Του Γιάννη Πρετεντέρη
Μικρή διδακτική ιστορία. Τέτοιες μέρες του 2018, ο Τσίπρας ετοιμαζόταν για εκλογές τον Σεπτέμβριο. Το σχέδιο ήταν λίγο φιλόδοξο ή (κατ’ άλλους) παιδαριώδες, αλλά υπηρετούσε τη λογική μιας λιγότερο άγαρμπης πτώσης.
Τον Αύγουστο 2018 ολοκληρωνόταν το Μνημόνιο. Λίγο νωρίτερα θα είχε υπογραφεί η Συνθήκη των Πρεσπών. Ο Τσίπρας μπορούσε να στήσει κάλπες.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πόνταρε τότε σε μια «αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων» που (υποτίθεται) θα έφερναν οι Πρέσπες και ήθελε να φορτώσει την επικύρωση της συμφωνίας στην επόμενη κυβέρνηση. Αυτό είχε συμφωνηθεί με τον Καμμένο.
Ευλόγως ο Τσίπρας ενημέρωσε τον Ζάεφ. Κι εκείνος με τη σειρά του εξήγησε τα σχέδια του Τσίπρα σε μια σύνοδο των πολιτικών αρχηγών στα Σκόπια (Μάιος 2018). Το ξέρουμε επειδή έχουν δημοσιευτεί τα πρακτικά.
Τελικά εκλογές δεν έγιναν.
Η αντίδραση στις Πρέσπες ήταν πολύ μεγαλύτερη από όσο υπολόγιζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Θεοδωράκης έφυγε από το ΚΙΝΑΛ απεγκλωβίζοντας το «αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο». Η «αναδιάταξη των πολιτικών δυνάμεων» περιορίστηκε στους εξής δύο, τον Δανέλλη και τον Μπίστη.
Κι ύστερα ήλθε το Μάτι. Αποδεικνύοντας πως και τα πιο όμορφα πολιτικά σχέδια, όμορφα καίγονται.
Ο Μητσοτάκης σήμερα βρίσκεται φυσικά σε πολύ καλύτερη θέση από τον Τσίπρα του 2018.
Διατηρεί κάπου δέκα μονάδες προβάδισμα στις δημοσκοπήσεις – τότε ο Τσίπρας υστερούσε με πάνω από οκτώ… Και 7% ανάπτυξη στο α΄ τρίμηνο.
Δεν έχει Πρέσπες στα χέρια του κι ούτε χρειάζεται «αναδιάταξη» του πολιτικού σκηνικού. Μια χαρά τον βολεύει όπως είναι.
Η τουριστική περίοδος προμηνύεται λαμπρή. Ενώ ο «αντι-μητσοτακικός» παροξυσμός του Ερντογάν, ακόμη κι ένα θερμό καλοκαίρι, είναι βούτυρο στο ψωμί ενός υποψήφιου Πρωθυπουργού.
Αυτό σημαίνει ότι σχεδιάζει εκλογές τον Σεπτέμβριο; Δεν θα ήταν παράλογο αλλά ούτε βέβαιο. Ως γνωστόν, τα όμορφα πολιτικά σχέδια…
«Αι ειδοί» του Σεπτέμβρη είναι σύμφωνα με το ρωμαϊκό ημερολόγιο η 13η μέρα του μήνα – με εξαίρεση τον Μάρτιο, τον Μάιο, τον Ιούλιο και τον Οκτώβριο που είναι η 15η…
Λογικά λοιπόν έως τις 13 Σεπτεμβρίου θα ξέρουμε. Ο Μητσοτάκης χρειάζεται ένα «παράθυρο» 65 ημερών (πάνω-κάτω) για τις πρώτες και δεύτερες εκλογές που σχεδιάζει.
Συνεπώς έως τότε θα πρέπει να έχει κατασταλάξει, αν θέλει να έχει κυβέρνηση πριν τα Χριστούγεννα και να φτιάξει προϋπολογισμό.
Από τώρα έως τότε όμως υπάρχει χρόνος να μεσολαβήσουν όλα τα απρόβλεπτα γεγονότα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Ακόμη περισσότερο που η Ουκρανία (μαζί με ό,τι συνεπάγεται…) θα παραμένει ανοιχτή.
Υποθέτω λοιπόν ότι ο Πρωθυπουργός δεν θα βιαστεί να πάρει, ακόμη λιγότερο να ανακοινώσει, τις αποφάσεις του. Περιορίζεται να ανακοινώνει τη Δόμνα Μιχαηλίδου.
Υπάρχουν όμως δύο παράμετροι.
Πρώτον, αν τόσα απρόβλεπτα μπορούν να προκύψουν από τώρα έως τον Σεπτέμβριο, σκεφτείτε πόσα απρόβλεπτα μπορούν να προκύψουν από τώρα έως την άνοιξη του 2023.
