Του Πέτρου Βενέτη
Αυτό το «δικαιοσύνη παντού», δεν μου κάθεται καθόλου καλά.
Παρ’ όλο που είναι αίολο, είναι πολύ διαβολικό.
Ακούγεται πολύ ωραίο και σημαντικό, ενώ δεν θα μπορούσε να αντέξει σε καμία ερμηνεία.
Το «παντού» πάει… παντού.
Το «δικαιοσύνη» είναι ένα σακί που χωράει τους πάντες και τα πάντα.
Όλοι νοιώθουν αδικημένοι σε κάτι ή από κάποιον.
Ο καθένας θα το υιοθετήσει και θα το προσαρμόσει στα δικά του προβλήματα.
Ύστερα με το «δικαιοσύνη», δεν αναλαμβάνει καμία χειροπιαστή υποχρέωση.
Τι είναι «δίκαιο» και τι δεν είναι σε κάθε περίπτωση, «παίζεται». Γι’ αυτό υπάρχουν διαιτητές και δικαστές.
Εσύ ρίξε τώρα την ψήφο σου και μετά τρέχα να βρεις το… δίκιο σου.
Κι όμως αυτά πιάνουν.
Ακόμα και τα κόμματα, τα οποία μόλις πριν τέσσερα χρόνια τον κορόιδευαν με τέτοια, είναι έτοιμος να τους ξαναψηφίσει, πάλι με τέτοια.
Δεν είναι ότι τα ξεχνάει, ή συγχωρεί.
Είναι το πονηρό «κι αν τώρα το κάνει;».
Α! Ρε Αντρέα ανεπανάληπτε!
Με την «Αλλαγή» σου (Δανεικό απ’ τον Μιττεραν, αλλά πάλι δικό του ήταν).
Και ποιος δεν θέλει αλλαγή! Και κανένας δεν ρωτάει τι είδους αλλαγή, γιατί όλοι υποθέτουμε ότι είναι προς το καλύτερο.
Με τους «Μη προνομιούχους» σου!
Και ποιος δεν ταυτίστηκε! Μέχρι εφοπλιστής που είχε λιγότερα πλοία από άλλους, αισθάνονταν μη προνομιούχος.
Με το «συμβόλαιο με τον Λαό», χωρίς όρους και ρήτρες.
Θυμάμαι ένα σκετς επιθεώησης, με κάποιον που επικαλούνταν αυτό το συμβόλαιο του Ανδρέα για να εισαχθεί στο Νοσοκομείο και ο υπάλληλος του έλεγε:
«Αντίγραφον αυτού του συμβολαίου έχετε;».
