Τύφλα νά ΄χει ο Περικλής με τον … “Πολιτειακό Σοσιαλισμό” του!
Οι σύγχρονοί του απόγονοι συνεχίζουν με μεγαλύτερη μανία την τακτική των παροχών του με τις οποίες “θανάτωσε” την Αθηναϊκή Δημοκρατία, ενώ αποτελούν παράδειγμα προς αποφυγήν ο Αριστείδης, που εξοστρακίσθηκε διότι ήταν δίκαιος και πατριώτης, και ο Φωκίων, που καταδικάσθηκε να πιει το κώνειο χωρίς να έχει ακόμα και τις 12 δραχμές να δώσει στον … δήμιο για τρίψει το δηλητήριο, διότι δεν χάιδευε αυτιά!
Του Δημήτρη Στεργίου
Και το σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου πριν από 32 χρόνια (“Οικονομικός Ταχυδρόμος” 76 Δεκεμβρίου 1989)
Παραθέτω μερικά “φιλολαϊκά” τάχα κυβερνητικά “ευαίσθητα με “δανεικά και φορολογικά κόλλυβα” από τη σημερινή μου περιήγηση σε μεγάλες ηλεκτρονικές εφημερίδες και ιστότοπους:
-Οικονόμου: Έχουμε δώσει 1,3 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης
-Μητσοτάκης – Στήριξη στους παραγωγούς για όσο διαρκέσει η ενεργειακή κρίση
-Οι πληρωμές από e-ΕΦΚΑ και ΟΑΕΔ για την περίοδο 17-21 Ιανουαρίου. Θα καταβληθούν περίπου 72 εκατ. ευρώ σε πάνω από 82.000 δικαιούχους
-Υπουργείο Εργασίας – Ενοποίηση εντασσόμενων ΚΑΔ που μπορούν να υπαχθούν στη ρύθμιση 72 δόσεων. Αφορά καταβολή χρεών προς ΕΦΚΑ και ΑΑΔΕ
-Οικονόμου: Έχουμε δώσει 1,3 δισ. ευρώ για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης
-ΟΑΕΔ – Επιδότηση εργασίας για 4.000 ανέργους – Ξεκίνησαν οι αιτήσεις
-Επιδοτήσεις 40 εκατ. ευρώ για αγορά νέων κλιματιστικών και ψυγείων. Στο 30% με 40% η ενίσχυσηγια την αντικατάσταση παλιών ενεργοβόρων συσκευών.
-ΟΠΕΚΕΠΕ – Πληρωμές 5,3 εκατ. ευρώ – Οι δικαιούχοι. Από τις 10/01/2022 έως τις 16/01/2022 ο Ο.Π.Ε.Κ.Ε.Π.Ε. πραγματοποίησε πληρωμές ύψους 5.318.597,43 ευρώ.
Τα παραπάνω καταδεικνύουν τη συνεχή, μόνιμη κρατική γαλαντομία και τις “ευαισθησίες” τάχα του “Κράτους Πατερούλη” προν πάντα τάχα αναξιοπαθούντα, άεργο, “καλό παλικάρι” και σίγουρα “βολεμένο”, οι οποίοι, όπως έλεγε ο αείμνηστος πατέρας μου, πάντα εξασφαλίζουν “διπλό καρβέλι”: από τη μια μεριά τό΄χουν κακό να πληρώνουν έστω και μια δραχμή στο κράτος, όπως επίτάσσει το κατακαημένο και πάντα ποδοπατούμενο ελληνικό Σύνταγμα, και από την άλλη αγανακτούν, απαιτούν, ζητούν, απειλούν, με τις γνωστές δημοσκοπήσεις, συγεκντρώσεις διαμαρτυρίας και πορείες όλες τις κυβερνήσεις που δεν δίνουν ακόμα περισσότερο, δεν … καταργούν τις πληρωμές χρεών, που ζητούν επιστροφές ενισχύσεων, που δεν διαγράφουν όλους τους φόρους και τα πρόστιμα, που δεν αυξάνουν σημαντικά μισθούς, δεν εξασφαλίζουν άνετη “δωρεάν” τάχα νοσκομειακή περίθαλψη, “δωρεάν” τάχα παιδεία παιδεία, “δωρεάν” τάχα υγεία, που δεν καταργούν τα εισιτήρια στις συγκοινωνίες, που δεν δίνουν άτοκα και αγύριστα δάνεια!
