Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Για χρόνια τα έγραφα, αλλά οι εκάστοτε κυβερνώντες σπάνια έδιναν την παραμικρή σημασία. Τώρα πλέον φαίνεται πως τα πράγματα έφθασαν στο απροχώρητο. Κι έτσι η ΕΕ στο σύνολό της, με προεξάρχουσα την Γερμανία, αρχίζει να ομιλεί για επιστροφές μεταναστών που βρίσκονται στο έδαφός της. Δυστυχώς για εμάς, και σύμφωνα με τις συμφωνίες που κακώς έχουμε υπογράψει, αυτό σημαίνει επιστροφή – όσων έχουν αρχικά καταγραφεί να εχουν πατήσει σε ελληνικό έδαφος – πίσω στην Ελλάδα. Για χρόνια αποφεύγαμε κατι τέτοιο λόγω αποφάσεων των εκει δικαστηρίων να απαγορεύουν τέτοιες επιστροφές λόγω δυσμενέστερων εδώ συνθηκών διαβίωσης. Αυτό όμως τελευταία άλλαξε. Προφανώς τα (γερμανικα κυρίως) δικαστήρια άκουσαν τις αντιδρασεις της δικής τους κοινής γνώμης και αποφάσισαν να επιτρέπουν τις σχετικές επιστροφές.
Τι κανουμε τωρα εμείς με την καυτή αυτή πατάτα; Η εύκολη απάντηση βέβαια ειναι: “τους στέλνουμε στις πατρίδες τους”. Αυτό ομως δεν είναι απλό. Διότι οι περισσότεροι δεν γίνονται δεκτοί πίσω. Διότι οι χώρες αυτές αμφισβητούν συνήθως την εθνικότητά τους. Οι περισσότεροι είναι χωρίς έγγραφα. Τα οποία εχουν καταστρέψει και δηλώνουν ο,τι τους βολεύει. Κι’ επειδη η ΕΕ δεν έχει πάρει κανένα μέτρο κατά των χωρών που δεν τους δέχονται πίσω. Παρά όσα είχε δημόσια δεσμευθεί ότι θα γίνουν, ο τότε έλληνας Επίτροπος Μετανάστευσης. Είναι λοιπόν επιτακτική ανάγκη να γίνουν αλλαγές στην εθνική νομοθεσία και, εν πολλοίς, να αγνοηθούν οι όποιες ενστάσεις των Βρυξελλών.
Κατ’ αρχήν είναι απόλυτη ανάγκη να συνεχίσει να εφαρμόζεται ο νόμος. Η παραβίαση συνόρων ηταν και είναι αδίκημα. Το οποίο δεν μπορεί να ανατρέπεται αν ο ένοχος υποβάλλει αίτηση ασύλου. Εφ’ όσον δεν εχει χαρτιά, τα οποία συνήθως καταστρέφει, δεν είναι δυνατόν να διασταυρωθούν οι όποιοι ισχυρισμοί του. Οι οποίοι είναι συνήθως έωλοι. Επίσης εφ’ οσον φθάνει απο Τουρκία η μέσω Λιβύης πως μπορούν να επιβεβαιωθούν κίνδυνοι για την ζωή του απο χώρες που βρίσκονται πολύ μακρυά (λχ Αφγανιστάν, Συρία, Ιράκ, Σομαλία, Τζιμπουτί, Νιγηρία, Νίγηρ, Μαλί κλπ)
Θα είναι λογικό λοιπόν να θεσμοθετηθεί πως αίτηση ασύλου μπορούν να υποβάλουν μονο άνθρωποι ενφανιζόμενοι με όλα τους τα χαρτιά σε νόμιμα σημεία εισόδου της χώρας. Και να δικαιολογείται αμεσα το σχετικό αίτημα. Στην Τουρκία λχ η στην Λιβύη ουδείς Αραβας η αφρικανός κινδυνεύει. Εκτός ειδικών περιπτώσεων. Και οι αποφάσεις να βγαίνουν αμέσως, δίχως την παρέμβαση οργανώσεων, νομικών κλπ Σε περιπτώσεις παραβίασης συνόρων να ασκούνται διώξεις και να γίνονται συλλήψεις. Ιδιαίτερα οσων βρισκονται χωρίς χαρτιά. Πως ειναι δυνατόν να εχουν κινητά τηλέφωνα και να ειδοποιούν τις αρχές η διάφορες οργανώσεις και να χάνουν τα χαρτιά τους; Οπως παντού στον κόσμο. Χωρίς χαρτιά κανενός η όποια αίτηση δεν θα μπορεί να αξιολογηθεί. Και θα επιστρέφεται απο εκεί που έρχεται. Αν δεν τον δέχονται, θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις συνέπειες του νόμου και να βρίσκεται σε περιορισμό. Αυτη δε η αλλαγή πολιτικής θα πρέπει να ανακοινωθεί με κάθε τροπο στις χώρες προέλευσης.
Οσον αφορά την Ευρώπη είναι απαραίτητο να γίνει σαφές πως αν δεν κοπούν τα όποια προγράμματα ενίσχυσης απο φιλικές η χώρες-μέλη των κρατών που αρνούνται επαναπατρισμούς, τότε θα προχωρήσουμε κι’ εμείς σε εκτοπίσεις και περιορισμούς. Οσες χώρες μαλιστα αντιδράσουν στις πολιτικές αυτές είναι ελεύθερες να δεχθούν στο δικό τους “ανθρωπιστικό” εδαφος όσους βρεθούν αποκλεισμένοι στο δικό μας.
