Του Γιώργου Παγουλάτου*
Κάθε τόσο, η Ευρώπη έχει την ευκαιρία να εναποθέτει νέες ελπίδες και προσδοκίες σε ένα πρόσωπο που εμφανίζεται με όλη τη δυναμική της υπόσχεσης να προσδώσει αυτή τη συμβολική ώθηση που τόσο ελλείπει σε ένα εγχείρημα διαρκούς διαπραγμάτευσης, αναζήτησης πολύπλευρων συμβιβασμών και παραγωγής πολυμερών απογοητεύσεων, που είναι η ευρωπαϊκή διακυβέρνηση. Η ανάθεση της ιταλικής πρωθυπουργίας στον Μάριο Ντράγκι δίνει στην Ευρώπη (κι όχι μόνο στην Ιταλία) την ευκαιρία μιας νέας «μεσσιανικής» στιγμής.
• Ο Ντράγκι μπορεί να αλλάξει το «παιχνίδι»
Η εξωτερική πολιτική της Ε.Ε. επίσης δεν είχε τη λαμπρότερη εβδομάδα της, βουλιάζοντας στη χιονισμένη Μόσχα. Εδώ εκτυλίχθηκε η απόλυτη ευρωπαϊκή υποκρισία: οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις ποτέ δεν επέτρεψαν στην Ε.Ε. να αναπτύξει μια πραγματικά κοινή εξωτερική πολιτική, καθεμία για άλλους λόγους. Οι κεντροανατολικές χώρες με τον αντιρωσικό αταβισμό τους, η Γερμανία με τον μερκαντιλισμό της, οι μεσογειακές χώρες καθεμία με τις δικές της ηγεμονικές βλέψεις, ιστορικές έριδες και επενδεδυμένα συμφέροντα. Σε αυτή τη διακυβερνητική πολυδιάσπαση, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, που υποκριτικά ολοφύρονται για την απουσία κοινής εξωτερικής πολιτικής, παραπέμπουν στον παιδοκτόνο που ζητάει την επιείκεια των ενόρκων γιατί έχασε το παιδί του.
Μπορεί, τέλος, να αντλήσει αισιοδοξία από εμβληματικές προσωπικότητες που υπερασπίστηκαν την Ευρώπη απέναντι στις δυνάμεις της παραλυτικής αδράνειας και του κατακερματισμού. Αυτή ήταν η συμβολή του Μακρόν, που με τη μεταρρυθμιστική του ορμή και ρητορική ανανέωσε το κουρασμένο ευρωπαϊκό εγχείρημα. Παρόμοιες είναι σήμερα οι προσδοκίες από τον Μάριο Ντράγκι.
• Ο Σούπερ Μάριο και οι άθλοι του Ηρακλή
Μια Ιταλία ιδρυτικό μέλος της Ε.Ε., δεύτερη βιομηχανική δύναμη μετά τη Γερμανία. Η οικονομία με τη μεγαλύτερη καθίζηση τα τελευταία 20 χρόνια, στη χειρότερη κρίση της μετά τον Πόλεμο. Μια χώρα που θα λάβει περίπου 200 από τα 750 δισ. του Ταμείου Ανάκαμψης. Η χώρα με τον εντονότερο ευρωσκεπτικισμό, την οποία η Ε.Ε. δεν πρέπει να χάσει. Ως επικεφαλής της ΕΚΤ, ο Ντράγκι διέσωσε την Ευρωζώνη από την κρίση χρέους και τραπεζών, και μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ενόψει της επόμενης κρίσης χρέους της Ε.Ε.
Μια νέα «μεσσιανική» στιγμή λοιπόν, υψηλών προσδοκιών στους ώμους του Ντράγκι. Οι μεσσιανικές προσδοκίες είναι φτιαγμένες για να απογοητεύονται. Το προσδοκώμενο άλμα συνήθως αποδεικνύεται κάτι λιγότερο. Στο μεταξύ όμως ανανεώνεται η πίστη στο ενοποιητικό εγχείρημα. Στο μεταξύ, προχωράει η Ευρώπη.
*καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, επισκέπτης καθηγητής στο Κολέγιο της Ευρώπης, γενικός διευθυντής του ΕΛΙΑΜΕΠ.
Πηγή: kathimerini.gr
