Του Λευτέρη Κουσούλη*
Διαδοχικές, συγκλονιστικές μεταβολές συντελούνται γύρω μας. Τόσο σε πλανητικό, όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Νέες γεωστρατηγικές συμπαρατάξεις και συμφωνίες, αμφιβολίες και κραδασμοί στην Ευρώπη, γερμανικές εκλογές με προσδοκίες αλλαγών.
Συμμετέχουμε ως χώρα σε αυτήν την κίνηση. Η συμφωνία των ημερών με την Γαλλία, μια πολύ θετική εξέλιξη για την Ελλάδα, μιλάει με τον τρόπο της για τις μεταβολές, που ίσως ο χρόνος δείξει, ότι οι συνέπειές τους είναι βαθύτερες από αυτό που η επικαιρότητα αφήνει να διαφανεί.
Η τροπή των πραγμάτων στο εσωτερικό, στον γνωστό δρόμο της. Καθώς μπαίνουμε στον 26ο μήνα ζωής της Κυβέρνησης, η κατάσταση μοιάζει να εξελίσσεται σχεδόν αδιατάρακτα, ωσάν τίποτα να μην κινείται στο πολιτικό μέτωπο, ωσάν τα πράγματα να πήραν μια οριστική απάντηση στις εκλογές του 2019.
Μέσα στην ατμόσφαιρα πολιτικής κυριαρχίας της Κυβέρνησης, ένας τυπικά θεσμικός πρωταγωνιστής της πολιτικής ζωής στέκει στο περιθώριο αμήχανος και σαστισμένος. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση. Ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα είχε και πολύ μεγάλο ενδιαφέρον η τύχη αυτού του κόμματος – πόσους και πόσους δεν προσπέρασαν τα γεγονότα – αν δεν ήταν καθοριστικός ο θεσμικός ρόλος του και η συνακόλουθη υποχρέωσή του κριτικής και ελέγχου της εξουσίας, διατύπωσης προτάσεων και έκφρασης μιας εναλλακτικής πολιτικής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ένα πολιτικό φαινόμενο. Θα διδάσκεται δίχως άλλο στο μέλλον, ως τέτοιο. Με μια επιθετική πολιτική στην αντιπολίτευση, κυρίως από το 2012 και μετά, με μεθόδους στο όριο της δημοκρατικότητας, με έναν λόγο βίαιο, με πολιτική εξωτερικά ανατρεπτική, κέρδισε εύκολα το 2105 και κυβέρνησε για πέντε χρόνια. Είναι εν πολλοίς καταλυτική η παρουσία του. Εξαντλείται γρήγορα μεταξύ άσκησης εξουσίας και ιδεολογικής φαντασίας.
Ο ίδιος, με τη φιλοσοφία διακυβέρνησης που προκρίνει , «οργανώνει» το τέλος του. Ένα τέλος που κλείνει τον «δημιουργικό» κύκλο του φαινομένου.
Τόσους μήνες μετά τις εκλογές, το φαινόμενο συνεχίζεται, ως αρνητικό παράδειγμα. Δεν έχει ξανασυμβεί αυτό. Η παρατεταμένη αδυναμία του να μιλήσει με γλώσσα στοιχειωδώς πειστική, η απουσία πολιτικής, μικρής πνοής έστω, έμπνευσης, η ανεπάρκειά του να διατυπώσει μια ολοκληρωμένη πρόταση για ένα «μικρό» έστω ζήτημα, ο περιορισμός του σε έναν αρνητισμό που η εποχή απορρίπτει, τον τοποθετεί στην τάξη των αρνητικών φαινομένων, που μόλις η συνθήκη αλλάξει, εκπνέουν μαζί της.
Όπως παρατηρούμε την Αξιωματική Αντιπολίτευση, το συμπέρασμα είναι ότι δεν μπορεί να αλλάξει. Θα την παίρνει μαζί της ο χρόνος. Και θα της προσθέτει φθορά πάνω στη φθορά. Η ευθύνη στον κ. Τσίπρα. Σε αυτόν πέφτει το βάρος των αποφάσεων, που ίσως διαμορφώσουν μια ελπίδα πολιτική για το κόμμα του και τον ίδιο. Διαφορετικά το «φαινόμενο» βρίσκεται στις τελευταίες σελίδες του.
*πολιτικός επιστήμονας
