Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Τις μεγαλειώδεις ειρηνικές συγκεντρώσεις, που συγκλόνισαν το πανελλήνιο στη μνήμη των 57 ανθρώπων, που χάθηκαν πριν δύο χρόνια στα Τέμπη, επιχείρησαν να αμαυρώσουν κάποιοι κουκουλοφόροι, που μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε κρανίου τόπο.
Η αδυναμία της οργανωμένης Πολιτείας να αντιμετωπίσει μια ομάδα αντιεξουσιαστών, που έριχναν πάνω στους αστυνομικούς βροχή από μολότοφ, αναδεικνύει την έλλειψη παρά τα όσα διαλαλούσαν ημέρες πριν, σχεδίου, οργάνωσης και δράσης για την αντιμετώπιση τους.
Η εικόνα των κουκουλοφόρων να σπάνε ανενόχλητοι τα μαρμάρινα σκαλιά της Μεγάλης Βρετανίας για να τα μετατρέψουν σε πολεμοφόδια εναντίον των αστυνομικών, φανερώνει την ανεπάρκεια των υπευθύνων, να προβλέψουν το οφθαλμοφανές, που έχουμε ξαναδεί πάμπολλες φορές.
Πέρα από τις ογκώδεις διαδηλώσεις, μοναδικές στα χρονικά της νεώτερης ιστορίας μας, είναι χρήσιμο να ενσκήψουμε στο πόρισμα, που παρουσίασε την Πέμπτη ο ΕOΔAΣΑΑΜ για την τραγωδία των Τεμπών, σύμφωνα με το οποίο οι ευθύνες για το τραγικό δυστύχημα είναι διαχρονικές, μιας και ο ΟΣΕ λειτουργούσε από τύχη.
‘Το πάμε κι όπου βγει’ φανερώνει το μέγεθος του ξεχαρβαλωμένου Κράτους, που δεν κατάφερε μετά από διακόσια και πλέον χρόνια ανεξαρτησίας, να συγκροτήσει μιαν ευνομούμενη Πολιτεία.
Η έλλειψη οργάνωσης, η ανευθυνότητα, η ατιμωρησία και η απουσία ελέγχου της δραστηριότητας των δημοσίων λειτουργών, αποδίδουν πέρα από την καθημερινή ταλαιπωρία των πολιτών και τραγωδίες, όπως αυτή στα Τέμπη, στο Μάτι στη Μάνδρα και πολλές άλλες.
Κάτι που δεν έχει επαρκώς αναδειχθεί, είναι οι διαχρονικές αδυναμίες του κράτους, να εξασφαλίσει την ασφάλεια των πολιτών, κάτι που επισημάνθηκε δεόντως από το πόρισμα του ΕOΔAΣΑΑΜ.
Ο ΟΣΕ ήταν και είναι μια μικρογραφία ενός κράτους, με έντονα παραλυτικά φαινόμενα, που οι όποιες εμβαλωματικές ενέσεις εκσυγχρονισμού, ουδόλως επηρεάζουν το αναχρονιστικό και τον εκτός εποχής αργόσυρτο μηχανισμό του.
Πέρα από την ώρα που συνέβη το μεγάλο κακό, η ξεχαρβαλωμένη μηχανή του ελληνικού σιδηροδρόμου, αναδεικνύεται από το γεγονός ότι τα τρένα, είχαν εδώ και πολλά χρόνια, αφεθεί στην τύχη τους.
Η πληθώρα των άγονων γραμμών, συρρικνώθηκε με την οικονομική κρίση, στην εξής μια, αυτήν της Αθήνας – Θεσσαλονίκης – Ειδομένης. Απομακρύνθηκε το 70% του προσωπικού, χωρίς σχέδιο, μιας και μηχανοδηγοί βρέθηκαν να κάνουν τους φύλακες αρχαιολογικών χώρων.
Και όλα αυτά, με αμιγώς ρουσφετολογικές και όχι αξιοκρατικές διαδικασίες, μιας και όσοι παρέμειναν δεν ήταν ούτε οι καλύτεροι, ούτε οι εμπειρότεροι, αλλά όσοι είχαν μπάρμπα στην Κορώνη. Και σε αυτό το παιχνίδι της ρουσφετολογίας και του πελατειακού κράτους, συνέβαλαν όλα τα κόμματα και όχι μόνο αυτά της εξουσίας.
Ας είναι καλά ο συνδικαλισμός, που ξέρει να προωθεί τους ‘δικούς μας’ και μπροστά σε αυτόν υποκλίνονται οι αδύναμες διοικήσεις, που έχουν οριστεί κι αυτές, όχι με αξιοκρατικά κριτήρια, αλλά με κομματικά ένσημα.
Δεν ακούσαμε καμιά πρόταση από την λαλίστατη κατά τα άλλα αντιπολίτευση, για το τι μέλλει γενέσθαι στο άρρωστο σιδηροδρομικό δίκτυο. Μόνο βολές εναντίον της κυβέρνησης, αλλά καμιά πρόταση.
Γιατί κανείς δεν τολμάει να πει, να κλείσει το άρρωστο αυτό κομμάτι των συγκοινωνιών και να ανοίξει μετά από επαναξιολόγηση, από έναν αξιόπιστο φορέα, του συνόλου του προσωπικού και με την λειτουργία του 100% των συστημάτων ασφαλούς λειτουργίας του.
Μπορούν να τον κρατήσουν, σε μια υποτυπώδη λειτουργία, στο εμπορευματικό του μόνο κομμάτι και να τον ξανανοίξουν μόνο όταν έχουν εξασφαλίσει, την απόλυτη ασφάλεια της λειτουργίας του.
Κάτι τέτοιο όμως δεν βολεύει ούτε τους πολιτικολογούντες εργατοπατέρες, ούτε τα κόμματα, που γνωρίζουν ότι έτσι θα δυσαρεστήσουν την εκλογική τους πελατεία. Γι αυτό και εξαντλούνται στο να ασκούν δριμεία κριτική στην κυβέρνηση και όχι να κτυπούν την ρίζα του κακού.
Ο πλέον πονεμένος πατέρας ο Νίκος Πλατιάς, που έχασε τις δίδυμες κόρες του και την ανιψιά του, απευθύνθηκε και στους 300 της Βουλής και τους ζήτησε να φτιάξουν αυτό το ξεχαρβαλωμένο κράτος, που σκοτώνει τα παιδιά μας.
Κατά καιρούς ακούσαμε πολλά συνθήματα για δομικές αλλαγές στην λειτουργία του κράτους. Από την αλλαγή, την μεταρρύθμιση, την επανίδρυση, τον εκσυγχρονισμό. Όλα αυτά τα συνθήματα αποδείχθηκαν κενά περιεχομένου, μιας και ξεφούσκωσαν την επομένη των εκλογών.
Αντί των δομικών αλλαγών, βλέπουμε κάποιους να στοχεύουν στον διχασμό, με στόχο το εφήμερο πολιτικό κέρδος, αδιαφορώντας για τις συνέπειες των πράξεών τους.
Σε αυτούς τους δίσεκτους καιρούς, ο διχασμός είναι ότι χειρότερο μπορεί να συμβεί στην χώρα μας. Το απέδειξε, το βουβό κύμα χωρίς κομματικές ταμπέλες, των συγκεντρώσεων. Έστω την ύστατη στιγμή, είναι ανάγκη να ενσκήψουν όλοι, να συνεργαστούν, για να γίνει η Ελλάδα ένα κράτος, που θα παρέχει στους πολίτες ασφάλεια, που αποτελεί την βάση για την ευημερία της κοινωνίας…