Κι όλα αυτά γίνονται εφιάλτης για την εκάστοτε κυβέρνηση, που δεν θέλει να χάσει την προσφιλή καρέκλα της εξουσίας και δύο περίπου χρόνια πριν από τη συνταγματική εκπνοή της θητείας της, αρχίζει η … προεκλογική ρητορική και τελειώνει την τάχα ενασχόλησή της με την αντιμετώπιση των πραγματικών προβλημάτων του λαού, “ίνα πληρωθή το υπό του Εμμανουήλ Ροίδη ρηθέν” πριν από 160 χρόνια: “Κατά τον πολύ Μοντέσκιον (εννοεί τον Μοντεσκιέ) έκαστος υπουργός λαμβάνων την εξουσίαν φροντίζει κατά μεν το πρώτον έτος περί εαυτού, κατά δε το δεύτερον περί της επαρχίας του, και έπειτα, τέλος πάντων, περί του έθνους εν γένει. Ουδόλως λοιπόν πρέπει να δυσανασχετώμεν κατά των ημετέρων πολιτικών, αν δεν προφθάνωσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του τόπου, αφού ουδέ τας ιδίας των υποθέσεις αφίνομεν αυτοίς καιρόν να τελειώσωσιν».
Το παράδειγμα …”προς αποφυγήν” σήμερα του εξοστρακισμένου πατριώτη πολιτικού Αριστείδη!
Στο μεταξύ, ο κομματικός ανταγωνισμός για παροχές οξύνεται, αφού η εκάστοτε αντιπολίτευση καταγγέλλει την εκάστοτε κυβέρνηση ως “ανάλγητη” που δεν δίνει περισσότερα, αγνοώντας με προκλητική ντροπή δύο φωτεινές πολιτικές προσωπικότητες της αρχαιότητας, τον Αριστείδη και τον Φωκίωνα. Για τον πρώτον, ο πατέρας της ιστορίας Ηρόδοτος (“Ιστορίαι”8.79) αναφέρει τα αθάνατα λόγια που είπε ο εξοστρακισμένος έως τότε από την πόλη Αριστείδης στον πολιτικό του αντίπαλο Θεμιστοκλή, όταν με κίνδυνο της ζωής του κατόρθωσε να φτάσει στη Σαλαμίνα λίγο πριν από τη ναυμαχία για να ειδοποιήσει πως κάθε σκέψη να αποσυρθούν τα πλοία προς τον Ισθμό ήταν μάταιη, αφού ήταν περικυκλωμένα από τους Πέρσες. Είπε, λοιπόν, τότε ο Αριστείδης: “Εμείς πρέπει να μαλώνουμε και σε άλλες περιπτώσεις και μάλιστα τώρα για το ποιός από μας θα κάνει στην πατρίδα του περισσότερο καλό”!!! Τα λόγια αυτά καταδεικνύουν το υψηλό πολιτικό φρόνημα, την ανιοδιοτέλεια και τον μεγάλο πατριωτισμό του άξιου αυτού Αθηναίου πολιτικού.
Το παράδειγμα… “προς αποφυγήν” σήμερα του “αντιλαϊκού” πολιτικού Φωκίωνα, που δεν χάιδευε αυτιά!
