Αυτό θα έλεγε και σήμερα ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος βλέποντας τον περιβόητο ΟΗΕ, το ύπουλο ΝΑΤΟ, την άχρηστη UNESCO, τους διαχρονικά ανάξιους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης να κάνουν τις παρακαταθήκες πρωτοπόρων Ευρωπαίων για την ειρήνη, τη συμφιλίωση των λαών, την ενοποίηση, την αλληλεγγύη χλεύη του Πούτιν, του Μπάϊντεν και του Ερντογάν στον οποίο μάλιστα θα παραδώσουν, πέρα από όπλα για να σκοτώνει Ευρωπαίους και μη, και τους 33 Κούρδους πατριώτες, που μάχονται για την ειρήνη, την ελευθερία της χώρας τους!!!
Του Δημήτρη Στεργίου
Πρώτη φωτογραφία: Το παγκόσμιο όνειδος της γενοκτονίας των Ελλήνων Ποντίων!
Δεύτερη φωτογραφία: Η χλεύη του διεθνούς τάχα δικαίου από την εισβολή των Τούρκων στην ανεξάρτητη Κύπρο το 1974 με χιλιάδες θύματα…
Τρίτη φωτογραφία: Η χλεύη του Δυτικού Πολιτισμού και των ανάξιων ηγετών του από το έγκλημα κατά των ανθρώπων στη Μαριούπολη το 2022!
Τέταρτη φωτογραφία: Η χλεύη της περιβόητης unesco από τον Ασιάτη Ερντογάν, ο οποίος έκανε το προστατευόμενο αυτό μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς … τζαμί…
Περίληψη του άρθρου
Στις 29 Ιουνίου είναι επέτειος της γέννησης του Ρομπέρ Σουμάν, ενός από τους πρωτοπόρους, τους οραματιστές και αρχιτέκτονες της ευρωπαϊκής ενοποίησης και μετουσίωσης των αξιών και ιδεωδών του Δυτικού Πολιτισμού σε διεθνείς οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Ένωση, Κοινωνία των Εθνών παλιά και περιβόητος ΟΗΕ σήμερα, ΝΑΤΟ, UNESCO κλπ) για το καλό των Ευρωπαίων και της ανθρωπότητας και την προστασία της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Όλοι αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί κατάντησαν από τους Ευρωπαίους και άλλους ηγέτες να γίνουν οι αξίες και τα ιδεώδη του Δυτικού – Ευρωπαϊκού Πολιτισμού η χλεύη σφαγέων, εισβολέων, γενοκτόνων, με χαρακτηριστικούς σημερινούς «εκπροσώπους» τον Πούτιν και τον Ερντογάν, στον οποίο μάλιστα οι πολιτισμένοι Ευρωπαίοι συμφώνησαν να παραδώσουν (για να μη θυμώσει κι άλλο!) 33 Κούρδους πατριώτες που μάχονται για την ελευθερία, κορυφαίο ιδεώδες του Δυτικού Πολιτισμού για να τους ρίξει στα μπουντρούμια της Ανατολίας. Αυτά, θα τα έλεγε ξανά σήμερα ο προφήτης της πραγματικής οικουμενικής αγάπης και αλληλεγγύης, Ιωάννης ο Χρυσόστομος «αστειότης», η οποία προκαλεί γέλωτα, αλλά και … πένθος…
Με αφορμή την επέτειο γέννησης (29 Ιουνίου 1886) του Γάλλου πολιτικού (πρωθυπουργός, υπουργός Οικονομικών, Εξωτερικών και Δικαιοσύνης σε διάφορες γαλλικές κυβερνήσεις), Ρομπέρ Σουμάν (Robert Schuman), διάβασα πάλι τα διθυραμβικά που μού έλεγαν οι καθηγητές μου στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου κατά την πρώτη πενταετία του 1960 για τον Δυτικό Πολιτισμό, τον Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, την Πολιτισμένη Δύση. Και θυμήθηκα ότι τότε οι καθηγητές μου παρουσίαζαν τις αξίες και τα ιδανικά που καλλιεργούσε και αναδείκνυε ο Δυτικός πολιτισμός, αλλά και την έντονη ηθική εσωτερική σύγκρουση, επικαλούμενοι τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Κικέρωνα, φωτισμένους ιεράρχες του χριστιανισμού (Ιωάννης ο Χρυσόστομος, Μέγας Βασίλειος κλπ) και, κυρίως, κορυφαίους συγγραφείς και ποιητές της ευρωπαϊκής λογοτεχνίας και γραμματείας, όπως ο Σαίξπηρ, ο Γκαίτε, ο Ντοστογιέφκσι, ο Τολστόι, ο Νίτσε, ο Μοντεσκιέ, ο Ζαν – Ζακ Ρουσσώ (Jean-Jacques Rousseau), ο Βίκτωρ Ουγκώ, με εκπληκτική ανάλυση των έργων τους!
Θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να αναφερθώ και στον καθηγητή μου στο Πανεπιστήμιο, τον φιλόσοφο καθηγητή μου Ιωάννη Θεοδωρακόπουλο, έναν από τους κορυφαίους φιλοσόφους του σύγχρονου Ελληνισμού, αναγνωρισμένο διεθνώς για τη φιλοσοφική του σκέψη και σεβαστό από ολόκληρο τον επιστημονικό και πνευματικό κόσμο του ελληνικού χώρου, ο οποίος μας δίδασκε το μάθημα «Σύστημα ηθικής φιλοσοφίας». Η παράδοση των μαθημάτων στο αμφιθέατρο άφησαν εποχή και όλοι ευγνωμονούσαμε τον σοφό μας δάσκαλο. Τότε, ο Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος ήταν και ακαδημαϊκός, αφού ήδη από το 1960 είχε εκλεγεί μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, στην έδρα της Φιλοσοφίας, και το 1963 εκλέγεται πρόεδρός της. Σε αυτές τις παραδόσεις φαινόταν κάθε φορά πόσο είχε επηρεασθεί από τα μαθήματα φιλοσοφικού στοχασμού της εποχής εκείνης στη Χαϊδελβέργη, όπου παρέμεινε από το 1922 ως το 1925, των Καρλ Γιάσπερς, Άλφρεντ Βέμπερ, Έντουαρντ Χόφμαν, Ερνστ Ρόμπερτ Κούρτιους, Φρίντριχ Γκούντολφ και ιδίως αυτά του καθηγητή Ερρίκου Ρίκερτ, για τις φιλοσοφικές απόψεις του οποίου αργότερα συνέγραψε και εξέδωσε ιδιαίτερο βιβλίο, αλλά και τις βασικές έννοιες της φιλοσοφίας με έμφαση στους προσωκρατικούς, στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη. Εκεί, σε όλα τις παραδόσεις, παρουσίαζε με την καθάρια φιλοσοφική σκέψη του την έντονη ηθική σύγκρουση μέσα στον Δυτικό Πολιτισμό με ανάλυση μάλιστα, μεταξύ άλλων, του «Φάουστ» του Γκαίτε, αλλά και του «Άμλετ» του Σαίξπηρ!
