Του Πέτρου Βενέτη
Με τόσα που γράφονται καθημερινά για την εξέλιξη της υπόθεσης ΣΥΡΙΖΑ και τη διαδοχή, κοντεύει να ακούγεται σαν τραγούδι που κόλλησε η βελόνα (όταν υπήρχαν βελόνες).
Παρ’ όλα αυτά, θα τολμήσω μια πρόβλεψη, που δεν βλέπω να κυκλοφορεί πολύ.
Ως μη έχων μαντικές ικανότητες, στηρίζομαι στον χαρακτήρα, την μέχρι σήμερα πολιτεία του ανδρός και στα λόγια που είπε και τον τρόπο που τα είπε.
Αρχικά, ποτέ δεν είπε «παραιτούμαι».
Είπε επί λέξει:
“Αποφάσισα να παραμερίσω για να περάσει το νέο κύμα του ΣΥΡΙΖΑ και να προτείνω την εκλογή νέας ηγεσίας από τα μέλη του κόμματος με άμεση προσφυγή στις διαδικασίες, στις οποίες δεν θα είμαι υποψήφιος. Θα είμαι όμως παρών, πριν, μετά και κατά τη διάρκεια…».
Δεν έχουμε ξανακούσει την έκφραση «παραμερίζω», σε τέτοιες περιπτώσεις. Ίσως ούτε και ο Τσίπρας. Και δεν νομίζω ότι τη διάλεξε για να πρωτοτυπήσει, αλλά για να κυριολεκτήσει.
Το «θα είμαι παρών», δεν έχει μόνο την έννοια της φυσικής παρουσίας. Στην πολιτική έχει την έννοια «είμαι έτοιμος να αναλάβω δράση, αν χρειαστεί».
Θυμίζω τον Βενιζέλο ο οποίος χρησιμοποίησε την φράση «δηλώνω παρών», όταν έσπευσε να καπαρώσει την υποψηφιότητά του μετά την ήττα του ΠΑΣΟΚ το 2007. Κι όλοι καταλάβαμε τι εννοούσε.
Είναι πολύ νέος και επομένως δεν είναι δυνατόν να τον βολεύει ξαφνικά να ασχοληθεί με τον κήπο του στο Σούνιο.
Είναι πολύ «κακομαθημένος» σε αρχηγιλίκια από μαθητής.
Δεν είναι δυνατόν να εμφανίζεται μόνο σε κανένα παράθυρο τηλεόρασης και τον υπόλοιπο χρόνο να χαζεύει τη θάλασσα από το δικό του παράθυρο.
Το ότι δεν πήγε στη Βουλή για τις προγραμματικές δηλώσεις δείχνει ότι νοιώθει άβολα να είναι με κόσμο, χωρίς την αίγλη του αρχηγού και ακόμα περισσότερο του Μεσσία.
Τον ενοχλεί να νοιώθει πως τον λυπούνται αντί να τον θαυμάζουν κι αυτό είναι φυσικό και αναμενόμενο.
Έχω, λοιπόν, τη γνώμη, ότι θα κάτσει παράμερα, όπως είπε και θα τους παρακολουθεί να σκυλοτρώγονται για τη διαδοχή.
Σε κάποια στιγμή, μια ομάδα θα αποσχισθεί, οπότε οι εναπομείναντες θα πέσουν στα πόδια του (όπως, ίσως, έχει ήδη κανονιστεί) και θα τον εκλιπαρήσουν να ηγηθεί, ενός νέου ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς τα βαρίδια.
Απαλλαγμένο, δηλαδή, από αυτά, τα στελέχη, τα οποία κατά τον Τσίπρα φταίνε για το κατάντημα, αλλά αυτός είχε την γενναιότητα να πάρει απάνω του την ευθύνη.
Τότε ο Τσίπρας θα κάνει χρήση του «παρών» και θα έρθει «εν δόξει και τιμή».
Μπορεί να φαίνεται κάπως σατανικό σχέδιο, αλλά ταιριάζει στην περίπτωση και στον χαρακτήρα του ατόμου, πολύ περισσότερο από την εικόνα του ιερομάρτυρα.
Μην ξεχνάμε, ότι ο άνθρωπος «έφαγε» στην ψύχρα τον πολιτικό του πατέρα, για να σκαρφαλώσει εκεί που σκαρφάλωσε.
Θα αφήσει να τον φάνε αυτοί που πριν να τους υιοθετήσει δεν τους ήξερε ούτε ο περιπτεράς της γειτονία τους, όπως έχει πει κι ο Κατσιφάρας;
