Του Κώστα Χριστίδη *
Οι εξαγγελίες μαρξιστών, νεο-κομμουνιστών και λοιπών κρατιστών περί ανάπτυξης ομοιάζουν με την παροχή τεχνικής βοήθειας από Κογκολέζους προς Εσκιμώους για την αντιμετώπιση του ψύχους! Κατά καιρούς προβάλλουν τις προτιμώμενες από τους ίδιους μορφές ανάπτυξης, παλαιότερα την ‘’πράσινη’’, προσφάτως την ‘’δίκαιη’’ κ.ο.κ. Θεωρούν δε ότι η επιζητούμενη ανάπτυξη θα επέλθει ως αποτέλεσμα της εκταμίευσης κάποιων δόσεων από τους δανειστές ή της διανομής διαφόρων ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και ‘’πακέτων’’ βοήθειας σε συνδυασμό με τον κατατρεγμό μη αρεστών επιχειρηματιών και λοιπών προσώπων στο όνομα καταπολέμησης της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής.
Μία αυξημένη ρευστότητα στα ταμεία του κράτους, αν υπάρξει, θα καταλήξει πιθανότατα σε διατήρηση της προνομιακής θέσης όσων διαθέτουν υψηλή πολιτική επιρροή (συντεχνίες του δημόσιου τομέα, κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες, προστατευμένα επαγγέλματα) και σε φορολογικό σφαγιασμό όλων των άλλων (ανέργων, ελεύθερων επαγγελματιών, επιχειρηματιών ανοικτών στον ανταγωνισμό, μικρο-συνταξιούχων κ.α.), οι οποίοι θα επιβαρύνονται με αυξανόμενους άμεσους και έμμεσους φόρους και πάσης φύσεως ‘’εισφορές’’ (ασφαλιστικές, επιτηδεύματος, αλληλεγγύης).
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην ομιλία του περί ‘’δίκαιης ανάπτυξης’’ ο κ. Τσίπρας δεν αναφέρθηκε στην αξιοκρατία (πώς να το κάνει, άλλωστε, όταν οι διορισμοί σε θέσεις ευθύνης, περιλαμβανομένων καί τινων συμβούλων στο Μέγαρο Μαξίμου, γίνονται με βασικό κριτήριο τον κομματικό πατριωτισμό;) ούτε στην δαιμονοποιημένη από την ριζοσπαστική αριστερά επιχειρηματικότητα. Το σίγουρο είναι ότι απαιτείται ανάπτυξη και μάλιστα σημαντική, εξωστρεφής και διατηρήσιμη, και όχι πυροτεχνήματα, τα οποία οι πολιτικοί γνωρίζουν πάντοτε να προσφέρουν. Μία τέτοια ανάπτυξη απαιτεί προσέλκυση παραγωγικών επενδύσεων, ιδίως από το εξωτερικό, όπου τα διαθέσιμα κεφάλαια είναι απεριόριστα.
Πώς όμως να προσέλθουν επενδυτές όταν έχουν να αντιμετωπίσουν: φορολογικό συντελεστή 29% συν προκαταβολή 100% επί των κερδών επομένου έτους συν τέλη, εισφορές κλπ. συν αστάθεια και αβεβαιότητα, απίστευτη πολυνομία, αφόρητη γραφειοκρατία (απαιτούνται 19 σφραγίδες για μία απλή παροχή ηλεκτρικού ρεύματος!), υψηλότατο κόστος ενέργειας, τράπεζες με κεφαλαιακούς ελέγχους, ασαφή καθορισμό χρήσεων γης, ανεπαρκή προστασία ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, δικαιοσύνη που απονέμεται με χρονικούς ρυθμούς … δεκαετιών, παράλογες περιβαλλοντικές απαιτήσεις, αντι-επιχειρηματική κουλτούρα, πλήρως κομματικοποιημένο συνδικαλισμό, απαγόρευση απολύσεων εάν δεν τις εγκρίνει ο υπουργός, μπαχαλάκηδες που αποκλείουν λιμάνια, δρόμους και αναγκάζουν λεωφορεία να τροποποιήσουν τα δρομολόγιά τους (αλλιώς, τα καίνε!), δημόσια διοίκηση βραδυπορούσα και εν πολλοίς εθισμένη στο μπαξίσι. Επιβεβαιώνεται έτσι το υπό του Εμίρη του Κατάρ ( και υποψήφιου μεγαλο-επενδυτή) λεχθέν: ‘’εσείς δεν ψάχνετε για επενδυτές, ψάχνετε για μαζοχιστές’’!
*Νομικός – Οικονομολόγος
e–mail: kcristidis@hotmail.com