Επίσης, θυμήθηκα ότι πολλές φορές με συγκίνηση και οργή αναφερόταν στους ενωτικούς αγώνες της Κύπρου πριν από το Ενωτικό Δημοψήφισμα της 15ης του Γενάρη 1950, είχε αναπτύξει ιδιαίτερη δραστηριότητα στην προβολή του δικαιότατου αιτήματος του Κυπριακού Ελληνισμού για Αυτοδιάθεση – Ένωση, ενώ ήταν ανάμεσα στους Ελλαδίτες ανθρώπους της διανόησης, που είχαν λατρέψει την Κύπρο και της πρόσφεραν ανεκτίμητες υπηρεσίες στον απελευθερωτικό ενωτικό της αγώνα. Σε πολλές περιπτώσεις καταδίκαζε, από επιστημονικά και άλλα διεθνή βήματα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό, το στυγνό βρετανικό καθεστώς της αποικιοκρατίας στην Κύπρο και προέβαινε σε θερμές εκκλήσεις υπέρ της αυτοδιάθεσης του λαού της Κύπρου, που ήταν ελληνικός από τη χαραυγή της παγκόσμιας ιστορίας και πολλά είχε προσφέρει στη διαμόρφωση του ελληνικού και κατ’ επέκτασιν του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Όλοι οι φοιτητές ακούγαμε τον σοφό δάσκαλό μας με κατάνυξη, καθώς, πέρα από το μάθημα της Φιλοσοφίας, μας μιλούσε για το μεγαλείο του Ελληνισμού και την αλύτρωτη Κύπρο και την αλύτρωτη Βόρεια Ήπειρο. Ακόμα, θυμάμαι ότι την αγάπη για την Κύπρο εκδήλωνε και με το ιδιαίτερο ενδιαφέρον στους Κύπριους συμφοιτητές μου, ιδιαίτερα όταν άρχισε ο ένοπλος απελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ. Όμως ‘ολα αυτά για την αγάπη του προς τη χώρα, την Κύπρο, τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, είχαν ως αποτέλεσμα (στην Ελλάδα ζούμε!) να του «κολλήσουν» (μερικοί) και την ταμπέλα του «εθνικιστή»!!!
Πάει και το … Κοινωνικό Συμβόλαιο!
Ο κύριος στόχος του Κοινωνικού Συμβολαίου είναι να προσδιορίσει εάν μπορεί να υπάρξει μια νόμιμη πολιτική εξουσία, με όρους ισότητας που παραπέμπουν στον Βιργίλιο και πολύ έντονα μηνύματα, όπως «ας συμφωνήσουμε, ότι η ισχύς δεν δημιουργεί δίκαιο, και ότι δεν οφείλουμε υπακοή παρά μόνο στις έννομες δυνάμεις”, δηλαδή η ικανότητα εξαναγκασμού δεν είναι μια νόμιμη δύναμη, και εδώ δεν υπάρχει κανένα νόμιμο καθήκον για υποταγή και υπακοή, όλοι θα είναι ελεύθεροι γιατί όλοι χάνουν τον ίδιο αριθμό δικαιωμάτων ενώ ταυτόχρονα θα επιβάλλουν τα ίδια καθήκοντα σε όλους, είναι παράλογο να παραδώσει κανείς την ελευθερία του, για να την ανταλλάξει με τη δουλεία και άλλα.
Επίσης, ο Ουγκώ σε όλη του τη ζωή αγωνίστηκε υπέρ του δικαίου και υπερασπίστηκε με πάθος τις φιλελεύθερες ιδέες του, γι’ αυτό και αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί από τη Γαλλία και να ζήσει για 20 χρόνια σε ένα μικρό νησί της Αγγλίας. Μάλιστα, σε απόσπασμα του γνωστού κορυφαίου μυθιστορήματος «Η Παναγία των Παρισίων» παρουσιάζει τη Δικαιοσύνη όχι «τυφλή», αλλά «κουφή», με την έννοια ότι είναι αδύνατη η υπεράσπιση ενός «κουφού» κατηγορουμένου, όταν ο δικαστής («κουφός» κι εκείνος) είναι προκατειλημμένος εναντίον του! Πρόκειται για μια από τις καλύτερες σκηνές του βιβλίου, που αφορά τη δίκη του κουφού – από τις καμπάνες- Κουασιμόδου, στην οποία ο δικαστής είναι κι αυτός κουφός! Γίνεται φανερό πως ο Ουγκώ θέλει να καυτηριάσει την αδικία στην απονομή της δικαιοσύνης που επικρατούσε στην εποχή του!
Οι ανάξιοι Ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν χλεύη του … Ερντογάν τις αξίες του Δυτικού Πολιτισμού!