Δεύτερον, ο Ιούλιος Καίσαρας είχε ειδοποιηθεί να φοβάται τις «ειδούς του Μαρτίου». Εκείνη τη μέρα λοιπόν πήρε αμέριμνος τον δρόμο για τη Γερουσία όταν έπεσε πάνω στον οιωνοσκόπο.
– Ηλθαν οι ειδοί αλλά δεν έπαθα τίποτα, του είπε.
– Ηλθαν αλλά ακόμη δεν πέρασαν, αντέτεινε ο οιωνοσκόπος.
Λίγα λεπτά αργότερα ο Ιούλιος πλήρωσε τις «ειδούς» με 23 μαχαιριές. Εκείνος ο Βρούτος ούτε από δημοσκοπήσεις δεν έπαιρνε χαμπάρι.
Χρέη
Ομολογώ ότι το κόλπο με έχει εντυπωσιάσει.
Το ΠαΣοΚ δημιούργησε τεράστια χρέη, σε σημείο που παρεμποδίζεται η λειτουργία του.
Ο πρόεδρος που δημιούργησε τα χρέη (Γ. Παπανδρέου) την κοπάνησε. Αφησε τα χρέη στο ΠαΣοΚ και πήγε κι έφτιαξε άλλο κόμμα, το οποίο χρηματοδοτείται από το ΠαΣοΚ.
Οι δύο γραμματείς του προέδρου που δημιούργησε τα χρέη (Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Γ. Ραγκούσης) την κοπάνησαν κι αυτοί. Πήγαν στον ΣΥΡΙΖΑ και κάνουν τους ανήξερους.
Ο λογαριασμός κατέληξε τελικά στον Ανδρουλάκη που δεν έχει ευθύνη ούτε για τα χρέη ούτε για εκείνους που την κοπάνησαν.
Τέτοιο κόλπο ούτε ο αείμνηστος Κορλεόνε δεν είχε σκεφτεί!
«Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;»
Στο Πανεπιστήμιο μου μάθαιναν στη διπλωματική ιστορία να ξεκινάω από τα κείμενα.
Τα διάβασα. Και την έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Τουρκία. Και την ανακοίνωση του τουρκικού ΥΠΕΞ.
Το ένα έχει και δομή και λογική – σωστή ή λάθος, αδιάφορο…
Το άλλο είναι ένας φετφάς με γενικόλογες αντιφάσεις που βγάζει θυμό αλλά όχι νόημα.
– Από τη μια πλευρά δηλαδή καταγράφουν «αβάσιμες απόψεις», «στενόμυαλες προσπάθειες», «ρηχή προοπτική», «προκατειλημμένες και μη ρεαλιστικές εκτιμήσεις», χωρίς να αντικρούουν ούτε τις απόψεις ούτε τις προσπάθειες ούτε τις εκτιμήσεις ούτε την προοπτική.
– Αλλά από την άλλη ζητούν εκπλήρωση υποχρεώσεων, αναζωογόνηση της διαδικασίας προσχώρησης και επιτάχυνση του διαλόγου!
Συμπέρασμα; Πολύ φοβούμαι πως η Τουρκία θυμίζει όλο και περισσότερο τυπική… σοφεράντζα.
Οδηγεί την αμαξάρα με το ένα χέρι έξω από το παράθυρο, με τη μουσική στη διαπασών, χαζεύει το κινητό κι όταν της κάνεις νόημα ότι κλείνει τον δρόμο τραβάει χειρόφρενο και απειλεί:
– Ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;
Δυσανασχετούν επειδή κανείς δεν τους αναγνωρίζει αυτό που νομίζουν ότι είναι. Εχουν άλλη αντίληψη για τον εαυτό τους από εκείνη που έχει ο υπόλοιπος (σχεδόν) πλανήτης για εκείνους.
Είναι ένα κλασικό σύνδρομο «εκπεσούσης αυτοκρατορίας» που στην προκειμένη περίπτωση επιδεινώνεται από τη βλαχοδημαρχική μεγαλομανία του ερντογανικού καθεστώτος.
Ακόμη και ο τρόπος που εκφράζεται ο Ερντογάν θα ήταν αρκετός να τον οδηγήσει σε ίδρυμα, όπου με την κατάλληλη ιατρική φροντίδα θα μπορούσε ανενόχλητος να υποδύεται τον Μωάμεθ τον Πολιορκητή ή τον Σουλεϊμάν τον Μεγαλοπρεπή.
Αλλά ίσως αυτό να είναι τελικά το πρόβλημά του. Πως δεν μετράει ούτε για Μωάμεθ ούτε για Σουλεϊμάν – μεταξύ μας, ούτε καν για Ατατούρκ!
Συνεπώς, στο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;» η απάντησή μας δεν μπορεί παρά να είναι μονότονα η ίδια:
– Και γιατί να ξέρω;
Πηγή: tovima.gr
