Του Κώστα Πάντζιου
Το θέμα των εκλογών έληξε. Κι έτσι μπορούμε να εξαγάγουμε ορισμένα συμπεράσματα. Το πρώτο είναι ότι η αυτοδυναμία του κ. Κυρ. Μητσοτάκη δεν είναι σαν αυτή που αναμενόταν. Οι 158 έδρες δεν μπορούν να θεωρηθούν ως άνετη πλειοψηφία, όπως υποστηρίζεται από τη Ν.Δ. Θα μπορούσαμε όμως να πούμε, ότι είναι μία σημαντική νίκη, με την έννοια ότι το κόμμα αυτό δεν είχε φθορά τα 4 χρόνια που κυβέρνησε. Και ακόμη, ότι το απέναντι «στρατόπεδο», είναι κατακερματισμένο και αδύναμο. Επίσης, το ότι κάποιοι ψηφοφόροι της Ν.Δ. δεν πήγαν να ψηφίσουν, οφείλεται σίγουρα στον καιρό, αλλά οφείλεται και στο ότι ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης, κατά το χρονικό διάστημα μεταξύ των δύο εκλογών έδειξε σαφή στοιχεία αλαζονείας, με κορυφαίο το γεγονός της δήλωσης που περίπου σήμαινε «ή ψηφίζετε εμένα στις 25 Ιουνίου, ή σαν πάω σε εκλογές στις αρχές Αυγούστου». Όμως, η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος αποφάσισε ότι ο κ. Κυρ. Μητσοτάκης θέλει να είναι ο πρωθυπουργός για τα επόμενα 4 χρόνια και αναμένει να προσφέρει έργο, με την μεθοδικότητα και την εργατικότητα που τον διακρίνει.
Τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ η πλειοψηφία του ελληνικού λαού, πράγματι τον χτύπησε αλύπητα. Όχι όμως άδικα. Ο λαός περίμενε ο κ. Αλ. Τσίπρας να αξιοποιήσει το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 31,5% της εκλογής της 7ης Ιουλίου του 2019, αλλά εκείνος δεν έκανε παρά ελάχιστα, για να αποτελέσει το κόμμα του εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, παρά περίμενε να φθαρεί η Ν.Δ. Και να πέσει ως ώριμο φρούτο, έτσι ώστε να έλθει η σειρά του να κυβερνήσει!!! Η στρατηγική αυτή ήταν λάθος. Όπως λάθος ήταν και η τακτική της προεκλογικής καμπάνιας, που ήταν, δυστυχώς για εκείνον, εκτός εποχής.
Για το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ ισχύει το ότι τα πήγε σχετικά καλά. Θα τα πήγαινε, κατά τη γνώμη μας, πολύ καλύτερα, αν μετά την 21η Μαΐου ο αρχηγός του κ. Ν. Ανδρουλάκης, δεν υπέκυπτε στην ασυγχώρητη πολιτική αμετροέπεια, να νομίσει πως εν μία νυκτί θα μπορούσε το κόμμα του να γίνει η Αξιωματική Αντιπολίτευση!!!
Και τώρα πάμε στο πραγματικό «ζουμί» της υπόθεσης. Που είναι η λεγόμενη αντισυστημική ψήφος, πιο καλά θα ήταν να λέγαμε η ψήφος αμφισβήτη-σης… των πάντων. Κατά την άποψή μας, τίποτε το μη αναμενόμενο δεν συνέβη. Τρία περίπου χρόνια τώρα, και ιδίως λόγω πανδημίας, καταγράφηκε μια αμφισβήτηση και ένα είδος «ανταρσίας», π.χ. απέναντι στα εμβόλια κατά του κορωνοϊού, που καταμετρήθηκε δημοσκοπικά, στο ύψος του 25% περίπου. Τα εμβόλια, βέβαια, ήταν η αφορμή. Η πραγματική αιτία ήταν –και είναι– ότι υπάρχουν συμπολίτες μας, οι οποίοι θεωρούν ότι το «σύστημα» τους αδικεί, ότι δεν αναγνωρίζει την αξία τους. Και το ότι δεν τα πήγαν καλά στη ζωή τους, φταίνε οι άλλοι και όχι οι ίδιοι. Αυτοί οι συμπολίτες μας έβαλαν στη Βουλή 4 αντισυστημικού χαρακτήρα κόμματα, που αν αθροίσουμε και τα ποσοστά κομμάτων του ιδίου φάσματος που δεν έλαβαν το 3%, τότε έχουμε το ποσοστό 25% π[ου προαναφέραμε. Περιττό να αναφέρουμε ότι η λεγόμενη «συστημική πολιτική» θα πρέπει να κάνει πολλά για μία κοινωνία πιο δίκαιη και πιο αξιοκρατική. Και μάλιστα άμεσα. Διότι στις ΗΠΑ, που δεν έγινε αυτό, οι πολίτες που αισθάνονταν περιθωριοποιη-μένοι, έβγαλαν το 2016 Πρόεδρο τον Ντ. Τραμπ. Και τώρα ακόμη, διατηρούν στις ΗΠΑ μία κατάσταση έθνους χωρισμένου στα δύο. Και μάλιστα καταγεγραμμένου με την αριθμητική σύνθεση των δύο νομοθετικών σωμάτων!!! Το καλό είναι ότι στη χώρα μας, η «αντισυστημική ψήφος» είναι κατακερματισμένη. Και προς το παρόν, είναι πολύ δύσκολο, όλοι αυτοί οι ετερόκλητοι κομματικοί οργανισμοί να τεθούν κάτω από ένα πρόσωπο και να γίνουν ένα κόμμα.
Σε τελευταία ανάλυση, οι Έλληνες όταν ψηφίζουμε, δείχνουμε μία αξιοζήλευτη διορατικότητα. Στις 25 του μηνός, ο ελληνικός λαός έδωσε εντολή στον κ. Κυρ. Μητσοτάκη να συνεχίσει το έργο του, χωρίς τίποτε το «πανίσχυρο», έδωσε «μάθημα» στον κ. Αλέξη Τσίπρα, ότι στην πολιτική δεν αρκεί μόνο το ταλέντο, χρειάζεται και δουλειά. Και στον κ. Ν. Ανδρουλάκη, διεμήνυσε ότι καλά είναι, εκεί που είναι!!!