Όλα αυτά μας εντυπωσίαζαν, αλλά από την άλλη διαβάζαμε στα φοιτητικά συγγράμματα – μαθήματα για την Κοινωνία των Εθνών, για τον ΟΗΕ, για τη διεθνή νομιμότητα, για την ειρήνη (τότε κυριαρχούσαν και πολλά … ειρηνικά κινήματα!!) που είχαν καταρρεύσει ή κατέρρεαν ή γράφονταν στη «μπούκα των κανονιών», όπως μας έλεγε ο «αντιευρωπαϊστής» και (με τους υβριστικούς χαρακτηρισμούς) «Ελληναράς» και «εθνικιστής» αείμνηστος καθηγητής μου Δημήτριος Βεζανής!
Διάβασα ξανά για τους πυλώνες του Δυτικού – Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, τους πρωτοπόρους του , τους οραματιστές του. Μου ξαναθύμισαν, δηλαδή, ότι ο Σουμάν ήταν πρώτος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης (πρόδρομος του σημερινού Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου) και αρχιτέκτονας της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Διάβασα ξανά όλα αυτά που μάς έλεγαν οι καθηγητές μας στις αρχές της δεκαετίας του 1960, ότι δηλαδή διαδραμάτισε πρωταγωνιστικό ρόλο στις καθοριστικής σημασίας διαδικασίες που συνόδευσαν τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και αποσκοπούσαν στην ενοποίηση της Ευρώπης και στην ενδυνάμωση της συνεργασίας μεταξύ των χωρών της Δύσης (ίδρυση του Συμβουλίου της Ευρώπης και του NATO το 1949, δημιουργία Ευρωπαϊκής Κοινότητας Άνθρακα και Χάλυβα το 1951), για το σχέδιο (ομώνυμη Διακήρυξη) που είχε εκπονήσει σε συνεργασία με τον Γάλλο οικονομικό και πολιτικό σύμβουλο Ζαν Μονέ αναφορικά με τη συγκρότηση της πρώτης Ευρωπαϊκής Κοινότητας, της σημερινής Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τους ίδιους κεντρικούς άξονες που είχαν εξαγγελθεί και με την ίδρυση κι άλλων διεθνών οργανισμών, οι οποίοι είτε κατέρρευσαν είτε έκαναν και κάνουν μια … τρύπα στο νερό..
Θυμάμαι ότι οι καθηγητές μου έλεγαν ότι η Διακήρυξη αναμασούσε «αξίες» και «ιδανικά» προς όφελος τάχα της ανθρωπότητας, όπως ότι :
-Η παγκόσμια ειρήνη δεν μπορεί να διαφυλαχθεί αν δεν αναληφθούν δημιουργικές προσπάθειες ανάλογες των κινδύνων που την απειλούν.
-Η συμβολή που μπορεί να έχει μια οργανωμένη και ζωντανή Ευρώπη στον πολιτισμό είναι απαραίτητη για τη διατήρηση ειρηνικών σχέσεων.
-Η Ευρώπη δεν θα δημιουργηθεί αμέσως, αλλά θα οικοδομηθεί μέσα από συγκεκριμένα επιτεύγματα που κατ’ αρχάς θα δημιουργήσουν μια πραγματική αλληλεγγύη και άλλα.
Σκληρή κριτική του Δυτικού Πολιτισμού με βάση τις άθλιες επιλογές των ηγετών του!
