακολουθούν οι Ισλαμιστές της «Εθνικής Βλέψης», οι οποίοι εν μέσω οικονομικών αδιεξόδων είχαν προκαλέσει και πολιτική κρίση και απώλεσαν 1.207.065 ψήφους (5,953%), τις περισσότερες εκ των οποίων μάλλον έλαβαν οι εθνικιστές. Οι πρωτοπόροι της «Εθνικής Βλέψης», για τελευταία φορά θα συμμετάσχουν στις βουλευτικές εκλογές ενωμένοι υπό τον συνδυασμό «Αρετή» (FP, Fazilet) [Κοίτα Πίνακα 9]. Το FΡ λαμβάνοντας 4.805.385 (15,313%) ψήφους θα κερδίσει 111 έδρες και θα παραμείνει ως αξιωματική αντιπολίτευση.

Το 1999 μετά από 22 χρόνια εκλέγονται ξανά 3 ανεξάρτητοι βουλευτές.

Με DSP, MHP και ANAP θα συσταθεί η Ε’ Κυβέρνηση συνασπισμού Ecevit (28/5/1999 – 18/11/2002), η οποία από τα ΜΜΕ αποκαλείται ως ANASOL-M.

Ο Ecevit, λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης αποφεύγει να υπογράψει οποιαδήποτε σύμβαση με το ΔΝΤ και προσπαθεί να συστήσει ισχυρό οικονομικό επιτελείο.

Η περιοχή που διατηρεί την βαριά βιομηχανία της ΤΔ θα κτυπηθεί από δύο ισχυρούς και θανατηφόρους σεισμούς (17/8/1999 Gölcük και 12/11/1999 Düzce). Στον απολογισμό των απωλειών η Στατιστική Υπηρεσία της ΤΔ ανακοίνωσε ότι οι δύο σεισμοί θα προκαλέσουν 3,4% συρρίκνωση της οικονομίας της ΤΔ. Έτσι η 57^η Κυβέρνηση της ΤΔ στις 9/12/1999 θα αναγκαστεί να υπογράψει τη διετούς διάρκειας Σύμβαση Stand-by με το ΔΝΤ. Βασικό στόχο αποτελούσε η αντιμετώπιση του πληθωρισμού.

Η οικονομική κρίση που εμφανίστηκε μετά τους σεισμούς του 1999 είχε μετατρέψει την ΤΔ σε «προβλέψιμη χώρα». Στις 10-11/12/1999 στο Ελσίνκι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο αποφασίζει ότι θα γίνει δεκτή η αίτηση ένταξης της ΤΔ εάν διεκπεραιώσει τα κριτήρια της Κοπεγχάγης και ενθαρρύνει την ΤΔ να προβεί στις απαραίτητες νομικές μεταρρυθμίσεις…

Το Μάιο του 2000 λήγει η θητεία του Demirel στην Προεδρία και ο Ecevit αναζητά σχετική πλειοψηφία στην Βουλή για αναθεώρηση του σχετικού άρθρου του Συντάγματος, προκειμένου να παραμείνει για δεύτερη φορά στην Προεδρία ο Demirel. Ο επόμενος προτεινόμενος υποψήφιος ήταν ο τέως πρόεδρος του Συνταγματικού Δικαστηρίου και ως προς κάποιους κύκλους και ο προεδρεύων του «βαθέως κράτους», Κεμαλιστής Ahmet Necdet Sezer (γ. 13/9/1941, Αχμέτ Νετζντέτ Σεζέρ).

Ως προς τον Ecevit ο Sezer ως Κεμαλιστής δεν θα στήριζε το πρόγραμμα εξυγίανσης νόμων που προσπαθούσε να εφαρμόσει με την σύμφωνη γνώμη των Αναπληρωτών Πρωθυπουργών Yılmaz και Bahçeli, ούτως ώστε το Δίκαιο της ΤΔ να συμβαδίζει με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο. 80 χρόνια μετά γίνεται προσπάθεια μετά τον Ρεπουμπλικανισμό να επιβληθεί και η Δημοκρατία από πάνω προς τα κάτω …

Ο Sezer αν και θα αναλάβει την Προεδρία με τις ψήφους DSP, MHP, ANAP, DYP, κατά την θητεία του (16/5/2000 – 28/8/2007) σταθερά αντιπολιτεύτηκε την κυβέρνηση ANASOL-M. Θα αναπέμψει στη Βουλή τρεις φορές τα:

• Νομοθετικό Διάταγμα, που διευκόλυνε την απόλυση των δημοσίων υπαλλήλων που κατηγορούνταν για οπισθοδρομικότητα,
• Την ίδρυση νέου μηχανισμού ελέγχου των τραπεζών Bankacılık Düzenleme ve Denetleme Kurumu (BDDK, Οργανισμός Ρύθμισης και Εποπτείας Τραπεζών) και του Tasarruf Mevduatı Sigorta Fonu (TMSF, Ταμείο Ασφάλισης Καταθέσεων Ταμιευτηρίου) που θα υπόκεινται σ’ αυτό. Αποτελούσε άμεση υποχρέωση των κυβερνήσεων από την Σύμβαση Stand-by του ΔΝΤ τα οποία θα λειτουργούσαν από τον Ιούνιο του 2000.
• Την «περιορισμένη αμνηστία» που είχε τάξει προεκλογικά και αναγκάζεται να επικυρώσει τον σχετικό νόμο μόλις τον Δεκέμβριο του 2000.

Έτσι οι οικονομικοί στόχοι που προβλέπονταν για το 2000 θα υλοποιηθούν «επιμέρους». Τα υπόλοιπα αναβάλλονται για το μέλλον.

Το Νοέμβριο του 2000 το εξωτερικό χρέος της ΤΔ ανέρχονταν στα ~236 δις $ΗΠΑ. Επίσημα ο πληθωρισμός είχε ξεπεράσει το 80%. Η κυβέρνηση ήταν σε αναζήτηση οικονομικής βοήθειας για να αποφευχθεί η πτώχευση. Στις 24/3/2001 η ΕΕ ανακοινώνει το πρόγραμμα οικονομικής βοήθειας προς την ΤΔ, το οποίο θα υλοποιούνταν παράλληλα με τις νομικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις στις οποίες θα προέβαινε η ΤΔ, με την προϋπόθεση να υπήρχε η θετική αναφορά προς το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (ΕΣ) από την αρμόδια επιτροπή. Υπογράφεται μνημόνιο, όπου αναγράφονται οι βραχυπρόθεσμες και μεσοπρόθεσμες υποχρεώσεις της ΤΔ ούτως ώστε να πληροί τα κριτήρια της Κοπεγχάγης, προς εκμετάλλευση των Ευρωπαϊκών κονδυλίων.

Μέσα στις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις, η πρώτη απαίτηση ήταν η πλήρης εφαρμογή όλων των προβλεπόμενων από τον Καταστατικό Χάρτη της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Έτσι στην ΤΔ ως πρώτο βήμα στις 22/11/2001 θα ψηφιστεί ο νέος Αστικός Κώδικας που έστω και ελλιπής, ακολουθούσε το πνεύμα του Ευρωπαϊκού κεκτημένου (ισότητα φύλων, προστασία αδύναμων, κ.ά.).

Μετά τις επιθέσεις αυτοκτονίας της «9/11» στις ΗΠΑ (11/9/2001), οι ΗΠΑ θα ανακοινώσουν την νέα μετά Truman εξωτερική τους πολιτική, η οποία αποκαλείται ως «new world order» («νέα τάξη πραγμάτων», εμπνευσμένη από τις δηλώσεις του Προέδρου των ΗΠΑ, George Herbert Walker Bush, από την ομιλία που εκφώνησε στις 11/9/1990). Με την λήξη του Ψυχρού Πολέμου η Δύση ανακαλύπτει «νέους σατανάδες». Οι Ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις ήταν και είναι εχθροί σε ότι πρεσβεύει ο Δυτικός πολιτισμός και κυρίως ο Χριστιανισμός. Όμως ο νέος «διαβολικός εχθρός» δεν έχει ούτε χώρα, ούτε φυλή!.. Έτσι από το 2002 αναδιαμορφώνονται όλα τα επιχειρησιακά σχέδια και η δομή του ΝΑΤΟ, για να εξυπηρετηθούν τα στρατηγικά σχέδια «καταπολέμησης του Κακού» εντός της ΔΜΑ. Θεσπίζεται ο «προληπτικός πόλεμος».

Τον Φεβρουάριο του 2002 το ΔΝΤ θα εγκρίνει στην ΤΔ επιπλέον δάνειο ύψους 16 δις $ΗΠΑ, εκτός αυτών που λόγω των σεισμών του 1999 είχαν χορηγηθεί το 2000, επίσης δάνεια ύψους 16 δις. $ΗΠΑ. Έτσι ο Πρωθυπουργός Ecevit μετά τις επί μέρους διορθώσεις των οικονομικών προβλημάτων, θα ξεκινήσει τις διαδικασίες προπαρασκευής των Νόμων Εξυγίανσης για την προσαρμογή του Δικαίου της ΤΔ στα Ευρωπαϊκά πρότυπα, με απώτερο σκοπό την πλήρη απορρόφηση των κονδυλίων πρώτα και την ένταξη της ΤΔ στην ΕΕ έπειτα. Έτσι με την κυβέρνηση Ecevit θα ψηφιστούν δύο πακέτα νόμων εξυγίανσης:

• • Ν. 4744, που ψηφίζεται στις 6/2/2002 και τίθεται σε ισχύ στις 19/2/2002,
  • Ν. 4748, που ψηφίζεται στις 26/3/2002 και τίθεται σε ισχύ στις 9/4/2002.

Κατά την διάρκεια των διαδικασιών διαμόρφωσης άρθρων Συντάγματος, Ποινικού και Αστικού Δικαίου που χρήζουν αλλαγής για να συμβαδίζουν με τις αρχές της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο πρόεδρος του MHP Devlet Bahçeli στις7/7/2002 θα άρει την εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση Ecevit προβάλλοντας θέμα υγείας του Πρωθυπουργού !

Το τρίτο πακέτο θα ψηφιστεί με ψήφους της αντιπολίτευσης στις 3/8/2002 και θα τεθεί σε ισχύ στις 9/8/2002. Το MHP του Devlet Bahçeli, με 18% [Κοίτα Πίνακα 9] και άκρα πειθαρχημένη βάση, μετατρέπεται σε ρυθμιστή των κυβερνήσεων στην ΤΔ, γεγονός που θα συνεχιστεί σε όλη την διάρκεια του 21^ου αι.

Το ΑΚΡ στην Εξουσία (3/11/2002 – …)

Με την έντονη πολιτική κινητικότητα και υπό την σκιά των παγκόσμιων εξελίξεων της «9/11», γεγονότα που καθόρισαν την ροή των χρημάτων του ΔΝΤ, στην ΤΔ προκηρύσσονται βουλευτικές εκλογές για τις 3/11/2002. Το επί σκοπού ιδρυμένο κόμμα AKP, θα λάβει τις περισσότερες ψήφους, προερχόμενες από τους φιλελεύθερους, νεοφιλελεύθερους Ισλαμιστές και μερικώς από τους υποστηρικτές της «Εθνικής Βλέψης» [Κοίτα Πίνακα 9 και Πίνακα 10]. Έτσι λαμβάνοντας στις βουλευτικές εκλογές 10.808.229 ψήφους (34,4 %) με υποσχέσεις περί οικονομικής ανάτασης, ισονομίας και πολιτικής σταθερότητας θα ανέλθει στην εξουσία. Στις εκλογές τις 3/11/2002 MHP, DSP, και ANAP, που οι ψηφοφόροι τους προτίμησαν το ΑΚΡ, θα μείνουν εκτός Βουλής λόγω του φράγματος του 10%!..

Με δικαστική απόφαση είχαν αφαιρεθεί τα πολιτικά δικαιώματα του RTE, λόγω του ότι υπονόμευε την κοσμική μορφή του κράτους. Έτσι το ΑΚΡ με Πρωθυπουργό τον Abdullah Gül (Αμπτνουλλάχ Γκιούλ) στις 18/11/2002 θα σχηματίσει την 58^η Κυβέρνηση της ΤΔ και πρώτη του AKP (19/11/2002 – 12/3/2003). Το AKP βάσει εκλογικού Νόμου παίρνοντας την απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή (363/550 έδρες), από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησής του θα ψηφίσει Νόμο με τον οποίο άρει τις πολιτικές απαγορεύσεις που είχαν επιβληθεί στον RTE. Ο εν λόγω Νόμος ως «φωτογραφικός Νόμος» δεν επικυρώνεται από τον Πρόεδρο Sezer και αναπέμπεται στη Βουλή. Όμως η Βουλή θα ξαναστείλει τον ίδιο Νόμο με την ίδια σύνταξη προς έγκριση. Τότε με την συγκατάθεση και του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας [Millî Güvenlik Kurulu (MGK) κυρίως με την θετική εισήγηση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ Hilmi Özkök (Χιλμί Όζκοκ)], εγκρίνεται ο Νόμος και o RTE θα εκλεγεί βουλευτής. Μετά την παραίτηση του Gül, στις 14/3/2003 θα ορκιστεί η πρώτη Κυβέρνηση RTE (14/3/2003 – 28/8/2007).

