Του Τάσου Παπαδόπουλου
Σαν κακομαθημένο παιδί που ουρλιάζει μπροστά σε κόσμο, εκβιάζοντας τους γονείς του, όταν δεν περνάει το δικό του, έμοιαζε ο Ερντογάν φεύγοντας από τη Νέα Υόρκη. Βεβαίως οι γονείς, στην προκειμένη περίπτωση οι ΗΠΑ, όπως παραδέχθηκε κι ο ίδιος, δεν είναι άμοιροι ευθυνών για τα καμώματα του. Με τον τρόπο που τον αντιμετώπισαν διαχρονικά, στα 19 χρόνια της εξουσίας του , τον μετέτρεψαν σε ένα αρπακτικό, που επιδιώκει να καταβροχθίσει οτιδήποτε βρίσκεται γύρω του.
Κι επειδή δεν του έδωσαν, η Ουάσινγκτον στην προκειμένη περίπτωση, το ελεύθερο να παίξει σε βάρος τρίτων όπλα και ανοχή, απειλεί τώρα να πάει στην απέναντι γειτονιά, γράφε Μόσχα, να πάρει αυτό που θέλει. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι ως αντίπαλοι θεωρητικά, τα βρήκαν τόσο στη Συρία όσο και στη Λιβύη. Αυτή ήταν η εικόνα που παρουσίασε στις ΗΠΑ, ο εθνικιστής-ισλαμιστής αυταρχικός ηγέτης της Τουρκίας.
Από την άλλη πλευρά στο ενδοελλαδικό μέτωπο παρουσιάστηκαν ρωγμές,που έφτασαν μέχρι την Αθήνα, με αφορμή την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου στην φιέστα Ερντογάν, στον πύργο των 36 ορόφων απέναντι από το κτίριο του ΟΗΕ, δίπλα στο φερέφωνο της Άγκυρας, Ερσίν Τατάρ. Το κτίριο αυτό δείχνει την αλαζονεία που διακατέχει τον σουλτάνο της Άγκυρας, που βαφτίζει κατά το καλογερικό, το κρέας ψάρι, προκειμένου να το καταβροχθίσει.
Μια χώρα που δεν σέβεται το Διεθνές Δίκαιο, που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της τις αποφάσεις του ΟΗΕ, πηγαίνει και στήνει το Σαράι της απέναντι από τον Διεθνή Οργανισμό, για να μπει το μάτι όσων κατατρεγμένων περιμένουν μάταια να βρουν το δίκιο τους, μέσω των αποφάσεών του.
Τώρα ο κακιασμένος Ερντογάν, απειλεί ότι θα πάει να βρει αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια, προαναγγέλλοντας συνάντηση και μεγάλες αποφάσεις με τον Πούτιν μετά από λίγες ημέρες. Άλλο που δεν ήθελε ο Βλαδίμηρος. Να βάλει μια ακόμη μαχαιριά στο ήδη τυμπανιαίο πτώμα του ΝΑΤΟ. Τις άλλες, πρόλαβαν και τις έβαλαν οι ίδιοι, οι κατά τα άλλα σύμμαχοι του Βορειοατλαντικού Συμφώνου.
Στην Ελλάδα, όταν λέμε ότι κάποιος είναι και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ, εννοούμε ότι το παίζει σε δύο ταμπλό. Παλιότερα με απειλές και τώρα με πράξεις, στην προκειμένη περίπτωση με τους S-400, εκβιάζει την Δύση, ο ανατολίτης σπεσιαλίστας παζαριού Τούρκος σουλτάνος.
Γι’ αυτό και τον κανακεύει εδώ και δεκαετίες η Δύση. Τον άφησε ανενόχλητο να εισβάλει στην Κύπρο πριν από 47 χρόνια και να κατέχει με την παρουσία σαράντα και πλέον χιλιάδων στρατιωτών το 36% της Μεγαλονήσου και πρόσφατα τον άφησαν να κάνει επιδρομές, στο Βόρειο Ιράκ, να κατέχει μια μεγάλη λωρίδα της Συρίας, να παρεμβαίνει στρατιωτικά σε Λιβύη και Αζερμπαϊτζάν και να έχει ανοίξει πλέον η όρεξή του σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου, σε Αιγαίο και Α. Μεσόγειο.
Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου, που παρακολουθεί άναυδη και ανήμπορη να αντιδράσει η Παγκόσμια Κοινότητα, πέρασε απαρατήρητη και η παρουσία του ανεκδιήγητου Γκουτέρες, που παίζει τον ρόλο του Γ.Γ. του ΟΗΕ, στα εγκαίνια του σπιτιού της Τουρκίας, διαχρονικού παραβάτη των αποφάσεων του Διεθνούς Οργανισμού.