Για τον δεύτερο, τον Φωκίωνα, ο Πλούρχος (“Φωκίων” 8) έχει διασώσει πάλι μερικά αθάνατα λόγια, που σήμερα φαντάζουν ότι είναι ενός … “βλάκα”!!! Όπως αναφέρει ο Πλούταρχος, ο Αθηναίος πολιτικός Φωκίων σε μιαν ομιλία του στον Δήμο έκανε μια πρόταση, η οποία έγινε ασμένως ομόφωνα δεκτή από τους φίλους του. Κι αιφνιδιάστηκε! Τότε γύρισε και είπε στους φίλους του: “Μήπως χωρίς να θέλω είπα τίποτε κακό;” Κι εννούσε κακό με κάποια παροχή για την πόλη, για την οικονομία της…
Αλλά, ο δυστυχής Φωκίων, επειδή δεν χαίδευε τα αυτιά του λαού, καταδικάσθηκε κι εκείνος σε θάνατο με κώνειο! Και όπως αναφέρει πάλι ο Πλούταρχος στο ίδιο έργο του (“Φωκίων” 36) ήταν τόσο φτωχός που δεν είχε να δώσει 12 δραχμές στον δήμιό του για να τρίψει το κώνειο. Κι επειδή αρνιόταν ο δήμιος να το τρίψει, ο Φωκίων παρεκάλεσε τότε έναν από τους φίλους τους να δώσει αυτό το ποσό λέγοντας: “Μηδ΄ αποθανείν Αθήνησι δωρεάν εστιν”, δηλαδή “ούτε να πεθάνει δεν μπορεί κανείς δωρεάν στην Αθήνα”. Σημειώνω ότι σήμερα ακόμα και πλούσιοι που “προσέφεραν” τάχα πολλές υπηρεσίες στην πατρίδα κηδεύονται … δωρεάν, ενώ για τον Φωκίωνα πλήρωσαν φίλοι του για να … πεθάνει!!!
Κι αφού, λοιπόν, αυτά είναι άγνωστα λόγω κυρίως της αφασάις της ελληνικής παιδείας (διότι, προφανώς, θεωρούνται … ξεπερασμένα και … αντιλαϊκά!), οι κυβερνήσεις μας “δεν προφθάνωσι να πράξωσι το παραμικρόν υπέρ του λαού” και έτσι επιδίδονται μετά το δεύτερο έτος εις ασυστόλους παροχάς από λεφτά που εξασφαλίζουν από αφόρητα δάνεια και αφόρητους έμμεσους (που είναι λένε αντικοινωνικοί και αντιλαϊκοί) και δυσβάσταχτους άμεσους (που τους πληρώνουν κυρίως μισθωτοί και συνταξιούχοι) φόρους. Στο ίδιο έργο θεατές επί τουλάχιστον 60 χρόνια που θυμάμα!
Και το παράδειγμα προς μίμηση μετά μανίας σήμερα του σπάταλου “Πατερούλη” Περικλή!
Καθώς, λοιπόν, διάβαζα και όλα τα παραπάνω από την ημερήσια μόνο “συγκομιδή” τίτλων ρεπορτάζ θυμήθηκα ότι όλες οι κυβερνήσεις όλων των εποχών και, φυσικά, και η σημερινή αναζητούσαν «θησαυρούς» χρημάτων, κυρίως με δάνεια, για να εξασφαλίσουν την «προστασία» τάχα των πολιτών από τις βλαβερές συνέπιες του πληθωρισμού (τον οποίο οι ίδιες πυροδοτούσαν!), της μεγάλης ύφεσης (την οποία οι ίδιες δημιουργούσαν!), της υψηλής ανεργίας (την οποία οι ίδιες προκαλούσαν!), της μεγάλης μείωσης εισοδήματος (την οποία οι ίδιες “ρουφούσαν”!), του κλεισίματος των επιχειρήσεων (το οποίο οι ίδιες με την υψηλή φορολογία και τις υψηλές εισφορές προωθούσαν!), κλπ. Όμως αυτά, μού θύμισαν και την πρώτη ίσως εμφάνιση του «Κράτους – Πατερούλη» στον κόσμο! Δηλαδή εκείνου με τον όρο «Πολιτειακός Σοσιαλισμός», τον οποίο εισήγαγε και εφάρμοσε ο Περικλής μετά την κρίση που προκάλεσαν οι συνεχείς τότε εθνικοί και εμφύλιοι πόλεμοι.
