Του Θανάση Φροντιστή*
Αναφέρομαι στο πρόσφατο άρθρο «3+1 προτάσεις για την επανίδρυση του κράτους» του Πανεπιστημιακού και γενικότερα γνωστού πρώην διοικητή δημόσιων οργανισμών κ. Μιλτιάδη Νεκταρίου. Οι προτάσεις αυτές είναι συνοπτικά:
(1) Δραστική μείωση των Υπουργείων
(2) Δημιουργία Δημόσιων Οργανισμών που θα απορροφήσουν και θα ασκούν τα καθήκοντα των υφιστάμενων Υπουργείων
(3) Αλλαγή τρόπου επιλογής των Διοικούντων Οργανισμούς και των γενικών διευθυντών του κρατικού μηχανισμού
(4) Αστικές ευθύνες της δημόσιας διοίκησης , όταν από πράξεις ή παραλείψεις της προκύπτουν ζημιές στις περιουσίες, ή θάνατοι και σωματικές βλάβες πολιτών
Έχοντας και ο ίδιος ασχοληθεί επί δεκαετίες με το αντικείμενο αυτό, συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Νεκτάριου με μόνη προσωπική επισήμανση, ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα από όσα προτείνει, γιατί απλούστατα δεν βολεύει τους νεμόμενους το κράτος, δηλ. τα πολιτικά κόμματα. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, η επέμβαση της κυβέρνησης στην αλλαγή μελών της ΑΔΑΕ με κομματικά προσκείμενα στελέχη τρείς μόνο μέρες πριν τη συνεδρίαση της Αρχής αυτής για την επιβολή προστίμου 100.000 Ευρώ στην ΕΥΠ, γιατί δεν ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή της σχετικά με το ζήτημα των υποκλοπών…
Σχετικά με την λειτουργία του κράτους έχω δημοσιεύσει αρκετά άρθρα στο παρελθόν. Το τελευταίο ήταν πριν 15 χρόνια, τον Φεβρουάριο του 2008,( όταν οι φεουδάρχες πολιτικοί οδήγησαν το κράτος στη χρεοκοπία), με τίτλο «Η φεουδαρχία καλά κρατεί!»… Επειδή το άρθρο εκείνο ήταν αρκετά εμπεριστατωμένο και ως εκ τούτου μακροσκελές, θα επαναλάβω μόνο ορισμένα χαρακτηριστικά αποσπάσματά του:
«Φεουδαρχία είναι το πολιτικό και κοινωνικό σύστημα που αναδύθηκε στη Δυτ. Ευρώπη από τον Ε’ αιώνα, που στηριζόταν στο θεσμό του φέουδου ή τιμαρίου, κοινώς τσιφλικιού! Φέουδο ήταν ένα τμήμα γης το οποίο ο κυρίαρχος ηγεμόνας παραχωρούσε σε υποτελείς του ευγενείς, με αντάλλαγμα την αφοσίωση και την υποταγή τους προς το πρόσωπό του, καθώς και την προσφορά στρατιωτικών υπηρεσιών». Μεταφορικά, φέουδο είναι ο χώρος στον οποίο έχει κανείς κατ’ αυθαίρετο τρόπο απόλυτη εξουσία. (βλέπε Λεξικό Μπαμπινιώτη Β’ Έκδοση, σελ. 1875). Είναι ειρωνεία, ότι η πιο συχνά ακουόμενη αναφορά-αφορισμός στο φέουδο είναι ότι «ο κρατικός μηχανισμός είναι φέουδο του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος»! Και γίνεται αυτή η αναφορά- αποστροφή, γιατί ακριβώς αυτό συμβαίνει. Με όλα τα συνεπακόλουθά του».
«Έχω επίσης αναφερθεί σε άρθρο μου στο παρελθόν στο «σύνδρομο της ιδιοκτησίας του κράτους», από το οποίο διακατέχονται τα κόμματα και πολλοί, ίσως οι περισσότεροι πολιτικοί και κρατικοί γραφειοκράτες. Απόδειξη; Αλλάζει μια κυβέρνηση και αναστατώνεται το κράτος. Αλλάζει ένας υπουργός και αναστατώνεται ένα υπουργείο. Κόμματα, υπουργοί και λοιποί οφικιούχοι (δηλ. τιμαριούχοι) κουβαλάνε μαζί το ‘στρατό’ τους, την κουστωδία τους, τους πιστούς, συγγενείς, κομματάρχες, κουμπάρους, κλπ. Φαινόμενο γνωστό σ’ όλους. Το ελληνικό κράτος δεν έχει ηρεμήσει από την ίδρυσή του. Γι’ αυτό το λόγο, κυρίως. Βρίσκεται συνεχώς σε αναστάτωση. Πώς λοιπόν να εξυπηρετήσει τον πολίτη;»
«Τα πολιτικά κόμματα (ιδίως τα κόμματα εξουσίας) είναι η κορυφαία έκφραση του φεουδαρχικού συστήματος. Που, για να διατηρηθεί όμως, εκχωρεί φεουδαρχικά δικαιώματα στους «ευγενείς» του. Που είναι «ο κομματικός στρατός» που εισβάλλει στο κράτος όταν κερδίζει τις εκλογές το κόμμα, ο κομματικός συνδικαλισμός (κυβερνητικός στρατός στην ουσία), η κομματική νεολαία, η κομματική τοπική αυτοδιοίκηση, κλπ. Από κει και πέρα, το σύστημα, για να διατηρηθεί, παραχωρεί παραπέρα εξουσίες, αυθαίρετες βέβαια, σε διάφορες συντεχνίες και άλλα τμήματα του πληθυσμού, που έτσι ηρεμούν και δεν δημιουργούν προβλήματα στους ηγεμόνες».
«Η Ιατρική Σχολή της Αθήνας, όπως είναι γνωστό, είναι φέουδο κάποιων οικογενειών, συγγενών και στενών φίλων, ενώ γενικά, η Ανώτατη Παιδεία, που παραπαίει συνεχώς σε βάρος των παιδιών μας και του μέλλοντος της χώρας, είναι έρμαιο των διαθέσεων, των δυνατοτήτων αλλά και της εξουσίας του λεγόμενου καθηγητικού κατεστημένου, δηλ. των τιμαριούχων. Τα πολεοδομικά γραφεία κατηγορούνται από ετών ως «κράτος εν κράτει», δηλ. ως φέουδο και ως άντρα διαφθοράς και χρηματισμού. Πώς μπορούμε να λέμε, ότι υπάρχει δημοκρατία και ισονομία σ’ ένα κράτος που λειτουργεί με «φακελάκια» που έχουν «θεσμοθετήσει» οι τιμαριούχοι δημόσιοι λειτουργοί στους αντίστοιχους τομείς;»
Υπάρχουν άπειρα τεκμήρια λειτουργίας του φεουδαρχικού κράτους στη χώρα μας. Είναι γνωστά σε όλους τους πολίτες που πλήρωναν το τίμημα αυτής της ανομίας. Το πολιτικό όμως σύστημα, ο κατ’ εξοχήν κερδισμένος από τη λειτουργία του, δεν θα πάρει πρωτοβουλίες για την επανίδρυση του κράτους. Γι’ αυτό πιστεύω, ότι η φεουδαρχία καλά κρατεί και θα κρατεί…
*Δρ. Οικον/γος-π. Πανεπ/κός-Συγγραφέας
