Της Farnoosh Torabi
Εάν το 2020 μας έχει διδάξει κάτι, είναι ότι η ζωή είναι απρόβλεπτη. Μέσω αυτού του πρίσματος, άρχισα να εγκαταλείπω ορισμένες προσωπικές μου συντηρητικές αρχές ως προς τη χρηματοοικονομική διαχείριση.
Αυτό το καλοκαίρι, για παράδειγμα, αντίθετα στο ρητό της “παραμονής στην προδιαγεγραμμένη πορεία” όσον αφορά το συνταξιοδοτικό μου πρόγραμμα “έβαλα χέρι” στον ατομικό μου συνταξιοδοτικό λογαριασμό (IRA) και ρευστοποίησα κάποιες μετοχές. Αγόρασα επίσης ένα σπίτι μέσα σε ένα περιβάλλον που μπορεί να θεωρηθεί αβέβαιο. Μέχρι σήμερα, δεν έχω καμία τύψη.
Η κληρονομιά χάνει σιγά – σιγά το νόημά της
Στην τελευταία μου απομάκρυνση από εκείνα που κηρύσσουν πολλοί οικονομικοί εμπειρογνώμονες, έχω ξεχάσει τη φιλοδοξία να αφήσω πίσω μου μια χρηματική κληρονομιά.
Η έννοια της κληρονομιάς φαίνεται να έχει λιγότερο νόημα σήμερα. Αντ’ αυτού, θέλω αφήσω “αποτύπωμα” ξοδεύοντας τα περισσότερα, αν όχι όλα, τα χρήματά μου σε σημαντικές εμπειρίες και επενδύοντας σε ανθρώπους και σε σκοπούς στους οποίους πιστεύω – κι όλα αυτά πριν εγκαταλείψω τη Γη.
Αυτή η οικονομική φιλοσοφία γίνεται ολοένα και πιο δημοφιλής στους εξαιρετικά πλούσιους. Η Laurene Powell Jobs, η οποία κληρονόμησε πάνω από 20 δισεκατομμύρια δολάρια από τον πρώην σύζυγό της, τον συνιδρυτή της Apple, Steve Jobs, δεσμεύεται να παραδώσει όλα τα περιουσιακά της στοιχεία κατά τη διάρκεια της ζωής της, συμβάλλοντας σε κοινωνικούς και οικονομικούς σκοπούς οι οποίοι χρειάζονται οικονομική υποστήριξη.
Πριν από εκείνη, ο Sting, ο Bill Gates και ο Warren Buffett, δεσμεύτηκαν να μην αφήσουν τα παιδιά τους μεγάλη – ή και καθόλου – κληρονομιά.
Ωστόσο η ιδέα έχει ακόμη δρόμο μέχρι να καταστεί mainstream. Μετά τη συνομιλία μου με τον Bill Perkins σχετικά με το νέο του βιβλίο, “Die With Zero: Getting All You Can from Your Money and Your Life”, σοκαρίστηκα όταν διαπίστωσα ότι είχα πειστεί πως το να ξοδεύεις περισσότερα χρήματα όσο ζεις είναι πιο ικανοποιητικό από το να αφήνεις πίσω σου μια χρηματική “ασφαλή φωλιά”.
“Με κάθε χρόνο που περνά… η ικανότητά μας να μετατρέπουμε δολάρια σε θετικές εμπειρίες ζωής μειώνεται”, μου έλεγε ο Perkins. Η “βέλτιστη χρησιμότητα του χρήματος”, όπως την αποκαλεί, είναι να το χρησιμοποιεί κανείς για να έχει τις μέγιστες δυνατές εμπειρίες που μπορεί στα χρόνια της ζωής του.
Είναι σημαντικό, καθώς οι εμπειρίες είναι εκείνος ο παράγοντας ο οποίος πραγματικά οδηγεί στην αυτοπραγμάτωση και την ευτυχία. “Είμαι περισσότερο οπαδός του να σώζει κανείς τη ζωή του παρά του να σώζει τα χρήματά του”, ανέφερε.