Εμφανίζεται η δράση της «νέας τάξης πραγμάτων για την ΤΔ», όταν στις 18/12/2002 δολοφονείται ο υποψήφιος διοικητής της MİT της Κυβέρνησης Ecevit, Τουρανιστής Necip Hablemitoğlu (Νετζίμπ Χαμπλεμίτογλου). Το ότι μέχρι των ημερών μας δεν έχει εξιχνιαστεί η δολοφονία, δεν έχουν τελεσιδικίσει οι υποθέσεις, υποδεικνύεται και η νέα πορεία του «Δικαίου ΑΚΡ» στην ΤΔ του 21^ου αι. Ο λέκτορας του Πανεπιστημίου της Άγκυρας του τμήματος Πολιτικών Επιστημών και μέλος της ΜΙΤ Hablemitoğlu, είχε αποκωδικοποιήσει και ενημερώσει τους πολιτικούς του προϊστάμενους για την δράση του Ισλαμικού Τάγματος που βασίζεται στη διδαχή του Said Nursi (γ. 1876 – θ. 1960 Σαΐντ Νουρσί). Οι θέσεις και η δράση του Τάγματος εμπλουτίζονται με την διδασκαλία του Gülen, ο οποίος ηγείται και του Τάγματος. Από το 1969 και μετά το Τάγμα αποκαλείται με το όνομα του προκαθήμενού του ως Fethullahçılar (ή FTÖ= Στην ΤΔ μετά το 2016, ως Τρομοκρατική Οργάνωση Φετχουλλάχ).

Ο RTE σε αντιπαράθεση με τον Πρόεδρο Sezer διατηρώντας την Νομοπαρασκευαστική Επιτροπή θα συνεχίσει να προωθεί τους Νόμους Εξυγίανσης στην Βουλή και να υπεραμύνεται των δικαιωμάτων των Cemaat [(τζεμαάτ) = ομήγυρης, κοινότητα], προβάλλοντας τις μη Μουσουλμανικές Κοινότητες. Έτσι αντιτίθεται στους εθνικιστές και τους συντρόφους του από την «Εθνική Βλέψη», όμως κερδίζει την εύνοια των Ελλήνων (που θεωρεί ότι Ελλάδα και Κύπρος με συνεχείς παρεμβάσεις εμποδίζουν την πορεία της ΤΔ προς την ΕΕ) αλλά και των Ευρωπαίων!

Αρχικά, ο εμπαιγμός των μη Μουσουλμανικών Κοινοτήτων την περίοδο 2005 – 2009 σ’ ότι αφορά την επιστροφή των υφαρπαγμένων Βακούφικων ακινήτων αποδόθηκε:

• ή στην αντίσταση του «βαθέως κράτους», που είχε οργανωθεί εντός της Γενικής Διεύθυνσης των Βακουφιών [ΓΔΒ, Vakıflar Genel Müdürlüğü (VGM)],
• ή στην αντίσταση που προέβαλαν οι πολιτικοποιημένοι ιδιώτες, που είχαν οικειοποιηθεί τα ακίνητα.

Με την εφαρμογή των Νόμων Εξυγίανσης, λόγω των συχνών και πονηρών αλλαγών στους Νόμους που αφορούν τα μη Μουσουλμανικά Βακούφια, η κυβέρνηση δέχεται επικρίσεις και από τις διοικήσεις των μη Μουσουλμανικών Βακουφιών αλλά και από τα όργανα της ΕΕ. Έτσι προετοιμάζεται από μηδενική βάση νέα νομοθεσία περί Βακουφιών. Στην πραγματικότητα στόχος ήταν μέσω μη Μουσουλμανικών Βακουφιών η νομιμοποίηση των Ισλαμικών Ταγμάτων, που μετά το 2008 εκτός των φιλελευθέρων θα αποτελέσουν την βασική πηγή των ψηφοφόρων του ΑΚΡ. Σε Ισλαμικές χώρες προβάλλεται ως βασικός υποστηρικτής των Μουσουλμάνων Αδελφών!

Από την πρώτη μέρα που βρέθηκε στην εξουσία, στόχος του RTE ήταν η ριζική αναθεώρηση του Συντάγματος. Έτσι στις 27/12/2002 στα πλαίσια των Νόμων Εξυγίανσης θα ψηφιστεί ο Ν. 4777 που αναθεωρεί άρθρα του Συντάγματος. Στο πέμπτο (Ν. 4793, που ψηφίζεται στις 23/1/2003 και τίθεται σε ισχύ στις 4/2/2003), έκτο (Ν. 4928, που ψηφίζεται στις 15/7/2003 και τίθεται σε ισχύ στις 19/7/2003) και έβδομο (Ν. 4963, που ψηφίζεται στις 30/7/2003 και τίθεται σε ισχύ στις 7/8/2003) πακέτα των Νόμων Εξυγίανσης προωθούνται Συνταγματικές και Νομικές αλλαγές, με τις οποίες περιορίζονται όσο το δυνατόν περισσότερο οι δυνατότητες παρεμβολής στα πολιτικά τεκταινόμενα των Συνταγματικά καθορισμένων ανεξάρτητων θεσμών, όπως:

• του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου [Yüksek Seçim Kurulu (YSK)],
• του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας [Millî Güvenlik Kurulu (MGK)],
• του Ανώτατου Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης [Radyo ve Televizyon Üst Kurulu (RTÜK)],
• των Έκτακτων Δικαστηρίων Ασφαλείας [Devlet Güvenlik Mahkemeleri (DGM)].

Παράλληλα καταργείται η θανατική ποινή και θεσμοθετούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Στα εν λόγω πακέτα προβλέπεται ο οικονομικός έλεγχος των Ένοπλων Δυνάμεων να διενεργείται από το Λογιστήριο του Κράτους και το MGK να λειτουργεί ως «συμβουλευτικό όργανο της κυβέρνησης». Έτσι από την μία ξεκινά ο έλεγχος του οικονομικά πανίσχυρου οργανισμού των Ένοπλων Δυνάμεων Ordu Yardımlaşma Kurumu (OYAK), από την άλλη αφαιρείται το νόμιμο δικαίωμα των Ένοπλων Δυνάμεων να παρεμβαίνουν στα πολιτικά τεκταινόμενα της ΤΔ μέσω MGK…

Στις 17/12/2004, υπό το φως των Συνταγματικών και νομικών αλλαγών, στις Βρυξέλες αποφασίζεται να ξεκινήσουν οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις της ΤΔ από τις 3/10/2005. Παράλληλα με τα κεφάλαια που έχουν εισρεύσει και με τον περιορισμό του πληθωρισμού η ΤΔ από την 1/1/2005 ξεκινά να χρησιμοποιεί νέο νόμισμα, αφαιρώντας έξι μηδενικά από την παλαιά Τουρκική Λίρα (ΤΛ). Αφότου έχουν «διορθωθεί τα οικονομικά» και εκδημοκρατίζεται η ΤΔ, ο RTE επίμονα ζητά από το εκλογικό σώμα να του δοθεί μία πλήρως ελεγχόμενη Βουλή, ικανή να αναθεωρήσει ριζικά το Σύνταγμα.

Μέχρι το 2007 τις εν λόγω Συνταγματικές αλλαγές θα στηρίξουν οι αριστεροί και κεντροαριστεροί διανοούμενοι, που περισσότεροι εξ αυτών μετά το 2012 θα βρεθούν ή στις φυλακές, ή αυτοεξόριστοι ή σε πλήρη αδράνεια. Το ΑΚΡ θα εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις ραγδαίες οικονομικοπολιτικές βελτιώσεις. Στις πρόωρες εκλογές που θα προκηρυχθούν για τις 22/7/2007 θα λάβει 46,583% των ψήφων [Κοίτα Πίνακα12]. Το ότι δεν είχαν ξεπεράσει το 50% θα δημιουργήσει ανησυχίες στον RTE.

Ergenekon και οι Εκλογές τις 22/7/2007

Στις 12/6/2007, ακριβώς 40 ημέρες προ των εκλογών, στην τότε υποβαθμισμένη περιοχή της Κωνσταντινούπολης Ümraniye (Ουμράνιε) θα βρεθούν στην κατοχή ενός απόστρατου υπαξιωματικού 27 χειροβομβίδες. Οι διωκτικές Αρχές στηριζόμενες στις πρώτες ανακρίσεις μέχρι τις βουλευτικές εκλογές συλλαμβάνουν 18 άτομα. Τότε «διαρρέει» στον τύπο ότι η κυβέρνηση AKP σε συνεργασία με τις διωκτικές Αρχές είναι στα χνάρια εξάρθρωσης και ξηλώματος του «βαθέως κράτους» από την καρδιά του κρατικού μηχανισμού. Ανακοινώνεται ότι αφετηρία της έρευνας αποτελούν τα ανακοινωθέντα του τηλεοπτικού προγράμματος τις 7/1/1997. Έτσι ξεκινά να συντάσσεται το βούλευμα των δικών, που στην σύγχρονη ιστορία μνημονεύονται ως Δίκες του Ergenekon (Εργκενεκόν ονομάζεται η μυθική κοιλάδα που έχει αναπτυχθεί το Τουρκικό έθνος μετά τις Κινέζικες διώξεις).

Στηριζόμενος στο εν λόγω διαμορφωμένο πολιτικό κλίμα, ο RTE στις εκλογές του 2007 όπου θα ψηφίσουν 81,9% των εγγεγραμμένων πολιτών, αναζητά το 51% των ψήφων για να υλοποιήσει την πολυπόθητη Συνταγματική αναθεώρηση, στην οποία στοχεύουν τα στελέχη της «Εθνικής Βλέψης» από τα τέλη της δεκαετίας του 1960. Όμως το AKP λαμβάνει μόνο το 46.58 % (341/550 έδρες στη Βουλή) των έγκυρων ψηφοδελτίων [Κοίτα Πίνακα 12]. Όταν οι έδρες που κέρδισε το AKP στην Βουλή δεν αρκούσαν για αναθεώρηση του Συντάγματος (απαιτούνταν 360 από 550), ο RTE χρησιμοποιεί το «έτερο χαρτί» που του παρείχε το ισχύον Σύνταγμα του 1982. Έτσι στις 21/10/2007 διενεργείται το πρώτο Δημοψήφισμα, όπου το εκλογικό σώμα θα προσέλθει στις κάλπες όταν ανά την επικράτεια ήταν σε εξέλιξη συλλαλητήρια κατά των Κούρδων. Η χώρα βρίσκονταν σε αναβρασμό λόγω της επίθεσης των δυνάμεων του ΡΚΚ ξημερώματα τις 21/10/2007- 00:20 στο Τάγμα των ειδικών δυνάμεων που στάθμευε στο Dağlıca του Hakkâri (Νταγλίτζα – Χακκάρι). Το Τάγμα είχε 12 νεκρούς και 16 τραυματίες.

Οι κυριότερες προτεινόμενες αλλαγές που αφορούσαν τις Προεδρικές και βουλευτικές εκλογές έγιναν δεκτές με 19.422.714 (68.95% υπέρ) [Κοίτα πίνακα 11], ήταν:

• Ο Πρόεδρος να εκλέγεται απευθείας από τον λαό. Έτσι το 2007 για πρώτη φορά στην ΤΔ καθιερώνεται ο Πρόεδρος να εκλέγεται άμεσα από το εκλογικό σώμα της ΤΔ και όχι από την Βουλή.
• Η Προεδρική θητεία μειώνεται από 7 σε 5 έτη και κάθε Πρόεδρος δικαιούται να υπηρετήσει μόνο δύο θητείες.
• Οι βουλευτικές εκλογές να τελούνται ανά 4 έτη και όχι 5, όπως είχε καθιερωθεί με το Σύνταγμα του 1982.

