Του ΤΑΣΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά την πλούσια ειδησεογραφία των ημερών γύρω από την εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, θα κάνει ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες διαπιστώσεις.
Μέσα από τις γραμμές του ρεπορτάζ, που συνοδεύεται από έντεχνα ή και χοντροκομμένα σχόλια, θα επισημάνει μια εκτεταμένη επιχείρηση παραπληροφόρησης, που τεχνηέντως διοχετεύεται, άλλοτε αφελώς και άλλοτε επιτηδευμένα, στην κοινή γνώμη.
Ιδιαίτερα επιθετικοί μέσω των ερωτημάτων-σχολίων τους οι δημοσιογράφοι, που προέρχονται από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, ενώ ιδιαίτερα φιλικοί προς το καθεστώς Πούτιν εμφανίζονται οι ανταποκριτές που έχουν την έδρα τους τη Μόσχα.
Η ψύχραιμη και η κατά το δυνατόν αποστασιοποιημένη στάση του ρεπόρτερ στα δραματικά γεγονότα, που εκτυλίσσονται στο θέρετρο των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία, μπορεί να μην είναι εύκολη υπόθεση, είναι όμως αυτή που επιβάλλεται.
Η προπαγάνδα, όπως άλλωστε συμβαίνει σε όλες τις συρράξεις οργιάζει και από τις δύο πλευρές των αντιμαχομένων. Η κάθε πλευρά παρουσιάζει την δική της αλήθεια, που συνήθως απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Όμως και η πλευρά των Ρώσων εμφανίζεται ιδιαίτερα επιθετική απέναντι στους δημοσιογράφους. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της εκπροσώπου Τύπου του ΥΠΕΞ της Ρωσίας, που επιτέθηκε με σφοδρότητα σε δυτικό δημοσιογράφο, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα ότι δεν έβλεπε πόσο υπέφεραν οι ρωσόφωνοι για μια οκταετία και τώρα με θράσος επικρίνει την στρατιωτική εισβολή, κατά τα άλλα σε μια τρίτη ανεξάρτητη χώρα.
Ανεξάρτητα από το απαράδεκτο ύφος, ο ισχυρισμός των 13.000 θυμάτων την τελευταία οκταετία, που ζούσαν στις αποσχισθείσες επαρχίες του Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ δεν έχει αποδειχθεί ως πραγματικό γεγονός, από καμιά ανεξάρτητα αρχή.
Τα μαθήματα δημοσιογραφίας, που επιχείρησε να κάνει μέσω της συνέντευξης του Λαβρόφ η Μαρία Ζαχάροβα είναι καλό και χρήσιμο να μεταφερθούν επειγόντως στο Πανεπιστήμιο Λομονόσοφ της Μόσχας, άλλοτε φυτώριο εκκολαπτόμενων προπαγανδιστών της κομμουνιστικής προπαγάνδας, της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης.
Στη χώρα μας αρκετοί, άκριτα και χωρίς μελέτη σε βάθος, εύκολα τάσσονται με την πλευρά του ξανθού γένους ή των Αμερικανών. Καλό και χρήσιμο θα ήταν να είμαστε εξ ίσου προσεκτικοί, τόσο με τους μεν όσο και με τους δε παρά την φαινομενική ταύτιση απόψεων Ε.Ε. – ΗΠΑ.
Υπάρχει άλλωστε και ο τρίτος δρόμος, όπως έλεγαν παλιά οι ημέτεροι σοσιαλιστές και αυτός δεν είναι άλλος από την Ευρώπη. Την Γηραιά Ήπειρο στην οποία ανήκουμε, παρά τα όποια κουσούρια της, που κατά καιρούς όλοι διαπιστώνουμε.
