Του Αθαν. Χ. Παπανδρόπουλου
Τον τελευταίο καιρό, με αφετηρία την ανιστόρητη γενικά Αμερική – και δικαιολογημένα – αναπτύσσεται το περίφημο κίνημα Woke, το οποίο στόχο έχει να αποκοιμίζει, να μοιράζει μίσος και να διαστρεβλώνει την ιστορία, όταν αυτή δεν εξυπηρετεί τους στόχους του. Ήτοι την παγκοσμιοποίηση της βλακείας και του ανορθολογισμού. Στο πλαίσιο λοιπόν αυτό, η Δύση, από την εποχή του Ηρακλείτου έως και σήμερα κατηγορείται για όλα τα δεινά του ανθρώπου, χωρίς κανείς να μας λέει για ποιους λόγους τα 300 τελευταία χρόνια έχουν μεταναστεύσει από την Ανατολή στη Δύση πάνω από 300 εκατομμύρια άνθρωποι έναντι μηδέν προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Πάνω στο θέμα αυτό, ο αείμνηστος Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης (1922-1997), στο βιβλίο του «Η άνοδος της ασημαντότητας» (Εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 2000), έγραφε τα παρακάτω αποκαλυπτικά:
«….Οι Άραβες καταγγέλλουν συνεχώς ότι για όλα τα κακά που τους ταλαιπωρούν εξαθλίωση, έλλειψη δημοκρατίας, διακοπή της εξέλιξης του πολιτισμού τους κ.λπ. ευθύνεται η αποικιοκρατία την οποία υπέστησαν από τους Ευρωπαίους. Ωστόσο, η αποικιοκρατία σε αρκετές αραβικές χώρες διήρκεσε στη χειρότερη περίπτωση 130 χρόνια (αυτό συνέβη στην Αλγερία, 1830-1962). Όμως οι ίδιοι αυτοί Άραβες, πριν από την αποικιοκρατία των Ευρωπαίων, είχαν υποστεί για 5 αιώνες το ζυγό των Τούρκων. Η τουρκική κυριαρχία στην εγγύς και τη Μέση Ανατολή αρχίζει τον 15ο αιώνα και τελειώνει το 1918. Αλλά οι Άραβες και οι Τούρκοι κατακτητές τους, που ήταν ομόθρησκοι μουσουλμάνοι, δεν μιλούν ποτέ για την κυριαρχία αυτή.
Πάντως, η εξέλιξη της αραβικής κουλτούρας σταμάτησε το 11ο με 12ο αιώνα, δηλαδή οκτώ αιώνες πριν καν να μπορεί να γίνει λόγος για την κατακτητική επέκταση της Δύσης.
Εξάλλου και αυτή η ίδια η αραβική κουλτούρα βασίστηκε στις κατακτήσεις, την εξόντωση και τη λίγο έως πολύ βίαια επιβολή της ισλαμικής θρησκείας στους κατακτημένους πληθυσμούς. Στην Αίγυπτο το 550 μ.Χ. δεν υπήρχαν Άραβες, όπως δεν υπήρχαν Άραβες, τότε, στη Λιβύη, στην Αλγερία, στο Μαρόκο, στο Ιράκ. Οι Άραβες που βρίσκονται τώρα εκεί είναι απόγονοι των κατακτητών που κυρίευσαν αυτές τις χώρες και που επέβαλαν, με ή χωρίς βία, στους τοπικούς πληθυσμούς τη δίκη τους θρησκεία. Δεν βλέπω όμως να γίνεται καμία κριτική αυτών των γεγονότων μέσα στο χώρο του αραβικού κόσμου.
Κατά τον ίδιο τρόπο μιλάμε, βεβαίως, για το δουλεμπόριο των Μαύρων από τους Ευρωπαίους (16ος αιώνας και εντεύθεν), αλλά δεν μιλάμε ποτέ για το γεγονός ότι το δουλεμπόριο και η συστηματική υποδούλωση των Μαύρων στην Αφρική τα εγκαινίασαν Άραβες έμποροι (11ος-12ος αιώνας και εντεύθεν), με τη συνενοχή – συμμετοχή, όπως πάντα, βασιλιάδων και φυλάρχων. Επίσης, δεν μιλάμε για το γεγονός ότι η δουλεία δεν καταργήθηκε αυθόρμητα σε καμία ισλαμική χώρα και ότι σε κάποιες από αυτές η δουλεία ισχύει ακόμη και σήμερα.
Δεν θέλω να πω με κανέναν τρόπο ότι όλα αυτά απαλείφουν τα εγκλήματα που διέπραξαν οι Δυτικοί. Λέω μόνον ότι η ιδιαιτερότητα του δυτικού πολιτισμού έγκειται ακριβώς στην ικανότητά του για αυτοαμφισβήτηση και αυτοκριτική. Στην ιστορία της Δύσης, όπως και σε όλες τις άλλες ιστορίες, υπάρχουν θηριωδίες και φρικαλεότητες. Αλλά, όμως, μόνον η Δύση δημιούργησε την ικανότητα για εσωτερική αμφισβήτηση των ίδιων των… θεσμών και των ιδεών της εν ονόματι της λογικής συζήτησης μεταξύ των ανθρώπων, η οποία παραμένει ανοιχτή στο διηνεκές και δεν αναγνωρίζει έσχατο δόγμα….».
Για όσους δεν τον γνώρισαν, ο Κορνήλιος Καστοριάδης, τον οποίον πρωτογνώρισα το 1968 στο Παρίσι, κατέφυγε στη Γαλλία μετά από μια απόπειρα δολοφονίας του από το Κ.Κ.Ε., επειδή ήταν τροτσκιστής, κατά τα Δεκεμβριανά. Μαζί με τον Κλωντ Λεφορ στη γαλλική πρωτεύουσα άρχισαν να εκδίδουν την Επιθεώρηση «Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα», η οποία σήμερα ίσως να ήταν εκ νέου επίκαιρη…
Σίγουρα δε, επίκαιρο θα ήταν το βιβλίο του.Καστοριάδη «Μπροστά στον Πόλεμο» (Εκδόσεις Imago) το οποίο στις αρχές της δεκαετίας του 1980 κατέγραφε την υπεροπλία του σοβιετικού στρατού έναντι τις Δύσης, στην οποίαν οργίαζαν τότε οι «ειρηνιστές» και οι λοιποί κατά Λένιν «χρήσιμοι ηλίθιοι».
Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και σήμερα, με τη βοήθεια του Διαδικτύου και των μεγάλων δυνατοτήτων που προσφέρει ώστε να διαδίδονται με ταχύτητα και εύρος τόσο η γνώση όσο και η παραμόρφωσή της. Αυτός είναι και ο λόγος που η πορεία αρκετών κοινωνιών θα κριθεί στο επίπεδο της ικανότητάς τους να δημιουργούν και να σκέπτονται.
Πηγή: lykavitos.gr