Το δεύτερο κύμα των συλλήψεων (22/1/2008 – 21/3/2008) των υποθέσεων Ergenekon «συμπίπτει!» με την ψήφιση του νέου Βακούφικου Νόμου (Ν.5737-20/2/2008). Ο νέος Νόμος σχεδόν επίλυε τα περισσότερα προβλήματα που αντιμετώπιζαν τα μη Μουσουλμανικά Κοινοτικά Βακούφια, θεσπίζοντας το «Παγκοσμοποιημένο Βακούφι». Ο Νόμος προς την Δύση διαφημίζεται με τα προαναφερόμενα χαρακτηριστικά. Ήταν γνωστό ότι για το περιεχόμενό του θα αντιδρούσαν οι εθνικιστές και οι Κεμαλιστές. Έτσι μεταξύ των 37 κατηγορουμένων που συλλαμβάνονται στα δεύτερο κύμα συμπεριλαμβάνονται και οι:

• Kemâl Kerinçsiz (Κεμάλ Κεριντσίζ), πρόεδρος της παράταξης του MHP, του Δικηγορικού Συλλόγου της Κωνσταντινούπολης. Ο Kerinçsiz και οι συνεργάτες του έχουν προσφύγει στα δικαστήρια πάρα πολλές φορές με μηνύσεις και αγωγές κατά του ΑΘΠ Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου και των Σεβασμιότατων του Οικουμενικού Θρόνου, καλώντας τους στα δικαστήρια με τα κοσμικά τους ονόματα, χωρίς να λάβουν υπόψη τις ιδιότητές τους.
• Sevgi Erenerol (Σεβγκί Ερένερολ), Ανιψιά του Τουρκοορθόδοξου Πατριάρχη Papa Eftim και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του Τουρκοορθόδοξου Πατριαρχείου. Κατά την ανάκρισή της αποδείχθηκε ότι η οργάνωση Ergenekon πραγματοποιούσε τις σημαντικές υψηλού επιπέδου συναντήσεις της στους υφαρπαγμένους από την Ρωμαίικη Κοινότητα Ναούς του Γαλατά, που είχαν παραχωρηθεί από την ΤΔ στο άνευ ποιμνίου Τουρκορθόδοξο Πατριαρχείο.
• Στελέχη των εθνικιστικών συλλόγων που πρωτοστατούσαν στα συλλαλητήρια που οργανώνονταν κατά των μη Μουσουλμάνων, με οποιαδήποτε αφορμή, όπως: Noel Baba Vakfı, Türk İntikam Tugayı, Kuvayı Milliye Derneği, 1919 Derneği, κ.ά.
• Sedat Peker (Σεντάτ Πεκέρ), ο γνωστός YouTube’er του οργανωμένου εγκλήματος, που τα τελευταία χρόνια αποκάλυψε τις βρώμικες επιχειρήσεις του κράτους της ΤΔ και περίτρανα ομολόγησε τις σχέσεις: κράτος <> υπόκοσμος <> κομματικές οργανώσεις. Οι κατηγορίες του δεν περιορίστηκαν μόνο κατά στελεχών του MHP αλλά επιβάρυναν και αυτών του AKP.
• Sami Hoştan, ο επιχειρηματίας «σκιά» που μετέφερε όπλα και ναρκωτικά προς υποστήριξη των δραστών της ομάδας κρούσης «εξολόθρευσης των εχθρών του έθνους» στο εξωτερικό (κυρίως την δεκαετία 1990)
• Doğu Perinçek (Ντογού Περίντσεκ, γ. 17/6/1942), ο άνθρωπος του «βαθέως κράτους». Για δεκαετίες έσπαγε την συνοχή της αντίστασης των αριστερών (νόμιμων και παράνομων) οργανώσεων εμφανίζοντας διάφορα επί σκοπού κόμματα ως ιδεολογικά. Το 2007 εμφανίζεται ως αρχηγός (1992 – 2015) του Εργατικού Κόμματος [Κοίτα Πίνακα 12]. Στις τοπικές εκλογές του 2024 θα συμμετάσχει με τον εθνικιστικό συνδυασμό Vatan (Πατρίδα) που είχε ιδρύσει από τις 15/2/2005 (στους δήμους θα λάβει 25.785 ψήφους, 0,06%)[Κοίτα Πίνακα 0]. Είχε προβεί σε κατάληψη πολυκατοικίας στην συνοικία Πέρα της Κωνσταντινούπολης που ανήκει στο Βακούφι της Πατριαρχικής Μεγάλης του Γένους Σχολής (ΠΜτΓΣ). Στην τότε «υφαρπαγμένη πολυκατοικία» στεγάζονταν τα κεντρικά γραφεία του τότε Εργατικού Κόμματος και το τηλεοπτικό κανάλι αυτού.
• İlhan Selçuk (Ιλχάν Σελτσούκ), ο αρχισυντάκτης της κεντροαριστερής εφημερίδας Cumhurıyet.

Μετά από 12 έτη δικαστικών διαδικασιών θα αθωωθούν όλοι οι κατηγορούμενοι των βασικών βουλευμάτων και θα φυλακιστούν 29 κατηγορούμενοι βάσει των υπόλοιπων βουλευμάτων που είχαν ενσωματωθεί μεταγενέστερα στην υπόθεση Ergenekon. Το περίεργο είναι ότι οι περισσότεροι συλληφθέντες που αθωώθηκαν και παρέμειναν στα πολιτικά τεκταινόμενα της ΤΔ, θα συνεργαστούν με τον RTE, στην διαμόρφωση των καταστάσεων «οπαδών του FTÖ», που διώκονται ή είναι εξόριστοι μετά τις 16/7/2015, αλλά και στις βουλευτικές – Προεδρικές εκλογές του 2023…

H «κοσμική ΤΔ» μέσω της Διεύθυνσης Θρησκευτικών Θεμάτων [Diyanet İşleri Başkanlığı], που εκμεταλλεύεται από την μία κρατικά κονδύλια (το 2023 επιχορηγήθηκε από το κράτος περίπου με 3δις$ΗΠΑ), από την άλλη μέσω του Παγκοσμιοποιημένου Βακουφιού, τις δωρεές που εισρέουν από όλη την οικουμένη, έχει διεισδύει σε Ισλαμικές χώρες με αγαθοεργίες, ιδρύοντας κοινωφελή ιδρύματα [Κοίτα χάρτες 1 και 2.]. Απώτερος στόχος είναι η διαμόρφωση συνείδησης στους ανά την οικουμένη Σουνίτες Μουσουλμάνους, ότι η ΤΔ αποτελεί την ατμομηχανή του Μετριοπαθούς Ισλάμ του Σουνιτικού Κόσμου. Η ίδια διαδικασία στις «δυνάμεις της Δύσης» προωθείται ως στρατηγικό σχέδιο τμήματος υλοποίησης των στόχων εντός της ΔΜΑ. Η ΤΔ με το «αζημίωτο», προσφέρει «την πύλη» που αναζητούν ΗΠΑ και ΕΕ. Έτσι συνάμα εμφανίζεται και ως ο «καλός σύμμαχος της Δύσης»…

Μετά από χρόνια μπορούμε να συμπεράνουμε ότι το στενό ενδιαφέρον των «Ισλαμιστών» του ΑΚΡ σε ότι αφορά τα μη Μουσουλμανικά Βακούφια ήταν προς τη βελτίωση των θέσεων των Μουσουλμανικών θρησκευτικών Ταγμάτων (όπου εμφανίζονται ως Κοινότητες) και τη διείσδυση σε Ισλαμικές χώρες [όπως η επιδιόρθωση 491 Τεμενών στην Συρία, η ανέγερση σχολείων στην Σομαλία, κ.ά. Κοίτα χάρτη 2.]. Έτσι «χρησιμοποιήθηκαν» οι μη Μουσουλμανικές Κοινότητες της ΤΔ, από την μία για ομαλότερη διείσδυση στον Ισλαμικό κόσμο και από την άλλη η ΤΔ να φαίνεται όσο το δυνατόν πιο δημοκρατική στα “αθώα” μάτια των πολιτών της Δύσης.

Ο RTE δεν θα παρασυρθεί από τις επιτυχίες του, όπως αυτές του αρχηγού των Μουσουλμάνων Αδελφών, Προέδρου της Αιγύπτου Mohamed Morsi Eissa al-Ayyat (30/6/2012 – 3/7/2013), ο οποίος θα προβεί άμεσα σε ριζική Συνταγματική αναθεώρηση. Έτσι ο Morsi σύντομα θα βρεθεί στη φυλακή, στην οποία θα αφήσει την τελευταία του πνοή.

Ahmet Davutoğlu

Μετά το 2008 στην ΤΔ θα έλθει στο προσκήνιο ο μέχρι πρότινος επικεφαλής σύμβουλος του Πρωθυπουργού RTE (2003 – 2009), ακαδημαϊκός, πολιτικός και πρώην διπλωμάτης Ahmet Davutoğlu, (Αχμέτ Νταβούτογλου, γ. 26/2/1959 – …), ως εξωκοινοβουλευτικός Υπ.Εξ. (1/5/2009 – 29/8/2014). Ο Davutoğlu συνοψίζει την εξωτερική πολιτική της ΤΔ δηλώνοντας: «Πολιτική μηδενικών προβλημάτων με τους γείτονες». Αναφέρεται επίσης ως «Μουσουλμάνος Διεθνιστής». Μετά τον θάνατο του Morsi, οι κυβερνήσεις της ΤΔ αποτελούν την τελευταία κρατική οντότητα φίλα κείμενη στην Μουσουλμανική Αδελφότητα στην ΔΜΑ. Η υπεράσπιση του Μετριοπαθούς Ισλάμ, η Μουσουλμανική Αδελφότητα, η κοσμική ΤΔ, καθώς και το AKP παρέχουν στον Davutoğlu μέσα για να επεκτείνει την περιφερειακή επιρροή της η ΤΔ στην ΔΜΑ.

Ο Davutoğlu, μετά την ανάληψη της Προεδρίας της ΤΔ από τον RTE (28/8/2014 – …), στην Α’ Γενική Συνέλευση του ΑΚΡ, στις 27/8/2014 θα εκλεγεί Πρόεδρος του ΑΚΡ και στις 29/8/2014 θα σχηματίσει την 62^η Κυβέρνηση της ΤΔ. Ως Πρωθυπουργός και Πρόεδρος του ΑΚΡ στις πρόωρες βουλευτικές εκλογές την 1/11/2015 θα λάβει το μεγαλύτερο ποσοστό (49,5%, 317/550 έδρες) του ΑΚΡ. Όταν προθυμοποιείται να εφαρμόσει το σχέδιο «διαφάνεια στο Δημόσιο», θα έλθει σε ρήξη με τον Πρόεδρο RTE. Την 1/5/2016 στα ΜΜΕ της ΤΔ με το ψευδώνυμο «Πελεκάνος» θα εμφανιστούν καταγγελίες ότι RTE – Davutoğlu, διαφωνούν σε 27 σημεία και υπάρχει σημαντική ρήξη μεταξύ Προέδρου και Πρωθυπουργού. Ο Davutoğlu στις 22/5/2016 θα παραιτηθεί από Πρωθυπουργός. Στις 22/5/2016 η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΡ θα ανακοινώσει Έκτακτη Γενική Συνέλευση προς εκλογή νέου προέδρου του κόμματος. Την ίδια ημερομηνία Πρόεδρος του ΑΚΡ θα εκλεγεί ο Binali Yıldırım (Μπιναλί Γιλντιρίμ, 22/5/2016 – 21/5/2017) και στις 24/5/2016 θα αναλάβει την Πρωθυπουργία (24/5/2016 – 9/7/2018) της χώρας.

O 26^ος Πρωθυπουργός της ΤΔ (28/8/2014 – 22/5/2016) και αρχηγός του κόμματος ΑΚΡ (27/8/2014 – 22/5/2016) Davutoğlu, στις 9/9/2019 θα παραιτηθεί από το ΑΚΡ και στις 12/12/2019 θα ιδρύσει το Κόμμα Μέλλον (Gelecek Partisi). Στις βουλευτικές εκλογές του 2023 θα εκλεγεί βουλευτής ως συνεργαζόμενος με το CHP!

Η “Βαριοπούλα” – Το Δημοψήφισμα του 2010 και οι Εκλογές του 2011

Μετά τις εκλογές τις 22/7/2007 και τη Συνταγματική αναθεώρηση τις 21/10/2007, όπου αντίστοιχα το 46,7% ψηφίζει ΑΚΡ και το 68,95% τη Συνταγματική αναθεώρηση που προτείνει ο RTE και λόγω του ότι έχουν διογκωθεί υπερβολικά οι απαιτήσεις του εξαρτημένου συνόλου από το ΑΚΡ ως προς το ύψος των «διαθέσιμων μέσων», το «μοίρασμα της πίτας» μετατρέπεται σε εσωκομματική αντιπαράθεση. Η υπόθεση βραχυπρόθεσμα επιλύεται με την καθοδήγηση του RTE και του στενού κύκλου του. Έτσι το ΑΚΡ στηρίζεται ιδεολογικά από Ισλαμιστές που είθισται να είναι μοιρολάτρες, και η διευρυμένη βάση του από τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης.

Στην ΤΔ την περίοδο 2008 – 2012 δημιουργείται ομάδα επιχειρηματιών φίλα κείμενη στο ΑΚΡ, που με κρατικές παρεμβάσεις οικειοποιούνται κάθε είδους κέντρα παραγωγής των διαφωνούντων προς το καθεστώς RTE (λάφυρα της Δημοκρατίας του Τζεμάλ). Βασικό στόχο του RTE αποτελούν οι επιχειρήσεις ΜΜΕ και οι επιχειρηματίες που τις κατείχαν. Ο δε Gülen, που από τις 21/3/1999 μεταβαίνει στις ΗΠΑ με πρόσχημα «προβλήματα υγείας» και με απώτερο σκοπό την μόνιμη εγκατάστασή του, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αναπτύσσει παγκοσμίως το δικό του εκπαιδευτικό και οικονομικό δίκτυο.

Οι πολιτικές εξελίξεις με τις δίκες Ergenekon, θα επηρεάσουν τα εκλογικά αποτελέσματα των δημοτικών εκλογών τις 29/3/2009 [Κοίτα Πίνακα 0, αντίστοιχες στήλες]. Έτσι το «επί σκοπού» ιδρυθέν ΑΚΡ θα χάσει 1,55% των δυνάμεών του (από 40,186% τις 28/3/2004, σε 38,636% τις 29/3/2009) ενώ τα εθνικιστικά κόμματα θα αυξήσουν αισθητά τις δυνάμεις τους. Το CHP θα περιοριστεί σε 24,7%, όπου στις 22/5/2010 θα προβεί σε αλλαγή αρχηγού του κόμματος. Ο Kemâl Kılıçdaroğlu (Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, 22/5/2010 – 8/11/2023) θα εκλεγεί πρόεδρος του CHP, ο οποίος στη συνέχεια θα ηττηθεί σε 13 συνεχόμενες εκλογικές αναμετρήσεις από τον RTE.

