Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
Ι. Φιλονικούν δύο. Μηχανικά ο ένας αποκαλεί τον άλλο παράλογο. Μάλλον ουδείς γνωρίζει τί σημαίνει λογική. Ήτοι συνείδηση αιτιότητας: στάθμιση αιτίου προς αποτέλεσμα. Συνάμα και ότι ο άνθρωπος διέπει τα παρόντα, τα μέλλοντα απλώς τα πιθανολογεί. Επέρχονται, δε, εξ Ουρανού (!!!).
● Παράδειγμα: είναι το διανυόμενο φθινόπωρο απροόπτως θερμό. Άρα μειώνεται η ανάγκη αστικής θέρμανσης. Αντίστοιχα και η εξάρτηση από Putin (!!!).
●● Είναι η λογική οδηγός καθοριστικός. Όχι όμως και πανάκεια. Ουδέν επί γης είναι τέλειον (!!!).
ΙΙ. Συνυπάρχει η εξωλογική διαίσθηση. Δηλαδή η ικανότης για αντίληψη άμεση -εσωτερική (και)- εξ ενστίκτου, χωρίς σκέψη.
Υπάρχει και η ενόραση: το βλέπειν (και) το μη ορατόν, το μη υποπίπτον στις αισθήσεις. Αναφέρονται ενορατικοί: στην πίστη (και) στην ιστορία μας, μάλιστα την πολεμική. Ακολουθεί η έμπνευση: η πνοή, το φύσημα, έτσι και αιφνίδια εισβολή στην συνείδηση ιδέας ή (και) συναισθήματος: έρωτας, συμπάθεια, φιλία, ή (και) αντιπάθεια (!!!).
● Ακόμη, το υποσυνείδητο είναι ψυχικό φορτίο απωθημένο. Αποτελεί σκοτεινή – λανθάνουσα πτυχή της συνείδησης. Έχει προέλευση αδιακρίβωτη. Έρχεται, ίσως κάποτε, στην επιφάνεια από ερέθισμα: όνειρο, ατύχημα, δυνατή συγκίνηση και άλλα όμοια.
ΙΙΙ. Ο άνθρωπος κλείνει την επίγεια θητεία του γνωρίζοντας λιγότερα, πολύ λιγότερα, απ’ όσα πιστεύει πως ξέρει.
Ευχές για υπομονή και εγκαρτέρηση.
