Του Αντώνη Βενέτη
Οι επίδοξοι πρωθυπουργοί της χώρας, θα έλεγα υπερβαλλόντως, αυξάνονται και πληθύνονται.
Έτσι, μετά την πρωθυπουργία που ευαγγελίζετο, μετά πλήρους σχεδόν βεβαιότητος εις εξ αυτών, και άλλος «σίγουρος» πρωθυπουργός προέκυψε μετά τις Ευρωεκλογές. Πόθεν η υπερβολική αυτοπεποίθηση που τους διακρίνει;
Ασφαλώς όχι τα ποσοστά που έλαβαν τα κόμματα των οποίων ηγούνται.
Θα έλεγα τους διακρίνει μία ασιατική υπέρβαση του αρχαίου ελληνικού μέτρου, μια αυτοαναφορικότητα και ένας ακατανίκητος ναρκισσισμός.
Δε βλέπω να τους απασχολεί το ότι τους λείπει εντελώς ένα ενιαίο πολιτικό πρόγραμμα και διερωτώμαι ακόμα αν διαθέτουν το λεχθέν από τον στωικό φιλόσοφο του 1ου μ.Χ. αιώνα Επίκτητο, κατά τον οποίον «τούτο άσκει, ο δύνασαι».
Ή, όπως διάβασα κάπου, όταν ένα μέτριο ταλέντο προσπαθεί να εκφραστεί σε μια άλλη κλίμακα που τον ξεπερνά, δεν το κατορθώνει.
Μάλλον, θα έλεγα επίσης, ότι δεν αρκεί η σφοδρή επιθυμία και η άκρατη φιλοδοξία, αλλά μερικές φορές απαιτείται για να επιτύχουν την πολυπόθητη εξουσία και η φορά των πραγμάτων και η συγκυρία των καιρών.
Ένας τέτοιος πολιτικός που το πέτυχε ήταν ο Αμερικανός Γουόρεν Χάρντινγκ. Ωραίος σαν Άδωνις συνέτριψε κυριολεκτικά τον αντίπαλό του και εξελέγη Πρόεδρος των Η.Π.Α., αλλά λίγο πριν πεθάνει, κατά τη διάρκεια της αποτυχημένης θητείας του (2.8.1923), εξομολογήθηκε σ’ ένα φίλο του ότι «δεν ήμουν κατάλληλος γι’ αυτό το αξίωμα».