Στις 20/1/2010 η εφημερίδα Taraf θα δημοσιεύσει σειρά άρθρων που στηρίζονταν στις μελέτες των δημοσιογράφων Mehmet Baransu, Yıldıray Oğur και Yasemin Çongar. Ως προς την εφημερίδα στο στρατηγείο της 1^ης Στρατιάς με επικεφαλής τον τότε Διοικητή της Στρατιάς, Στρατηγό Çetin Doğan (Τσετίν Ντογάν), οι Ένοπλες Δυνάμεις σχεδίαζαν πραξικόπημα με τον κωδικό Balyoz (Βαριοπούλα), που συμπεριλάμβανε σειρά δράσεων, όπως:

• Η Πολεμική Αεροπορία θα κινούνταν βάσει σχεδίου «Oraj»,
• Το Πολεμικό Ναυτικό θα κινούνταν βάσει σχεδίου «Suga»,
• Σχέδιο εξουδετέρωσης «οπισθοδρομικών» θρησκευόμενων Μουσουλμάνων, με κωδικό «Döküm» (ανάλυση),
• Σχέδιο εξουδετέρωσης θρησκευτικών προκαθήμενων των μη Μουσουλμανικών Κοινοτήτων, με κωδικό «Sakal» (γενειάδα),
• Σχέδιο εξουδετέρωσης ακαδημαϊκών που θα αντιδρούσαν, με κωδικό «Tırpan» (δρέπανο)
• Σχέδιο εξουδετέρωσης φιλελευθέρων που θα αντιδρούσαν, με κωδικό «Testere» (πριόνι)

Ως προς το σχέδιο όλα θα ξεκινούσαν με την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών στα τεμένη Fatih και Beyazıd, της Κωνσταντινούπολης, αναγκάζοντας την κυβέρνηση να κηρύξει στρατιωτικό νόμο. Έπειτα θα προκαλούνταν δημόσια οργή με την κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους στον Ελληνικό εναέριο χώρο και τέλος θα ξεκινούσαν οι συλλήψεις δημοκρατικών πολιτών.

Κατόπιν καταθέσεων πειστηρίων στις Εισαγγελικές Αρχές από τους δημοσιογράφους, στις 22/2/2010 θα ξεκινήσουν συλλήψεις και μέχρι 3/3/2010 θα συλληφθούν 90 εν ενεργεία και απόστρατοι αξιωματικοί και υπαξιωματικοί.

Ο Στρατηγός Doğan, θα επιβεβαιώσει ότι πολλά από τα προαναφερόμενα είχαν τεθεί σε διαφορετικές ημερομηνίες στο στρατηγείο ως «σχέδια επί χάρτου» αλλά ποτέ δεν υπήρξαν ως ένα ενιαίο σχέδιο πραξικοπήματος.

Τα στοιχεία που κατατέθηκαν από νωρίς θα αποδειχτούν ότι ήταν ψηφιακά κατασκευασμένα (copy-paste). Η πλαστογραφία επιβεβαιώνονταν και με το άρθρο που έφερε την ημερομηνία 23/1/2010 και κυκλοφορούσε peer to peer στο διαδίκτυο (εκ των υστέρων έγινε γνωστό ότι εκδότες είχαν αρνηθεί να το δημοσιεύσουν), του τέως πράκτορα της ΜΙΤ και Ακαδημαϊκού Mustafa Mahir Kaynak (Μουσταφά Μαχίρ Καϊνάκ, γ. 1/1/1934 – θ.14/2/2015, επιστρατεύτηκε από την ΜΙΤ το 1957 όταν έφερε το βαθμό του υπολοχαγού, ως παραιτηθείς διαφωνών με το DP και προωθήθηκε ως Ακαδημαϊκός εντός των αριστερών της δεκαετίας 1960). Αν και οι ανακριτές που τους ανατέθηκε η εν λόγω υπόθεση από την 1/4/2010 θα αποφασίσουν την απελευθέρωση των «υπόπτων», οι Εισαγγελικές Αρχές θα συνεχίσουν τις διώξεις και στις 19/7/2010 θα καταθέσουν βούλευμα κατά 968 ατόμων, ζητώντας την φυλάκισή τους με ποινές που ανέρχονταν από 10 έως 20 έτη φυλάκισης. Για τους 102/968 όντως υπό κράτηση θα οριστεί δικάσιμος για τις 16/12/2010.

Κατά τη διάρκεια που η Δύση προσπαθεί να εξουδετερώσει το μακρύ χέρι των Μουσουλμάνων Αδελφών στη Λωρίδα της Γάζας με το σχέδιο «West Bank First» (WBF, Πρώτα η Δυτική Όχθη), στην ΤΔ από την μία ο Υπ.Εξ. Davutoğlu απλώνει χείρα βοηθείας στην Γάζα, από την άλλη βιομήχανοι και μεσάζοντες υπό την επίβλεψη του RTE θα υπογράψουν Εμπορική Σύμβαση με το Ισραήλ, που θα κρατηθεί μυστική μέχρι τον Απρίλιο του 2024.

To 2010 το Ισλαμικό Βακούφι İHH (İnsan Hak ve Hürriyetleri İnsanî Yardım Vakfı) με έδρα στην Κωνσταντινούπολη και με ανθρωπιστική δράση στους πολέμους Βοσνίας, Τσετσενίας, Κόσοβου και Παλαιστίνης θα αγοράσει έναντι 800.000 $ΗΠΑ το σκάφος Mavi Marmara. Αναρτώντας σημαία της Ένωσης των Κομορών θα ενταχθεί στη νηοπομπή του διεθνούς κινήματος «Free Gaza». Σκοπός της νηοπομπής ήταν να σπάσει τον ναυτικό αποκλεισμό, μεταφέροντας ανθρωπιστική βοήθεια στους Παλαιστινίους της Λωρίδας της Γάζας. Η νηοπομπή αρνήθηκε την πρόταση της Ισραηλινής κυβέρνησης να πλεύσει στο λιμάνι του Ashdod (Άζωτος). Έτσι οι Ειδικές Δυνάμεις του Ισραήλ επιβιβάστηκαν στο πλοίο το βράδυ τις 30/5/2010, ενώ η νηοπομπή έπλεε σε διεθνή χωρικά ύδατα 65 χλμ. δυτικά της ακτής της Γάζας. Ενεπλάκησαν με επιβάτες του Mavi Marmara, με αποτέλεσμα τουλάχιστον 9 ακτιβιστές νεκρούς και 60 τραυματίες. Την επόμενη μέρα η Δικαιοσύνη αποφάσιζε την απελευθέρωση των υπόπτων την υπόθεσης Balyoz, όμως με κυβερνητική παρέμβαση δεν θα εφαρμοστεί η εν λόγω απόφαση. Τα δύο γεγονότα θα προκαλέσουν την πρώτη εμφανή ρήξη Gülen – RTE.

Στις 12/9/2010 εν μέσω των διώξεων Balyoz το εκλογικό σώμα καλείται σε νέο Δημοψήφισμα, που αφορά θέματα της Δικαιοσύνης[Κοίτα πίνακα 11]. Όπως:

• Ρυθμίζονται θεσμικές λειτουργείες του Συνταγματικού Δικαστηρίου και του Συνδέσμου Δικαστικών και Εισαγγελικών Λειτουργών.
• Αυξάνεται ο αριθμός των Δικαστών σε Άρειο Πάγο (Yargıtay) και Συμβούλιο Επικρατείας (Danıştay),
• Καθιερώνεται ο θεσμός ombudsman (διαμεσολαβητών) στο Δημόσιο,
• Περιορίζονται οι αρμοδιότητες των Δικαστηρίων των Ένοπλων Δυνάμεων,
• Δίνεται το δικαίωμα στους στρατευμένους να προσφεύγουν στα Πολιτικά Δικαστήρια για να αμυνθούν από ποινές ή άδικες αποφάσεις του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου [Yüksek Askeri Şura (YAŞ)].

Με την αύξηση των μελών των Ανωτάτων Δικαστηρίων, οι Δικαστικοί Θεσμοί ελέγχονται πλέον πλήρως από τον RTE. Οι δίκες Ergenekon και Balyoz θα συνεχιστούν με την «νέα τάξη πραγμάτων» της Δικαιοσύνης της ΤΔ.

Την περίοδο 2010 – 2011 θα σημειωθούν επιπλέον “αλλαγές” στα υψηλά κλιμάκια της ΤΔ, που τότε θα περάσουν σχεδόν απαρατήρητες:

• Ο Υπουργός Εσωτερικών του ΑΚΡ Beşir Atalay (Μπεσίρ Αταλάι, 29/8/2007 – 8/3/2011) θα επιβάλει να αναγράφεται λογότυπο του τάγματος του Gülen σε όλα τα αστυνομικά μέσα μετακίνησης.
• Στις 25/5/2010, ως διοικητής της MİT (Millî İstihbarat Teşkilatı, Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών) θα διοριστεί ο 42χρονος Υπαξιωματικός Διαβιβαστών και κάτοχος διδακτορικού διπλώματος με θέμα “Η σημασία της συλλογής πληροφοριών στις επαφές με το εξωτερικό”, Hakan Fidan (γ 17/7/1968, Χακάν Φιντάν, Υπουργός Εξωτερικών στην Κυβέρνηση του 2023). Μία από τις πρώτες «δουλειές» που τέλεσε ήταν να αποδεσμεύσει από τις Ένοπλες Δυνάμεις τα «αυτιά της χώρας» και να τα εντάξει στη MİT…
• Στις 30/8/2011, στη θέση του Υπαρχηγού ΓΕΕΘΑ θα προαχθεί ο γεννηθείς το 1952, Hulusi Akar (Χουλουσί Ακάρ, Υπουργός Εθνικής Αμύνης της ΤΔ την περίοδο 10/7/2018 -2/6/2023), που λόγω της θέσης του έχει άμεση επικοινωνία με τη MİT. Ο Akar στις 23/8/2013 θα προαχθεί στη θέση του Αρχηγού ΓΕΣ και στις 18/8/2015 του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ, όπου θα αναλάβει την διοίκηση του νέου επιτελείου όπως διαμορφώθηκε μετά τις συλλήψεις Ergenekon και Balyoz. Είναι ο μοναδικός Αρχηγός ΓΕΕΘΑ της ΤΔ, που χωρίς να διατελέσει Διοικητής Στρατιάς προάχθηκε στη θέση του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ. Κατά τη διάρκεια της θητείας του στα ανώτατα κλιμάκια των Ένοπλων Δυνάμεων, θα υλοποιηθούν 3 επεμβάσεις της ΤΔ εντός των Συριακών εδαφών και 2 κατά των Κούρδων στα Ιρακινοτουρκικά σύνορα. Εδώ ιδιαίτερα πρέπει να τονιστεί ότι είχε υπηρετήσει και ως Διοικητής των Τουρκικών Στρατιωτικών Δυνάμεων στη Βοσνία (1996 – 2004). Στις 27/1/2015 θα παρασημοφορηθεί από τις ΗΠΑ. Προφανώς και για τις επικείμενες υπηρεσίες του…

Ένα σημαντικό ερώτημα που διακυβεύονταν στο Δημοψήφισμα του 2010 ήταν εάν πρέπει να διερευνηθούν σε βάθος τα αίτια και τα αποτελέσματα του κινήματος τις 12/9/1980. Έτσι με το θετικό αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος (57,93% Ναι), από τις 13/9/2010 θα ξεκινήσουν Εισαγγελικές έρευνες. Βάσει της Έκθεσης της Βουλής αλλά και της «ενεργοποίησης» του σχετικού βουλεύματος, τίθεται το ερώτημα εάν οι εν ζωή Kenan Evren και Tahsin Şahinkaya πρέπει να καταδικαστούν σε ισόβια…

Με την προβολή, από την μία των Κεμαλιστών πραξικοπηματιών των Ένοπλων Δυνάμεων (από τον Evren μέχρι των υπό κράτηση στρατηγών της υπόθεσης Balyoz) που θα παρασέρναν την χώρα σε «οικονομικοπολιτικό όλεθρο» από την άλλη των θυμάτων της Ισλαμικής αλληλεγγύης προς τους Παλαιστίνιους, η ΤΔ θα οδηγηθεί σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές τις 12/6/2011.

Αν και με απόφαση του YSK σε 27 συνδυασμούς δόθηκε δικαίωμα συμμετοχής στην εκλογική αναμέτρηση, αρκετοί από αυτούς που προέβλεπαν ότι δεν θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το απαιτούμενο 10%, αποφάσισαν να δημιουργήσουν άτυπες συμμαχίες με τα «ισχυρά ονόματα» κάθε συνδυασμού που συμμετείχαν ως ανεξάρτητοι υποψήφιοι στις εκλογικές τους περιφέρειες. Έτσι στην ημερομηνία των εκλογών θα συμμετάσχουν 15 συνδυασμοί και 203 ανεξάρτητοι υποψήφιοι βουλευτές. Τέλος, από τις άτυπες συμμαχίες θα εκλεγούν 35 ανεξάρτητοι βουλευτές[Κοίτα Πίνακα 17].