Την ίδια περίοδο, στα ίδια αμφιθέατρα ακούγονταν και φωνές καθηγητών (Φιλοσοφίας, Διεθνούς Δικαίου, Πολιτειολογίας κλπ), οι οποίοι έβλεπαν, επικαλούμενοι συγκεκριμένα παλαιότερα ή επίκαιρα τότε διεθνή γεγονότα ντροπής για την ανθρωπότητα (σφαγές, γενοκτονίες, εισβολές ισχυρών σε άλλες ανεξάρτητες χώρες, στρατιές προσφύγων, αιμοσταγείς δικτάτορες κλπ), και συμπεριφορές κυρίως ισχυρών χωρών που λοιδορούσαν με τις πράξεις αποφάσεις αυτές τις αξίες και ιδανικά με την κατάρρευση των διεθνών οργανισμών που είχαν ιδρυθεί τάχα για το καλό της ανθρωπότητας, για την ειρήνη, τη συμφιλίωση των λαών, την αλληλεγγύη και την ενοποίηση της Ευρώπης, όπως η περιβόητη Κοινωνία των Εθνών, η οποία δεν έσωσε από τον θάνατο 20 εκατομμύρια συνανθρώπων μας – θυμάτων του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (και κατέρρευσε), του «σωτήριου» στη συνέχεια και ακόμα υπάρχοντος για την προάσπιση των συμφερόντων μόνο των ισχυρών διαβόητου ΟΗΕ, ο οποίος απλώς παρακολουθούσε και παρακολουθεί εγκλήματα πολέμου, γενοκτονίες, εισβολές σε άλλες χώρες, λεηλασίες, σφαγές και τον εμπαιγμό των μεγαλοστομιών για ειρήνη και συμφιλίωση των λαών, του ΝΑΤΟ, της UNESCO για την προστασία τάχα της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Όλοι αυτοί οι καθηγητές και συγγραφείς χαρακτηρίζονταν τότε, όπως σήμερα, ως «εχθροί του Δυτικού Πολιτισμού», ως «Ελληναράδες», επειδή κατέγραφαν την κοροϊδια από τους ισχυρούς και προφήτευαν τις εξελίξεις, οι οποίες πάντοτε τους δικαίωναν και τους δικαιώνουν, με τις «αντιδυτικές» ή «αντιευρωπαϊκές» τάχα απόψεις τους. Επειδή μας έλεγαν τι σημαίνει, πράγματι, αλήθεια, τι σημαίνει λόγος, τι σημαίνει ψυχή, τι σημαίνει πόλις, τι πολιτική τέχνη και επιστήμη, τι σημαίνει δημοκρατία κλπ, όπως «αναγράφονται» στους σταθερούς πυλώνες του Δυτικού Πολιτισμού, οι οποίοι είναι κυρίως οι εξής: ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός, ο ρωμαϊκός πολιτισμός, η Παλαιά Διαθήκη, η Καινή Διαθήκη και ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός
Δυστυχώς, όλα αυτά σχεδόν διελύθησαν στα εξ ων συνετέθησαν και ήδη επί δεκαετίες αποτελούν το συνονθύλευμα ενός Ερντογανικού, ΝΑΤΟικού, Αμερικανικού, Αγγλικού, Πουτινικού «Σκοταδισμού», μέσα στο οποίο «κολυμπάει» και η «κορυφή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θυσιάζοντας στον βωμό των εθνικών σκοπιμοτήτων τις αξίες και τα ιδανικά του Δυτικού – Ευρωπαϊκού Πολιτισμού, τα οποία συνεχώς υποκριτικά επικαλούνται, ακόμα και την εθνική κυριαρχία των μελών – χωρών της!!!
Είναι αλήθεια όλα αυτά απετέλεσαν τις βάσεις για τα γνωστά επιτεύγματα του Δυτικού Πολιτισμού στις επιστήμες και την τεχνολογία, αλλά, δυστυχώς, όλες οι άλλες βαρύγδουπες διακηρύξεις για την ειρήνη, αλληλεγγύη, συμφιλίωση των λαών, ενοποίηση, διεθνή νομιμότητα αποτελούν χλεύη τω ν ισχυρών με θυσία αξιών και ιδανικών στον βωμό εθνικών τους συμφερόντων αποκλειστικώς και μόνον. Και είναι όνειδος για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό η διαπίστωση ότι όλοι οι προηγούμενοι και σημερινοί «θεματοφύλακες» τάχα των αξιών και ιδανικών του Δυτικού Πολιτισμού και διαπρύσιοι κήρυκες τάχα της ειρήνης , της συμφιλίωσης, της εθνικής κυριαρχίας, της τήρησης των αρχών του διεθνούς δικαίου κι άλλα ηχηρών παρομοίων έχουν κάνει όλους αυτούς τους παραπάνω «σωτήριους» διεθνείς οργανισμούς χλεύη διεθνών σφαγέων, διεθνών εισβολέων, διεθνών ταραξιών, διεθνών βέβηλων της πολιτιστικής κληρονομιάς, με κορυφαίους σήμερα συνεχιστές τους τον Πούτιν, τον Ερντογάν, τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον επικεφαλής της UNESCO σε τέτοιο άθλιο σημείο ώστε πολιτισμένες χώρες της Ευρώπης ανταποκρίθηκαν στην «απαίτηση» του Ασιάτη Ερντογάν να του παραδώσουν 33 Κούρδους πατριώτες και υπέρμαχους της ελευθερίας και ανεξαρτησίας της χώρας τους για να τους ρίξουν οι Τούρκοι στα σκοτεινά μπουντρούμια και (ω, της παραφροσύνης!) να δώσουν πρόσθετα όπλα στον σουλτάνο για να σκοτώνει ανθρώπους που θα υπερασπίζονται όχι μόνο την πατρίδα τους, αλλά και τα … σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης , που είναι αυτά της Ελλάδος με τον Ασιάτη δυνάστη.