Φυσικά, η πρόκληση με αυτήν την προσέγγιση είναι να μην πεθάνουμε με αρνητικό ισοζύγιο, αφήνοντας πίσω μας το χρέος σε κάποιον άλλο. Η φιλοσοφία αυτή δεν επιτρέπει στον σύζυγό μου και σε εμένα να ξοδεύουμε υπερβολικά. Αντ’ αυτού, μας αναγκάζει να ασκούμαστε στην αυτοσυγκράτηση και στη διαπραγμάτευση ως προς τις επιλογές του πώς να διαθέσουμε τα χρήματά μας ενώ ζούμε.
Τα πρακτικά βήματα
–Ορίστε το τι σημαίνει “αρκετά”. Ναι, πρέπει ακόμη να εξοικονομούμε χρήματα για τη συνταξιοδότηση, αλλά πρωτίστως λαμβάνοντας υπόψη μόνο τις προσωπικές μας ανάγκες (και τις ανάγκες οποιωνδήποτε υπολειπόμενων εξαρτημένων μελών της οικογένειάς μας). Αντί να συσσωρεύουμε απλώς για τη χαρά της αποταμίευσης, είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε έναν συγκεκριμένο χρηματικό στόχο.
Στο βιβλίο του, ο Perkins, ο οποίος έκανε για πρώτη φορά περιουσία ασχολούμενος με τον χώρο των χρηματοοικονομικών, αποκαλεί το συγκεκριμένο ποσό τον προσωπικό σας “αριθμό επιβίωσης”. Είναι το ποσό που χρειάζεστε για να στηρίξετε τον εαυτό σας όσον αφορά την υγεία, τη στέγαση και τα τρόφιμα, όταν δεν έχετε πλέον ιδιαίτερα υψηλό εισόδημα.
Ο αριθμός επιβίωσής σας είναι πιο “μαζεμένος” από ό,τι η συνήθης σύσταση για αποταμίευση συνταξιοδότησης, η οποία συνήθως ορίζεται ως οκτώ με 10 φορές οι ετήσιες αποδοχές σας ή το να ζει κανείς με περίπου το 80% του εισοδήματος που είχε πριν από τη συνταξιοδότηση. Ίσως αυτός ο αριθμός να είναι πλησιέστερος στο 40% ή 50%, ειδικά αν μειώσετε τα “μεγέθη” νωρίτερα ή επιλέξετε να ζήσετε σε ένα λιγότερο ακριβό μέρος.
–Βελτιστοποιήστε τις δαπάνες. Αφού προσδιορίσετε τι σημαίνει το “αρκετά”, ο Perkins συμβουλεύει τη χαρτογράφηση των δαπανών και εμπειριών που είναι κρίσιμες για να νιώθετε γεμάτοι και για τον αντίκτυπο που θέλετε να έχετε στον κόσμο. Για εμάς, αυτό σημαίνει να αποταμιεύουμε χρήματα για την υποστήριξη της εκπαίδευσης και της ευημερίας των παιδιών μας, για ταξίδια και για να προσφέρουμε κοινωνικά.
Πριν θέσω ως στόχο να πεθάνω με μηδέν δολάρια στον λογαριασμό μου, ήθελα η οικογένειά μου να μπορεί να περνά έναν ολόκληρο μήνα κάθε καλοκαίρι σε μια ξένη χώρα. Σήμερα, αυτό το όνειρο φαίνεται όλο και πιο σημαντικό ως το είδος της εμπειρίας εμπλουτισμού της ζωής που αξιολογώ ως κομβικό. Και, ανάλογα με το τι θα συμβεί με τα ταξίδια μετά τον Covid, μπορεί να είναι και πιο εφικτό, καθώς δεν πρόκειται να το αναβάλω προκειμένου να εξοικονομήσω λίγο περισσότερα για τη συνταξιοδότησή μου.
Γιατί αύριο αυτό που μπορεί να γίνει σήμερα;
Η ιδέα του να αφήσουμε χρήματα σε μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς στη διαθήκη μας μοιάζει επίσης κάπως επιζήμια για τους σκοπούς που θέλουμε να υποστηρίξουμε. Γιατί να μην προσφέρουμε νωρίτερα εφόσον μπορούμε;
Για τον σκοπό αυτό, έχω αυτοματοποιήσει ορισμένα από τα σχέδια παροχών μου με τον τρόπο με τον οποίο το έχω κάνει και για τα χρήματα που πηγαίνουν στους πόρους για τη συνταξιοδότησή μου.