Η Ακτινογραφία του ΑΚΡ (2001 – 2012)

Παρά την επίμονη αναζήτηση του RTE στις βουλευτικές εκλογές του 2011 να λάβει το 51% των ψήφων, θα περιοριστεί σε 49,833% (21.399.082/42.941.763 έγκυρα ψηφοδέλτια)[Κοίτα Πίνακα 17].

Το ερώτημα που το 2010 ελάχιστοι έθεσαν ήταν: Πώς ένα επί σκοπού κόμμα (όπως είχε καταγγείλει ο Erbakan), που ιδρύθηκε από φυγόκεντρους αντιδραστικούς νεωτεριστές ενός κόμματος ιδεολογίας, σε 12 χρόνια είχε ανέλθει σε επίπεδο να αναζητά το 51% του εκλογικού σώματος (όπου σχεδόν το άγγιζε); Ποια ήταν η πηγή των ψήφων του και ποια η πηγή των στελεχών του; Από πού αντλούσε την δύναμη, να φυλακίσει με δύο δικαστικές διαδικασίες (Ergenekon, Balyoz εκ των υστέρων αποδεδειγμένες πλεκτάνες) σχεδόν όλους τους ανώτατους αξιωματικούς της ΤΔ, χωρίς να υποστεί δυναμική αντίδραση από τις Ένοπλες Δυνάμεις;

 

 

Όπως βλέπουμε στον Πίνακα 18, το 2011 έχει «εξαφανιστεί» το επί σκοπού ιδρυόμενο κόμμα εξουσίας του Özal (ANAP, Μητέρα Πατρίδα), που στις βουλευτικές εκλογές του 1995 και του 1999 αντίστοιχα ελάμβανε 19,651% και 13,192% των έγκυρων ψηφοδελτίων. Είναι γεγονός ότι με την Çiller όταν αναστέλλεται ο Οζαλισμός, εξαφανίζεται και το κόμμα. Το ίδιο ισχύει και για το κόμμα του Demirel (DYP, Doğru Yol, Ορθού Δρόμου), όπου όταν ο Ecevit δεν μπόρεσε να ανανεώσει την Προεδρική του θητεία το 2000, οι ψηφοφόροι του DYP που ανέρχονταν το 1995 και 1999 αντίστοιχα σε 19,184 % και 12,023% του εκλογικού σώματος, το 2011 συρρικνώθηκαν στο 0,15%! Το κοινό των δύο κομμάτων ήταν:

• Φιλελευθερισμός
• Οικονομική ευημερία στο εκλογικό σώμα
• Εφαρμογή της Δημοκρατίας του Τζεμάλ

Χρησιμοποιώντας με επιτυχία τα προαναφερόμενα εφαρμοσμένα «πολιτικά εργαλεία», το AKP του RTE με σύμμαχο το MHP του Bahçeli θα μεταλλαχτεί με τις ψήφους των φιλελευθέρων σε ισχυρό κόμμα εξουσίας. Η συμμαχία της «Τουρκοϊσλαμικής Σύνθεσης» (που από την ίδρυσή της στήριζε την Προεδρική Δημοκρατία, γεγονός που επιδίωκε και ο Özal), με το ΑΚΡ θα ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν Özal και Ecevit, στον οποίο έρρεε άφθονο χρήμα. Επειδή ο πυρήνας του ΑΚΡ αποτελούνταν από απόφοιτους θρησκευτικών λυκείων (İmam Hatip Okulu), οι πρώτες Κυβερνήσεις του ΑΚΡ (2003 – 2008) θα αντλήσουν τους απαραίτητους γραφειοκράτες από τους άκρα πειθαρχημένους εθνικιστές, τους τεχνοκράτες από την επιστημονική κοινότητα των αριστερών και το οικονομικό σχέδιο από την ομάδα Gülen, που ήδη είχε συστήσει ένα παγκόσμιο οικονομικό δίκτυο…

Η παραμονή τους στην εξουσία επιτυγχάνεται, όπως αναφέρει ο Καθηγητής Θεολογίας και ιδρυτής του Κόμματος Ανύψωση του Λαού (HYP, Halkın Yükselişi Partisi), Yaşar Nuri Öztürk (Γιασάρ Νουρί Οζτούρκ): «Κοροϊδεύοντας το εκλογικό σώμα με τον Θεό», γεγονός που κατατρώγει την ανθρωπότητα. Εξάλλου σ’ αυτό βασίζεται και το Δυτικό σχέδιο του «Μετριοπαθούς Ισλάμ»!

Οι ικανοί καιροσκόποι προσέρχονται στην πίστη με το άφθονα εισρρεόμενο χρήμα. Με τις Κυβερνήσεις του AKP, εντός και εκτός της ΤΔ θα σημειωθεί «οργασμός» κατασκευαστικών έργων, με αποτέλεσμα ο κατασκευαστικός τομέας να παρασύρει σ’ ευημερία πολλές άλλες βιομηχανίες και βιοτεχνίες διαφόρων κλάδων. Τα περισσότερα έργα ανατίθενται σε ημετέρους του καθεστώτος RTE, που στα αντιπολιτευτικά ενημερωτικά μέσα αποκαλούνται ως «η συμμορία των πέντε» και οι δορυφόροι τους. Σύντομα στα σύνορα ΤΔ – Ιράκ, λόγω «επιχειρησιακών λαθών των ΗΠΑ» σ’ ότι αφορά την αντιμετώπιση της «ομαλότητας στο Ιράκ», το 2012 θα εμφανιστεί το ISIS (Islamic State Iraq and Sham, Ισλαμικό κράτος Ιράκ και Δαμασκού) με μια ιδιάζουσα σχέση ΤΔ-ISIS.

Η οικονομική ανάπτυξη θα βάλει την ΤΔ στις πρώτες 20 αναπτυγμένες οικονομίες της υφηλίου και η συσσώρευση πλούτου θα επιφέρει την εισβολή της ΤΔ στη Συρία…

Τι δεν πήγε καλά; Η διένεξη Muhammed Fethullah Gülen – Recep Tayyip Erdoğan !

Οι Διώξεις τις 17 – 25/12/2013

Τέλη του 2012 στις Εισαγγελικές Αρχές πολλών νομών θα κατατεθούν καταγγελίες κατά υπουργών και πρώτου βαθμού συγγενικών προσώπων υπουργών και βουλευτών του AKP, περί κατάχρησης δημοσίου πλούτου, δωροδοκιών, λαθρεμπορίου, ξεπλύματος μαύρου χρήματος και κατάχρησης εξουσίας με στόχο την οικειοποίηση δημοσίου πλούτου. Οι Εισαγγελικές Αρχές αξιοποιώντας τις καταγγελίες σε ανά την επικράτεια συντονισμένες επιχειρήσεις στις 17/12/2013 θα εισβάλλουν σε κατοικίες και γραφεία, όπου θα αποκαλυφθούν ενοχοποιητικά στοιχεία τουλάχιστον κατά 5 υπουργών και 8 βουλευτών του AKP, ενώ η οικία του υιού του RTE θα προστατευτεί από ειδικές δυνάμεις, που θα εμποδίσουν την είσοδο της Οικονομικής Αστυνομίας…

Με τις πρώτες ανακρίσεις θα συλληφθούν 24 άτομα, ενώ 38 άτομα που είχαν προσαχθεί θα αφεθούν ελεύθερα με περιοριστικούς όρους. Όταν από τις πρώτες ανακρίσεις διαπιστώνεται το μέγεθος του εγκλήματος, στη διαλεύκανση θα συμμετάσχουν επιπλέον διωκτικές δυνάμεις ανά την επικράτεια, οι οποίες στις 25/12/2013 θα υλοποιήσουν δεύτερη και εκτενέστερη επιδρομή. Επειδή μεταξύ των υπόπτων συγκαταλέγονταν και ο τότε παραιτηθείς Υπουργός Εσωτερικών Muammer Güler (Μουαμμέρ Γκιουλέρ), ο νέος Υπουργός Εσωτερικών Efkan Ata (Εφκάν Ατά) θα σταματήσει άμεσα κάθε διωκτική πράξη. Ο Πρωθυπουργός RTE θα χαρακτηρίσει τις εν λόγω διωκτικές επιχειρήσεις ως: «πράξεις που αποσκοπούν να δημιουργήσουν αναταραχές στην ανερχόμενη οικονομία της ΤΔ».

Στις 28/2/2014 θα αφεθούν όλοι οι συλληφθέντες ελεύθεροι… Η «διωκτική ομάδα» θα διαλυθεί και ο καθένας θα μετατεθεί σε διαφορετικά σημεία της επικράτειας. Αρχής γενομένης της 29/1/2014, 166 Δικαστές και Εισαγγελείς θα υποστούν δυσμενή μετάθεση και οι περισσότεροι εξ αυτών, υπό την έννοια δίωξης του FTÖ ή θα καταδικαστούν ή θα διαφύγουν στο εξωτερικό!

Οι «νέες έρευνες» θα υποδείξουν ως «εγκέφαλο» των κακουργηματικών πράξεων τον Ιρανό με Τουρκική υπηκοότητα που διαφεύγει στις ΗΠΑ, Reza Zarrab ή Rıza Sarraf (γ. 12/9/1983, Ιρανικό Αζερμπαϊτζάν, που στα 29 του χρόνια ήταν πρόεδρος στον Όμιλο Εταιρειών Royal Holding). Ο Reza Zarrab στις 16/3/2016 θα συλληφθεί στο Miami των ΗΠΑ με τις κατηγορίες: απάτη, ξέπλυμα μαύρου χρήματος, δωροδοκία και κυρίως πράξεις που διατρύουν τους περιοριστικούς όρους που είχαν θέσει οι ΗΠΑ στο καθεστώς του Ιράν (δηλαδή κινήσεις κατά της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ). Από τις πρώτες δίκες θα καταδικαστεί σε 75/ετή κάθειρξη. Άμεσα θα συνεργαστεί με τις Εισαγγελικές Αρχές των ΗΠΑ και ως «προστατευόμενος μάρτυρας» θα κατονομάσει ως συνεργούς τη Λαϊκή Τράπεζα της ΤΔ (Halk Bank), που δραστηριοποιούνταν στις ΗΠΑ και ιδρύματα που λειτουργούν στις ΗΠΑ και χρηματοδοτούνται από τα μέλη της οικογένειας του RTE. Η δίκη που ξεκίνησαν τα δικαστήρια της πολιτείας New York, θα αναβάλλεται συνεχώς. Πολλοί αναλυτές συνδέουν το γεγονός με την ιδιάζουσα προσωπική σχέση του τέως Προέδρου των ΗΠΑ Donald John Trump με τον RTE.

Το πιο «τραγικό» στις υποθέσεις Balyoz, Ergenekon και οικονομικών ατασθαλιών είναι ότι όλοι οι Δικαστές και Εισαγγελείς που εμπλέκονταν στις υποθέσεις μετά τις 16/7/2015 θα παυτούν και θα καταδικαστούν ως μέλη του FTÖ.

Η ανατροπή της Πορείας

Την περίοδο 28/5/2013 – 30/8/2013 θα ξεσπάσει η πρώτη «αυθόρμητη» λαϊκή αντίδραση για τα τεκταινόμενα στην πολιτική σκηνή της ΤΔ. Από διάφορα πολιτικά και κοινωνικά σχήματα προερχόμενοι πολίτες στην προσπάθεια να εμποδίσουν την κοπή δένδρων στο πάρκο Gezi (Γκεζί) στην πλατεία Taksim (Ταξίμ) της Κωνσταντινούπολης, θα κατασκηνώσουν εντός του πάρκου, όπου στις 28/5/2013 οι αστυνομικές δυνάμεις θα επιτεθούν στους διαδηλωτές με πρωτοφανή βία. Έτσι σε ολόκληρη την επικράτεια θα σημειωθούν αντικυβερνητικές διαδηλώσεις, που θα διαρκέσουν 3 μήνες.

Η νέα πολιτική κατάσταση αρχίζει να γίνεται αντιληπτή και στους ψηφοφόρους του ΑΚΡ, γεγονός που διαπιστώνεται και από τις τοπικές εκλογές τις 30/4/2014, όπου το ποσοστό του ΑΚΡ θα μειωθεί κατά 6,7% σε σχέση με τις βουλευτικές εκλογές του 2011 [Κοίτα – σύγκρινε πίνακες 0 και 17]. Αν και στις τοπικές εκλογές του 2014 κέρδισε στο σύνολο 818/1381 (59,232%) των δημαρχιών, το ΑΚΡ θα απωλέσει τουλάχιστον 2,78 εκ. ψηφοφόρους.

Στις τοπικές εκλογές του 2014 θα εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή ο Selahattin Demirtaş (γ. 10/4/1973, Σελλαχαττίν Ντεμιρτάς), ο οποίος ως Πρόεδρος του νεοϊδρυθέντος συνδυασμού Halkların Demokratik Partisi (HDP, Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών, ιδρύεται στις 15/10/2012),θα προωθήσει την πολιτική θέση «κόμμα των μειονοτήτων» έναντι του «Κουρδικού κόμματος».

