Του Αντώνη Κρούστη*
Στις εκλογές που διεξήχθησαν στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά το τέλος του β παγκοσμίου πολέμου, ο πρωτεργάτης της νίκης, Ουίνστον Τσώρτσιλ, έχασε πανηγυρικά τις εκλογές από τον εργατικό Κλέμεντ Άτλι.
Σε ερώτηση που έγινε στον ηττημένο των εκλογών, για την αιτία της ήττας ο Ουίλσον Τσώρτσιλ απάντησε στοχαστικά << δεν υπάρχει ψήφος ευγνωμοσύνης, αλλά προσδοκίας>>. Προφανώς και ο αντίπαλος του κέρδισε στο πεδίο των προσδοκιών.
Σε μια διαφορετική ερώτηση που έγινε στον νικητή των εκλογών Κλέμεντ Άτλι, τι τον φοβίζει από τη νέα διακυβέρνηση την ώρα που η επικράτηση του ήταν κυρίαρχη, απάντησε μονολεκτικά, <<τα γεγονότα… τα γεγονότα>>
Σε αντιστοίχιση με τη διακυβέρνηση Μητσοτάκη <<τα γεγονότα>> ήταν καθεστώς. Από τις πρώτες μέρες της διακυβέρνησης οι μεταναστευτικές ορδές του Ερντογάν βρέθηκαν στα βόρεια σύνορα μας. Αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς.
Λίγους μήνες μετά σκάει μια πρωτόγνωρη πανδημία που απειλούσε ταυτόχρονα τις ζωές μας και την οικονομία. Αντιμετωπίστηκε επιτυχώς.
Δυο χρόνια μετά , την ώρα που όλοι περίμεναν να ανασάνουν από τα περιοριστικά μέτρα της πανδημίας και να ξεσφίξουμε τις μάσκες, εμφανίστηκαν τα τανκς του Πουτιν στην Ουκρανία δημιουργώντας ένα ντόμινο ενεργειακής κρίσης αναγκάζοντας μας να σφίξουμε αυτή τη φορά το ζωνάρι. Αντιμετωπίστηκε επιτυχώς , αν κρίνει κανείς τον ρυθμό μείωσης της ανεργίας και τη διατήρηση του ρυθμού ανάπτυξης στο 6% εν μέσω ενός παγκόσμιου πληθωρισμού.
Τώρα, λίγο πριν την επικύρωση των προσπαθειών από τις επερχόμενες εκλογές <<τα γεγονότα>> ξαναεμφανίζονται. 57 νεκροί από σύγκρουση τρένων στα Τέμπη. Καμιά δικαιολογία , καμιά διαχείριση της κατάστασης , κανένα περιθώριο αποκατάστασης.
Ένας υπουργός παραιτείται, ο πρωθυπουργός ζητά συγγνώμη , η κοινωνία πενθεί, οργίζεται, διαμαρτύρεται και η αντιπολίτευση ανακαλύπτει παράθυρο ευκαιρίας να στρέψει τον θυμό εναντίον της κυβέρνησης.
Οι πρώτες ενδείξεις φαίνεται ότι ο θυμός <<παίρνει μπάλα>> και την ίδια. Που άραγε θα στραφεί λοιπόν η ψήφος του ελληνικού λαού;
Επειδή πιστεύω βαθύτατα ότι ο βρετανικός λαός δεν είναι πιο σοφός από τον ελληνικό, δεν θα ψηφίσει με θυμικό αλλά με προσδοκία. Και φυσικά το ερώτημα δεν πρέπει να είναι ποιος φταίει, αλλά ποιος θα μπορούσε τα κακώς κείμενα να τα διορθώσει και να οδηγήσει στον εκσυγχρονισμό του κράτους και της οικονομίας, έτσι ώστε να ελαχιστοποιήσει τις πιθανότητες για τέτοια <<γεγονότα>>.
*Συγγραφέας