Ο επικεφαλής του ΟΗΕ δεν είδε και δεν άκουσε τίποτα για την χώρα που γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, τις αποφάσεις του Οργανισμού που ηγείται. Ακόμη και το εξόφθαλμα παράνομο Τούρκο-λιβυκό μνημόνιο πρωτοκόλλησαν στον ΟΗΕ, αλλά και τον χάρτη της “γαλάζιας πατρίδας” λες και πήραν κάποια εισερχόμενα με αδιάφορο περιεχόμενο.
Από την άλλη πλευρά με αφορμή την αχαρακτήριστη ενέργεια του Ελπιδοφόρου, που μετά τις έντονες αντιδράσεις έσπευσε να ζητήσει συγνώμη, ήρθε στην επιφάνεια μια υποβόσκουσα εδώ και χρόνια αντιπαράθεση των Ελλήνων της Πόλης με τους Κυπρίους.
Κι αυτό γιατί η θηριωδία των Σεπτεμβριανών του 1955 εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, ήταν η τουρκική απάντηση στην ίδρυση της ΕΟΚΑ το 1955, με αίτημα την Ένωση της Μεγαλονήσου με την Ελλάδα.
Και δεν έμειναν σε αυτή την βαρβαρότητα οι Τούρκοι. Ακολούθησε και ο δεύτερος και καθοριστικός γύρος των διωγμών το 1963 που αφάνισε την ελληνική μειονότητα της Κωνσταντινούπολης. Και πάλι το κυπριακό και τα όσα συνέβαιναν στη Μεγαλόνησο ήταν σε πρώτο πλάνο, για την νέα αυτή βάναυση συμπεριφορά των Τούρκων εναντίον του ελληνικού στοιχείου.
Είναι προφανές ότι με αυτή την αφορμή βλέπουμε κάποιους που πρόσκεινται στο Φανάρι να δικαιολογούν την παρουσία του Ελπιδοφόρου πλάι στον Τατάρ και να βάζουν το διάλειμμα, ότι κινδυνεύει το Πατριαρχείο και αν αυτό σιγήσει θα το χρησιμοποιήσει η Μόσχα, που θα οικειοποιηθεί αυτή τον Οικουμενικό θρόνο.
Είναι πράγματι ένα σοβαρό θέμα η επιβίωση του Πατριαρχείου στην Κωνσταντινούπολη. Όμως με ένα ποίμνιο που φθίνει, μια και δύο χιλιάδες υπέργηροι οι περισσότεροι, έχουν απομείνει στην Πόλη, από την ακμάζουσα μειονότητα των εκατόν είκοσι και πλέον χιλιάδων που ζούσαν μέχρι το 1955, τίθεται το αμείλικτο ρεαλιστικό ερώτημα, ποιο μπορεί να είναι το μέλλον του Οικουμενικού Θρόνου σε μια πόλη των είκοσι εκατομμυρίων μουσουλμάνων;
Αλλά για να επανέλθουμε στα καμώματα του σουλτάνου, οι δήθεν μαξιμαλιστικές αξιώσεις της Ελλάδας που στην πραγματικότητα αφορούν την Τουρκία, μια και παραμένει η μοναδική χώρα στα Βαλκάνια, που αντιδρά διπλωματικά και επιχειρησιακά στην επιχείρηση φινλανδοποίησης των Βαλκανίων προχωρώντας, σε σημαντικές συμμαχίες με χώρες της Μέσης Ανατολής, που αντιτίθενται στην προσπάθεια του Ερντογάν, να εμφανιστεί ως ο ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου.
Κι επειδή ο κόσμος είναι στις μέρες μας άνω κάτω και οι ΗΠΑ φτιάχνουν το AUKUS προκειμένου να περιορίσουν τις αυθαιρεσίες των Κινέζων στις θάλασσες και του ωκεανούς του Ινδικού και του Ειρηνικού, καλό θα ήταν να επανεκτιμήσουν μαζί με του Ευρωπαίους τις ανάλογες αυθαιρεσίες της Άγκυρας, σε βάρος της Ελλάδας και της Κύπρου.
Κι ενόψει της ανανέωσης της αμυντικής συμφωνίας με τις ΗΠΑ, χρήσιμο είναι να δημιουργηθεί ένα UGC ( ΗΠΑ,Ελλάδα,Κύπρος ) στην Μεσόγειο, ως αποτρεπτική δύναμη στις ορδές του σύγχρονου Μπαρμπαρόσα, που απειλεί του όμορους λαούς και προβάλλεται ως ο απόγονος του Αρπ Αρσλάν που νίκησε τους Βυζαντινούς στη μάχη του Μαντζικέρτ, παρουσιάζοντας τους κατακτητικούς πολέμους, ως πολέμους ανεξαρτησίας…
