Του Γιάννη Καρτάλη
Με την προσοχή στραμμένη στις εκτός ορίων απειλές που ο Ταγίπ Ερντογάν εξαπολύει καθημερινά εναντίον της Ελλάδας (μιας χώρας συμμάχου της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ), δεν έχει δοθεί η απαιτούμενη σημασία στην «ειδική σχέση» που έχει αναπτύξει με τον πρόεδρο της Ρωσίας, υπό το πρόσχημα της μεσολάβησης για τη λύση της ουκρανικής κρίσης.
Ενα πρόσχημα που ευελπιστεί ότι θα τον βοηθήσει να παραμείνει, για όσο διάστημα χρειαστεί, μακράν μιας αποτελεσματικής παρέμβασης, είτε των ΗΠΑ είτε της ΕΕ, οι οποίες, όπως όλοι διαπιστώνουμε, περιορίζονται, δυστυχώς, σε ανούσιες νουθεσίες. Και είναι χαρακτηριστικό ότι ο Ερντογάν δεν καταγγέλλει μόνο τη χώρα μας αλλά και τις εν λόγω δυνάμεις. Οπως συνέβη αυτή την εβδομάδα, όταν δήλωσε ότι έναι προκλητική η πολιτική της Δύσης έναντι της Ρωσίας, αναφορικά με την πρόταση για πλαφόν στην τιμή του ρωσικού αερίου.
Τη στιγμή που ο ίδιος όχι μόνο δεν έχει επιβάλει τις γνωστές κυρώσεις κατά της Ρωσίας, αλλά, καθώς αντιμετωπίζει μια τρομακτική οικονομική κρίση με έναν πληθωρισμό που ξεπερνά το 80% (!), εισάγει με ειδική συμφωνία από τη Ρωσία φυσικό αέριο, πετρέλαιο και στάρι, πληρώνοντας σε ρούβλια!
Με έναν Πούτιν έτοιμο να εξυπηρετήσει όλες του τις ανάγκες, καθώς στο πρόσωπο του Ερντογάν βρήκε το κατάλληλο πρόσωπο για να υπονομεύσει εκ των έσω, την κρίσιμη αυτή περίοδο, τη συνοχή της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας. Διότι πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την άρνησή του να συμφωνήσει στην ένταξη της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, υπό το έωλο επιχείρημα ότι φιλοξενούν κούρδους τρομοκράτες.
Ενα επιχείρημα που χρησιμοποίησε άλλωστε και για την εισβολή του στη Συρία, ερχόμενος σε αντίθεση με τους Αμερικανούς που έχουν συμμαχήσει με τους Κούρδους για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους. Και τώρα θα μετάσχει στο αντιδυτικό ρωσοκινεζικό μέτωπο που δημιουργούν ο Πούτιν με τον Σι στη Σύνοδο της Σαμαρκάνδης στις 15 Σεπτεμβρίου.
Προφανές είναι λοιπόν ότι στο πλαίσιο της γνωστής νεοοθωμανικής αναθεωρητικής πολιτικής του ο Ερντογάν δεν αισθάνεται πλέον άνετα μέσα στους δυτικούς φιλελεύθερους θεσμούς και προτιμάει να συμπορεύεται με αυταρχικούς ηγέτες, όπως ο Πούτιν, που συμπλέουν με τις αντιδημοκρατικές αυτές αντιλήψεις. Και απλώς μετέχει αυτών των θεσμών για να μπορεί να εκβιάζει και να παραμένει ατιμώρητος για τις πράξεις του, εκμεταλλευόμενος την εξαιρετικά κρίσιμη γεωστρατηγική θέση της χώρας του και κυρίως σήμερα τον έλεγχο των Στενών του Βοσπόρου.
Γι’ αυτό άλλωστε έχει λυσσάξει με την απόφαση των Αμερικανών να εγκατασταθούν στην Αλεξανδρούπολη. Ενα λιμάνι που ανοίγει την οδική πρόσβαση προς τη Μαύρη Θάλασσα, παρακάμπτοντας τα Στενά. Εφθασε μάλιστα στο απίστευτο σημείο να ισχυριστεί ότι οι Αμερικανοί θα βοηθήσουν τους Ελληνες να επιτεθούν εναντίον της Τουρκίας μέσω της Αλεξανδρούπολης! Κατόπιν όλων αυτών τι άλλο μπορεί να προσθέσει κανείς για να γίνει αντιληπτή η εξωφρενική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί.