Έτσι, ακούγοντας σήμερα όλα αυτά για τον Σουμάν, όπως παλαιότερα για την περιβόητη Κοινωνία των Εθνών και συνεχώς για τη λοιδορία του ΟΗΕ, για τη «δουλοπρεπή» συμπεριφορά» των ηγετών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΣΤΟ προς τον Πούτιν και τον Ερντογάν, της UNESCO για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη σε τζαμί και τα «Μάρμαρα του Παρθενώνα» στην Αγγλία κι άλλα θλιβερά ευρωπαϊκά «πολιτισμένα», ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος θα αναφωνούσε αυτό που αναφέρει στις «Ομιλίες» του, ότι δηλαδή όλα αυτά προκαλούν γέλιο καθώς ο πολιτισμός καταντά αστειότητα! «..γέλως γέγονε τα ημέτερα και πολιτισμός και αστειότης· ουδέν ευσταθές, ουδέν στιβαρόν…», τονίζει
Χαριτολογώντας αναφέρω ότι ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, που είναι γνωστός ως προφήτης της πραγματικής οικουμενικής αγάπης, αναφέρει ότι όλη αυτή η αστειότης προκαλεί γέλιο, διαψεύδοντας την άποψη του τυφλού μοναχού Χόρχε στο «Όνομα του Ρόδου», του Umberto Eco, που λέγει πως ο Χριστός δεν γελούσε, πράγμα που σημαίνει πως και οι άνθρωποι δεν πρέπει να γελούν! Αλλά, στην περίπτωση αυτή ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος εννοεί γέλιο από … «αστειότητα», η οποία πολλές φορές μεταβάλλεται σε υπομειδίαμα και, στο τέλος, σε λύπη, σε πένθος για το κατάντημά μας. Έτσι, καλώντας μας σε έναν άλλο πολιτισμό που προστατεύει πράγματι την οικουμενική αγάπη, την ειρήνη, τις ανθρώπινες αξίες, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος γράφει ότι πρέπει να λυπούμαστε για το κατάντημα αυτό για να μπορέσουμε στη συνέχεια να γελάσουμε. Διότι τότε μόνο θα νιώσουμε την ειλικρινή χαρά, η οποία είναι ανάμικτη με τη λύπη, όπως έλεγε και ο Σωκράτης, δεν έχει δόλο, δεν είναι ύπουλη, όπως των παραπάνω διεθνών οργανισμών και ανάξιων ηγετών, θα πρόσθετε: «Πενθήσωμεν, τοίνυν, αγαπητοί, πενθήσωμεν, ίνα όντως γελάσωμεν, ίνα όντως ησθώμεν εν τω καιρώ της χαράς της ειλικρινούς· αύτη μεν γαρ η χαρά πάντως λύπη αναμέμικται, και ουδέποτε καθαράν αυτήν έστιν ευρείν· εκείνη δε ειλικρινής εστι και άδολος, και ουδέν έχουσα ύπουλον, ουδέ αναμεμιγμένον· εκείνην ησθώμεν την χαράν, εκείνην μεταδιώξωμεν».
