Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Εστω και σατυρικά η με έκδηλη ειρωνία, είναι προκλητικός ο τρόπος που διάφορες μελέτες, αρθογραφίες η καλλιτεχνικές δράσεις αναφέρονται στη δεκαετία του ’80. Οι αναφορές, παρά την καυστική τους, θεωρητικά, πρόθεση εκπέμπουν μια σαφή νοσταλγία για τα “ωραία” τότε χρόνια και την ευημερία που κατέκλυζε τα ελληνικά νοικοκυριά. Αυτό το κλίμα είναι τυπικό μιάς κοινωνίας που δεν μαθαίνει σπο το παρελθόν και τα λάθη της και φαντάζει στην πρώτη ευκαιρία έτοιμη να τα επαναλάβει.
Οταν ξέσπασε η οικονομική κρίση το 2010 οι περισσότεροι πολίτες καταφέρονταν εναντίον των πολιτικών ηγεσιών, πως λόγω σπατάλης και κακοδιοίκησης οδήγησαν την χώρα στην καταστροφή. Σχεδόν κανείς, η ελάχιστοι, ομολογούσαν πως στο αδιέξοδο οδηγήθηκε το κράτος λόγω λαικών πιέσεων για όλο και μεγαλύτερες παροχές και γενναιόδωρη εισοδηματική πολιτική. Οταν ο τότε επικεφαλής του ΔΝΤ (Στρως Κχάν) είχε δηλώσει (5 Μαίου 2010) πως το 75% των κρατικών δαπανών στην Ελλάδα πήγαιναν για μισθούς του δημόσιου τομέα και συντάξεις, το 20% για δραστηριότητες του κράτους και το 5% για εξυπηρέτηση δανείων απο το εξωτερικό, σχεδόν κανεί δεν εννοούσε να το παραδεχθεί. Οι πολιτικοί γίνονταν δεκτες της λαικής οργής που παθιασμένα σκεφτόταν με νισταλγία τα χρόνια της ευημερίας. Τα χρόνια δηλ των άκοπων παροχών με δάνεια απο το εξωτερικό! Ευημερια δηλ. με χρηματα που δεν ειχαν ποτέ κερδηθεί απο την ελληνική οικονομία. Τα χρόνια, με άλλα λόγια, της απάτης.
Κι’ όμως, ακόμη και σήμερα για το μεγάλο μέρος του λαου η δεκαετία του ’80, που οδήγησε στην πτώχευση, που κόντεψε να κανει τους έλληνες υποτελείς μέσα στη δική τους χώρα και γελοιοποίησε την ορθολογική λειτουργία της δημοκρατίας κι οδήγησε πολλούς νέους έλληνες μετανάστες στο εξωτερικό, εξακολουθεί να ασκεί κάποια νοσταλγία. Διότι η ζωή ήταν εύκολη καιπ το κράτος παραινέβαινε εξασφαλίζοντας απασχόληση, εισόδημα και σχετική ευημερία για πολλούς πολίτες και τις οικογένειές τους.
Όσοι απο εμάς τολμούσαμε τότε να προειδοποιήσουμε για τους κινδύνους που παραμόνευαν αντιμετωπίζαμε φραστικές επιθέσεις και λοιδωρίες. Για σκληρότητα, έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας και αντιλαική στάση μας κατηγορούσαν όλες οι εκδοχές της αριστεράς. Αγνοώντας πως με τις πιέσεις τους γιά περισσότερες παροχές οδηγούσαν τον λαό σε επικείμενες δυστυχείς εξελίξεις.
Κάτω από τέτοιες συνθήκες, η καταστροφή για την ελληνική οικονομία και κοινωνία ήταν αναπόφευκτη. Η νοσταλγία όμως για την καταστρεπτική αυτή πολιτική ποτε δεν εξαφανίσθηκε. Ειναι λογικό. Μια εποχή ξεγνοιασιάς και οικονομικής σιγουριάς πάντα σημαδεύει την ψυχή των λαικότερων στρωμάτων, ανεξάρτητα αν η ευθύνη για την καταστροφή που ακολούθησε βάρυνε και αυτούς. Η λαικίστικη απάτη που χαρακτήρισε τις πολιτικές των χρόνων εκείνων δεν ήταν ποτέ κρυφή. Φανερά οι τότε ηγεσίες έδειχναν πως το μονο που τους ενδιεφερε ήταν να είναι αρεστοί στους εκλογείς και όχι να ακολουθήσουν πολιτικές ορθολογικές κι’ αποτελεσματικές Εχτισαν ετσι ενα προφίλ λαικότητας και φροντίδας των αδυνάτων. Που εξακολουθεί σαν πολιτική κληρονομιά να τους ακολουθεί μέχρι και σήμερα.
Αν πρόκειται όμως να αποφύγουμε μια νέα καταστροφή είναι ανάγκη ο κόσμος να καταλάβει την απάτη. Και να πάψει να την νοσταλγεί. Συνειδητοποιώντας πως είναι κι’ αυτός υπεύθυνος για τα περασμένα αδιεξοδα. Γιατί πίεζε, και συνεχίζει να πιέζει, για παροχές, επιδόματα και υψηλότερες αμοιβές. Χώρια βέβαια τα αιτήματα για διορισμούς στον δημόσιο τομέα. Αν δεν αναχαιτισθούν αυτές οι αντιλήψεις, τότε σωτηρία δεν πρόκειται ποτέ να υπάρξει.