Ο RTE μετά το 2013 αρχίζει να αντιμετωπίζει την έντονη δυσαρέσκεια και από τους Τούρκους διανοούμενους, κυρίως λόγω του ότι με τις πράξεις του καθιστά τη Δικαιοσύνη υποχείριο της εξουσίας του. Στις 14/10/2014 στελέχη του CHP και του HDP θα καταγγείλουν την άμεση σχέση – βοήθεια του AKP στο ISIS. Παράλληλα η ΤΔ αρχίζει να εισπράττει υπέρογκα ποσά, από την μία για να αντιμετωπίσει το ISIS, από την άλλη για να αντιμετωπίσει το προσφυγικό κύμα. Στην πραγματικότητα το καθεστώς κατευθύνει την διακίνηση των ψυχών.

[Κοίτα https://www.academia.edu/42223522/Το_Μεταναστευτικό_σε_Τουρκία_and_Ελλάδα_ως_Σχέδιο_Εργαλείο_Όπλο].

Αρχίζει επίσης τα εκφράζεται δυσαρέσκεια και από στελέχη του ΑΚΡ για τον τρόπο διαχείρισης των κονδυλίων αντιμετώπισης του PKK, του ISIS και των προσφύγων…

Από τη κοινή γνώμη επίσης είχε διαφύγει η προετοιμασία ενός μακρόπνοου σχεδίου. Στις 19/9/2006 με το Ν.5543 περί Εποικισμού και Εγκατάστασης (İskân Kanunu), η ΤΔ επανατοποθετείται για την μόνιμη διαμονή των ξένων υπηκόων στην Τουρκική επικράτεια. Το 2008, πριν από την Αραβική Άνοιξη και την δράση του ISIS, στο Υπουργείο Εσωτερικών θα ιδρυθεί η Διεύθυνση Μετανάστευσης και Ασύλου (Göç ve İltica Büroso). Στις 11/4/2013 με το Ν.6458 ρυθμίζεται η νομική αντιμετώπιση και η προστασία των ξένων υπηκόων στην ΤΔ. Με τα προαναφερόμενα νομικά πλαίσια η Διεύθυνση Μετανάστευσης θα μεταφερθεί από την δικαιοδοσία των Αστυνομικών Αρχών στο Υπουργείο Εσωτερικών και σε 81 Νομαρχίες θα ιδρυθούν γραφεία Μετανάστευσης. Με την δήλωση του RTE περί «αγκαλιάσματος των ομόθρησκων» θα ξεκινήσουν οι γιγάντιες μεταναστευτικές ροές. Επί των ημερών μας ο αριθμός των μεταναστών στην ΤΔ υπερβαίνει τα 13. εκ., σε βαθμό να εκφράζονται ανησυχίες περί «αραβοποίησης» της ΤΔ. Παράλληλα έναντι 400.000 $ΗΠΑ επένδυση/εις αρχίζει να απονέμεται και η Τουρκική υπηκοότητα, συνακόλουθα και το δικαίωμα εκλέγειν – εκλέγεσθαι!

Το Ισλάμ δεν δέχεται φυλές και κατά προέκταση δεν είναι δεκτές οι «φυλετικές διαφορές ή απαιτήσεις» από Ισλαμικά καθεστώτα. Για το Ισλάμ η ανθρωπότητα αποτελείται από Μουσουλμάνους, ummâ (ούμμα = η Ισλαμική Κοινωνία) και μη Μουσουλμάνους, που πρέπει με οποιοδήποτε τρόπο να εξισλαμιστούν cihâd (τζιχάντ). Κάθε Μουσουλμάνος που πορεύεται με τη Σαρία πρέπει να γνωρίζει την Αραβική γλώσσα διότι όπως κάθε Δίκαιο και η Σαρία είναι δυναμική, εξελίσσεται σύμφωνα με τις συνθήκες και κάθε εξέλιξη-ερμηνεία και δικαστική απόφαση πρέπει να δικαιολογείται με τα εδάφια του Κορανίου. Έτσι κάθε Μουσουλμανική κοινότητα, λόγω κοινής γλώσσας, θρησκείας και νομικού πλαισίου, «αραβοποιείται» στο βάθος του χρόνου. Ιστορικά οι εξισλαμισμένοι, Αβησσυνοί, λαοί της κάτω Μεσοποταμίας, Αιγύπτιοι, Αλγερινοί, Ιρανοί, Τσετσένοι, Οσμανοί κ.α. αραβοποιήθηκαν, γεγονός που γοργά συντελείται και στην ΤΔ του 21^ου αι. Προφανώς το γεγονός αυτό θα επιταχυνθεί με την έλευση της Σαρία στην ΤΔ…

Παρότι το ΑΚΡ αναζητά συνεργασία με τους Τουρανιστές, η απόδειξη ότι το πολιτικό ενδιαφέρον των ιθυνόντων επικεντρώνεται μόνο στο Ισλάμ είναι τα παθήματα των Uyghurs (Ουιγούροι, είναι τουρκογενής εθνοτική ομάδα που ζει στην Ανατολική και Κεντρική Ασία, κυρίως στην αυτόνομη επαρχία της Σιντσιάνγκ της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας). Όταν οι Uyghurs δέχονται επιθέσεις από τις Κινεζικές Αρχές, λόγω φυγόκεντρων τάσεων, η ΤΔ το 2014 δέχεται να «φιλοξενήσει» περίπου 20.000 οικογένειες. Λόγω του ότι δεν ήταν «φανατικοί Μουσουλμάνοι», το 2016 θα «προωθηθούν» στην Συρία για να αντιμετωπίσουν τις νόμιμες Συριακές Δυνάμεις του Asad. Το γεγονός αυτό θα δώσει επιχειρήματα στις Κινεζικές Αρχές, ότι οι Uyghurs είναι τρομοκράτες και ως εκ τούτου δικαιολογούνται και τα σκληρά μέτρα που λαμβάνουν… Έτσι οι Uyghurs από την Ασιατική στέπα θα βρεθούν κυνηγημένοι από όλους στην Συριακή έρημο…

Ο RTE με τον Davutoğlu στην Πρωθυπουργία προσπαθώντας να μιμηθεί τον Turgut Özal, με «εργαλείο» το Ισλάμ κάνει «άνοιγμα στους Κούρδους [στις τοπικές εκλογές του 2014, το HDP έλαβε 836.741 των έγκυρων ψηφοδελτίων (2,01%)]. Το Φεβρουάριο του 2015 στα τέως ανάκτορα του Dolmabahçe «οργανώνεται» μυστική συνάντηση AKP – PKK. Την 1/3/2015 παρουσία μόνο της κρατικής τηλεόρασης (TRT) και του κρατικού ειδησεογραφικού πρακτορείου (AA, Anadolu) θα ανακοινωθούν τα 10 σημεία σύγκλισης AKP – PKK.

Όταν τα στελέχη του AKP διαισθάνονται ότι οι Κούρδοι δεν είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν το AKP στις επικείμενες εκλογές, ο RTE απευθύνεται στους εθνικιστές, που εκείνη την περίοδο το μεγαλύτερο τμήμα τους ήταν οργανωμένο στο MHP. Σύντομα εξαπολύονται επιθέσεις κατά των Κούρδων στην συνοριακή μεθόριο της ΤΔ και στην Συρία. Οι Κουρδικές Δυνάμεις που είχαν επικρατήσει στις μάχες κατά του ISIS, είχαν κερδίσει την εύνοια των ΗΠΑ.

Βέβαια εκτός του ότι πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τις αναθερμασμένες σχέσεις AKP – PKK τον Απρίλιο του 2023, πρέπει να αναζητήσουμε και το γιατί την ίδια περίοδο οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν στο έλεος της ΤΔ τους νικητές του πολέμου κατά του ISIS στη Συρία, που συνάμα αποτελούσαν μέρος των «συμμαχικών δυνάμεων» κατά τη διάρκεια της «Καταιγίδας της Ερήμου»(2/8/1990 – 28/2/1991)…

Το βασικό ερώτημα που τίθεται είναι: Γιατί ο ΟΗΕ, που προσπαθεί να συγκεντρώσει από τα μέλη του δεκάδες δισεκατομμύρια προς αντιμετώπιση του «προσφυγικού», «έθαψε» την αναφορά της επιθεωρήτριας του ΟΗΕ στην Συρία (2012 – 2017) Carla Del Ponte, που άγγιζε την ρίζα του προβλήματος;

Τον Απρίλιο του 2024 με συναντήσεις σε Βαγδάτη και Erbil (Άρβηλα) με Ιρακινούς αξιωματούχους και προκαθήμενους των Barzanî αντίστοιχα, η ΤΔ προσπαθεί να συστήσει κοινό μέτωπο κατά PKK – YPG. Ειδικά μετά τις συναντήσεις του Υπ. Εξ. Hakan Fidan με τους αντίστοιχους ομολόγους του σε Ολλανδία, Βέλγιο και Γαλλία, οι αστυνομικές επιδρομές στα Κουρδικά ΜΜΕ που φιλοξενούνται σε Βέλγιο και Ολλανδία, αποτελούν ενδείξεις σοβαρών εξελίξεων στην μετά Γάζα περίοδο.

Οι Βουλευτικές Εκλογές του 2015 και η Παράσταση «Κίνημα 15-16/7/2016»

RTE και Davutoğlu με «ανοίγματα» στην κοινωνία ελπίζουν ότι θα λάβουν το πολυπόθητο 51%, Έτσι θα πάνε σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές στις 7/6/2015. Σε προεκλογική ομιλία του ο RTE αναφέρει «… για να αποφύγουμε τα δάκρυα δώστε μας το 51%», μήνυμα που δεν έγινε αντιληπτό από το εκλογικό σώμα. Την περίοδο 1/7/2015 – 31/12/2016 σε 20 βομβιστικές επιθέσεις που θα σημειωθούν στην ΤΔ, θα χάσουν την ζωή τους 467 άτομα και θα τραυματιστούν τουλάχιστον 1893 [Κοίτα πίνακα 20].

Στις βουλευτικές εκλογές τις 7/6/2015 το ΑΚΡ θα περιοριστεί στο 40,871%. Οι εθνικιστές του MHP θα καταλάβουν ίσες έδρες με το κόμμα των μειονοτήτων(80/550), ενώ το ΑΚΡ με 258/550 έδρες αδυνατεί να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση [Κοίτα Πίνακα19]. Ο Bahçeli προτείνει κυβέρνηση ευρείας αποδοχής AKP-CHP-HDP ή αναγκαίας λύσης AKP-HDP. Όταν Davutoğlu – Kılıçdaroğlu δεν βρίσκουν σημείο επαφής, στις 26/8/2015 αποφασίζεται η επανάληψη των εκλογών την 1/11/2015. Η αποτυχία σύστασης κυβέρνησης AKP-HDP θα προκαλέσει την αναστολή εκεχειρίας ΤΔ- ΡΚΚ, που ίσχυε από το 2012…

Κατά περίεργο τρόπο μετεκλογικά όλοι οι «εχθροί» της ΤΔ επιδίδονται σε επιθέσεις κατά αμάχων της χώρας[Κοίτα πίνακα 20]:

• Στις 20/7/2015 στην πόλη Suruç της Έδεσσας, θα «κτυπηθεί» το συλλαλητήριο «αλληλεγγύη στο Kobani» των αριστερών οργανώσεων, από βομβιστές αυτοκτονίας του ISIS. 33 άτομα θα χάσουν την ζωή τους.
• Στις 22/7/2015 στην πόλη Ceylanpınar της Έδεσσας, θα εκτελεστούν δύο αστυνομικοί.
• Στις 22/7/2015 τα ξημερώματα, δυνάμεις της ΤΔ ξεκινούν επιχειρήσεις κατά ISISκαι PKK.
• Τέλη Ιουνίου το ΡΚΚ θα ανακοινώσει ότι οι πόλεις Silopi, Nusaybin και Cizre θεωρούνται «απελευθερωμένες» και θα συσταθεί αυτοδιοίκηση υπό την αιγίδα του ΡΚΚ. Στις 11/8/2015 ο RTE θα ανακοινώσει ότι στην περιοχή η μοναδική επικρατούσα εξουσία είναι αυτή της ΤΔ και ξεκινούν συλλήψεις στελεχών του HDP, συμπεριλαμβανόμενων των εκλεγμένων βουλευτών.
• Στις 10/10/2015 στην Άγκυρα θα «κτυπηθεί» το συλλαλητήριο «ειρήνης» των αριστερών συνδικαλιστικών οργανώσεων, από βομβιστές αυτοκτονίας των ISIS – ΡΚΚ. 102 άτομα θα χάσουν την ζωή τους.

Στις εκλογές την 1/11/2015 το ΑΚΡ κερδίζοντας 317/550 έδρες θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Αρχές Μαΐου θα «απομακρυνθεί» ο Davutoğlu. Παρά τους «εκβιασμούς», ο RTE και το 2015 δεν θα λάβει το πολυπόθητο 51% από τις κάλπες. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με το ότι το κόμμα των μειονοτήτων λαμβάνει περισσότερες έδρες από τους εθνικιστές [Κοίτα πίνακα 19], προκαλεί ταραχή στους κύκλους του συνασπισμού AKP – MHP.

