Την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενος ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, κατά κόσμον Αλέξης Τσίπρας, έδωσε την πολυαναμενόμενη ευλογία του στο εμβολιαστικό πρόγραμμα της χώρας, για την οποία ευλογία πανηγύρισε σύσσωμος ο ΣΥΡΙΖΑ και οι παραφυάδες αυτού.
Του Χρήστου Υφαντή
Στους διάφορους καθυστερημένους «πανηγυρισμούς» που ακούστηκαν και επιβεβαίωσαν ότι η αξιωματική αντιπολίτευση και ο ηγέτης της δεν έχουν καθόλου καλή σχέση με το timing, αντίθετα είναι «τα ζώα μου αργά», δεν μετείχε βεβαίως ο κατ’ εξοχήν ηγέτης της αντιεμβολιαστικής συνιστώσας του κόμματος, ο κ. Παύλος Πολάκης, που εξακολουθεί να αρνείται κάθε σχέση με τη κοινή λογική, πόσο μάλλον με την ιατρική του ιδιότητα.
Βεβαίως, ο κ. Τσίπρας δεν θα μπορούσε ποτέ να αποστεί από τον εαυτό του (έξις δευτέρα φύσις) και φρόντισε να διανθίσει την υπέρ των εμβολιασμών προτροπή του με διάφορες πολιτικές αναφορές στην κακιά κυβέρνηση που διχάζει την κοινωνία με τον τρόπο που χειρίζεται τα ζητήματα της πανδημίας και των εμβολιασμών. Ένα κλείσιμο του ματιού και στο περιβόητο αντιεμβολιαστικό κίνημα το χρειάζονταν ο ΣΥΡΙΖΑ, ώστε και εντός της κοινής λογικής να κινείται και τον παραλογισμό να μην εγκαταλείπει, ψηφαλάκια φέρνει κι αυτός.
Ο κ. Τσίπρας είναι βέβαιο πως δεν αγάπησε ξαφνικά τη νομιμότητα, ούτε ενστερνίστηκε τις κοινωνικές προτεραιότητες, ειδικά την ανάγκη να στηριχτεί πάση θυσία η οικονομία, επειδή σε διαφορετική περίπτωση «θα μας κλαίνε οι ρέγγες» τον χειμώνα.
Η αμείλικτη λογική των κάκιστων δημοσκοπικών αριθμών και η έντονη πίεση από τις δυνάμεις του πολιτικού ορθολογισμού (και εντός του ΣΥΡΙΖΑ) που απαίτησαν ξεκάθαρες θέσεις στην υπηρεσία του επιστημονικού ορθολογισμού, χωρίς διάφορες παλινωδίες και πισωγυρίσματα, ήταν οι λόγοι που αναγκάστηκε να προσχωρήσει τυπικά στο υπέρ των εμβολιασμών κίνημα και να δημοσιοποιήσει την επιλογή του αυτή.
Στον Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ μεταφέρθηκαν, με όχι απολύτως κομψό τρόπο, οι ανησυχίες των ορθολογιστών της αριστερής πτέρυγας για την δημόσια εικόνα του κόμματος που κινδύνευε να καταντήσει να εκπροσωπεί τους απανταχού «Πετράκους» και να διασυνδέεται πολιτικά με κάθε σκοταδιστή παππά. Ταυτόχρονα, απαιτήθηκε «εδώ και τώρα» δημόσια δήλωση ξεκάθαρη υπέρ των εμβολιασμών για να διασκεδαστούν οι ανησυχίες που εκδηλώνονταν και να πάψει να πιέζεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως δήθεν εκφραστής των αντιεμβολιαστών και των ψεκασμένων κάθε κατηγορίας.
Η εξέλιξη διευκολύνθηκε και από το γεγονός πως στο παιχνίδι υπέρ της ανάγκης του εμβολιασμού προσέτρεξε και η Εκκλησία, ο Τσίπρας κινδύνευε να καταντήσει ένας αριστερός Βελόπουλος και να γελάνε μαζί του όλοι οι σοβαροί της χώρας, εκεί κάπου κατάλαβε πως το ψάρεμα στα θολά νερά δεν βγάζει πουθενά και με βαριά καρδιά εγκατέλειψε τον επιστημονικό πολακισμό και προστέθηκε στη λίστα των ορθολογιστών, έστω και δια απλής ανακοινώσεως.
Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ο κ. Τσίπρας θα συνεχίσει να παραμένει στο στρατόπεδο της λογικής και ότι θα προστίθεται καθημερινά σε εκείνους που δεν επιθυμούν να συνομιλούν με τους κάθε λογής παρανοϊκούς, τους διάφορους «Πετράκους» αυτής της χώρας και τους «Κουβελαίους» της επιστημονικής κοινότητας.
Η φυσική του ροπή είναι προς την σεναριολογία και τη συνομωσιολογία, το μορφωτικό και κοινωνικό του status τον οδηγούν να βλέπει (και να ακούει) με προσοχή διάφορες θεωρίες. Η μανιώδης ανάγκη να διαφοροποιείται πάντα από την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη τον αναγκάζει να ανακαλύπτει ζητήματα εκεί που δεν υπάρχουν ή και να κατασκευάζει αντιπαραθέσεις, η επιλογή του να αντιπολιτεύεται το 2021 με όρους του 1930 είναι εδώ και είναι ισχυρή (μεταξύ μας δεν κατανοεί την πιθανότητα να υπάρχει και κάποια άλλη), δεν θα είναι καθόλου περίεργο να επιστρέψει σύντομα στη χορεία των δικαιωματιστών, που υπερασπίζονται τους αρνητές του εμβολιασμού προβάλλοντας τις θεωρίες περί δικαιωμάτων, υπαρκτών ή μη.
Για τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ η πανδημία δεν είναι ένα καθαρό ιατρικό ζήτημα ή ένα θέμα δημόσιας υγείας με τεράστιες επιπτώσεις σε όλες τις κοινωνικές εξελίξεις. Είναι ένα πολιτικό ζήτημα ή μάλλον μία υπόθεση πολιτική και ως τέτοια διαμορφώνεται πάντα με βάση τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες, η τελική, σε κάθε συγκυρία, επιλογή είναι ζήτημα πολιτικής ανάλυσης με τα γνωστά αναλυτικά εργαλεία της αριστεράς, κανένας δεν έχει την απαίτηση για μια σταθερή, συνεπή και συνεχή υπέρ του στρατοπέδου της λογικής στάση.
Η εικόνα «τραβάτε με κι ας κλαίω» είναι η ακριβής αποτύπωση της διαχωρισμένης ψυχής του κανονικού Συριζαίου, «αν η μισή του καρδιά βρίσκεται γιατρέ στο εμβολιαστικό κέντρο, η άλλη μισή με τον Πετράκο και τον Βελόπουλο βρίσκεται» κι αυτή είναι μια δομική, μια καρμική σχέση της αριστεράς με την λογική από την οποία ο κ. Τσίπρας θα συνεχίσει να επηρεάζεται καθημερινά.
Υ.Γ. Όλα τά ‘χε η Μαριορή της Κουμουνδούρου ο Στρατούλης και οι υπόλοιποι της αριστερής πρωτοβουλίας για διάλογο της έλειπαν. Τα παλιόπαιδα τ’ ατίθασα, που συνεχίζουν να την παλεύουν με την αριστερά και τον διάλογο, δεν λένε να καθίσουν ήσυχα και φορτώνουν τον «λαοπρόβλητο ηγέτη» με άγχος…
Πηγή: lykavitos.gr
