Του Άγη Βερούτη
Η οικονομική πολιτική της Ελλάδας εδώ και δεκαετίες χαρακτηρίζεται από μία επικίνδυνη εμμονή: υπερβολική φορολόγηση της εργασίας, ιδιαίτερα στα μεσαία και τα υψηλά εισοδήματα.
Εργαζόμενοι που λαμβάνουν μεσαίους ευρωπαϊκούς μισθούς, από €30.000 έως €70.000 ευρώ, βλέπουν τις αποδοχές τους να πετσοκόβονται δραματικά από κρατήσεις και φόρους, με αποτέλεσμα το πραγματικό τους εισόδημα να απέχει έτη φωτός από το ονομαστικό. Ακόμα χειρότερα, το κόστος για τον εργοδότη είναι περίπου 22% υψηλότερο από το ονομαστικό!
Σε μια χώρα όπου η μισθολογική άνοδος πάνω από τις €30.000 ευρώ ετησίως καθιστά την πρόσληψη εργαζόμενου πραγματικό βραχνά για τις επιχειρήσεις, η φορολογική πολιτική λειτουργεί αποτρεπτικά. Οι εταιρείες καταλήγουν να πληρώνουν περισσότερα χρήματα στο κράτος από ό,τι στον εργαζόμενο, ο οποίος κυριολεκτικά λιώνει καθημερινά για να δημιουργήσει τουλάχιστον ίση αξία για τον εργοδότη του!
Αυτή η παράλογη κατάσταση δεν ευνοεί ούτε τον εργαζόμενο μεσαίο στέλεχος, ούτε τον εργοδότη. Ευνοεί μόνο ένα κράτος που παραμένει αδηφάγο και αναποτελεσματικό.
Η μεσαία τάξη, που αποτελεί τη ραχοκοκαλιά κάθε δυτικής οικονομίας, στην Ελλάδα έχει καταδικαστεί προτού καν σχηματιστεί. Το καθαρό διαθέσιμο εισόδημα των επαγγελματιών και των υπαλλήλων, το οποίο σε άλλες χώρες, με παρόμοιο κόστος ζωής, συντηρεί ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης και ενισχύει την οικονομία μέσω κατανάλωσης και επενδύσεων, εδώ εξανεμίζεται στα χέρια του κράτους που προσφέρει μετριότητα και υποβάθμιση αντί για ανταποδοτικότητα.
Η επίδραση αυτής της διαχρονικής αντι-αναπτυξιακής πολιτικής είναι ξεκάθαρη: οι Έλληνες πλέον αδυνατούν να αποκτήσουν δική τους κατοικία.
Τα εξαντλημένα εισοδήματα από την υπερφορολόγηση και τον πληθωρισμό, κυρίως σε καρτελοποιημένους τομείς της αγοράς, σε συνδυασμό με το αυξανόμενο κόστος στέγασης, μετατρέπουν τη βασική ανθρώπινη ανάγκη για ένα σπίτι σε όνειρο απατηλό, την αξιοπρεπή ζωή ντροπή και τη μιζέρια φυσική κατάσταση…
Μιλώντας χθες με ένα φίλο, επιτυχημένο επιχειρηματία, μου εξέφρασε τον αποτροπιασμό του για την υποβάθμιση τεράστιας μερίδας του πληθυσμού στα αστικά κέντρα, σήμερα.
Μου έλεγε χαρακτηριστικά: “Για μια οικογένεια που η γυναίκα παίρνει έστω €1000 και άλλα €1500 ο άντρας, για να ζήσουν όπως η κατάσταση έχει διαμορφωθεί, αν έχουν ένα ενοίκιο ή ένα στεγαστικό, σούπερ μάρκετ, βενζίνες, λογαριασμούς, φροντιστήρια, ούτε ένα σινεμά δεν μπορούν να πάνε, ούτε διακοπές αν δεν έχουν ένα συγγενή στο χωριό να τους φιλοξενήσει. Ζουν σαν σκλάβοι, χωρίς κιόλας να μπορούν να εξασφαλίσουν ότι αν ο ένας χάσει τη δουλειά του, δεν θα μείνουν άστεγοι ή θα πεινάσουν!”
Ήταν πολύ θυμωμένος, και το θυμό του τον κατηύθυνε προς την απροθυμία του πολιτικού συστήματος εδώ και δεκαετίες να ασχοληθεί με τη βελτίωση της ζωής της μεσαίας τάξης!