Υπό την προστασία και κατά περίπτωση την παρουσία του RTE, οι Hulusi Akar και Hakan Fidan, σε συναντήσεις που είχαν σε «θωρακισμένα» πολυτελή δωμάτια ή απομονωμένοι σε υπαίθριους χώρους της ΜΙΤ, συγκροτούν την σκηνοθετική ομάδα του έργου «Το Κίνημα των 2Η» (Hulusi και Hakan), με απώτερο σκοπό την πλήρη επικράτηση του στενού κύκλου του RTE στο πολιτικό γίγνεσθαι της ΤΔ…

Από τις πρώτες ώρες του κινήματος τις 15-16/7/2016, όπως αναφέρεται και στα αρχεία της CIA, είχε διαφανεί ότι ήταν «ερασιτεχνικά οργανωμένο αβάσιμο κίνημα». Άρα το κίνημα δεν είχε στόχο την απομάκρυνση του AKP από την εξουσία. Ο γράφων το είχε επισημάνει από τις πρώτες μέρες.

[Κοίτα:https://www.academia.edu/41784018/Τουρκία_τα_Κινήματα_και_το_Κίνημα]

Βέβαια το έργο που παίχτηκε θα ήταν κωμωδία εάν δεν είχαμε 302 νεκρούς [180 άμαχοι πολίτες, 62 αστυνομικοί. (22 νεκροί στα κρατητήρια!)] και 2194 τραυματίες. Είναι γεγονός ότι η ΤΔ που έχει βιώσει πολλά κινήματα προερχόμενα από τις Ένοπλες Δυνάμεις, έχει καλύψει νομικά τα ανώτατα κλιμάκια. Έτσι βάσει του κανονισμού λειτουργίας των Ένοπλων Δυνάμεων, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ σε περίπτωση «πολιτικής αναταραχής» δύναται να διατάξει: «Όλο το προσωπικό να μεταβεί στα στρατόπεδα και απαγορεύεται μέχρι νεωτέρας διαταγής η απομάκρυνση από τα στρατόπεδα οποιουδήποτε και για οποιοδήποτε λόγο». Άρα, εφόσον δεν συμφωνούσε το Επιτελείο με το κίνημα τις 15/7/2016, ο τότε Αρχηγός ΓΕΕΘΑ και μελλοντικός Υπουργός Άμυνας της Κυβέρνησης ΑΚΡ Hulusî Akar με την σχετική εντολή θα προλάμβανε και το «κίνημα» και τις ανθρώπινες απώλειες…

Σε τι αποσκοπούσε το κίνημα;

• Με την εξοστρακισμό των 4.664 Δικαστών και Εισαγγελέων τον πλήρη έλεγχο της Δικαιοσύνης
• Από τους 301 ανώτατους αξιωματικούς των Ένοπλων Δυνάμεων μέχρι τις 18/7/2016 οι 86 και στο σύνολο οι 150 θα συλληφθούν. Στο σύνολο 2.436 αξιωματικοί θα ξηλωθούν από τις Ένοπλες Δυνάμεις. Έτσι οι Ένοπλες Δυνάμεις της ΤΔ αιχμαλωτίζονται από την ομάδα RTE.
• Με το δημοψήφισμα που διενεργείται ακριβώς 9 μήνες μετά (16/4/2017), το πολίτευμα της ΤΔ θα μετατραπεί σε Προεδρική Δημοκρατία. Έτσι μετά την υποταγή της Δικαιοσύνης και των Ένοπλων Δυνάμεων, όλες οι εξουσίες θα συγκεντρωθούν σ’ ένα άτομο, στον RTE. Ο RTE αγνοώντας την Βουλή αρχίζει να διοικεί την χώρα με Προεδρικά Διατάγματα (KHK, Kanun Hükmünde Kararnâme).

Το ποσοστό (51,41% Ναι)[Κοίτα Πίνακα11] που λαμβάνει για την Συνταγματική αναθεώρηση αποδεικνύει ότι έχει αποδυναμωθεί η πολιτική δύναμη του συνασπισμού MHP – AKP. Έκτοτε ο RTE με την «τρομοκρατία» – ρετσινιά μέλος του FTÖ, με την οποία κάθε κατηγορούμενος μετατρέπεται σε «ζωντανό νεκρό» [Κοίτα Β. Κυρατζόπουλος Περί 130.000 Απολυμένων Δημοσίων Λειτουργών στην Τουρκική Δημοκρατία, http://www.elzoni.gr/html/ent/723/ent.92723.asp], από την μία φιμώνει τους πάντες, από την άλλη ο στενός κύκλος του ΑΚΡ εκβιάζει τους πάντες και εισπράττει ποσοστά των περιουσιών τους.

Όταν το HDP δεν συνασπίζεται (στηρίζει) το ΑΚΡ στις εκλογές του 2015, στις 4/11/2016 στις συλλήψεις των «κινηματιών» του FTÖ θα συγκαταλεγούν και οι ιθύνοντες του HDP, ως συνεργοί του ΡΚΚ. Μεταξύ των συλληφθέντων ήταν και ο Πρόεδρος του κόμματος, Demirtaş. Τα παραπτώματα που του προσάπτουν (όπως στήριξη της αντίστασης στο Kobani κατά ISIS, οικονομική βοήθεια στην Νοτιοανατολική ΤΔ, κ.α) θεωρούνταν «αγαθοεργίες» από το ΑΚΡ μέχρι τις εκλογές του 2015. Έτσι με απόφαση δικαστηρίου στις 14/5/2024 θα καταδικαστεί συνολικά σε 42 έτη φυλάκιση για 47 εγκλήματα.

Βουλευτικές και Προεδρικές Εκλογές του 2018

Η ανησυχία της βάσης των εθνικιστών ψηφοφόρων θα φανεί στις βουλευτικές εκλογές τις 24/6/2018, οι οποίες αποτελούν και τις πρώτες εκλογές που διεξάγονται όπως ορίζει η Συνταγματική αναθεώρηση του 2017. Έτσι ο νεοϊδρυθείς εθνικιστικός συνδυασμός İYİ με πρόεδρο την Meral Akşener θα λάβει 4.993.479 (9,96%) έγκυρα ψηφοδέλτια, όταν το παραδοσιακό Τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης εθνικιστικό MHP θα λάβει 5.565.331.(11,1%) των έγκυρων ψηφοδελτίων[Κοίτα πίνακα 21]. Έτσι για πρώτη φορά θα διχοτομηθούν οι ψήφοι της εθνικιστικής παράταξης.

Στις 24/6/2018 επίσης για πρώτη φορά ο Πρόεδρος της ΤΔ θα εκλεγεί άμεσα από το εκλογικό σώμα. 6 υποψήφιοι που θα κατορθώσουν να προσκομίσουν στο YSK τις απαιτούμενες 100.000 υπογραφές, που τους προτείνουν για την Προεδρία και παράλληλα κατέχουν τα τυπικά προσόντα που επιβάλλονται από το Σύνταγμα και τους Νόμους, θα αναμετρηθούν στις Προεδρικές εκλογές, που διεξάγονται ταυτόχρονα με τις βουλευτικές. Ο RTE κατεβαίνει ως υποψήφιος των AKP, MHP και HÜDAPAR. Αν και θα γραφτούν πολλά για τον RTE (ότι δεν κατέχει τα τυπικά προσόντα, όπως το Σύνταγμα και οι Νόμοι ορίζουν), θα λάβει 26.330.823/50.068.627 (52,59%)  των έγκυρων ψηφοδελτίων [Κοίτα πίνακα 22] και θα αναδειχθεί Πρόεδρος από τον πρώτο γύρο. Εκτός του RTE, όλα τα κόμματα που συμμετείχαν στις εκλογές πρότειναν δικό τους υποψήφιο. Ο Demirtaş, που ακόμα δεν είχε δικαστεί θα κατεβεί ως υποψήφιος για την Προεδρία όντας φυλακισμένος.

Από την σύγκριση των πινάκων 21 και 22, αθροιζόμενα τα έγκυρα ψηφοδέλτια των βουλευτικών εκλογών των συνδυασμών που δήλωσαν ότι στηρίζουν τον RTE, διαπιστώνεται η απώλεια 728.740 ψήφων. Από την άλλη επίσης διαπιστώνεται ότι ο ισχυρότερος αντίπαλος του RTE, υποψήφιος του CHP για την Προεδρία λαμβάνει 3.986.131 περισσότερες ψήφους, όταν το σύνολο των απωλειών των (HDP, İYİP, Saadet και Vatan) ανέρχεται σε 3.250.309 ψήφους. Άρα 735.822 ψηφοφόροι που στις βουλευτικές εκλογές ψήφισαν MHP ή AKP, στις Προεδρικές εκλογές ψήφισαν τον υποψήφιο του CHP. Έτσι δικαιολογείται και η συνεργασία CHP με İYİP στις εκλογές του 2023 και 2024.

Η αλαζονεία των ιθυνόντων του ΑΚΡ δεν θα τους επιτρέψει να λάβουν σοβαρά υπόψιν τις προαναφερόμενες απώλειες.

Το ξεχαρβάλωμα του κράτους της ΤΔ θα εμφανιστεί στον πολύνεκρο σεισμό τις 6/2/2023 [Κοίτα χάρτη 3]. Ο αριθμός των θυμάτων θα αυξηθεί ραγδαία όταν θα καθυστερήσουν κατά 36 ώρες να επέμβουν τα κρατικά σωστικά συνεργεία λόγω του ότι ανάμεναν την σχετική εντολή από τον Πρόεδρο RTE. Τέλος η επίσημη ανακοίνωση για νεκρούς θα είναι: «υπερβαίνουν τους 50.000»[Κοίτα πίνακα 23]. Με μία «πρόχειρη έρευνα» στα ΜΜΕ διαπιστώνεται ότι τα θύματα υπερβαίνουν τις 51.000, ενώ ως προς εταιρείες κινητής τηλεφωνίας υπερβαίνουν τις 130.000 (Ο εν λόγω αριθμός διαμορφώθηκε από τους διακομιστές των εταιρειών, όταν οι συνδέσεις ή/και οι χρήστες δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ ξανά με οποιοδήποτε τρόπο στη μετά σεισμών περίοδο).

Στην «περίθαλψη» των σεισμοπαθών θα αποκαλυφθούν σκάνδαλα (όπως, στελέχη της Ερυθράς Ημισελήνου να εμπορεύονται αντίσκηνα και τρόφιμα, σωστικά συνεργεία να κατευθύνονται από τους υπεύθυνους με κομματικά κριτήρια, σωρηδόν κατασκευαστικές ατασθαλίες σε κτίρια που έχουν καταρρεύσει, κ.α), που επιβάρυναν την Κυβέρνηση. Έτσι αναμένονταν η ήττα του ΑΚΡ στις βουλευτικές και Προεδρικές εκλογές που θα διεξάγονταν σε 2 μήνες.

Στις βουλευτικές εκλογές τις 14/4/2023 συγκαταλεγόμενων των ανεξαρτήτων θα συμμετάσχουν 26 συνδυασμοί, από 9 που είχαν συμμετάσχει το 2018. Λαμβάνοντας υπόψιν μόνο τα έγκυρα ψηφοδέλτια, το εκλογικό σώμα ως προς το 2018 θα διογκωθεί κατά 4,3 εκ (8,587%)[Κοίτα Πίνακα 24]. Γνωρίζοντας ότι ο σεισμός είχε επηρεάσει περίπου 10 εκ. πληθυσμό [Κοίτα χάρτη 3, Πίνακα 23], η μείωση των 1.946.231 (6,941%) (14,213% ως προς το 2011) έγκυρων ψηφοδελτίων του ΑΚΡ, από τα ΜΜΕ της ΤΔ σχολιάστηκαν βάσει πολιτικών πεποιθήσεων του κάθε σχολιαστή (ή ιδιοκτήτη του μέσου). Ειδικά η μικρή μείωση των έγκυρων ψηφοδελτίων 80.511 (1,026%) του MHP όταν η γενέτειρα του Bahçeli που είναι η περιφέρεια με την μεγαλύτερη στήριξη στο συνδυασμό, συγκαταλέγονταν στη σεισμοπαθή περιοχή (Osmaniye) με πολλά θύματα [Κοίτα πίνακα 23], δημιούργησε αρνητικά σχόλια και προβληματισμούς για την διαφάνεια των εκλογικών διαδικασιών.

