Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
I. Τον Μάρτιο του 2020 σημειώθηκε μεγάλη απόκλιση επιτοκίων. Τα γαλλικά απέκλιναν των γερμανικών. Τα ιταλικά περισσότερο.
● Η στροφή προς την γερμανική ασφάλεια έγινε φανερή. Άρχισε (και πάλι) να προβάλει κρίση ευρωπαϊκού χρέους: Βόρειοι κατά Νότιων.
II. Προς αποσόβηση αποφασίσθηκε η αμοιβαιοποίηση των ευρωπαϊκών χρεών. Γερμανικό ή ελληνικό χρέος ίδιο επιτόκιο (!!!). Όχι όμως, βέβαια, και ίδια οικονομία -Ίδια, δηλαδή, ελλείμματα (!!!).
III. Το στρατήγημα ανατέθηκε στην ΕΚΤΕ. Δηλαδή τα κράτη εξέδιδαν ομόλογα. Αμέσως τα αγόραζε η Τράπεζα. Τα πλήρωνε με εκτύπωση νέου χρήματος. Αντίκρισμα του νέου χρήματος ήταν τα ίδια τα ομόλογα.
Δηλαδή: Τα ομόλογα αυτοχρηματοδοτούνταν (!!!).
IV. Κάθε γλέντι έχει (και) τέλος: Θυμίζεται ότι τα βραχυπρόθεσμα επιτόκια καθορίζουν οι Κεντρικές Τράπεζες. Όμως, τα μακροπρόθεσμα καθορίζουν οι αγορές. Σημαντικό:οι αναχρηματοδοτήσεις των δημοσίων χρεών γίνονται με τα επιτόκια των αγορών.
V. Η χρηματοδότηση από την ΕΚΤΕ τελειώνει. Τα επιτόκια της αγοράς προς αναχρηματοδότηση των κρατών ανεβαίνουν πάρα πολύ. Το ιταλικό δεκαετές έχει ανέβει στο 4,04% ετησίως, το αντίστοιχο ελληνικό στο 4,65% («Εστία», 15 Ιουνίου, σελ. 2).
VI. Επιτόκια ως τα άνω δεν τα αντέχει, πάντως, η ελληνική οικονομία. Ούτε και γενικότερα ο ευρωπαϊκός Νότος.
VII. Νέα κρίση ευρωπαϊκού χρέους προβάλει. Οι συνέπειες είναι απρόβλεπτες. Και κατ’ εκτίμηση θα είναι ιδιαιτέρως δυσάρεστες.
