Του Γεωργίου Κ. Στεφανάκη
Ι. Σ’ ένα κόσμο ιδεατό η εισβολή στην Ουκρανία θα ήταν αδιανόητη.
Στον βιούμενο κόσμο: ΟΧΙ, κατ’ ανάγκη (!).
ΙΙ. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου (9.11.1989) σήμανε (και) την κατάρρευση του κομμουνισμού.
● Αναμετρήθηκαν δύο συστήματα: η παραγωγή με βάση την κοινωνική συνείδηση. Και εκείνη με βάση το ιδιωτικό κέρδος. Η δεύτερη – παγκοσμίως νίκησε κατά κράτος (!!!).
ΙΙΙ. Η Ρωσία έχει παγκοσμίως πλουσιότατο υπέδαφος. Σε συνεργασία (και) με την Κίνα ετοιμάζεται για την post occidental (μετ’ ατλαντική) εποχή.
Δικαιούται ν’ αρνείται στο ΝΑΤΟ προσέγγιση επικίνδυνη (!).
Το αυτονόητο αυτό παραγνώρισε η Ουκρανία. Έτσι άρχισε η επίθεση.
IV. Η επέμβαση -ατυχώς- δεν είναι (και) πρωτοφανής. Οι Η.Π.Α. -στην ουσία- ήδη από το 1991 προχώρησαν στη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Επενέβη εκεί το ΝΑΤΟ χωρίς οιοδήποτε μέλος του να μετέχει της διένεξης (!!!).
Θυμόμαστε τους φοβερούς βομβαρδισμούς της Σερβίας. Θυμόμαστε έντονα την κυρία Madeleine Albright και τον κύριο Richard Holbrooke, ως κυριάρχους.
● Με δυτική υποκίνηση ξεκίνησε ο εμφύλιος της Συρίας. Επίσης η ανατροπή του Gaddafi στην Λιβύη.
V. Το διεθνές ποινικό δικαστήριο επιλαμβάνεται υποθέσεων παρακατιανών. Κάποιοι Αφρικανοί ή Βαλκάνιοι δικάζονται.
● Οι κορυφαίοι δολοφονούν παρανόμως και ατελώς. Ο Obama εκτέλεσε αδίκαστο τον Osama bin Laden. Ο Trump, ομοίως αδίκαστο τον Soleimani.
Ανάλογη είναι και η δράση του Putin.
VI. Η Ευρώπη στέλνει οπλισμό στην Ουκρανία. Αυτός χρησιμοποιείται για να θανατώνονται Ρώσοι (!).
Άρα η Ευρώπη βρίσκεται με την Ρωσία σε ακήρυκτο πόλεμο.
Δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ενεργειακά εξαρτάται από την Ρωσία. Ούτε συνειδητοποιεί κάτι απλό. Ότι, δηλαδή, από αυτόν που έχεις χρίσει εχθρό αδυνατείς να ζητάς βοήθεια –ενεργειακή.
Δεν υπάρχει το δίδυμο: και εχθρός και βοηθός.
● Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι.
