Του Νίκου Αναγνωστάτου
Δεν χρειάζεται ούτε πολύ μυαλό, ούτε πολιτική οξύνοια για να γίνει αντιληπτό ότι οι λεγόμενες αριστερές πολιτικές και σκέψεις του μεσαίωνα, οι οποίες τότε είχαν κάποια αφετηριακή λογική, όχι μόνο είναι ξεπερασμένες σήμερα, αλλά όποιος και όπου επιμένουν, έστω και στη θεωρητική τους μορφή, έχουν αποτύχει.
Ο φιλελευθερισμός, ο οποίος αναδύθηκε από την ίδια την κοινωνία, μέσα από σταδιακή εφαρμογή και προσαρμογή στα εκάστοτε δεδομένα, από νουνεχείς και ανιδιοτελείς πολιτικούς, τους τελευταίους αιώνες, είναι μια δοκιμασμένη μέθοδος, με την οποία ο καθένας που αισθάνεται και μπορεί να δημιουργήσει, δημιουργεί με δεδομένους τους επιχειρηματικούς κινδύνους.
Η σταδιακή ανέλιξη του φιλελευθερισμού, διορθώνοντας τα εκάστοτε ανακύπτοντα προβλήματα και αποφεύγοντας τους προηγούμενους αναδύοντας κινδύνους, βελτιώνονται τα αποτελέσματα, και η κοινωνία διαβιώνει όλο και καλύτερα.
Με ένα κράτος, μια κυβέρνηση που παρακολουθεί με ενδιαφέρον και ανιδιοτέλεια τις εξελίξεις στην κοινωνία, παρεμβαίνει προστατευτικά, στα όρια πάντοτε μιας ελεύθερης δραστηριότητας, είτε βελτιώνοντας τι συνθήκες, όπου και όπως το αντιλαμβάνεται, είτε αποτρέποντας, κατά το δυνατό, κινδύνους.
Μια δραστήρια και δημιουργική κυβέρνηση, η οποία έχει και πρέπει να έχει, ειδικούς επιστήμονες οι οποίοι μελετούν τόσο την τοπική όσο και την διεθνή αγορά, δύναται να εισηγηθεί κατευθύνσεις δημιουργικών επενδύσεων, αποφασίζοντας ανάλογα κίνητρα.
Ποτέ και με καμία προϋπόθεση, δεν θα επιβάλει οικονομικές ή άλλες κατευθύνσεις εν αγνοία των πολιτών. Μόνο με ειλικρινή και ανιδιοτελή συζήτηση, μπορεί να δημιουργηθούν θετικές και δημιουργικές προϋποθέσεις, θα βελτιωθεί η ευημερία της κοινωνίας.
Ο Κομμουνισμός, κατά τον οποίον «έκαστος προσφέρει ό,τι δύναται και απολαμβάνει ό,τι χρειάζεται», η ιδέα μιας δήθεν τέλειας κοινωνίας που αναπτύχθηκε στο μεσαίωνα, της φεουδαρχίας και αυταρχισμού, έχει πλέον αποδειχθεί η αποτυχία του παγκοσμίως. Όπου ακόμη ισχύει, ευτυχώς σε λίαν περιορισμένες περιοχές, αποδεικνύεται η αποτυχία του με τον δικτατορικό τρόπο που διατηρούνται. Στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ 2015 -2019, που προσπάθησε, ανεπιτυχώς ευτυχώς, εφαρμογή των παρωχημένων συστημάτων, έχω αναφερθεί πολλάκις με πλήρεις αναλύσεις, την εξαπάτηση του ελληνικού λαού, ο οποίος το αντιλήφθηκε και θα τον έστελνε στο δικό του 4%, αν δεν εμφανιζόταν ο Κασσελάκης, ο οποίος ως νέο πρόσωπο, συγκράτησε την κάτω του 10% πτώση του.
Ο Σοσιαλισμός, κατά τον οποίον «έκαστος προσφέρει ό,τι δύναται και απολαμβάνει σύμφωνα με ό,τι προσέφερε», μια έννοια που κανείς σοσιαλειδικός δεν έχει ερμηνεύσει πρακτικά, είναι απλά μια εύηχη εξέλιξη του κομμουνισμού, η οποία επίσης έχει αποτύχει στην πράξη, αφού πουθενά δεν φέρεται επιτυχημένη, αλλά διατηρούν την λέξη, ως ελκτικό στοιχείο, σε ανημέρωτους πολίτες. Ο Τόνυ Μπλερ, ως σοσιαλιστής ανέλαβε την εξουσία στην Αγγλία, με πρωτοφανή πλειοψηφία. Ποιον σοσιαλισμό εφάρμοσε; Φιλελεύθερη πολιτική εφάρμοσε, όπως και ο «εργατικός» Στάρμερ τώρα που εκλέχτηκε με παρόμοια του Μπλερ πλειοψηφία, φιλελεύθερη πολιτική θα εφαρμόσει, με μικροδιαφορές των «Τόρυς».
Συμπέρασμα: Να αποδεχθούν όλοι ότι ο φιλελευθερισμός είναι το επικρατέστερο πολιτικό σύστημα, το οποίο όμως έχει ευρείες εφαρμογές στην κοινωνία. Ένα όσο γίνεται μικρότερο κράτος, με δική του ευθύνη εξασφάλιση καλής Υγείας, καλής Παιδείας, ασφάλειας στους πολίτες, ελεύθερη οικονομία με αποφυγή μονοπωλίων και ελεύθερο πολιτικό λόγο. Στο πλαίσιο αυτό ας επικεντρωθούν όλα τα λεγόμενα κυβερνητικά κόμματα και ας επεξεργαστούν ένα ολοκληρωμένο κυβερνητικό πρόγραμμα και στην πράξη, αν χρειαστεί μικρές διαφοροποιήσεις στην εκτέλεση και στην άσκηση της εξουσίας.
Οι λεγόμενοι «προοδευτικοί», σφετεριστές της έννοιας του προοδευτικού, κάτι που οι πολίτες το έχουν αντιληφθεί, ο μόνος τρόπος να βγουν από την αφάνεια και να επιδιώξουν την εξουσία, είναι να εγκαταλείψουν εύηχες μεν αλλά ανεφάρμοστες έννοιες, να προσγειωθούν στα πλαίσια της πραγματικότητας, όπως πιο πάνω επιγραμματικά αναφέρθηκαν, ως ένας άλλος πόλος πολιτικός, και να πείσουν ότι θα εφαρμόσουν καλύτερους για τους πολίτες όρους. Ελπιδοφόρο για την πολιτική ζωή, διαφαίνεται η προοπτική του Κασσελάκη, με την πιο πάνω πρόταση, αν τον αφήσουν οι ιδεοληπτικοί.