Τότε, ο Περικλής, για να εξασφαλίσει το αναγκαίο οικογενειακό εισόδημα των Αθηναίων που δεν ήθελαν να εργάζονται μετά τους πολέμους , τούς έκανε όλους … δημόσιους υπαλλήλους, δημιουργώντας έτσι τη γνωστή «λόγω μεν Δημοκρατία, έργω δε του πρώτου ανδρός αρχή». Δηλαδή, τότε όλοι οι Αθηναίοι περίμεναν τη μέριμνα του «Πατερούλη» -Περικλή, η οποία όμως εξασφαλιζόταν με λεφτά από το πλούσιο Συμμαχικό Ταμείο και όχι από τους φορολογουμένους και τους … δανειστές, όπως συνεχώς επισημαίνω τα τελευταία 40 χρόνια!
Τα αποτελέσματα του πρώτου αυτού παγκοσμίως πολιτικοοικονομικού συστήματος, το οποίο ο μέγας οικονομολόγος, καθηγητής και ακαδημαϊκός αείμνηστος Ανδρέας Ανδρεάδης, χαρακτήρισε με τον όρο «Πολιτειακός Σοσιαλισμός», ήταν ολέθρια για την Αθηναϊκή Δημοκρατία. Όπως εύστοχα επεσήμανε ο οικονομολόγος Γλάδστων προς τον Ιούλιο Φερρύ, “αι Αθήναι απέθανον λόγω της κακής αυτών οικονομίας». Κι όμως δεν έγινε μάθημα και σε άλλες μετέπειτα και σύγχρονες Δημοκρατίες. Διότι, άλλο είναι το «κράτος – πρόνοια» και άλλο το «κράτος- διανομέας» αφειδώς χρημάτων χωρίς παραγωγικό ή αναπτυξιακό αποτέλεσμα!
Συγκεκριμένα, ο Ανδρεάδης στο ογκώδες δίτομο έργο του “Η ιστορία της ελληνικής δημόσιας οικονομίας” (Εκδόσεις Δημήτρη Παπαδήμα, Αθήνα 1992) στις σελίδες 291 και 292 (Α΄ Τόμος) αναφέρει τα ακόλουθα:
“Παρατηρούμεν, ως προς με την εκ των αγρών μετανάστευσιν, ότι αύτη ωφείλετο εν μέρει τουλάχιστον εις άλλους γενικωτέρους, πλουτοπαραγωγικούς, λόγους, ως προς δε τους εν τη πόλει θήτας, τους προλεταρίους του ε΄ αιώνος, ότι η περί συντηρήσεως αυτών μέριμνα επεβάλλετο, διότι η τάξις αύτη είχεν από της εν Σαλαμίνι μάχης επιδοθή εις τα όπλα και ετρέφετο από των πολέμων, όθεν, κλειομένης οριστικής ειρήνης, τη ήτο αδύνατον να εξεύρη μόνη και αμέσως τα προς το ζην. Αφ΄ ετέρου, αν συν τω χρόνω οι φιλόπονοι και υπερήφανοι Σαλαμινομάχοι μετεβλήθησαν εις όχλον πολυπράγμονα και αργόν, τούτο οφείλεται εις τας μισθοφορίας και τας διανομάς, αίτινες είθισαν αυτούς να ζώσιν εν αργία… Η εγκαινιασθείσα πολιτική εξωκείωσε τους Αθηναίους προς την αντίληψιν ότι η πολιτεία ώφειλε να μη αφήση αυτούς να λιμώττωσιν …”.
Και σχολιάζοντας την οικονομική αυτή πολιτική του “πολιτειακού σοσιαλισμού” επισημαίνει ότι “τοιαύται δαπάναι μη αμέσως παραγωγικαί και υπερβαίνουσαι τον εξαπλάσιον του τακτικού προϋπολογισμού μόνον εν απολύτω μοναρχία θα ηδύνατο να πραγματοποιούνται άνευ αντιδράσεως…”.