Οι δύο κερδισμένοι των βουλευτικών εκλογών του 2023 (14/5/2023) ήταν το CHP και το İYİ

[CHP: 13.802.183/54.442.588 (25,342%), επιπλέον 2.447.993 (2,7%) έγκυρα ψηφοδέλτια από το 2018,

İYİ: 5.275.981/54.442.588 (9,691%), επιπλέον 282.502 (0,27%) έγκυρα ψηφοδέλτια από το 2018]. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με τις Προεδρικές εκλογές τις 14/5 και 28/5/2023, όπου ο RTE θα επανεκλεγεί Πρόεδρος στο δεύτερο γύρο, θα προκαλέσει τριγμούς στην ηγεσία των κομμάτων:

• Σύντομα το CHP θα προβεί σε αλλαγή του Προέδρου του κόμματος. Στις 8/11/2023 την προεδρία θα αναλάβει ο Özgür Özel (γ. 21/9/1974, Οζγκούρ Οζέλ)
• Το προεδροκεντρικό κόμμα İYİ, θα τερματίσει την προεκλογική συνεργασία με το CHP και κηρύσσοντας τον 3^ο εθνικιστικό δρόμο (Ευρωεθνικιστές) θα κατεβεί στις τοπικές εκλογές
  

  

  του 2024, όπου θα περιοριστεί στο (4,61%) των έγκυρων ψηφοδελτίων [Κοίτα Πίνακα 0]. Η Πρόεδρος Akşener στις 8/4/2024 θα ανακοινώσει ότι δεν θα είναι πλέον υποψήφια στις νέες Προεδρικές εκλογές του κόμματος.

Ο RTE ενώ θριαμβολογούσε μετά τις βουλευτικές και Προεδρικές εκλογές του 2023, με την ήττα του 2024, στην ομιλία που είχε στα στελέχη του κόμματος, αναφέρθηκε περί «προδοσίας» και δήλωσε ότι το κόμμα θα πορευτεί με «νέα πρόσωπα».

Οι Κουρδικές παρατάξεις μετά τις διώξεις θα επανέλθουν με το νέο συνδυασμό Yeşiller ve Sol Gelecek (Πράσινο και Αριστερό Μέλλον) έχοντας απωλέσει 1.063.380 (2,879%) ψήφους. Παρά τις απώλειες των 6 εδρών (από 67/600 το 2018, 61/600 το 2023) πάλι καταλαμβάνουν περισσότερες έδρες από τους εθνικιστές του MHP (από 49/600 το 2018, 50/600 το 2023). Ο Demirtaş προωθεί την ιδέα συνεργασίας με το ΑΚΡ, λόγω του ότι το ΑΚΡ παραμένει στην Κυβέρνηση και για κάθε αψιμαχία (κράτος – κόμμα, εθνοτική ή οικονομική) το YSP πρέπει να συνομιλήσει με τα στελέχη του ΑΚΡ για μία δημοκρατική και ειρηνική λύση. Εάν ο RTE θελήσει να απαλλαχτεί από το MHP, το YSP πρέπει να εμφανίζεται ως εναλλακτική λύση. Όμως η πραξικοπηματική απομάκρυνση σχεδόν όλων των Δημάρχων που είχαν εκλεγεί με το HDP (διορίζοντας στη θέση του αιρετού Δημάρχου διορισμένο από την ελεγχόμενη Δικαιοσύνη αντιπρόσωπο) και των αποτελεσμάτων των τοπικών εκλογών του 2024 θα προκαλέσει τον παραγκωνισμό του φυλακισμένου Demirtaş από την ηγεσία του YSP (ή μελλοντικά όποιου νέου συνδυασμού  εμφανιστεί).

Κλείνοντας

Οι τοπικές εκλογές του 2024 μας έδειξαν ότι τρίζουν σοβαρά τα θεμέλια της βασιλείας του RTE. Μετά την εκλογική ήττα του ΑΚΡ, όλοι αναρωτιούνται για το πολιτικό μέλλον της ΤΔ. Κλείνοντας την παρούσα μελέτη – άρθρο ας μαντέψουμε το εγγύς μέλλον:

Στο ΑΚΡ, ο RTE, που αγωνίζεται στην Τουρκική πολιτική πραγματικότητα από την νεολαία του MSP, κατόρθωσε να αναδειχτεί μετά το γάμο του το 1978 με την Αραβικής καταγωγής σύζυγό του, αρχής γενομένης των τοπικών οργανώσεων της Κωνσταντινούπολης. Σε όλη τη πολιτική του διαδρομή, «χρησιμοποίησε» με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όλους όσους τον πλαισίωσαν, όμως εκτός τα μέλη της οικογένειάς του κανένας δεν παρέμεινε για πάντα στο στενό του κύκλο. Ο χαρακτήρας του δημιουργεί έντονους προβληματισμούς για το μετά RTE ΑΚΡ. Βέβαια είναι γνωστό ότι τα επί σκοπού ιδρυόμενα κόμματα μετά την διεκπεραίωση του σκοπού τους είναι καταδικασμένα να εξαφανιστούν από την πολιτική σκηνή!

Στο CHP, από την πρώτη μετά τον Kılıçdaroğlu μέρα έχουν δημιουργηθεί 3 αλληλοσφαγιαζόμενες παρατάξεις (Ekremciler, Özgürcüler, Kemalciler), που από το 2004 προσπαθούν να αναδείξουν ως νέο Πρόεδρο της ΤΔ, τον προκαθήμενο της παράταξής τους, για τις Προεδρικές εκλογές του 2028. Το σημαντικότερο λόγο θα τον έχει ο RTE, που με τα ΜΜΕ που ελέγχει θα προωθήσει το άτομο που μπορεί να νικήσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η στήριξη του Kılıçdaroğlu, τον οποίο τα ΜΜΕ τον ανέδειξαν για 14 χρόνια ως τον ισχυρότερο αντίπαλο του RTE, και ο RTE τον νίκησε σε 13 αναμετρήσεις.

Οι εθνικιστές είχαν κερδίσει δύναμη μετά τις αποκαλύψεις της εξολόθρευσης «των εχθρών του έθνους» ανά την οικουμένη. Οι ψηφοφόροι των εθνικιστικών συνδυασμών δεν έλαβαν υπόψιν ότι η επιτυχία αυτή επήλθε με την στενή συνεργασία με τις Τουρκοκεντρικές διεθνείς εγκληματικές οργανώσεις, που στην εν λόγω διαδικασία δεν συμμετείχαν για τα εθνικά τους αισθήματα, αλλά για τα παράνομα, απάνθρωπα οφέλη που θα αποκόμιζαν με κρατική κάλυψη. Όταν οι δράσεις αυτές άρχισαν να επηρεάζουν και το εσωτερικό του συνδυασμού (2022, δολοφονία Sinan Ateş, οικονομικές ατασθαλίες υιού της Akşener), άρχισε η συρρίκνωση της παράταξης.

Η Εθνική Βλέψη ή η παράταξη Fethullah, όταν αποδειχτούν οι δράσεις των σφετεριστών – λαφυραγωγών του ΑΚΡ, θα έλθουν σε πλήρη αντίθεση με την υπόλοιπη κοινωνία. Εδώ προβλέπονται πάλι αιματηρές συγκρούσεις μερίδας ακόλουθων Ισλαμικών Ταγμάτων με τους κοσμικούς. Έχει μεγάλη σημασία την κρίσιμη αυτή στιγμή ο πληθυσμός των «μεταναστών» που θα βρεθούν στην επικράτεια της ΤΔ.

Τέλος να μην ξεχάσουμε ότι στο στρατηγικό αυτό σημείο της γης κάθε αλλαγή θα είναι «ενδοσυστημική» και το καραβάνι θα συνεχίσει την πορεία του…

 

 

Πίνακας 10. Κινήματα Ενόπλων Δυνάμεων στην ΤΔ (10/1957 – 11/2002)*.

Ημερομηνία	Οργανωτές	Στόχος**	Αποτέλεσμα
1957 – 1958Κίνημα 9 αξιωματικών	Αξιωματικοί ανώτερου βαθμού (λοχαγοί μέχρι συνταγματάρχες)	Η οργάνωση του βαθέως κράτους στις Ένοπλες Δυνάμεις (από 1950)	Δεν βρέθηκαν αποδεικτικά στοιχεία. Φυλακίστηκε ο καταγγέλλων
27/5/1960 Α’ Κίνημα Ενόπλων ΔυνάμεωνΩΕ: 04:30	37 αξιωματικοί ανώτερου βαθμού. Συμμετέχει όλη η δομή των Ενόπλων Δυνάμεων	Να επανέλθει η χώρα σε ομαλή κατάσταση. Επίλυση οικονομικών και θεσμικών προβλημάτων	Νέο Σύνταγμα (7/1961), το δημοκρατικότερο της ΤΔ. Ακυρώνεται το Σύνταγμα του 1924. Εθνικές εκλογές 15/10/1961
22/2/1962Και 20/5/1963	Διοικητής Σχολής Ευελπίδων  Αξιωματικοί που κινδυνεύουν να ξηλωθούν.	Αντίσταση κατά κυβέρνησης για να εμποδιστεί το ξήλωμα από τις Ένοπλες Δυνάμεις των πρωτεργατών του κινήματος 27/5/1960ο	Φυλακίζονται οι πρωτεργάτες. Διώχθηκαν όλοι οι ανθυπολοχαγοί που συμμετείχαν. Ξηλώθηκαν οι πρωτεργάτες του κινήματος 27/5/1960
20/5/1969	Συμμετοχή όλης της δομής διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων. Υπόμνημα προς Πρόεδρο και Πολιτικά Κόμματα.	Να εμποδιστεί η συμμετοχή των καταδικασμένων πολιτικών του 1960 στις επικείμενες εκλογές τις 2/10/1969	Οι πολιτικοί αρχηγοί Demirel (AP) και İnönü (CHP), δέχονται τις προτάσεις. Θα διεξαχθούν οι εκλογές χωρίς τη συμμετοχή των καταδικασμένων πολιτικών του 1960
9/3/1971Και 12/3/1971 Β’ Κίνημα Ενόπλων Δυνάμεων	Από συνταξιούχο αντιστράτηγο σχεδιάζεται κίνημα (όπως του 1960). Εμποδίζεται από τους ανώτατους αξιωματικούς με το υπόμνημα που δίνεται σε Πρόεδρο και κυβέρνηση στις 12/3/1971 και φέρει την υπογραφή όλης της δομής διοίκησης των Ενόπλων Δυνάμεων.	Να εμποδιστεί το αριστερό κίνημα των συνδικάτων, σύλληψη μελών της “άκρας αριστεράς” και εξουδετέρωση των ενόπλων ανταρτών.Ουσιαστικά “ομαλοποίηση” της εσωτερικής ζωής και έναρξη προετοιμασιών για τον Αττίλα (1974).	Αναστέλλεται η λειτουργία όλων των πολιτικών κομμάτων, συνδικάτων και συλλόγων μέχρι τις εκλογές τις 4/10/1973.Σημειώνονται οι πρώτες μεταπολεμικές μαζικές συλλήψεις και μαζικές δίκες. Απομακρύνονται από τις Ένοπλες Δυνάμεις όσοι συμμετείχαν στην οργάνωση τις 9/3/1971.
12/9/1980 Γ’ Κίνημα Ενόπλων ΔυνάμεωνΩΕ:04:00	Δομή διοίκησης Ενόπλων Δυνάμεων	Να τερματιστούν οι ένοπλες αντιπαραθέσεις μεταξύ πολιτικών οργανώσεων.Έναρξη νέας τάξης πραγμάτων για την ΤΔ.	Καταργούνται Βουλή, Πολιτικά Κόμματα, Σύνταγμα του 1961.Μαζικές συλλήψεις. Δίκες και καταδίκες πολιτικών ταγών. Απαγχονίζονται 517 μέλη ακραίων ή/και ενόπλων ομάδων. Νέο Σύνταγμα (1982), νέο πολιτικό κατεστημένο. Εκλογές (6/11/1983). Πρωθυπουργός T.H.Özal. Αρχή διολίσθησης σε “νεοφιλελεύθερο Ισλάμ”.
28/2/1997Το “σύγχρονο κίνημα”	Υπόμνημα που κατατίθεται κατά τη σύσκεψη της MGK.	Να παραμείνει η χώρα στις Κεμαλικές αρχές.	Στις εκλογές τις 24/12/1995 πρώτο κόμμα αναδεικνύεται (21,4%) το Ισλαμικό κόμμα RP που ηγείται ο N.Erbakan. Στη διάσκεψη του MGK τις 28/2 η πτέρυγα των Ενόπλων Δυνάμεων δηλώνει ότι δεν θα επιτρέψει την οπισθοδρομικότητα. Μέσω Συνταγματικού Δικαστηρίου παύονται όλα τα Ισλαμικά κόμματα. Απαγορεύεται στα ηγετικά στελέχη να ασχοληθούν ξανά με την πολιτική.

Πίνακα 0: Οι δημοτικές εκλογές κατά την περίοδο των κυβερνήσεων ΑΚΡ (2002 – …),

Πηγή: 2004 – 2019 Αρχεία Yüksek Seçim Kurulu (Ανώτερο Εκλογικό Συμβούλιο), 2024, Ειδησεογραφικό Πρακτορείο ΑΝΚΑ (11/4/2024).

Διαμόρφωση – Επεξεργασία: Βασίλης Σ. Κυρατζόπουλος.

[*]από τις βουλευτικές εκλογές στις 27/10/1957 μέχρι τις βουλευτικές εκλογές στις 3/11/2002

[**]στόχος όπως δηλώνουν οι κινηματίες

ΩΕ: Ώρα Έναρξης.

Διαμόρφωση – Επεξεργασία: Βασίλης Σ. Κυρατζόπουλος.

 

*Τουρκολόγου

Πηγή: anixneuseis.gr