Του Ηλία Καραβόλια
Σχεδόν «εξαγοράστηκαν» οι πτωχευμένες τράπεζες σε Ελβετία και ΗΠΑ ενώ τα χρηματιστήρια άντεξαν (προς το παρόν όμως) την έντονη και διαρκή κατρακύλα.
Ζούμε κάτι σαν «βελούδινη αναδιάρθρωση» για το παρκαρισμένο φθηνό κεφάλαιο που διοχέτευαν οι κεντρικοί τραπεζίτες, και που υπερμοχλεύθηκε, οπότε τώρα αναγκαστικά εισέρχεται σε μια φάση «συντεταγμένης απομόχλευσης».
Τα ανοδικά επιτόκια και η υπερσυσσώρευση προκαλούν όχι ακριβώς «διόρθωση» αλλά κάτι σαν «ξεφούσκωμα» των τιμών σε εκκαθαρίσεις συναλλαγών και σε εγγραφές στους ισολογισμούς.
Αποδεικνύεται ότι το κυρίαρχο καθεστώς της «κεντρικής τραπεζικής οικονομικής» με τις μονεταριστικές ροές και εκροές του, υποστηλώνει αλλά και υποσκάπτει το εποικοδόμημα, δηλαδή το ευρύτερο καπιταλιστικό σύστημα.
Έτσι, η χρηματοπιστωτική σφαίρα μοιάζει να αυτορυθμίζεται αλλά στην ουσία αναδιαρθρώνεται και αυτοεκκαθαρίζεται ( στην πραγματικότητα, παραμένει απορυθμισμένη) .
Εννοείται ότι ο καζινοκαπιταλισμός διατηρεί την κυριαρχία του έναντι του βιομηχανικού, τεχνολογικού και παραγωγικού συστήματος, καθ ότι εδραιώνεται στο έδαφος των υψηλής συχνότητας συναλλαγών και τω. εικονικών κεφαλαίων, δηλαδή στο αχανές πεδίο των αθέατων στοιχημάτων πάνω στην μεταβλητότητα των αγορών πλέον και όχι απλά των τιμών ( ETFs- over-the-counter, dark pools).
Πρόκειται με λίγα λόγια για μια επικράτεια διαρκούς υπό – και υπερ- τιμολόγησης των δυνητικών αναπαραστάσεων (προθεσμιακές τιμές), ένα χωροχρονικό σκηνικό δηλαδή αντιληπτικού χάσματος μεταξύ προσδοκίας και πραγματικών αξιών.
Και φυσικά είναι ισχυρά πλαισιωμένο από την χρηματοοικονομική καινοτομία (fintech) και την αλγοριθμική μηχανική, βασικά στοιχεία δόμησης μιας αρχιτεκτονικής υπερδομής «σταθερής ανισορροπίας»….
 την έντονη και διαρκή κατρακύλα.){kind=link}