Του Ηλία Καραβόλια
«Μακριά από μας»: η μόνιμη επωδός της απάθειας και της αδράνειας μπροστά στο κακό.
Ο καθηγητής Α. Λιάκος μας θυμίζει κάτι χειρότερο : ότι γινόμαστε Bystanders (βλ. βιβλίο της Barnett, για τους Γερμανούς που ήξεραν για το ολοκαύτωμα, αλλά σιωπούσαν)
Το «κακό» περνάει από δίπλα μας και εμείς γυρνάμε αλλού. Είτε είναι μετανάστες που πνίγονται, είτε θύματα βίας και κακοποίησης, είτε πόλεμος με αθώους νεκρούς.
Στην πραγματικότητα ξορκίσαμε κάθε κακό επειδή αυτό πλέον περνάει γρήγορα, και φεύγει, από την οθόνη μας: « ο θάνατος είναι μακριά, όχι εδώ, άρα δεν μας ακουμπά»
Οι κοινωνίες κλείνουν αυτιά και μάτια ενώ ποτέ άλλοτε δεν άκουγαν και έβλεπαν τόσο πολύ.
Μαζικά, στις καλά δομημένες «φιλελεύθερες ολιγαρχικές» δημοκρατίες μας, απωθούμε κάθε συμβάν που γεννάει ο συστημικός μας βίος, κάθε «ατύχημα» του καπιταλισμού και της μανιακής του ορμής.
Ο θάνατος επιστρατεύεται – θα το λέω συνέχεια – όταν η απάθεια των μαζών μεγαλώνει (και αντιστρόφως, εννοείται).
Αυτή η διπολική διαταραχή, δομεί μια σταθερή ανισορροπία: το σύστημα συνεχίζει να ζει από τις αντιφάσεις του (κεφαλαίου, συσσώρευσης, κρίσεων) και μετατοπίζει όρια, συνεχώς.
Μόνο που πλέον, «μετατοπίζει» ολοένα και περισσότερους ανθρώπους (σαν εμπορεύματα) στα χαμηλά, στο περιθώριο, στα άκρα.
Ενίοτε, και στο βυθό των θαλασσών…
