Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Πολλά τελευταία λέγονται και γράφονται για την ανάγκη η Ευρώπη να χτίσει την δική της άμυνα απέναντι στις οποίες εξωτερικές επιβουλές. Κάτι που στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου είχαν ουσιαστικά αναλάβει οι ΗΠΑ τώρα οφείλει να το κάνει, χρηματοδοτώντας το βέβαια, η ίδια η Ευρώπη. Αυτό θα σημάνει θεαματικές περικοπές κοινωνικών και άλλων, απαραίτητων για τις δυτικές κοινωνίες, δαπανών ώστε να μπορέσει να στηθεί μιά αποτελεσματική αμυντική ομπρέλα. Λογικά βέβαια αυτή η πολιτική θα οδηγήσει πολλές χώρες σε σκληρά μέτρα λιτότητας και ίσως σε σοβαρότατες κοινωνικές δυσλειτουργίες και συνακόλουθες αντιδράσεις.
Παρ’ όλα αυτά η επικρατούσα, για την ώρα, άποψη είναι πως το συμφέρον της Ευρώπης είναι να ανεξαρτοποιηθεί από την επικυριαρχία των ΗΠΑ και να αποκτήσει την δική της αμυντική οντότητα. Κυρίως, για να είναι σε θέση να αμυνθεί αποτελεσματικά σε μιά επεκτατική Ρωσία που, με βάση την εμπειρία του πολέμου στην Ουκρανία, δείχνει μια έκδηλη επιθετικότητα. Όλα αυτά βέβαια εκπορεύονται από κύκλους περί την Βρεταννία, την Γαλλία και την Γερμανία. Χώρες δηλαδή με σοβαρές αμυντικές βιομηχανικές μονάδες που προσβλέπουν σε σοβαρά εθνικά κέρδη από μια τετοια πολιτική. Οι υπόλοιποι όμως; Χρειάζεται πολύ σοβαρή αντιμετώπιση της στάσης αυτής. Κυρίως από τις μικρότερες κρατικές μονάδες.
Ένα πρόσφατο βιβλίο του Αγγλου ειδικού, μεταξύ άλλων, Κρεμλινολόγου Keith Giles, εκφράζει αυτό ακριβώς (δηλ το αντι-ρωσικό) σκεπτικό. Mε τίτλο “Who Will Defend Europe? An Awakened Russia and a Sleeping Continent” (2025) (Ποιος Θα Υπερασπισθεί την Ευρώπη; Μιά Φρεσκοξυπνημένη Ρωσία και μιά Κοιμισμένη Ηπειρος) το βιβλίο του Giles δαιμονοποιεί τον από ανατολάς κίνδυνο κι επισημαίνει την ανάγκη να “ξυπνήσει” η Ευρώπη. Πότε όμως ακριβώς διαπιστώθηκε πως υπάρχει καινούργιος κίνδυνος από την Ρωσία; Μόλις οι ΗΠΑ έδειξαν πως αποφάσισαν να αναπτύξουν στενότερες σχέσεις μαζί της; Και να ξεκινήσουν εμπορικό πόλεμο εναντίον συμμάχων τους στη Δύση και να αναγνωρίσουν σαν αντίπαλο την Κίνα; Και γιατι ακριβώς;
Οι Ρώσοι ποτε δεν έκρυψαν την ανησυχία τους για την επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα σύνορά τους. Ο Πρόεδρος Πούτιν απο το 2008 μάλιστα είχε δηλώσει στο Μόναχο πως μια ακόμα επέκταση δεν θα γίνει ανεκτή. Πότε ακριβώς η Ρωσία απείλησε να επιτεθεί σε δυτικές χώρες; Αν η Ουκρανία δεν επέμεινε για ένταξη της στο ΝΑΤΟ θα είχε γίνει η στρατιωτική επέμβαση; Οι απόψεις του Λόρδου Οουεν στο θέμα και του πρ. αρχηγού της CIA και πρώην πρέσβη των ΗΠΑ στη Μόσχα Ουιλλιαμ Μπερνς είναι γνωστές. Αγνωστο γιατί, ποτέ δεν εισακούστηκαν. Έκανε καμμία απειλητική κίνηση η Ρωσία όταν Φινλανδία και Σουηδία αποφάσισαν να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ,; Ποιός περιφρόνησε τις Συμφωνίες του Κιέβου, που τηρούσε το Κρεμλίνο; Και γιατί; Από που και πότε εμφανίσθηκε η Ρωσική απειλή; Η Προεδρία Τράμπ βέβαια ανέτρεψε όλα αυτά τα δεδομένα. Προσέγιση με Μόσχα και εμπορικός πόλεμος – μέσω δασμών – με φίλους και συμμάχους (!) Μόνο που Αγγλία, Γαλλία και Γερμανία βλέπουν κινδύνους από πλευράς Κρεμλίνου. Με αποτέλεσμα, επικερδείς για κάποιους εξοπλισμούς και περαιτέρω υποβάθμιση της οικονομικής ισχύος της Ευρώπης.
Από ποιόν πραγματικά κινδυνεύει η Ευρώπη; Το λεγόμενο “Παγκόσμιο Νησί” (σύμφωνα με τον πατέρα της γεωπολιτικής σε Halford John Mackinder) που είναι η γεωγραφική μάζα της ευρασίας, παίζει στρατηγικό ρόλο μόνο αν βρίσκεται σε κοινό συνασπισμό με τις ΗΠΑ η με την Ρωσία. Διαφορετικά, η Ευρώπη περιθωριοποιείται και αποτελεί αδιάφορη οντότητα γιά τους άλλους. Κρίσιμος εκεί θα είναι ο ρόλος της Γερμανίας. Αυτά πρέπει να υπολογίσουν οι υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης. Κι’ όχι κάποιον κατασκευασμένο “μπαμπούλα” με το όνομά της Ρωσίας.
