Του Διονύση Κ. Καραχάλιου
H Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν είναι σημερινή. Είναι χθεσινή, έστω και αν θέλει να πείσει ότι η «Πλεύση Ελευθερίας» θα έχει σημαίνουσα θέση στην αυριανή πολιτική σκηνή της χώρας…
Το χθες της Ζωής Κωνσταντοπούλου δεν έχει ξεχαστεί, όσο και αν προσπαθεί να το σβήσει, με σαρδόνια χαμόγελα, παιδιάστικες καρδούλες και αυτή την περίεργη όσο και μονότονη εκφορά λόγου, από την οποία αναδύονται η ανούσια τυπολατρία της, ο ασυγκράτητος αυταρχισμός της και η δήθεν λεπτή ειρωνεία της, που συνήθως ξεχειλίζει από χοντροκομμένο λαϊκισμό…
Το χθες της Ζωής Κωνσταντοπούλου είναι πλημμυρισμένο από τα αλησμόνητα ανδραγαθήματα του Τσίπρα, του Βαρουφάκη και του Καμμένου… Και έχει σφραγιστεί από την «ριζοσπαστική» επαναστατικότητα όλου εκείνου του αλησμόνητου συρφετού, που χαχάνιζε μαζί της σε κάθε «αντισυστημικό» ευφυολόγημά της, ενώ προσπαθούσε να κρατήσει τις ολονύκτιες συνεδριάσεις της Βουλής πέρα από τα χρονικά όρια εντός των οποίων η χώρα έπρεπε να εμφανιστεί έτοιμη και συνεπής…
Η Κωνσταντοπούλου είχε βυθιστεί για 8 περίπου χρόνια στην πολιτική ανυπαρξία, καθώς διαχώρισε την θέση της από το υπερήφανο ΝΑΙ, που ακολούθησε το εξ ίσου υπερήφανο ΟΧΙ του Τσίπρα…
Αναζητούσε αγωνιωδώς την σωτηρία της, πότε με τον Λαφαζάνη του Νομισματοκοπείου, πότε με την Ραχήλ Μακρή στους προμαχώνες της ΕΡΤ και πότε με το κίνημα «Δεν πληρώνω», χωρίς να πείθει και να συγκινεί πέρα από κάποιους περιθωριακούς, που βλέπουν τον εαυτό τους να «αντιστέκεται» διαρκώς, επειδή νοιώθουν να ταλαιπωρούνται από την πλήξη τους και την ανία τους…
Θα είχε μείνει στην αφάνεια του δημοσίου βίου, αν η κατάρρευση της «ριζοσπαστικής» Αριστεράς δεν είχε επιτρέψει την οριακή επιστροφή της στην Βουλή, χάρη σ’ εκείνους που κουράστηκαν από τους ψευτοπαλληκαρισμούς του Πολάκη και σκέφτηκαν ότι η πανώρια μορφή της Κωνσταντοπούλου θα μπορούσε να θρέψει καλύτερα την «επαναστατικότητα» τους…
Και ξαφνικά η Ζωή βρήκε τον πολιτικό της προορισμό χάρη στον θάνατο 57 ανθρώπων στο τραγικό δυστύχημα των Τεμπών…
Είναι δύσκολο να σταθεί κανείς απέναντι στην οδύνη και στην απόγνωση που προκαλεί η απώλεια…
Και ακόμη πιο δύσκολο, στην πραγματικότητα είναι κυριολεκτικά αδύνατο, να προτάξεις την ψυχραιμία, την λογική και την ορθή κρίση στην σκέψη εκείνων που χτυπήθηκαν τόσο σκληρά από την μοίρα…
Αντιθέτως, είναι πάρα πολύ εύκολο, να αρπάξεις τον βαθύ πόνο των άλλων και να τον κάνεις σημαία σου, έχοντας παράλληλα την πεποίθηση ότι η ξεχειλίζουσα «ευαισθησία» σου – έστω και με επαγγελματικό υπόβαθρο – μπορεί εύκολα να παρασύρει αφελείς και ανώριμους στο παιγνίδι των εντυπώσεων και των υπερβολών…
Και είναι ακόμη πιο εύκολο να φαντασιώνεσαι συνωμοσίες, να χαλκεύεις κατηγορίες, και να στήνεις στο «απόσπασμα» της καλοδουλεμένης οργής σου, όλους όσους στοχοποιεί η ασύνορη απρέπεια των πολιτικών σου επιδιώξεων…
Ποιος είναι ο πολιτικός λόγος της «επαναστάτριας», που έκανε βουλευτή τον σύντροφό της και πρότεινε για πρόεδρο της Δημοκρατίας τον πατέρα της;
Ποια μπορεί να είναι η προοπτική ενός κόμματος που έχει ταυτίσει την επιβίωσή του με τον θάνατο 57 ανθρώπων, πολύ περισσότερο απ’ ότι ταυτοποιείται το ίδιο κόμμα στο πρόσωπο της ηγεσίας του;
Ποια είναι η δικαιοσύνη που απαιτεί μανιωδώς η Κωνσταντοπούλου, όταν έχει αποφανθεί αμετάκλητα επί κατηγοριών, που η ίδια, εντελώς αυθαίρετα, έχει απαγγείλει, θεωρώντας τον φανατισμό και την ιδιοτέλειά της ως αποδεικτικά στοιχεία ενοχής;
Ποιο είναι το συναισθηματικό υπόβαθρο εκείνων που δεν έβγαλαν άχνα για την Μάνδρα και το Μάτι, ικανοποιούνταν με την «κοινωνική δράση» του Κουφοντίνα και σφύριζαν αδιάφορα για το στυγνό έγκλημα στη Marfin και τώρα αναζητούν «ψυχρούς δολοφόνους», επειδή νομίζουν ότι η ασύδοτη τυμβωρυχία μπορεί να αποφέρει πολιτικά οφέλη, στην «μνήμη», δήθεν, των αδικοχαμένων ψυχών;
Η Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει όρια στην αναζήτηση δικαίωσης των θυμάτων των Τεμπών, αφού θεωρεί ότι η δική της πολιτική δικαίωση περνά μέσα από την ανίερη εκμετάλλευση του τραγικού δυστυχήματος…
Όταν έχεις πανηγυρίσει μαζί με τον Τσίπρα για την νίκη της «δημοκρατίας» και των «προοδευτικών» δυνάμεων, τότε είναι απολύτως λογικό να ψάχνεις την πολιτική επιβεβαίωσή σου ακόμη και μέσα σε συντρίμμια…