Αντί αυτού, η αλήθεια είναι ότι ασχολούμαστε συνέχεια με το τί κάνει η εφορία, τί κάνουν οι δημόσιοι υπάλληλοι και αν θα πάρουν ξανά 13ο μισθό, τί κάνουν οι συνταξιούχοι με το νοίκι τους, πώς θα ανέβει το επίδομα ανεργίας για αυτούς που δουλεύουν σεζόν, πόσα επιδόματα θα πάρουν οι οπαδοί της Ρόμα από το Μενίδι, τί κάνουν τα καρτέλ, πώς θα χρηματοδοτήσουμε την αλυσίδα ηλεκτρικών συσκευών για να βάλει ηλιακούς θερμοσίφωνες στις στέγες όποιου πάρει το κουπόνι, πώς θα ξοδέψουμε τα λεφτά των ταμείων της Ευρώπης και ποιος κατασκευαστής θα πάρει ποιο δρόμο και ποιο κρατικό συμβόλαιο, κλπ, κλπ, κλπ!
Την οικογένεια που ζει με €2,5 χιλιάρικα το μήνα, ποιος τη φτύνει…;
Η κρίση στέγασης δεν είναι τυχαία, είναι προϊόν συστηματικής αποστράγγισης των πόρων από μια υπερφορολόγηση χωρίς αντίκρισμα, και φορολογικά όρια που παραμένουν στατικά από το 2004!
Είναι η αύξηση των ενοικίων σε επίπεδα προ χρεοκοπίας, με τα εισοδήματα προ-κρίσης, αλλά με αγοραστική δύναμη μειωμένη κατά 40% λόγω πληθωρισμού και καρτελοποιημένων χρεώσεων σε όλα τα βασικά αγαθά!
Ακόμη χειρότερα, αυτή η οικονομική πολιτική ωθεί τους νέους, ταλαντούχους και υποσχόμενους επιστήμονες και επαγγελματίες να εγκαταλείψουν τη χώρα. Ο νέος επιστήμονας, ο μηχανικός ή ο οικονομολόγος που αναζητά στοιχειώδη αξιοπρέπεια στην εργασία και τη ζωή, βρίσκει εύκολα πολύ καλύτερες συνθήκες σε χώρες που σέβονται τη δημιουργικότητα και την παραγωγικότητα του, και τον αφήνουν να κρατάει το προϊόν του ιδρώτα του, αντί να το πάρουν για να πληρώσουν 6 κηπουρούς σε μια υπηρεσία πρασίνου με μια πλατεία και 1 πλάτανο να φροντίσουν!
Έτσι, η Ελλάδα χάνει το πολυτιμότερο δυναμικό της, και μαζί με αυτό κάθε πιθανότητα ουσιαστικής επιβίωσης ως χώρα.
Η τραγική ειρωνεία είναι ότι όλα αυτά τα χρήματα που απορροφά το ελληνικό κράτος δεν επιστρέφουν με τη μορφή ποιοτικών υπηρεσιών. Αντιθέτως, το επίπεδο των υπηρεσιών που προσφέρονται στους φορολογούμενους παραμένει απελπιστικά χαμηλό: υποδομές καταρρέουν, δημόσιες υπηρεσίες παραμένουν αναχρονιστικές και αναποτελεσματικές, και η γραφειοκρατία σκοτώνει κάθε δημιουργική πρωτοβουλία πριν καν ξεκινήσει.
Ειδικότερα στη βιομηχανία, η οποία θα μπορούσε να τροφοδοτήσει εκατοντάδες χιλιάδες υψηλότερους μισθούς αυτού του εύρους, αλλά ο κρατικός μηχανισμός την καταδιώκει με χαρτομάνι, γραφειοκρατία και υπερχρεώσεις, αλλά και σοσιαλιστικά κόμπλεξ. Κρατικές υπηρεσίες με ιρλανδικές οφσόρ και ινδούς μετόχους δεν βγάζουν πουθενά…
Είναι πλέον επιτακτική η ανάγκη να καταλάβουν όλοι όσοι διαμορφώνουν πολιτική, ότι η συνεχής αφαίμαξη της μεσαίας τάξης δεν οδηγεί παρά σε μία πορεία οικονομικής ερήμωσης και επερχόμενης πολιτικής αστάθειας.
Ακόμα και αν σήμερα η αντιπολίτευση είναι ταινία του Μπένι Χιλλ…
Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μεταρρύθμιση στα πάντα.
Ας σταματήσουμε επιτέλους να θυσιάζουμε το μέλλον της χώρας στο βωμό του πελατειακού κράτους και της προνομιούχας τάξης των συνταξιούχων, που οι συνολικές εισφορές τους δεν ήταν ούτε δυο-τριών ετών οι απολαβές τους.
Ό,τι κι αν λένε οι μαζορέτες…
Πηγή: capital.gr