– Επανεξετάστε το πλάνο συνταξιοδότησής σας. Ένα από τα πρώτα βιβλία σχετικά με αυτήν την ιδέα, το “Die Broke” των Stephen Pollan και Mark Levine του 1998, ορίζει ένα σχέδιο τεσσάρων βημάτων για να διασφαλίσετε ότι χρησιμοποιείτε λυσιτελώς κάθε δολάριο όσο ζείτε. Το τρίτο βήμα είναι το “να μην συνταξιοδοτηθείτε”. Ήταν μια ριζοσπαστική πρόταση, τότε. Σήμερα, όχι και τόσο.
Αυτό είναι ένα σημαντικό ζήτημα για εκείνους (εκτός των υπερ-πλούσιων) που θέλουν να πεθάνουν χωρίς χρέος και να περάσουν τα μετέπειτα χρόνια τους ζώντας με “τόσα όσα”. Σκέφτομαι ήδη να αποκτήσω την άδεια δραστηριοποίησής μου στον κλάδο του real estate όταν πατήσω τα 50 μου, προκειμένου να δημιουργήσω κάποιο επιπλέον εισόδημα και να συμπληρώσω την κάλυψη των αναγκών μας για την περίοδο μετά τη συνταξιοδότησή μας.
– Έχετε ένα σχέδιο για τα παιδιά. Το να μην αφήσετε κληρονομιά στα παιδιά σας δεν σημαίνει ότι δεν σας ενδιαφέρουν. Αντ’ αυτού, σημαίνει ότι τα ενισχύετε από τον πλούτο σας όταν είναι νέα και πιθανότατα εργάζονται για να ξεκινήσουν μια επιχείρηση ή μια οικογένεια ή μια επένδυση. Το καλύτερο σε αυτή τη λογική είναι ότι μπορείτε να είστε παρόντες σε όλα αυτά και να τα ζήσετε.
“Εάν προσπαθούμε να έχουμε τη μέγιστη δυνατή θετική επίδραση στη ζωή των παιδιών μας, το βασικό είναι να επιλέξουμε σκόπιμα να τους δώσουμε χρήματα εντός ενός συγκεκριμένου χρονικού πλαισίου”, λέει ο Perkins, “κι όχι όταν θα είναι 60 ετών και η υγεία τους θα έχει μπει σε κύκλο φθοράς”.
Διακινδυνεύουμε να τα κακομάθουμε; Όχι εάν τους εξηγήσουμε το σχέδιό μας και αν καταλάβουν ότι τα χρήματα που λαμβάνουν σε τμήματα είναι για να τους βοηθήσουν να χτίσουν μια ισχυρή και ουσιαστική ζωή για τον εαυτό τους και τα παιδιά τους.
Και ναι, γνωρίζουμε πλήρως τον φόρο δωρέας (οι ΗΠΑ φορολογούν τη μεταφορά χρημάτων ή περιουσίας σε άλλο πρόσωπο άνω των 15.000 δολαρίων ετησίως). Έτσι, ενώ τα παιδιά μας είναι μικρά, γεμίζουμε όσους περισσότερους επενδυτικούς “αποταμιευτήρες” μπορούμε γι’ αυτά λόγω φορολογικών πλεονεκτημάτων, από ένα σχέδιο αποταμίευσης “529” για τις σπουδές τους έως έναν αφορολόγητο κηδεμονικό λογαριασμό αποταμιεύσεων (Roth IRA).
Έχουμε επίσης ασφάλεια ζωής, καθώς αυτό είναι απαραίτητο για τη φροντίδα των παιδιών μας, σε περίπτωση που κάποιος από εμάς φύγει από τη ζωή νωρίτερα του αναμενομένου.
Δεν είμαι σίγουρη τι μας περιμένει μετά θάνατον, ωστόσο πιστεύω ότι αυτό το εναλλακτικό οικονομικό πλαίσιο θα μας επιτρέψει να αξιοποιήσουμε στο έπακρο τα χρόνια της ζωής μας. Και τα παιδιά; Θα είναι εντάξει.
Πηγή: capital.gr