Είναι ο χώρος με τον οποίο μας συνδέουν πολιτιστικοί δεσμοί, είναι ο χώρος σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, του κράτους δικαίου και της εφαρμογής των Διεθνών Συνθηκών. Είναι η ευρύτερη οικογένεια μας. Θα πει κανείς δεν έχουν γίνει λάθη από πλευράς Ε.Ε. όλα αυτά τα χρόνια της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης;
Έχουν γίνει πολλά και σε κάποια από αυτά σύρθηκαν από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Βλέπε Ιράκ κ.τ.λ. Οι “27” της Ε.Ε. δυστυχώς κατάφεραν να εγκλωβιστούν και να εξαρτώνται σήμερα, αμυντικά από τις ΗΠΑ, μέσω του ΝΑΤΟ και από πλευράς ενέργειας από την Ρωσία, μια και έβαλαν όλα τα αβγά τους στο ίδιο καλάθι, το φυσικό αέριο.
Πάντως ανεξάρτητα από τα λάθη του άπειρου πολιτικά Ζελένσκι, η απρόκλητη εισβολή σε μια τρίτη ανεξάρτητη χώρα, είναι μια ενέργεια εκτός κάθε νομιμότητας και είναι θλιβερό το γεγονός ότι δεν την καταδίκασαν τρία μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας Κίνα, Ινδία και ΗΑΕ.
Με αυτή την συμπεριφορά τους τινάζουν στον αέρα το Διεθνές Σύστημα Ασφάλειας, που αποτρέπει την ισχύ του νόμου της ζούγκλας. Γιατί αυτή η προπαγάνδα που διαρρέει η Μόσχα, λέγοντας ότι θέλουμε το κεφάλι του Ζελένσκι, που αποκαλούν νεο-ναζί, την ώρα που ο ίδιος είναι εβραϊκής καταγωγής, μοιάζει με κακόγουστο αστείο.
Γιατί το κάτι ανάλογο θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί για τον Πούτιν και τον υποτακτικό του της Λευκορωσίας, Λουκασένκο, μια και η χώρα του χρησιμοποιήθηκε για την από βορρα εισβολή, με το αιτιολογικό ότι προέβησαν σε εγκλήματα πολέμου, εισβάλλοντας στην Ουκρανία.
Τα όσα απαράδεκτα λυπηρά, που αποπνέουν βαρβαρότητα, συμβαίνουν εν έτει 2022, είναι επιτακτική ανάγκη να προβληματίσουν την Ευρώπη, που δεν χρειάζεται να άγεται και να φέρεται από τις ΗΠΑ, ούτε να εξαρτάται από την Ρωσία.
Να προχωρήσει η Ε.Ε. χωρίς περαιτέρω χρονοτριβές στην αυτόνομη αμυντική θωρακιση της, να εξασφαλίσει την ενεργειακή της αυτονομία με άμεση αξιοποίηση των πάσης φύσεως ΑΕΠ, και παράλληλα να διερευνήσει το φυσικό αέριο που υπάρχει σε Μεσόγειο, να αποτρέψει το αρπακτικό που λέγεται Άγκυρα και τις βλέψεις που έχει σε αυτό, και να συνδέσει με αγωγούς Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο, Ελλάδα και μέσω αυτής να διοχετευθούν οι υδρογονάνθρακες στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Μια Ήπειρος, που αποτελεί τον φάρο του παγκόσμιου πολιτισμού, μια οικονομία με ετήσιο ΑΕΠ 17 τρις, δεν μπορεί να είναι υποχείριο του Πούτιν και των ολιγαρχών που τον περιβάλλουν, με ένα ισχνό ΑΕΠ του 1,5 τρις.
Οι κρίσεις γεννούν ευκαιρίες. Και είναι η ευκαιρία να βρει τον δρόμο της η Ευρώπη, στην Άμυνα και στην Ενέργεια, οφείλει να αξιοποιήσει την μοναδική περίπτωση ενοποίησης χωρών με δημοκρατικές διαδικασίες και με σεβασμό σε υπέρτατες αξίες, που άλλοι έχουν πετάξει στο καλάθι των αχρήστων…
